την εγραψα και στην ομαδουλα μου αλλα θα την βαλω και εδω,αντε να ξαναγεμισει αυτο το τοπικ
7 Δεκεμβρη ξυπναω στις 6 το πρωι με φοβερο πονο στην μεση... και τρομερη ορεξη για.. ΚΑΘΑΡΙΣΜΑ!
κανω το σπιτι ολο τζαμι, αδειαζω ντουλαπια, μαγειρευω, σε καποια φαση με περνει ο αδερφος μου τηλ. (μενει σε αλλη πολη) και μου λεει ''Σωτηρια ποτε να ερθω, περιπου ποτε γεννας?'' και του απαντω '' ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ εχουμε ακομαααααα''
μετα απο μια ωρα γυρω στις 5.30 το απογευμα, καθομασταν με τον αντρα στον καναπε και λεγαμε ανεκδοτα αρχιζα να γελαω τοσο πολυ που σε καποια φαση του λεω
'' αγαπη μου βοηθαμε λιγο να σηκωθω να παω τουαλετα γιατι θα κατουρηθω απ τα γελια''
με σηκωνει (ποναγα κιολλας ΠΟΛΥ στη μεση) απ το χερι και παμε προς την τουαλετα, σταματαμε απ'εξω και με πιανει νευρικο γελιο! γελαει και αυτος πολυ! τον βλεπω να γελαει και γελαω ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ και νιωθω να κατουριεμαι πανω μου!
τρεχαν στα ποδια μου! τα εβλεπα και συνεχιζα να γελαω και εγω και αυτος!
σε καποια φαση συνηδητοποιω οτι δεν μπορω να το σταματησω! και μεχρι να το σκεφτω καλα καλα τρεχαν και αλλα!!!!!!
μου κοβετε το γελιο και του λεω '' Δημητρη σταματα! νομιζω μου σπασαν τα νερα!''
τρεχω στο ντους πεταω ρουχα παππουτσια και μπανιαριζομαι μια στα γρηγορα!
βαζω καθαρα ρουχα, και οστωσω προσπαθουσα να καταλαβω ΑΝ ΜΟΥ ΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ Η ΑΝ ΚΑΤΟΥΡΗΘΗΚΑ ΑΠ ΤΑ ΓΕΛΙΑ!
περνω το γιατρο και του λεω, ''hello νομιζω μου σπασαν τα νερα, τι να κανω?''
περνα απ την κλινικη να σε δω μου λεει!
χωρις αγχος και πανικο , παμε με τον αντρα μου στην κλινικη, ΕΝΤΕΛΩς ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΙ'' (ημουν στην 36w 6d) και σκεφτομουν οτι τζαμπα ηρθαμε , και θα γινω και ΡΕΖΙΛΙ που κατουρηθηκα απ τα γελια
ερχετε η μαια με εξεταζει με τον τροπο που ολες ξερουμε στραβομουτσουνιαζει , και μου λεει ΄΄ σου σπασαν τα νερα,ο τραχηλος ψηλα και κλειστος, σε μια ωρα θα γινεις μανα! σε ετοιμαζω για καισαρικη''
εμεινα κοκκαλο εκεινη την ωρα, και κατι αλλα ελεγε αλλα δεν ακουγα τιποτα, ενα κενο στα ματια μου και στο μυαλο μου , σαν να παγωσε ο χρονος!
δεν προλαβα να νιωσω τιποτα! ουτε χαρα, ουτε φοβο!
ερχετε και ο γιατρος με ετοιμαζουν , μπαινω χειρουργειο και ξεκιναμε την διαδικασια για την επισκληρηδιο,πρωτο τσιμπημα... ξεφησουσε η αναισθησιολογος, δευτερο τσιμπημα... τριτο τσιμπημα... ξαπλωνω και περιμενουμε... αρχιζει και με ρωταει αν νιωθω, οτι με τσιμπαει σε διαφορα σημεια του σωματος (ξερετε)
ξεκιναμε? ξεκιναμε!
με το που με ακουμπησε το νυστερι και αρχιζε να με κοβει, σπαρταρουσα απο τον πονο! τα ενιωσα ολα,νομιζα θα σβησω! το τελευταιο πραγμα που θυμαμαι ηταν εμενα να σπαρταραω και το μωρο μεσα μου να χτυπιεται και να εχει ανεβασει παλμους, μετα σκοταδι..
ανοιγω τα ματια μου , κοιταω το ρολοι απεναντι και σκεφτομαι ''γαμω το κερατο μου ολικη μου εκαναν?''
ρωταω που ειναι το μωρο και αν ειναι καλα, μου τα μασαγαν λιγο στην αρχη (αργησε να παρει αναπνοη οταν γεννηθηκε , και ζοριστηκαν)
με πανε στο δωματιο με περιμενε ο αντρας μου εκει, ηθελα να τον ρωτησω για το μωρο και δεν μου εβγαινε φωνη απ την ναρκωση...
το μωρο μου ηταν καλα, βγηκε λιγο μικρουλα και μου την κρατησαν 4 μερες στην θερμοκητιδα, δεν την φιλησα και δεν την κρατησα καθολου αυτες τις 4 μερες,χαιδευα την κοιλια μου και ενιωθα κενο,αλλα προσπαθουσα να σκεφτω θετικα και οτι ολα πηγαν καλα και οτι εγινα μανουλα αλλα οι ρουφιανες οι ορμονες ειχαν αλλα σχεδια...
τελος... την 4η μερα μου την φερνουν αγγαλια! κοιταζομαστε και νααααα τα ζουμια η μανα!
ερχετε η μαια και με βοηθαει να τη βαλουμε λιγο στηθος, με το που επιασε θηλη και αρχιζε να πινει, ολα εσβησαν γυρω μου, ημασταν μονο εγω και αυτη στον κοσμο!
συγνωμη για το μεγαλο ποστ, την ιστορια μου θα την θυμαμαι λιγο γλυκοπικρα, εγινα ομως μανουλα και αυτο δεν θα αλλαξει ποτε!