Αναδημοσιεύω τις εμπειρίες μου από το blog ειμαι μαμά


Εγώ θα σου περιγράψω την εμπειρία μου....δύο τοκετών...

θα ξεκινήσω με την άσχημη εμπειρία μου που είναι και πιο πρόσφατη....

Στις 25 Μάιου 2009 το μεσημέρι είχα ραντεβού με τον γυναικολόγο μου για να δει σε τι φάση είναι το παιδί μου.....Είχα μπει στην 38η εβδομάδα.
Εάν και είχα σταματήσει να οδηγώ μακρινές αποστάσεις...εκείνη την ημέρα είχα πάρει το αυτοκίνητο μου για να ανέβω από τα νότια προάστια στα βόρεια, που είναι το ιατρείο του γυναικολόγου μου!
Το ιατρείο του ξεκίναγε στις 14.30 και ήμουν η πρώτη που πήρε...μιας και ήμουν λίγο πριν το τέλος...
Αφού μου έκανε υπέρηχο...μου είπε..."Όλα καλά...Το παιδί είναι στη σωστή θέση...και από ότι βλέπω σήμερα - αύριο γεννάς...εάν μέχρι την Τετάρτη δεν έχεις γεννήσει πρέπει να έρθει πάλι να σε δω".....Ο κ. Χριστόπουλος δεν φημιζόταν για την αισιοδοξία του...περίμενα ότι θα άκουγα...έχεις ακόμα καιρό μπροστά σου...
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο...γεμάτη χαρά ότι κόντευε το τέλος και σε λίγο θα κρατούσα την κορούλα μου στην αγκαλιά μου...δεν θα ξεχάσω...ότι ήμουνα μες το άγχος μήπως ώσπου να φτάσω σπίτι, σπάσουν τα νερά στο αυτοκίνητο και τι θα κάνω...
Πήγα στο σπίτι χωρίς ευτυχώς να σπάσουν τα νερά, πήρα τον γιο μου πήγαμε στις κούνιες και επιστρέφοντας κάτσαμε στην αυλή για να παίξουμε...
Από εκείνη την ώρα άρχισα να νοιώθω έντονη πίεση από το μωρό μου...αλλά δεν έλεγα τίποτα σε κανέναν γιατί φοβόμουν μήπως είναι ιδέα μου λόγω του ότι ο γιατρός μου είχε πει ότι γεννάω από στιγμή σε στιγμή...
Η ώρα είχε φτάσει πια 22.30 και αφού έβαλα τον μικρό να κοιμηθεί, ξάπλωσα να δω τηλεόραση...Ξαπλώνοντας οι πόνοι άρχισαν και γινόντουσαν πιο σύντομοι...Τηλεφώνησα στην αδερφή μου για μου επιβεβαιώσει ότι μετρώντας το χρόνο μεταξύ των πόνων είχα φτάσει περίπου στο 5λεπτο...."Πάρε το γιατρό να του το πεις μου είπε"...Τηλεφώνησα λοιπόν στον γυναικολόγο μου ο οποίος με συμβούλεψε να πάω σιγά σιγά προς το νοσοκομείο....η ώρα ήταν πια μετά τις 12 τα μεσάνυχτα...
Μπήκα μες το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.
Ως δεύτερος τοκετός...μου ήταν οικεία τα πράγματα που θα έκανα...Δεν θα ξεχάσω το γέλιο που έκανα με το σύζυγο μου μες το αυτοκίνητο...Γενικώς ήμουν πολύ χαλαρή...ίσως επειδή το είχα ξαναζήσει...
Ανεβαίνοντας προς το μαιευτήριο τηλεφώνησα στην αδερφή μου για να έρθει στο νοσοκομείο να κάνει παρέα στο σύζυγο μου....
Μπήκα μέσα...συμπλήρωσα με τη μαία το γνωστό ερωτηματολόγιο...και μετά ξεκίνησαν να με ετοιμάζουν....αφού πια ήμουν έτοιμη, με έβαλαν στο δωμάτιο του τοκετού...Πέρασε ο γιατρός μου με είδε και μου είπε ότι όλα καλά τα βλέπει...και ότι σε κανένα 3 θα είχα γεννήσει....Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να είχα μείνει σπίτι για λίγο...
