Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
26
Απ: Γιατί χαίρεται κάποιος όταν γίνει παππούς/γιαγιά? Τετ Ιαν 12, 2011 12:06 am
MariaM
Πρωταγωνιστής!!
Tziz έγραψε:Κορίτσια θα κάνω μία πολύ βαθυστόχαστη διαπίστωση τώρα...
... ... ...
Αυτά...
Τα έχω πάρει ολίγον τι...
Πόσο δίκιο έχεις! Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που χαίρονται. Όταν ήμασταν παιδιά δεν μας χαρήκαν όπως χαίρονται τώρα τα εγγόνια τους και ο λόγος είναι οι ευθύνες. Εγώ λοιπόν αρνούμαι να κάνω το ίδιο λάθος! Είναι λάθος να προσπαθείς να δεις στο εγγόνι σου στοιχεία από το παιδί σου για να θυμηθείς πως ήταν όταν ήταν μικρό. Δεν θέλω να εύχομαι κάποια στιγμή να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω για να χαρώ το παιδί μου όπως δεν το χάρηκα λόγω άγχους... Ήμουν πολύ έτοιμη να γίνω μάνα όταν ήρθε το παιδί στη ζωή μας και ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν με κουράζει ψυχολογικά (γιατί σωματικά...). Το παν είναι να ξέρεις τι θες από τη ζωή σου αλλά και πότε θες να συμβεί.
Οι γονείς μας μάλλον ίσως να μην ήταν αρκετά ώριμοι όταν έγιναν γονείς. Δεν έχω κανένα παράπονο από τους γονείς μου φυσικά γιατί με μεγάλωσαν με πολύ πολύ αγάπη αλλά τώρα που έγιναν παππούδες βλέπω έναν εαυτό τους που δεν είχα δει πριν. Η μαμά μου ήταν πάντα αυστηρή σε λογικά πλαίσια μεν αλλά αυστηρή. Τώρα αφήνει το παιδί μου να τις κάνει ζημιές στο σπίτι και το παροτρύνει κιόλας! Εγώ δεν θα κάνω όπως είπα παραπάνω το ίδιο λάθος και μέχρι στιγμής είμαι πιο χαλαρή και πολλές φορές πιο λογική σαν μάνα από ότι ήταν η μαμά μου (πχ δεν θα παρασυρθώ από τον εκνευρισμό μου ώστε να φτάσω στο σημείο να δείρω το 11 μηνών μωρό μου αν δεν κοιμάται όπως είχε κάνει μια φορά με τον αδερφό μου!
). Είναι υγιές να την έχω ως πρότυπο που προσπαθώ να ξεπεράσω και να την βλέπω ανταγωνιστικά. Όπως και να έχει το τι μάνα είμαι το οφείλω σε εκείνη γιατί από την δική της "απόδοση" επιλέγω τι να κάνω αλλά και να μην κάνω σαν μάνα. Όσο για την βοήθεια στο σπίτι; Ήταν και σε εμένα ανύπαρκτη όταν την είχα ανάγκη. Ερχόταν, καθόταν με τις ώρες και έπαιζε με το μωρό. Είναι φυσικό όμως όταν έχεις έναν τόσο δα μικρούλη μεγάλο πειρασμό, να μην μπορείς να ασχοληθείς με τίποτα άλλο! Εγώ στη αρχή αρχή, δεν ήθελα επισκέψεις γιατί το μωρό δεν ήταν για παιχνίδι αλλά έτρωγε έκανε κακά και κοιμόταν, οπότε οποιαδήποτε αλλαγή του προγράμματος με εκνεύριζε αφάνταστα. Δεν επέτρεψα σε κανέναν να το αλλάξει ή να το ταίσει ενστικτοδώς. Ήθελα να μάθω μόνη μου χωρίς υποδείξεις από εμπειρογνώμονες και ποτέ μα ποτέ δεν δέχθηκα να μου επιβάλλει κάποιος τη γνώμη του σε θέματα που αφορούν το δικό μου παιδί γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και μόνο η μαμά του μπορεί να το καταλάβει, ειδικά τώρα που το ξέρω καλύτερα και από την παλάμη του χεριού μου. Και όταν χρειάστηκε να έβγαλα και τα νύχια μου... με τρόπο πάντα, χωρίς να προσβάλλω κανέναν αλλά μόνο για να επιβληθώ.
Ο πεθερός μου που υπερλατρεύει το μωρό φυσικά, δεν ήθελε να καταλάβει στην αρχή ότι το μωρό κοιμάται αρκετές ώρες την ημέρα και έκανε επισκέψεις χωρίς να ειδοποιεί. Πατούσε και το θυροτηλέφωνο τάχα μου ότι το ξέχασε να μας κάνει κλήση για να του ανοίξουμε. Ο άντρας μου θύμωνε αλλά τον συγκρατούσα γιατί δεν ήθελα να τσακωθεί με τον μπαμπά του κα να τον πικράνει (οι γονείς πληγώνονται εύκολα) Τώρα το θυροτηλέφωνο είναι αποσυνδεδεμένο και όποτε θέλει να έρθει παίρνει πρώτα τηλ. να ρωτήσει αν κοιμάται το μωρό. Έτσι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους και το κυριότερο; Εγώ και ο άντρας μου έχουμε την "πλήρη επιμέλεια" του παιδιού μας κάτι που πολλοί νέοι γονείς στην αρχή αναγκάζονται να παλέψουν για να αποκτήσουν.
Υ.Γ. Σόρυ για το μεγάλο κείμενο!
Έχει επεξεργασθεί από τον/την MariaM στις Τετ Ιαν 12, 2011 12:12 am, 1 φορά
ΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΦΟΡΑΩ ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΧΡΙ 6 ΜΗΝΩΝ ΣΕΝΤΟΝΙ???? 
