Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΑΥΤΟ; Τρι Μάης 10, 2011 11:27 am
doggie
Σιωπηλή δύναμη
Κορίτσια, δε θέλω να σας απογοητεύσω αλλά νομίζω ότι είμαι η νικήτρια στο θέμα των πεθερικών. Πείτε μου αν εχετε ξανακούσει την περίπτωσή μου.
Ο πεθερός μου, ένα μήνα πριν γεννήσω (τόσο τον ένοιαζε), έκλεισε αεροπορικό εισητήριο για Βέλγιο για την επομένη της Π.Η.Τ. μου, η οποία ήταν και η μέρα που γέννησα τελικά, προκειμένου να πάει να δει τον κουνιάδο μου που ζει μόνιμα εκεί. Η πτήση του έφευγε γύρω στις τρεις το απόγευμα της μέρας που μπήκα πρωί πρωί στο μαιευτήριο να γεννήσω με τεχνητούς πόνους (στις 40+1 εβδομάδες). Μαζί λοιπόν με την πεθερά μου πηγαινοέρχονταν στην αίθουσα αναμονής και δήλωναν -μπροστά στους γονείς μου- αγανακτισμένοι με το γιατρό μου, που (να είναι καλά ο άνθρωπος) πάλευε για φυσιολογικό τοκετό αντί να με χώσει στο χειρουργείο, γιατί η γέννα καθυστερούσε και ο πεθερός μου θα έφευγε χωρίς φωτογραφίες του εγγονού του.Τελικά, έγινε το χατήρι του και γέννησα με καισαρική.
Επίσης, ακούστε και το άλλο. Οταν το αγοράκι μου ήταν τεσσάρων μηνών, νοσηλεύτηκε μια εβδομάδα με ουρολοίμωξη. Ταλαιπωρήθηκε πολύ και το σοκ ήταν μεγάλο για μένα και τον άντρα μου. Ο πεθερός μου λοιπόν εμφανίστηκε την τέταρτη ή πέμπτη μέρα νοσηλείας και άρχισε να βγάζει το μωρό μου φωτογραφίες με το κινητό του στο κρεβάτι του νοσοκομείου για να τις στείλει στην πεθερά μου που ήταν πάλι τότε στο γιο της στο Βέλγιο. Ο άνθρωπος νόμιζε μάλλον ότι είχε πάει σε πάρτυ.
Κι αυτά, κορίτσια, είναι λίγα από όσα έχουν συμβεί εδώ και πέντε χρόνια που γνωρίζω τα πεθερικά μου και τον κουνιάδο μου.
Ο πεθερός μου, ένα μήνα πριν γεννήσω (τόσο τον ένοιαζε), έκλεισε αεροπορικό εισητήριο για Βέλγιο για την επομένη της Π.Η.Τ. μου, η οποία ήταν και η μέρα που γέννησα τελικά, προκειμένου να πάει να δει τον κουνιάδο μου που ζει μόνιμα εκεί. Η πτήση του έφευγε γύρω στις τρεις το απόγευμα της μέρας που μπήκα πρωί πρωί στο μαιευτήριο να γεννήσω με τεχνητούς πόνους (στις 40+1 εβδομάδες). Μαζί λοιπόν με την πεθερά μου πηγαινοέρχονταν στην αίθουσα αναμονής και δήλωναν -μπροστά στους γονείς μου- αγανακτισμένοι με το γιατρό μου, που (να είναι καλά ο άνθρωπος) πάλευε για φυσιολογικό τοκετό αντί να με χώσει στο χειρουργείο, γιατί η γέννα καθυστερούσε και ο πεθερός μου θα έφευγε χωρίς φωτογραφίες του εγγονού του.Τελικά, έγινε το χατήρι του και γέννησα με καισαρική.
Επίσης, ακούστε και το άλλο. Οταν το αγοράκι μου ήταν τεσσάρων μηνών, νοσηλεύτηκε μια εβδομάδα με ουρολοίμωξη. Ταλαιπωρήθηκε πολύ και το σοκ ήταν μεγάλο για μένα και τον άντρα μου. Ο πεθερός μου λοιπόν εμφανίστηκε την τέταρτη ή πέμπτη μέρα νοσηλείας και άρχισε να βγάζει το μωρό μου φωτογραφίες με το κινητό του στο κρεβάτι του νοσοκομείου για να τις στείλει στην πεθερά μου που ήταν πάλι τότε στο γιο της στο Βέλγιο. Ο άνθρωπος νόμιζε μάλλον ότι είχε πάει σε πάρτυ.
Κι αυτά, κορίτσια, είναι λίγα από όσα έχουν συμβεί εδώ και πέντε χρόνια που γνωρίζω τα πεθερικά μου και τον κουνιάδο μου.