Τον ρώτησα εάν θα μπορούσα να κάνω την επισκληρίδιο και εάν θα μπορούσε να έρθει μέσα ο σύζυγος μου...και η απάντηση του φυσικά ήταν καταφατική!
Συνέχισα να είμαι χαλαρή και όταν ήρθε ο άνδρας μου στο δωμάτιο τοκετού...συζητάγαμε και γελάγαμε...με πράγματα από τον προηγούμενο τοκετό...Όλα έβαιναν μια χαρά...η ώρα ήταν λίγο μετά τις 2.00!
Μπήκε στο δωμάτιο η αναισθησιολόγος για να μου κάνει την επισκληρίδιο και ξεκίνησε να μου εξηγεί κάποια πράγματα για αυτήν...ο σύζυγος μου καθόταν ακριβώς απέξω από το δωματιάκι, ώσπου να τελειώσει η αναισθησιολόγος....Καθώς η κοπέλα με είχε γυρίσει στο πλάι και μου μιλούσε, ένιωσα κάτι υγρό...και είπα από μέσα μου α...ωραία έσπασαν τα νερά...ΞΑΦΝΙΚΑ έρχονται 3-4 μαίες και άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν και να προσπαθούν να ακούσουν το μωρό...Προσπαθούσα να ρωτήσω τι γινόταν...αλλά κανένας δεν μου απαντούσε...ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΓΕΙΟ...φώναζαν
Δεν θα ξεχάσω το σύζυγο μου ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΑΕΙ...ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΟΥ ΣΕ ΠΑΝΕ?
Το επόμενο που θυμάμαι είναι....ότι με ξύπναγαν για να δω την κόρη μου...
Είχα πάθει αποκόλληση πλακούντα...αλλά ευτυχώς όλα είχαν πάει καλά...ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ....γιατί αλλιώς δεν θα προλάβαινα....
Σήμερα η κόρη μου είναι 11 μηνών και είναι μια χαρά!


Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στις 6 Οκτωβρίου 2007

Είχα την τέλεια εγκυμοσύνη....δεν είχα πάρει κιλά, δούλευα κανονικά χωρίς να αισθάνομαι ότι είμαι έγκυος, γενικώς όλα ήταν μια χαρά.
Στις 13 Αυγούστου 2007 είχα σταματήσει από τη δουλειά λόγω της άδειας τοκετού που δίνει το ΙΚΑ.
Αυτό που με ενοχλούσε μόνο ήταν ότι ο γυναικολόγος μου δεν με άφηνε να κάνω μπάνιο στη θάλασσα...και δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από την Αθήνα!
Η τελευταία ημερομηνία που μου είχε δώσει ήταν 7 Οκτωβρίου!!!!
Η τελευταία μου επίσκεψη ήταν στις 4 Οκτωβρίου όπου ο γιατρός με είχε απογοητεύσει εντελώς....τον ρώτησα "Γιατρέ...κοντεύει η τελευταία ημερομηνία....τι θα κάνω εάν σπάσουν τα νερά ή δεν έχω πόνους..." Η απάντηση του ήταν "Θα περιμένουμε ώσπου να έρθει η ώρα". Ωχ Χριστέ μου...είπα από μέσα μου...Αυτό το παιδί δεν θέλει με τίποτα να έρθει σε αυτό τον πλανήτη (μα πως να θέλει να έρθει...αφού είχε δει μέσω εμένα να καίγεται η μισή Ελλάδα)....
Την επόμενη ημέρα....το πρωί πηγαίνοντας στην τουαλέτα...είδα λίγο αίμα....τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε να μην ανησυχώ...εάν συνεχίσω να έχω αίμα...να πήγαινα την επόμενη ημέρα να έκανα έναν υπέρηχο για να βεβαιωθούμε ότι όλα βαίνουν καλά....Δεν χρειάστηκε όμως!!!!
