marinaki <3 <3 έγραψε:ηταν τοσο νευριασμενη αυτη που δν καταλαβενε που πηγαιναν η μπατσες....για τον ποπο συμφωνο καμια φορα...εγω ακομα δν εχω παιδια αλλα το παιδια θελουν τον τροπο τους οχι να σηκωνεις χερι κ πολυ ασχημα να το χτυπας κ δημοσιος κ ολας....

ΣΥΜΦΩΝΩ ΠΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΙΑ. ΕΓΩ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΕΡΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΤΟ ΕΚΟΨΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΖΑ. ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΘΕΤΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΚΟΜΑΘΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΒΙΑ. ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΛΗΘΟΥΝ ΣΤΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΨΥΧΟΥΛΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΓΙΑΤΡΕΨΕΙ ΜΕΤΑ;

Καλημερα σε ολους, εχω και εγω μια παρομια περιπτωση ενος πατερα που χτυπουσε το παιδακι του μπροστα μου, δυστυχως εκεινη τη στιγμη παγωσα και δεν μπορεσα να αντιδρασω. Λυπαμαι πολυ και σκεφτομαι το καημενο το παιδακι τι τραυματα θα εχει η ψυχουλα του, εντωμεταξυ ηταν και η μαμα του μαζι και δεν τολμησε ουτε να αναπνευσει. Το σκεφτηκα πολυ και αποφασισα απο δω και περα, θα τους βγαζω φωτογραφια με το κινητο και θα τους απειλω με καταγγελια, δεν ξερω τι θα συμβει αλλα το υποσχεθηκα στον εαυτο μου και στο κακομοιρο το παιδακι που δεν το βοηθησα οταν επρεπε

και εγω δεν ειμαι υπερ του ξυλου .αλλα ξυλο απο ξυλο εχει διαφορα .δεν λεμε να το σκοτωσεις στο ξυλο και ειδικα χαστουκι ..μερικες φορες τα παιδια σε φερνουν εκτος ευατου .και εγω του δινω στο κολο μονο μερικες φορες προσπαθω να το αποφευγω αλλα καποια στιγμη τον αναζηταει απο μονος του .σιγουρα η βια φερνει βια .εγω τον βαζω τιμωρια γιατι κατι πρεπει να κανεις στο παιδι για του βαλεις ορια .

Eυχομαι ποτε να μην βιωσω τυη κακοποιηση ξενου παιδιου μπροστα μου!
Τι εχω δικαιωμα να κανω? Ποιον μπορω να ειδοποιησω?

Δεν νομιζω ποτε να χτυπησω το παιδι μου εστω στον ποπο της.Ειμαι κατα της βιας και αν βγω ποτε εκτος εαυτου και αντιδρασω τοσο ασχημα ειμαι 100% σιγουρη οτι θα κλαιω απο τις τυψεις μου για μερες και θα ντρεπομαι για τον εαυτο μου.

Ειναι απαραδεκτο να χτυπαμε αυτα τα ανυπερασπιστα πλασματακια και να τους μαυριζουμε την ψυχουλα με τετοιες αναμνησεις.

επισης η βια στα παιδια η οποιαδηποτε ειτε ψυχολογικη(που κατα τη γνωμη μου ειναι η χειροτερη) ειτε η σωματικη συμβαλει πολυ αρνητικα στην εξελιξη του χαρακτηρα του παιδιου και την αυτοπεποιθηση του.

Δεν κατακρινω φυσικα τις σφαλιαρες στον ποπο για να μην παρεξηγηθω, ασχετα αν εγω θα προσπαθησω να μην κανω ουτε αυτο και μακαρι να το πετυχω!

Ειναι απαραδεκτη η βια σε οποιαδηποτε μορφη της ιδιως σε μικρα και ανυπερασπιστα παλασματα.Δεμ με χτυπησαν ποτε ως παιδι,ουτε στο ελαχιστο και δεν εχω χτυπησει ποτε,ουτε οταν νευριαζω πολυ,ιδιως παιδι.Τα παιδια δεν ξεχνανε ποτε,οσα χρονια κι αν παιρασουν θα θυμουνται εστω και την παραμικρη σφαλιαρα .Δειτε αυτο Το ξύλο στα παιδιά κάνει ... κακό

18 Οκτωβρίου 2008, 08:54




«Το ξύλο δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμωρήσεις ένα παιδί. Οι επιπτώσεις ξέρουμε ότι είναι πολλές, έστω και αν δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε τη στιγμή που σηκώνουμε το χέρι μας».

