Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
26
Απ: ποιοι ειναι καλοι γονεις... Τετ Ιουλ 07, 2010 4:50 pm
dinaki88
Η ψυχή της παρέας!
αν και ήθελα να επικολλήσω και το ποστ σου λιτσάκο μου διέφυγεxoxlidaki έγραψε:Πάλι μπαίνω σε πειρασμό να γράψω χωρίς να έχω παιδάκια, αλλά με όλη αυτη τη συζήτηση σκεφτόμουν τα εξης: μήπως ζούμε σε μια κοινωνία που αξίες όπως φροντίδα, αφοσίωση, ευαισθησία, προστατευτικότητα, δεκτικότητα είναι συνόνυμα της αδυναμίας, της συγκαταβατικότητας και του συμβιβασμού;
Ολες οι μαμαδες θέλουν να δώσουν απλόχερα και όσο μπορούν τα παραπάνω, αλλά πόσο επιτρέπει το "μοντελο μαμας-καρριερας"; Γιατί στο όνομα της ισότητας των δυο φύλων η κοινωνία μας να μην εξυμνούσε και να παραδειγματιζε μέσα από αξίες όπως φροντίδα, αφοσίωση, ευαισθησία, προστατευτικότητα. Πιστεύω οτι αν η κοινωνία, εμείς δηλ. ιεραρχούσαμε διαφορετικά τα πραγματα θα τα βλεπαμε όλα αυτα από άλλη οπτική γωνία. και με την ιεραρχία δεν εννοώ οικογενεια και καρριέρα, εννοώ τις παραπανω αξίες.
Γιατί δηλ. η μαμα αλλά και ο μπαμπας που θελει να δωσει στα παιδιά του τα παραπανω να θεωρείται οτι χάνει ή οτι ειναι λειψός; Πόσοι μπαμπαδες θα δεχονταν να μεινουν εκεινοι σπιτι και να αντιστραφούν οι ρόλοι; (ειχα δει μια ερευνα καποτε για αυτο, αλλά θα ήταν καλό να συζητηθεί χωριστα).
Μπορεί να βγηκα και εκτος θεματος, συγγνωμη...
litsakos συμφωνω απολυτα μαζί σου
πρώτον βαριέμαι απίστευτα τωρα να κάνω διαχωρισμό των φράσεων που θέλω να απαντήσω γι'αυτό θα μιλήσω συνολικά
αρχικά να πω ότι τελειώνω ωσονούπο την ψυχολογία οπότε συγκρατείστε τις απόψεις σας για τον κλάδο(πλάκα κάνω κι εγώ θα αλλάξω πορεία μη νομίζετε
)να επισημάνω ότι δεν μιλάω για το μοντέλο των γονέων του άκρου δουλεύω όλη μέρα κι αυτό το κάνω ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ αλλά επειδή γουστάρω να δίνω τον εαυτό μου εκεί κι όχι σε κάτι άλλο, επειδή η εργασιακή μου ζωή είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. εννοείται και αυτοί οι γονείς δεν πρεπει να περιμένουν ότι κάνουν και το καλύτερο για τα παιδιά τους αφού τα έχουν βάλει πιο κάτω στην ιεραρχία των ενδιαφερόντων τους!
ούτε πάλι το άλλο άκρο που σκοτώνεται όλη μέρα στη δουλειά για τα προς το ζην μπορεί να θεωρηθεί καλός γονέας με την ευρεία εννοια αλλά δε γίνεται αλλιώς γιατί προέχει η επιβίωση εννοείται-αν δεν έχουν να φάνε δε νομίζω ότι θα σκέφτονται τα χάδια που χάνουν
..Κι εγώ που δε μεγάλωσα σε οικογένεια που οι γονείς έλειπαν όλη μέρα αλλά που η μάνα ήταν μονίμως σπίτι-χωρίς ενδιαφέρονται πιστεύω πλέον-και ο πατέρας κλασικός δημόσιος υπάλληλος, όχι δεν είχα καλούς γονείς γιατί δεν το έψαξαν το θέμα. δρούσαν με μια ηλίθια λογική που απλά αντικατοπτρίζει τα δικά τους βιώματα και πως προβάλλουν στα παιδιά τους αυτά που ήθελαν να εχουν ζήσει μικροί.
