konstantina έγραψε:ποιος έχει νιώσει ποτέ μοναξιά ενώ διπλά του έχει ανθρώπους που λένε σ'αγαπω. Είμαι 38 χρονών έχω περάσει στιγμές χαράς και πάντα όλοι ήταν κοντά μου,στα δύσκολα ωμός πάντα ήμουν μόνη η ίσως ένιωθα μόνη. Όταν στα 17 έχασα την αδελφούλα μου (10 μήνες μικρότερη μου) ένιωσα την απολυτό κενό.Ολοι εξαφανίστηκαν και μετά απο καιρό ξανά επανήλθαν.Οπως είπα ήμουν 17 δεν ήξερα η καλύτερα δεν έβλεπα.Στα 30 έχασα την μανούλα μου και πάλι ήμουν μονή μου. Είχα και φίλες και σύντροφο και οικογένεια κι ομως η μοναξιά ηταν δυσβάσταχτη.Ο καθένας απο την οικογενεια μου ειχε δικό του πόνο κι αυτοί έχασαν αγαπημένο, οι φίλοι είχαν τις δουλειές τους κι ο σύντροφος ηταν δίπλα μου αλλα απο απόσταση γιατί δεν είχαμε κατι επίσημο.Τρεις μήνες μετα έμεινα έγκυος, πάλι μόνη μου μόνο η αδελφή μου ηταν δίπλα μου. Ακόμα κι ο αγαπημένος μου δείλιασε και δεν μπορούσε να κάνει τιποτα.Εχασα την εγκυμοσύνη απο παλινδρόμηση στον δεύτερο μηνά,μετα απο αυτο ο σύντροφος μου εγινε και σύζυγος. παντρευτήκαμε εμεινα έγκυος σε 3 μήνες και μόλις μπήκα στον 7ο είχα ενδομήτριο θάνατο έχασα και την πριγκιπέσα μου.Η μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο. Τώρα εχω το αγοράκι μου τριάμισι χρονών και είμαι μια χαρα,ομως παντα νιώθω την ιδια μοναξιά.Δεν μπορω να καταλάβω μήπως φταίω εγω σε κάτι;η μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε;;;;;;;;;;;

konstantina έγραψε:ποιος έχει νιώσει ποτέ μοναξιά ενώ διπλά του έχει ανθρώπους που λένε σ'αγαπω. Είμαι 38 χρονών έχω περάσει στιγμές χαράς και πάντα όλοι ήταν κοντά μου,στα δύσκολα ωμός πάντα ήμουν μόνη η ίσως ένιωθα μόνη. Όταν στα 17 έχασα την αδελφούλα μου (10 μήνες μικρότερη μου) ένιωσα την απολυτό κενό.Ολοι εξαφανίστηκαν και μετά απο καιρό ξανά επανήλθαν.Οπως είπα ήμουν 17 δεν ήξερα η καλύτερα δεν έβλεπα.Στα 30 έχασα την μανούλα μου και πάλι ήμουν μονή μου. Είχα και φίλες και σύντροφο και οικογένεια κι ομως η μοναξιά ηταν δυσβάσταχτη.Ο καθένας απο την οικογενεια μου ειχε δικό του πόνο κι αυτοί έχασαν αγαπημένο, οι φίλοι είχαν τις δουλειές τους κι ο σύντροφος ηταν δίπλα μου αλλα απο απόσταση γιατί δεν είχαμε κατι επίσημο.Τρεις μήνες μετα έμεινα έγκυος, πάλι μόνη μου μόνο η αδελφή μου ηταν δίπλα μου. Ακόμα κι ο αγαπημένος μου δείλιασε και δεν μπορούσε να κάνει τιποτα.Εχασα την εγκυμοσύνη απο παλινδρόμηση στον δεύτερο μηνά,μετα απο αυτο ο σύντροφος μου εγινε και σύζυγος. παντρευτήκαμε εμεινα έγκυος σε 3 μήνες και μόλις μπήκα στον 7ο είχα ενδομήτριο θάνατο έχασα και την πριγκιπέσα μου.Η μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο. Τώρα εχω το αγοράκι μου τριάμισι χρονών και είμαι μια χαρα,ομως παντα νιώθω την ιδια μοναξιά.Δεν μπορω να καταλάβω μήπως φταίω εγω σε κάτι;η μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε;;;;;;;;;;;