Η Βασιλική Νικολάου, μητέρα δύο παιδιών 12 και 15 ετών, παρ΄ ότι απεχθάνεται τη σωματική τιμωρία παραδέχεται πως για να επαναφέρει στην τάξη τα παιδιά της, κάποιες στιγμές στο παρελθόν έχασε τον έλεγχο: «Μπορεί τα παιδιά να ήταν σε μικρή ηλικία όταν σήκωσα το χέρι μου, αλλά το έχω μετανιώσει. Όσο μικρή και αν είναι, η σωματική τιμωρία για ένα παιδί αφήνει κατάλοιπα στην προσωπικότητά του». Η κ. Νικολάου όταν κρίνει ότι πρέπει να τιμωρήσει τα παιδιά της, η τιμωρία που επιβάλλει συνδέεται με πράγματα που επιθυμούν. Όπως λέει, «διαπίστωσα πως είναι πιο αποτελεσματικό από τις φωνές, όταν τους απαγορεύω να δουν μια εκπομπή που θέλουν ή να πάνε βόλτα με τους φίλους τους».

Δεν είναι ιδιοκτησία. «Το παιδί δεν ανήκει σαν ιδιοκτησία ή απόκτημα στον γονιό ώστε να μπορεί να το μεταχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι έναν ενήλικο» τονίζει η κ. Έφη Σαριγιαννίδου, οικογενειακή σύμβουλος. «Η εξουσία και ο ρόλος που έχει δεν αποτελούν δικαιολογία για την άσκηση κάθε μορφής ταπείνωσης και απόρριψης. Το όριο ανάμεσα στη σωματική τιμωρία και τη σωματική κακοποίηση είναι δυσδιάκριτο και εύκολα μπορεί κάποιος να το υπερβεί». Ιδανικός τρόπος, όπως επισημαίνει η κ. Σαριγιαννίδου, για να συνετίσουμε το παιδί είναι ο διάλογος, δηλαδή να αναζητά ο γονιός την αιτία που κάνει το παιδί να αντιδρά έτσι. Όπως εξηγεί: «Όταν εξαντλήσουμε τον διάλογο και βλέπουμε ότι το παιδί εξακολουθεί να μην υπακούει επιλέγουμε μια μορφή τιμωρίας η οποία θα του δείχνει τις συνέπειες των επιλογών του. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί κάνει μια ζημιά στο σχολείο, αυτό που θα το κάνει να σκεφτεί την πράξη του είναι να του ζητηθεί να την πληρώσει με το χαρτζιλίκι του». Η τιμωρία όμως που εφαρμόζουμε αφορά και το παιδί αλλά και τη «σοφία» του γονιού. Η κ. Σαριγιαννίδου εξηγεί ότι «αν το παιδί δεν διαβάζει, ο ιδανικός τρόπος για να το οδηγήσουμε σε αυτό που θέλουμε δεν είναι να του κόψουμε τις εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά να του υποσχεθούμε με κάποιο τρόπο ότι θα ανταμειφθεί για την προσπάθειά του». Χάσμα στην επικοινωνία. Το ξύλο είναι η χείριστη μορφή τιμωρίας για τα παιδιά, ένα μέσο κυρίως εκτόνωσης των γονιών και όχι συνετισμού ή σωφρονισμού των παιδιών, επισημαίνει η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος. «Ο γονιός με τη σωματική τιμωρία εκτονώνει τον θυμό του, την επιθετικότητά του που προέρχεται από άλλα πράγματα και όχι απαραίτητα από τη συμπεριφορά του παιδιού εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα μέσον εκφοβισμού που εκδηλώνει την αδυναμία των δύο μελών- γονέα και παιδιού- στις σχέσεις τους, στην ικανότητα διαχείρισης κρίσεων και βεβαίως υποδηλώνει ένα χάσμα στην επικοινωνία», λέει.

Η σωματική βία έχει τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών, αν αυτό είναι ένα μόνιμο μέσον επικοινωνίας, λέει η κ. Καππάτου και διευκρινίζει: «Εκτός από το χάσμα που δημιουργείται στις σχέσεις του, το παιδί νιώθει φόβο, αδυναμία, ανασφάλεια και πολλές φορές αισθάνεται και άγχος. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μελλοντικά να αναπαραγάγει τη βία στις σχέσεις του με τους άλλους. Η βία αναπαράγει βία. Το παιδί που ήταν θύμα, αύριο μπορεί να μετατραπεί σε θύτης επαναλαμβάνοντας το μοντέλο συμπεριφοράς το οποίο έχει βιώσει μέσα στην οικογένειά του».

TA NEA

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΦΤΑΝΕΙ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΣ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ, ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΑΛΛΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΨΥΧΡΑΙΜΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ;
ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ΞΥΛΟ ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΝΕΥΡΙΑΣΕΙ.
ΤΟ ΞΥΛΟ ΜΕΤΑ ΕΚΤΟΝΩΝΕΙ ΤΟ ΘΥΜΟ ΤΟΥ ΓΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, ΜΕΤΑ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ.
ΤΟ ΑΣΜΗΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ.
ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΖΩΗΡΑ ΚΑΙ ΑΤΙΘΑΣΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΧΕΡΙ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΜΕΝΩ ΟΤΙ ΤΟ ΞΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΘΕΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.