Σας διαβάζω καιρό και ήρθε κι εμένα η σειρά μου...Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 10 χρόνια(σχέση),κι εδώ και 11 μήνες έχουμε και την μπεμπούλα μας!!!Με τους γονείς του δεν είχα καμία επαφη,μέχρι τον αρραβώνα μας,δηλαδή περίπου 3,5 χρόνια τώρα...Είναι πιο μεγάλοι απο τους δικούς μου αλλά αυτό που έλεγα πάντα(καλύτερα να την δάγκωνα τη γλώσσα μου)είναι πιο ανοιχτόμυαλοι...Ας ξεκινήσω σιγα σιγά...Είμαστε 31 εγώ,ενα χρόνο μικρότερος ο άντρας μου και απο τότε που είπαμε να εξελιχθεί η σχέση μας όλο βιαζόμαστε...όχι τώρα δεν έχουμε λεφτά...Σημειωτεον οτι τότε προ κρίσης έπαιρναν τρελά λεφτά μια και είναι και οι δύο στο δημόσιο,ο πεθερος πια συνταξιούχος.Η πεθερά έχει σπουδάσει,Παντειο,και είναι και οι δύο του τύπου πως αν δεν έχεις σπουδάσει,η αν δεν έχεις μαγαζί δικό σου η δεν δουλεύεις στο δήμόσιο,είσαι για φτύσιμο εν ολίγοις...Οι δικοί μου του δημοτικου,εγώ αισθητικός απο ιδιωτικό.Πάντα δυστυχώς να λέω στη μανα μου πρόσεχε τι θα πεις πως θα το πεις κτλ...Να προσθέσω εδώ οτι οι δικοί μου δεν έχουν σε καμία περίπτωση την οικονομική άνεση που έχουν εκείνοι.Το ήξεραν όμως...όταν γνωρίστηκαν με τους δικούς μου είπαν οτι είναι υποχρεωση τους να μας φτιάξουν το σπίτι.όλα καλά λοιπόν,καφεδακια,ταβερνούλες όλα αυτά τα επιφανειακά μέχρι που έρχόταν η στιγμή που περναμε με τον άντρα μου αποφάσεις ζωής,όπως το να μείνουμε μαζί...Ε ρε το τι έγινε...Κοσμητικά επιθετα για το παιδί τους διάφορα,ανέυθυνος-επιπολαιος-που δεν έχουμε δουλειά(ενώ τότε δουλευαμε και οι δυο αλλά οχι στο δημόσιο βλεπετε...)τεσπα...να μην τα πολυλογώ οποτε περναμε μια απόφαση για τη ζωή μας τους βρίσκαμε μπροστά μας.Πάντα παράπονα,όλα παράπονα και μόνο παράπονα.Φτάνουμε στο 2011...Τον άντρα μου και τον αδερφό του τους μεγάλωσε η γιαγια του(της μαμας του)η οπόια μέχρι τώρα μαγειρεύει,σιδερώνει...καλόμαθημενη η πεθερά μια και είναι μοναχοπαιδι...Κάτω έμενε η γιαγια,πάνω η πεθερα.Στις γιαγιας το σπίτι γινόταν όλα...Μέχρι και την εγκυμόσύνη μου δεν με ήξεραν,ακόμα και μετους γονείς τα είχαν βάλει γιατί είχαν παραστεί στο πολιτικό μας γαμο ενώ αυτοί ελεγαν να γίνει αργότερα...και επειδή έχουν μάθει να περνάει το δικό τους και δεν περασε...Το σπίτι της γιαγιάς μας έφτιαξαν και μένουμε λοιπόν,η γιαγια πήγε λίγο παρακατω στο ενόικιο,να σημειωσω ε΄δω οτι εμεις της λέγαμε να μέινει μαζί μας....ενώ η κόρη όχι....Ξέκινανε τα λάθη...γεννάω(πληρώνουν την κλινική)απο τότε κάθε μέρα μαζί μας,στην γκαρσονιέρα που μέναμε κάθε μερα εκεί,να μην μπορώ απο το δώματιο γιατί θηλάζα,ενα δώματιο που αεριζοταν,κάθε μερα μεσα στα πόδια μας....ερχόμαστε στο σπιτι που έφτιαξαν λοιπον(ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ).Κρατάνε κλειδί διχως να ενημερώσουν το παιδί τους,δίχως να χτυπάει να μπαίνει μέσα ο πεθερός(έτσι είχαν μάθει με τη γιαγιά),κάθε μέρα εδώ,να σχολάει ο άντρας μου,εδώ αυτοί και να μην φεύγουν αν δεν κοιμηθεί το μωρό...Αρχίζουν τα παραπονα άλλη μια φορά και η κριτικη...Πρέπει να είναι στο σπίτι(τους βλέπεις)όλη μέρα,κάθε μέρα,προσωπική ζωή μηδέν,το σημαντικότερο να κάνουν τα κουμάντα τους,και πάλι να έχουν παραπονα.Τον πεθερο τον κάνει οτι θέλει η πεθερα,έχει μάθει να περνάει το δικό της και αφού δεν κάνει κουμαντό στο σπίτι μου τρώγεται μαζί μου συνεχως.Γιατί δεν είναι συνεχώς η πόρτα μου ανοιχτή να μπαίνουν οποτε θέλουν...και γιατί να μην τους λέω σε όλα ναι...με την γιαγιά δεν είχα πρόβλημα μέχρι που δεν δεχόμουν αυτα που μου έλεγε...Φτανουμε στο μωρό...πρέπει υποχρεωτικά να τους αφήνω το μωρό μου...(και αφού ποτέ δεν τους έχω αφήσει καταλαβαινετε τι γίνετε,και δεν υπάρχει λόγος να το αφήσω εφόσον δεν δουλεύω),πρέπει υποχρεωτικά να βλέπουν το μωρό κάθε μερα...Το χειμώνα μας είπαν πως αν δεν μας αρέσει να σηκωθούμε να φύγουμε...είναι σπίτι τους βλέπεις...Ευτυχώς ο άντρας μου τα βλέπει,αλλά έκανε το λάθος να μην τους θέσει τα όρια τους απο την αρχή και τώρα...Για να τελείωνω,η ουσία είναι πως νομίζουν οτι μας αγόρασαν και βγάζουν την παραξενιά τους πάνω μας,ειδικά η πεθερά,αν δεν κάνουμε αυτό που θέλει τσατίζεται και δεν πατάει το πόδι της(ευτυχώς...)Το θέμα είναι οτι κλείνω την πόρτα μου και δεν είναι μέσα κυριολεκτικά και μεταφορικά.Δεν έχω ακούσει καμία καλή κουβέντα απο αυτούς,φίλες δεν έχω,με νοίαζουν το παιδί μου και ο άντρας μου.Είμαι όλη μέρα μόνη με το παιδι μου μέχρι το βράδυ που γυρίσει ο άντρας μου.Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να πουν στο παιδί τους ΕΣΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ...Δεν τους νοιάζει μην τυχόν μας δημιουργήσουν προβλήματα με τη γκρίνια και τη μιζέρια τους.Μας έχουν χαλάσει τις ομορφοτερες στιγμές μας.Σας κούρασα...Πέριμένω την γνώμη σας μήπως και φτιάξει η ψυχολογία μου.