pumpkin έγραψε:

konstantina έγραψε:ποιος έχει νιώσει ποτέ μοναξιά ενώ διπλά του έχει ανθρώπους που λένε σ'αγαπω. Είμαι 38 χρονών έχω περάσει στιγμές χαράς και πάντα όλοι ήταν κοντά μου,στα δύσκολα ωμός πάντα ήμουν μόνη η ίσως ένιωθα μόνη. Όταν στα 17 έχασα την αδελφούλα μου (10 μήνες μικρότερη μου) ένιωσα την απολυτό κενό.Ολοι εξαφανίστηκαν και μετά απο καιρό ξανά επανήλθαν.Οπως είπα ήμουν 17 δεν ήξερα η καλύτερα δεν έβλεπα.Στα 30 έχασα την μανούλα μου και πάλι ήμουν μονή μου. Είχα και φίλες και σύντροφο και οικογένεια κι ομως η μοναξιά ηταν δυσβάσταχτη.Ο καθένας απο την οικογενεια μου ειχε δικό του πόνο κι αυτοί έχασαν αγαπημένο, οι φίλοι είχαν τις δουλειές τους κι ο σύντροφος ηταν δίπλα μου αλλα απο απόσταση γιατί δεν είχαμε κατι επίσημο.Τρεις μήνες μετα έμεινα έγκυος, πάλι μόνη μου μόνο η αδελφή μου ηταν δίπλα μου. Ακόμα κι ο αγαπημένος μου δείλιασε και δεν μπορούσε να κάνει τιποτα.Εχασα την εγκυμοσύνη απο παλινδρόμηση στον δεύτερο μηνά,μετα απο αυτο ο σύντροφος μου εγινε και σύζυγος. παντρευτήκαμε εμεινα έγκυος σε 3 μήνες και μόλις μπήκα στον 7ο είχα ενδομήτριο θάνατο έχασα και την πριγκιπέσα μου.Η μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο. Τώρα εχω το αγοράκι μου τριάμισι χρονών και είμαι μια χαρα,ομως παντα νιώθω την ιδια μοναξιά.Δεν μπορω να καταλάβω μήπως φταίω εγω σε κάτι;η μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε;;;;;;;;;;;

Κούκλα μου έχεις τον άντρα σου και το παιδάκι σου γερό!
Σίγουρα δεν μπορεί να καλυφτεί το κενό που νιώθεις απο τα πρόσωπα που έχασες, το ξέρω γιατί και εγώ έχω χάσει δικούς μου..Μου ακούγετε σαν να περνάς μια μικρή κατάθλιψη? δεν έχεις κάποιον δικό σου να του μιλήσεις για αυτό?

