Tziz έγραψε:Ώρες ώρες σκέφτομαι να ξαναγινόμουν εγώ μικρούλα και να κρυβόμουν στην αγκαλιά της μαμάς μου. Να με νανούριζε...

ΠΟΣΕΣ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ!!!!!

Tziz έγραψε:γιατί ξαφνικά η "αγκαλιά" που είχα πριν χάθηκε?
Μεγάλωσα ξαφνικά και δε χωράω πια στην αγκαλιά της μαμάς μου...
Κι όχι γιατί απαραίτητα εκείνη δε θέλει να με πάρει αγκαλιά, αλλά γιατί εκ των πραγμάτων δε χωράω...

Κάνεις λάθος,χωράς και παραχωράς και αν πας, να δεις πως θα σε κρατήσει.

Έγραψα παραπάνω για το σκηνικό με τον μπαμπά μου.Ξέρεις πως στεναχωρήθηκε που παραπονέθηκα;Το έβγαλε κάποια στιγμή την πρωτοχρονιά μετά απο μερικά ποτηράκια κρασί.

Εσύ καρδούλα μου γιατί βγάζεις τόση θλίψη;;;Άσε ξέρω και σε καταλαβαίνω αλλά πίστεψέ με,κάααααποια στιγμή θα περάσει.Προσπάθησε να το παλέψεΙς μην ξεκινήσει καμία επιλόχειος και τρέχουμε!

argyro 2 έγραψε:

ζουζουνομαμα έγραψε:αχ! πως σε καταλαβαινω. εμενα η πεθερα μου με μαλωνει οταν με βλεπει να εχω καποιο απο τα παιδια μου αγκαλια για πανω απο 3 λεπτα, γιατι οπως λεει κακομαθαινουν. αλλα οταν τα παιρνει αυτη τα κραταει με τις ωρες. ασε που εμεις δεν ξερουμε να μεγαλωνουμε παιδια. μονο αυτες. εγω πιστευω οτι και μαναδες και πεθερες βγαζουν πανω μας τα απωθημενα που εχουν απο τις πεθερες τους. γιατιως γνωστων οι πιο παλιες ηταν πολυ χειροτερες

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΦΤΑΙΜΕ ΠΟΥ ΟΙ ΠΕΘΕΡΕΣ ΤΟΥΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝΕ ΣΤΡΙΜΜΕΝΕΣ?

GEODATOU έγραψε:ΤΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΛΙΩΝΑΜΕ ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΑΜΕ.ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΟΙ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΕΣ ΝΥΧΤΕΣ??

vasso έγραψε:ola ayta poy perigrafeis tziz ta ehoyme perasei oles shedon eiinai logiko den hreiazetai na sai aghonei afto i na niothis typsis an thes na klapseis klapse vre adelfe den peirazei ola sto programma einai

Συμφωνώ απόλυτα! Tziz, να ξέρεις ότι φταίνε οι ορμόνες κατά κύριο λόγο. Τόσες αλλαγές έγιναν και γίνονται στο σώμα σου. Οι ορμόνες σου έχουν τρελαθεί! Πώς να μείνεις εσύ ήρεμη; Θυμάμαι, εγώ έκλαιγα συνέχεια και με το παραμικρό και περισσότερο από το μωρό! Ακόμα και με τις διαφημίσεις έκλαιγα!!! Και φυσικά, γελούσα μαζί γιατί μου φαινόμουν τόσο μα τόσο αστεία!!! Η κατάσταση είναι προσωρινή. Μόλις ηρεμίσουν οι ορμόνες σου θα ηρεμίσεις και εσύ και θα βρεις πάλι τις ισορροπίες σου σιγά σιγά!

MariaM έγραψε:Συμφωνώ με την Cassiani που λέει ότι πάντα πρέπει να βλέπουμε την θετική πλευρά της κατάστασης και νομίζω πως το έχω καταφέρει. Εφόσον γίναμε 3 δεν σημαίνει ότι θα κλειστούμε και μέσα και θα θαυτούμε μέσα σε 4 τοίχους. Εμείς όπου πάμε παίρνουμε τον μικρούλη μαζί από τότε που γεννήθηκε. Δεν τον έχω αφήσει ποτέ μα ποτέ στις γιαγιάδες γιατί και αυτός έχει την ανάγκη να βγει έξω να γνωρίσει τον κόσμο και να ξεσκάσει. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι ώρες που βγαίνουμε γιατί τις προσαρμόζουμε στις ανάγκες του, όπως προσέχουμε και τα μέρη που πηγαίνουμε ειδικά τώρα το χειμώνα. Δεν νομίζω ότι θα τον αφήσω σύντομα σε κάποια γιαγιά διότι δεν είναι ακόμα έτοιμος ηλικιακά να ακούσει παραμύθια και τραγουδάκια. Ούτε καν με τα παιχνίδια του δεν παίζει γιατί βαριέται εύκολα. Στην παρούσα φάση έχει ανάγκη από νέες εικόνες και νέα ερεθίσματα και κυρίως από κάποιον που τον καταλαβαίνει απόλυτα μια και δεν μιλάει ακόμα. Μεγαλώνοντας θα τον αφήνω αν θέλει βέβαια. Το παν για εμένα είναι να ξέρω ότι περνάει καλά.
Βέβαια εκεί που διαφωνώ λίγο με την Cassiani είναι σε αυτό που είπε για τους φίλους. Εγώ ποτέ δεν έκλεισα την πόρτα σε κανέναν. Στη δική μου περίπτωση οι "φίλοι" που δεν έχουν παιδιά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τις αλλαγές και σε θεωρούν υπερβολική. Έτσι απομακρύνονται εύκολα και σίγουρα σε σχολιάζουν κιόλας. Όλα αυτά μέχρι να γίνουν και αυτοί γονείς... και συνειδητοποιείς ότι είναι 10 φορές πιο υπερβολικοί από εσένα. Πάντα γυρίζει ο τροχός. Και το δίλλημα είναι να δείξω ότι τους καταλαβαίνω επειδή τα έχω περάσει[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.] ή να βάλω μπροστά τον εγωισμό μου και να αντιγράψω τη συμπεριφορά που είχαν προς εμένα για να νιώσουν όπως ένιωσα;