Το βράδυ της ίδια ημέρας γύρω στις 23.00 με έπιασα πόνοι...τηλεφώνησα στην αδερφή μου για να σιγουρευτώ ότι είναι πόνοι τοκετού και ότι δεν είναι ιδέα μου...Στις 12.15 έφυγα από το σπίτι και μέσα σε 20 λεπτά βρισκόμουν στο μαιευτήριο...Πήγα στο -1, μου είπαν να αφήσω τα προσωπικά μου αντικείμενα στον σύζυγο μου και να περάσω...Συμπλήρωσα με τη μαία το ερωτηματολόγιο...και μετά από αυτό άρχισαν να με ετοιμάζουν για την αίθουσα τοκετού (ξύρισμα, καρδιογράφημα κλπ)....Όταν είναι η πρώτη φορά που μπαίνεις εκεί μέσα...αισθάνεσαι τεράστιο άγχος για το τι θα ακολουθήσει γιατί δεν ξέρεις...όποιος και να στο έχει περιγράψει, εάν δεν το έχεις ζήσει εσύ ο ίδιος...δεν μπορείς να το αντιληφθείς...
Η ώρα είχε πάει 2+ και οι πόνοι άρχισαν να είναι πολύ έντονοι...Μου έδιναν κανένα 4-5 για να γεννήσω...Ήθελα οπωσδήποτε να μου κάνουν επισκληρήδιο...Δεν άντεχα με τίποτα.
Έπρεπε όμως να μου πάρουν αίμα για να δουν εάν όλα είναι οκ για να μου κάνουν την επισκληρίδιο. Ζήταγα να βάλουν το σύζυγο μου μέσα...άλλα η μαία μου έλεγα "Κορίτσι μου άσε να κάνεις την επισκληρίδιο και μετά...μην σε δει ο σύζυγος σου να πονάς...γιατί ξέρεις οι άνδρες δεν αντέχουν τον πόνο...μην τον μαζεύουμε από κάτω" Ο χρόνος πέρναγε και τίποτα....Είχε πάει 3.15 όταν επιτέλους μια από τις μαίες μου ανακοίνωσε ότι όλα είναι οκ και θα μπορούσα να κάνω επισκληρίδιο...
Με το μου την έκαναν, έβαλαν το σύζυγο μου μέσα...
Ένιωθα καλύτερα...αλλά πονούσα κιόλας...η μαία δεν μου είχε κάνει μεγάλη δόση...επειδή ο γιος μου ήταν ψηλά και έπρεπε να έχω δύναμη για να σπρώξω...
Κόντευε 5 και ο μικρός τίποτα...Θυμάμαι να είναι 2-3 μαίες και ο γιατρός μου και να πέφτουν με όλη τη δύναμη τους πάνω στην κοιλιά μου για να σπρώξουν το παιδί να κατέβει...Η ώρα είχε πάει 5.50 όταν πια ο μικρός είχε κατέβει αρκετά και ο γιατρός μου είπε στις μαίες να με ετοιμάσουν και να με μεταφέρουν στο άλλο δωμάτιο....Από μέσα μου σκεφτόμουνα "Πόσο θα κρατήσει αυτό ακόμα...Δεν είχα καταλάβει ότι όλα σε λίγο θα είχα τελειώσει...νόμιζα ότι θα ήμουν εκεί κανένα 2-3ωρο ακόμα...
Το δωμάτιο που με μετέφεραν έμοιαζε με χειρουργείο...θυμάμαι τον γιατρό μου να μου λέει "Θα σπρώξεις δύο -τρεις φορές καλά και μετά θα δεις το αγγελούδι σου"....
Έτσι και έγινε....Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δάκρυ ευτυχίας που κύλησε από τα μάτια μου μόλις ακούσαμε το κλάμα του....
Μπορεί να πόνεσα λίγο....αλλά πιστεύω ότι η σκέψη και μόνο ότι φέρνεις ένα πλασματάκι στον κόσμο και ο τρόπος που το φέρνεις.....δεν περιγράφεται......
Την επόμενη ημέρα...ο πόνος είχε ξεχαστεί....και είχε μείνει η γλυκιά ανάμνηση....

Ο Χάρης είναι 2,5 ετών και η Αλεξία 12 μηνών

Τι ωραίες ιστορίες...!!! Θα τις θυμάσαι για πάντα!!!

Εμενα η ιστορια μου ειναι "παλια" σε σχεση με τις υπολοιπες,χρονολογικα εννοω,μιας κ εχουν περασει πια σχεδον 9 χρονια.Αλλα οταν τα θυμαμαι ειναι σαν να εγιναν εχτες.
Θα σας τα γραψω...ετσι...για γουρι...για να μου πανε ολα καλα τωρα κ με το 2ο που περιμενω.