βανια έγραψε:Η μοναξιά που έζησες ... πιστεύω ότι όταν περνάμε τέτοιες τραγικές στιγμές αποχωρισμού αγαπημένων προσώπων , όσα άτομα και να έχουμε δίπλα μας -ακόμα και να μας στηρίζουν ακόμα και να μην μας αφήνουν μόνες εμείς δεν το βλέπουμε δεν μπορούμε να δούμε την θετική εικόνα της ζωής που σίγουρα κάπου υπάρχει.Η μη αποδοχή της πραγματικότητας είναι αυτό που μας ρίχνει σε κατάθλιψη και ένα συνεχή πόνο έρχονται στιγμές που είμαστε καλά αλλά και στιγμές που παθαίνουμε κρίσεις πανικού.
Σαν άτομο αν με γνωρίσεις θα πεις :Η βάνια είναι έξω καρδιά αντιμετωπίζει τα πάντα με αισιοδοξία , αλλά αυτή είναι η άμυνα μου δεν θέλω αλλά και δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι δικά μου άτομα με βλέπουν έτσι χάλια .. πάντα ακόμα και στα πιο δύσκολα περιστατικά της ζωής μου εγώ έλεγα συνεχίζω με χαμόγελο ..
Την ημέρα που πληροφορήθηκα για το θάνατο του πατέρα μου απο το νοσοκομείο τηλεφωνικά είχα δίπλα μου το γιο μου δεν μπορούσα να αντιδράσω να φωνάξω να κλάψω να θρηνήσω , ούτε το ίδιο βράδυ που ερχόντουσταν συγγενείς -φίλοι -γείτονες νόμιζα ότι είχαμε μια γιορτή δεν είχα συνηδητοποιήσει τι είχε γίνει, ούτε την επόμενη που ακολουθούσα την σωρό εγώ είχα μόνο εικόνες στο μυαλό μου απο τη παιδική μου ηλικία μαζί του στιγμές απο τη ζωή μας .
Κάποια στιγμή στο άσχετο μετά απο ένα χρόνο ξέσπασα βαρέθηκα να είμαι η δυνατή είχα και εγώ την ίδια απώλεια με τα αδέρφια μου και πόναγα το ίδιο .
Το άφησα όμως και συνέχισα .. μην φοβάσαι να δείξεις Κωνσταντίνα τις αδυναμίες σου αφησέ της να ελευθερωθούν να ταξιδέψουν και όσο για την μοναξιά σου αγαπησέ την και γίνε η καλύτερη της φίλη

zoyzoynitsa moy έγραψε:νιωθεις ετσι γιατι πολυ απλα ειναι η ψυχολογια σου ετσι στιν ουσια δεν εισαι μονη εχεις το παιδακι σου και τον αντρα σου....!εχασες αγαπημενα πρωσοπα πολυ νωρις για αυτο δεν μπορεις να ξαχασεις σου λειπουν και ειναι λογικο,προσπαθησε να ξαχασεις το παρελθον και να δεις μπροστα σου το πως σε εχει ανταμηψει ο θεος ,με το πιο ομορφο δωρο τον γιο σου........

crazymama27 έγραψε:κουκλιτσα μου το μονο σιγουρο ειναι αυτο ..μονοι ερχομαστε και μονοι φευγουμε!Πριν 10 μερες εχασα τον πατερα μου....ενω επι ενα μηνα μπαινοβγαινα στην εντατικη,με την ελπιδα πως θα ανακαμψει και θα το ξεπερασουμε αυτο το χτυπημα..τελικα ο Θεος ειχε αλλα σχεδια προφανως.Η απωλεια ειναι μεγαλη και κανενας δεν προκειται να νιωσει τον πονο σου.ολο τον 7 μηνα της εγκυμοσυνης μου το περασα προσπαθωντας και δινοντας αγωνα για τον πατερα μου και παραλληλα να ειμαι δυνατη για να στηριξω τη μανα μου και τ αδερφια μου και μεχρι τωρα,τωρα μπηκα στον 8 μηνα ειμαι μονη ο ανδρας μου ναι μεν ειναι πλαι μου και με στηριζει αλλα κανενας δεν μπορει να με νιωσει η να απαλυνει ολο αυτο.ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!!!!!!!γι αυτο μπορω λιγο να καταλαβω οσα εκφραζεις και γραφεις.Να ξερεις πως τιποτα δεν τελειωνει με τον θανατο εγω τουλαχιστον παντα ετσι πιστευα και συνεχιζω να πιστευω...ο μεγαλυτερος πονος ειναι οτι μου λειπει πολυ και στην ιδεα πως δεν θα ξαναδω αυτο τον ανθρωπο,τον πατερα μου με πιανει πανικος!!!!Τωρα αν και ειναι πολυ νωρις προσπαθω να σκεφτομαι το μωρακι μου και πως μεχρι αρχες ιανουαριου θα εχω στα χερια μου το αγγελουδακι μου σιγουρα θα εχει τον καλυτερο φυλακα αγγελο!!!!!!!!!!σε φιλω...

basilikaki έγραψε:ΕΧΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ.ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ?
Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ!

