Τα παίρνω απ την αρχή να καταλάβετε.
Απ την 1η δημοτικού μέχρι και την 3η λυκείου καθόμουν στο ίδιο θρανίο με την ίδια κοπέλα. 12 χρόνια πηγαίναμε και γυρνούσαμε μαζί απ το σχολείο. Στο λύκειο επίσης πηγαίναμε μαζί στο ίδιο φροντιστήριο. Έμπαινε και έμπαινα στα σπίτια μας.
Δυστυχώς κάποια στιγμή έχασε την μητέρα της. Από εκείνη την ημέρα και μετά δεν έκανα τίποτα χωρίς αυτήν. Τσίρκο μας πήγαινε η μάνα μου? Δίπλα μου και εκείνη. Νονά έγινα? Μαζί μου στην εκκλησία να ετοιμαστούμε. Αρραβώνα έκανα? Την είχα καλεσμένη (όλες μου τις φίλες). Έμαθα πότε θα γεννήσω? Την πήρα και της το είπα γιατί ήθελα να το μάθει από μένα (και όχι φυσικά για δώρο και βλακείες αλλά ήθελα να της το πω εγώ και όχι να το μάθει στο δρόμο από άλλους). Μου έβρισκε πληροφορίες η μαμά μου για εργασίες? Χώρια φάκελος για εκείνην. Γενέθλια και γιορτές έκανα? Μαζί μου απ την αρχή να ετοιμάσουμε τις καφετέριες. Όλα αυτά τα έκανα γιατί την αγαπούσα και στεναχωριόμουν για αυτά που περνούσε. Έφυγα Θεσσαλονίκη και εκείνη αλλού. Χαθήκαμε αλλά πάντα σε γενέθλια, γιορτές κτλ κτλ μιλούσαμε και όποτε μπορούσαμε βρισκόμασταν. Ήθελε να μπει και εκείνη νονά στο μικρό και το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά αλλά τελικά δεν έκατσε. Δυστυχώς σε μετέπειτα κακουχίες που την βρήκαν δεν μπόρεσα να είμαι κοντά της (λόγω μωρού και Έβρου) παρεβρέθηκε όμως η μαμά μου. Της στάθηκαν τα υπόλοιπα κορίτσια όμως εγώ πάντα της μιλούσα και την σκεφτόμουν.
Και έρχομαι στο προκείμενο. Έχει σχέση με ένα παιδί. Σχεδίαζαν για αρραβώνα τον Οκτώβρη ξεκαθαρίζοντας απ την αρχή (εκείνος δηλαδή) ότι θα είναι μόνο γονείς (θείοι για την φίλη μου) και ότι οι φίλοι θα το γιορτάζαμε αργότερα. Μιλάω στο τηλ με μια κοινή μας φιλενάδα και μου λέει πως έχει εξαφανιστεί και ούτε τηλέφωνα ούτε τίποτα. Κορίτσια με το που το άκουσα λέω «Αυτή αρραβωνιάζεται και δεν εμφανίζεται για να μην μας πει τίποτα!» «Σιγάαααα, λες???» μου λέει η άλλη. Όλα αυτά αρχές Σεπτέμβρη. Πέμπτη βράδυ με παίρνει η άλλη κοπέλα έξαλλη τηλέφωνο. «Την πήρα τηλ και μου είπε πως το Σάββατο αρραβωνιάζονται και πως ήθελαν να το ανακοινώσουν την Κυριακή!» Ψέμματα γιατί άλλα άτομα το ήξεραν!
Μετά το πέρας του αρραβώνα μίλησαν οι δυο τους (ο αρραβωνιαστικός της δηλαδή!) και της είπαν πως δεν ήθελαν να το πουν σε κανέναν για να μην τους γρουσουζέψουν! Και πως κανένας άλλος δεν το ήξερε! (ψέμματα! Το ήξεραν! Αυτοί που ήθελαν όμως!) Στη φιλη μου έδωσε μπομπονιέρα και της είπε πως θα με πάρει τηλ να μου ζητήσει την διεύθυνση να μου στείλει και εμένα. Έχει περάσει 1μήνας και ακόμα δεν με έχει πάρει καν ένα τηλ να μου πει «ξερεις κάτι αρραβωνιάστηκα!». Με έχει φαρμακώσει πάρα πολύ όλο αυτό το θέμα! Ούτε μπομπονιέρα ήθελα ούτε μερίδα να με κεράσει και να χρεωθεί εμένα και τον άντρα μου. Αλλά δεν άξιζα ένα τηλ να μου το πει ότι θα αρραβωνιαστεί να χαρώ με την χαρά της? Να της στείλω εκείνο το πρωί ένα λουλούδι να ξέρει πως εκείνη τη μέρα θα τη σκέφτομαι? Τέτοια αχαριστία?????????

Έχω άδικο που είμαι νευριασμένη μαζί της?