Ειχα λοιπον την τελεια εγκυμοσυνη.Ουτε εναν εμετουλι,μια ζαλαδιτζα...κατι ρε παιδι μου,να πω..ειμαι εγγυος..τιποτα,χαλαρα.
28/10 ειχα ΠΗΤ.Στις 25/10 ο γιατρος μου ειχε να πει να παω το πρωι στο μαιευτηριο για να με δει.Πηγα κ εγω μαζι με τη μαμα μου.Με πηρε μεσα ο γιατρος,με καθησε στην φοβερη αυτη καρεκλα....ξερετε...και...κατι μου εκανε εκει κατω,το οποιο με πονεσε αρκετα αφου φωναξα:"αου!!σιγα ρε γιατρε!!!!!" Ελα μου λεει,οκ τελειωσαμε.
Αργοτερα καταλαβα οτι κατι μου εκανε στον τραχηλο για να επισπευσει τον τοκετο,δεν θυμαμαι ιατρικα πως λεγεται αυτο κ δεν εχει κ σημασια.
Φευγω απ'το μαιευτηριο κ παω σπιτι.Η ωρα ειχε φτασει 2.00 το μεσημερι.Καθομαι να φαω κ αρχιζω να νοιωθω πολυ περιεργα την κοιλια μου.
Εντωμεταξυ τοσα χρονια που ακουγα πια τοσα για τους περιβοητους πονους της γεννας,περιμενα πως οταν με πιασουν θα αρχισω να ουρλιαζω!!Πως κανουν στις ταινιες...;;;;Ε..καπως ετσι..
Εγω ενοιωθα οοολη μου την κοιλια(ηταν κ τεραστια ),να σφιγγει,να σφιγγει,να σφιγγει κ μετα απο λιγο...τσουυυυυπ να ξεσφιγγει.Α..!Λεω θα γυρναει το μωρο,αφου ειμαι στην ωρα μου πλεον!!(τι ζωντοβολο!).
Αφου τρωω,κανω μπανιο,την πεφτω για εναν υπνακο.Ξυπναω κατα τις 7 το απογευμα,φτιαχνω κ το καφεδακι μου.
Το σφιξιμο-ξεσφιξιμο συνεχιζοταν,μονο αυτο...πονος πουθενα.
Μια φωνη μεσα μου μου λεει..κατι γινετε εδω...κατσε να φωναξω τη μανα μου,τη φωναζω,κατεβαινει.
"Τι εχεις μου λεει;;"-"Τιποτα ρε μαμα να νοιωθω αυτο κ αυτο..."Τιιιιιιιιιι;;;;;Φρικαρει η μανα μου.Ποσες ωρες εισαι ετσι;;;;με ρωταει."Απ'το μεσημερι που γυρισαμε" της λεω.Και τι περιμενεις,μου λεει,να το γεννησεις εδω;;;;Ποιο να γεννησω ρε μαμα;;;Αφου δεν ποναω!Τι δεν πονας μου λεει,αυτες ειναι συσπασεις... Καγκελο εγω...τι ειναι..;;;Μα αφου δεν ποναω...εκειιιιιι εγω κολλημενη.
Τελος παντων μετραμε τις συσπασεις,ερχοταν καθε 5 λεπτα πια!Περνω το γιατρο,μου λεει ε...ξεκινα σιγα-σιγα.
Παω τουαλετα αν φρεασκαριστω λιγο κ τσουπ πανω στο εσωρουχο μια σταγονα κοκκινο αιμα...ε...εκει πειστηκα οτι εχει αρχισει ο τοκετος.
Βαλιτσες κ σχετικα κ φευγουμε για μαιευτηριο.Στο δρομο μας χαλαει η κορνα του αυτοκινητου!Να εχει τρελλη κινηση(φανταστειτε Σαββατοβραδο 9 η ωρα να διασχιζεις Αλεξανδρας κ Κηφισιας!!!).Εμενα οι συσπασεις να εχουν πυκνωσει αρκετα κ τωρα πια να νοιωθω κ κατι πονακια."Αντε μπαμπα,πιο γρηγορα του λεω σε καποια φαση...δεν βλεπω να προλαβαινουμε!!!"