Evaggelitsa 26 έγραψε:Αχ, κούκλα μου, αν και δεν έχουμε κοινά βιώματα σε καταλαβαίνω γιατί γνωρίζω πως είναι η απώλεια καποιου αγαπημένου σου προσώπου...
Εισαι πολύ δυνατή γυναίκα, γιατί μετά από ολα αυτά πως να μην είσαι..
Λενε πως ο Θεος μας αφήνει να δοκιμαζόμαστε μέχρι εκεί που μπορούμε και εσυ μπορείς πολύ περισσότερο από άλλους. Μην χανεις το κουράγιο σου. Εγώ πιστεύω πως όλα αυτά σου συμβαίνουν γιατί είσαι ξεχωριστή!
Η μοναξία είναι στο μυαλό μας και εσύ έχεις δύο άνδρες γύρω σου , ο γιός σου και ο άνδρας σου, που σε χρειάζονται... Μην το αφήνεις να σε πάρει απο κάτω και κοίτα να χαρείς τις στιγμές γιατι δυστυχώς τα χρόνια περνάνε πολυ γρηγορα! [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

konstantina έγραψε:

Evaggelitsa 26 έγραψε:

Ελπιζω να μην εχω αλλη δυναμη για να μην μου ξανα ερθουν τοσο μεγαλες δυσκολειες.Πραγματικα νιωθω οτι θα καταρευσω καποιες στιγμες αλλα τελικα τα καταφερνω ισως κατι να μου δινει κουραγιο.

konstantina έγραψε:

crazymama27 έγραψε:κουκλιτσα μου το μονο σιγουρο ειναι αυτο ..μονοι ερχομαστε και μονοι φευγουμε!Πριν 10 μερες εχασα τον πατερα μου....ενω επι ενα μηνα μπαινοβγαινα στην εντατικη,με την ελπιδα πως θα ανακαμψει και θα το ξεπερασουμε αυτο το χτυπημα..τελικα ο Θεος ειχε αλλα σχεδια προφανως.Η απωλεια ειναι μεγαλη και κανενας δεν προκειται να νιωσει τον πονο σου.ολο τον 7 μηνα της εγκυμοσυνης μου το περασα προσπαθωντας και δινοντας αγωνα για τον πατερα μου και παραλληλα να ειμαι δυνατη για να στηριξω τη μανα μου και τ αδερφια μου και μεχρι τωρα,τωρα μπηκα στον 8 μηνα ειμαι μονη ο ανδρας μου ναι μεν ειναι πλαι μου και με στηριζει αλλα κανενας δεν μπορει να με νιωσει η να απαλυνει ολο αυτο.ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!!!!!!!γι αυτο μπορω λιγο να καταλαβω οσα εκφραζεις και γραφεις.Να ξερεις πως τιποτα δεν τελειωνει με τον θανατο εγω τουλαχιστον παντα ετσι πιστευα και συνεχιζω να πιστευω...ο μεγαλυτερος πονος ειναι οτι μου λειπει πολυ και στην ιδεα πως δεν θα ξαναδω αυτο τον ανθρωπο,τον πατερα μου με πιανει πανικος!!!!Τωρα αν και ειναι πολυ νωρις προσπαθω να σκεφτομαι το μωρακι μου και πως μεχρι αρχες ιανουαριου θα εχω στα χερια μου το αγγελουδακι μου σιγουρα θα εχει τον καλυτερο φυλακα αγγελο!!!!!!!!!!σε φιλω...

Καλο κουράγιο και δύναμη. Αυτοί που φεύγουν πάντα ειναι κοντά μας γιατι εμείς δεν πρέπει να τους αφήσουμε να φύγουν.Οταν τους ξεχάσουμε τοτε πραγματικά πεθαίνουν.Ζωη σε σας και καλη λευτεριά,με ενα γερο μωράκι.