Η αδερφη μου να εχει βγει η μιση εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου κ να φωναζει στα φαναρια η οταν κολλουσαμε στην κινηση.."ΦΥΓΕΤΕ ΚΑΛΕΕΕΕΕΕΕ ΓΕΝΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ".
Μιλαμε....ακομα γελαμε οποτε τα σκεφτομαστε!
Φτανουμε μαιευτηριο.Με βαζουνε στην αναπηρικη,φιλια ματσ-μουτσ κ τα σχετικα κ με παιρνουνε μεσα.Φοραω το ρομπακι κ ερχονται για καρδιογραφημα,καλλωπισμο,κλισμα κ τα γνωστα!Ολα μια χαρα,εγω πονακια σαν να μου ερθει η περιοδος.
Ερχετε ο γιατρος με βλεπει,ωραια μου λεει ετοιμη εισαι το πολυ σε 1 ωριτσα θα εχουμε τελειωσει.
Ααα..τι ωραια λεω!!
Ομως....
Αφου ειμαι πια στο δωματιο ωδυνων κανα 10',μαζι με 2 μαιες,φοβερες καλη τους ωρα,ερχετε ο γιατρος μου λεει θες να κανουμε επισκληριδιο;;Του λεω.."γιατι θα μεγαλωσει κ αλλο ο πονος;;"βαζει τα γελια κ μου λεει οχι,αν νοιωθεις οτι εισαι οκ προχωραμε,"καλα ειμαι"του λεω.
Αρχιζω τις εξωθησεις...με τις μαιες να με βοηθανε απιστευτα,τα εκαναν ολα να φαινονται..παιχνιδακι!
Να μην τα πολυλογω...περασε περιπου καμια ωρα μπορει κ παραπανω με εμενα να σπρωχνω,αλλα το κεφαλι του μωρου να μην φαινετε.
Καποια στιγμη,τους λεω...κοριτσια κουραστικα...δεν μπορω να σπρωξω αλλο.Μου χαιδευει η μαια το κεφαλι,με καθυσυχαζει,με γυρναει στο πλαι με τα ποδια κλειστα κ μου λεει,χαλαρωσε λιγο,ερχομαι σε 2 λεπτα.Αυτα τα 2 λεπτα μου φανηκαν αιωνας!!Χιλιες δυο ασχημες σκεψεις περασαν απ'το μυαλο μου.Σε καποια στιγμη ανοιγει η πορτα κ μπουκαρουν μεσα καμια 10αρια ατομα!!Αμαν λεω...την βαζαψε..την βγαζω,δε τη βγαζω...
Μου λεει λοιπον ο γιατρος πως "δυστηχως.....το ηβικο οστο σου ειναι στραβο κ το μωρο προσπαθει να το περασει αλλα δεν μπορει.Για να γεννηθει φυσιολογικα θα πρεπει να το τραβηξω εγω με εργαλεια..ομως..δεν μπορω να εγγυηθω κατα ποσο θα γεννηθει 100% ενταξει.Καταλαβαινεις πως θα το τραβηξω με εργαλεια απ'το κεφαλι....Η αλλη λυση ειναι η καισαρικη που 100%,ολα θα πανε καλα.Αποφασισε κ πες μου."
Δεν ειχα τιποτα να αποφασισω...ηθελα να γεννηθει το κοριτσακι μου υγιες!!Πολυ που με ενοιαζε αν θα ηταν φυσιολογικα η καισαρικη."Γιατρε προχωρα του λεω κ βγαλε το παιδακι μου γερο,τιποτα αλλο."
Μεσα σε 5 λεπτα το πολυ μου καναν επισκληριδιο,με ετοιμασαν κ με πηγαν στο χειρουργειο.
Σε 10 λεπτα,ισως κ λιγοτερο,ειδα την κορακλα μου!!Το πρωτο πραγμα που ειπα ηταν"αμαν!!!Ολο αυτο ηταν μεσα μου;;;;;"Δεν ξερω...μου φανηκε πολυ μεγαλη!
Ακουγα τους γιατρους που λεγανε πως ειναι κριμα που εγινε καισαρικη,με τετοια διαστολη που ειχα...το ξερω κ εγω...αλλα τι να κανουμε;;Ποιος μπορουσε να το προβλεψει;;;
Γενικα ηταν μια ωραια εμπειρια.Δεν αγχωθηκα ιδιαιτερα.Βεβαια νομιζω πως εκεινη την ωρα η φυση ξερει τι κανει κ σε οπλιζει με μεγαλη ψυχραιμια.
Αυτα.....σας ζαλισα..ε..ηθελα να τα γραψω αναλυτικα.
Ελπιζω κ αυτη τη φορα να πανε ολα το ιδιο καλα,να εχω μια πολη καλη εγκυμοσυνη κ οσο για τη γεννα...τωρα πια θα παω..λες κ παω εκδρομη,μιας κ θα γεννησω πλεον με καισαρικη ετσι κ αλλιως!
Ας βοηθησει η Παναγιτσα να πανε ολα καλα κ σε λιγους μηνες να μπω να σας γραψω την 2η εμπειρια μου!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!!!!!!

marilou27 έγραψε:ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!!!!!!!!

Εντωμεταξυ...εκανα βλακεια..τωρα το ειδα κ το εγραψα στο θεμα αλλης κοπελας!!!
Καλε ΟΛΙΒΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!φτιαξτο αν μπορεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλησπέρα κορίτσια, εμένα η ιστορία μου ξεκινάει ένα Κυριακάτικο πρωινό στην 37η εβδομάδα που αντιλαμβάνομαι πως έχω ανεβάσει λίγη πίεση. Όχι πολλά πράγματα, ένα 15άρι! Παίρνω το γιατρό μου και μου λέει να την παρακολουθήσω και να φάω ελαφρά. Κατά τις 5 το απόγευμα και ενώ η πίεση έχει πέσει στο 13,5 και εγώ πεθαίνω της πείνας, αποφασίζω να φάω δύο κομμάτια σπανακόπιττα!! Μα είναι πολλά;;; πείτε μου, γιατί εγώ συνέχισα να πεινάω! Στις 6μιση η πίεση σκαρφαλώνει στο 15,5 και κατόπιν συνεννόησης με το γιατρό μου παίρνω το δρόμο προς το μαιευτήριο! Όλα είναι έτοιμα (χειρουργείο, γιατρός, καρδιολόγος και αναισθησιολόγος) για καισαρική. Ε, τι ήθελα να τους πω πως έφαγα αυτή τη σπανακόπιτα, μου λέτε; Αναβάλλεται η καισαρική για τις 2 τα ξημερώματα!!! Έκοψα φλέβες!! Όχι ότι είχα άγχος, αλλά βαριόμουν τραγικά να περιμένω! Η αναίσθητη μάνα ήθελα να κοιμηθώ και δεν με αφήνανε κάθε λίγο που έμπαιναν οι νοσηλεύτριες στο δωμάτιο!!
Και επιτέλους έφθασε η πολυπόθητη ώρα (αφού στο μεταξύ έχω ακούσει τα εξ αμάξης από το γιατρό μου για τα δύο κομμάτια σπανακόπιττας!!)
Λοιπόν, δεν ξέρω πως είναι ο φυσιολογικός τοκετός, όμως το χειρουργείο της καισαρικής είναι παιχνιδάκι! 2 ξεκίνησαν, 2 και τέταρτο ακούστηκε το πρώτο 'ουααααααα'! Απίστευτη αίσθηση, δεν περιγράφεται νομίζω με λόγια... Το αστείο όμως της υπόθεσης είναι πως στο background έπαιζε dirty (με λαϊκά τα οποία δεν χωνεύω καθόλου) γιατί ο καλός μου ο γιατρούλης νύσταζε!!! Τί να πω;; Και την ώρα που ακούστηκε το κλάμα της μικρής έρχεται ο αναισθησιολόγος, μου χτυπάει τον ώμο και μου λέει: 'Όπως θα παίρνω τις στροφές, Βασίλης Τερλέγκας, Να το θυμάσαι' !!!! Ε, κορίτσια, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Άσε που συμπάθησα και το συγκεκριμένο τραγούδι από τότε!!!
Ε μετά η όλη διαδικασία ήταν παιχνιδάκι! Σε τρία τέταρτα είχαν τελειώσει τα πάντα! Μια χαρά!
Οπότε και στο επόμενο, όταν με το καλό έρθει πάλι καισαρική! Όμως αυτή τη φορά θα φάω μουσακά (τουλάχιστον να το ευχαριστηθώ κι όλας!!!) και θα διαλέξω εγώ τη μουσική!!!