(αυτό είναι και κάτι το οποίο ήθελα να αναφέρω.το ξέρω ότι όλοι επηρεαζόμαστε από το παρελθόν μας αλλά λίγη εσωτερική αναζήτηση ή αν αυτό φαίνεται δύσκολο μια βοήθεια από ειδικό μπορεί να σας σώσει από προκαταλήψεις, λανθασμένους τρόπους χειρισμού του παιδιού και άλλα, που μόνο και μόνο επειδή τα θέλαμε παιδιά δε σημαίνει ότι είναι σωστά πχ.-αν δεν είναι κατανοητό αυτό που λέω έχω παράδειγμα από τη ζωή μου
)Σίγουρα το εγώ μας μετριάζεται από τη στιγμή που δινόμαστε σε ένα πλάσμα που μας έχει ανάγκη και για τα πιο βασικά, αλλά δεν παύουμε να είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες με ανάγκες και ενδιαφέροντα και θα έπρεπε να βρίσκουμε λίγη ώρα για να ξεφεύγουμε αλλιώς κινδυνεύει να χαθεί ολόκληρα η έννοια του εαυτού και να καταλήξουμε μια μέρα-που θα έρθει πχ το παιδί και θα πει φεύγω από το σπίτι παντρεύομαι-να βιώνουμε έναν αποχωρισμό θάνατο,γιατί έχουμε ταυτίσει τον εαυτό μας με το παιδί.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ πιστεύω ότι(μιλάω για πιο μεγάλα παιδιά, χωρίς να έχω εμπερία)ένα παιδί που όσο λείπει στο σχολείο έχει μια μαμά που εργάζεται και τη βλέπει όταν αυτό τελειώνει το μάθημά του, κατανοεί τον ρόλο της εργασίας, το θέμα της ισότητας, ότι ο καθένας πρέπει να προσφέρει και να εργάζεται(όπως κάνει κι αυτό στο σχολείο κατά μια έννοια)και πολλά άλλα(εννοείται ότι αυτά μπορεί να τα περάσει και μια μαμά που δεν εργάζεται αλλά δε θέλω να επεκταθώ σε όλες τις περιπτώσεις τώρα).
ναι μέχρι να πάει το παιδί μου παιδικό δε θα ήθελα να το αφήνω αν οι συνθήκες δεν το επιβάλλουν και το γιατί είναι προφανές.
αλλά μετα όταν το σπίτι θα αδειάσει τα πρωινά δε θα το αντέξω σίγουρα να είμαι μέσα και να κάνω τη χαρωπή νοικοκυρά, από τη στιγμή που αυτό δεν είναι κάτι που με ευχαριστεί.
θα προτιμήσω να δουλεψω και να καλύπτω την ανάγκη μου για ανεξαρτησία(που είναι αποδεκτό φυσικά ότι δεν την έχουν όλοι στον ίδιο βαθμό)
Το παιδί εννοείται εντάσσεται στην προσωπική μας ζωή αλλά εγώ προσωπικά εννοούσα τη ζωή πέραν του γονεικού ρόλου. Γιατί δε θέλω να πιστεψω ότι με το που έγινα μάνα, απαρνήθηκα για πάντα το γυναικείο μου ρόλο, το ρόλο μου ως φίλη, το ρόλο μου ως μέλος μιας ομάδας κοκ.
όχι, δε θέλω πχ εγώ από τα 21 μου να πω ότι δε θα ξαναφλερτάρω, δε θα ξαναβγώ για ποτό, δε θα ξαναπάω στη σχολή μου και δε θα ξανακάνω μ%#@$%ίες με τους φίλους μου επειδή είμαι μάνα.
αν τα αφήσω όλα τα παραπάνω τότε αφήνω αυτό που είμαι. θα είμαι κάποια άλλη, μια γυναίκα που στο δικό μου μυαλό δεν αντιστοιχεί στην ηλικία μου και στις εικόνες μου για το ρόλο της γυναίκας κτλ.
θέλω το παιδί μου να γνωρίσει κάποια που δεν είναι εγώ?
θυσιάζω πράγματα γι'αυτήν και θα το κάνω γιατί την αγαπάω πάνω από τη ζωή μου, αλλά θα ήθελα πραγματικά να γνωρίσει τη Ντίνα που όλοι γνωρίζουν, ίσως πιο συναισθηματική, πιο τρυφερή, πιο στοργική κτλ.αλλά με τις ίδιες αξίες και πιστεύω που με χαρακτηρίζουν τόσα χρόνια τώρα.
δεν ξέρω αν έτσι θα είμαι καλός γονέας, τουλάχιστον όμως δε θα καταπιέζω τον εαυτό μου, που για μένα είναι σα να ντρέπομαι για όλη την κοσμοθεωρία μου
ίσως έχω βγει εκτός θέματος και ίσως έχασα το νοήμα αυτών που θες να πεις, σόρρυ αν έγινε αυτό
πάντως xoxlidaki ναι ίσως κάποιες αξίες και πράξεις ίσως να θεωρούνται ενδείξεις αδυναμίας ειδικά από τους πατεράδες, αλλά δε νομίζω ότι όλοι ακολουθούμε άκριτα αυτά τα πρότυπα που μας πλασάρει η κοινωνία.
Ναι εγώ μεγάλωσα όταν άρχισε να εμφανίζεται αυτό το πρότυπο, αλλά δε με επηρέασε, είναι θέμα χαρακτήρα πιστεύω και θέμα διαπαιδαγώγησης ίσως.
για μένα η δουλειά θα είναι ένα μέσον ευχαρίστησης, προσωπικής ολοκλήρωσης μέσα από την προσφορά, την αναγνώριση και την αμοιβή. κάποιες το νιώθουν και με τα οικιακά, εγώ όχι.
Πάντως το κλειδί στα τελευταία λεγόμενα μας είναι πιστεύω οι ηλικίες των παιδιών στις οποίες αναφέρεστε και το πόσο δουλεύουν οι γονείς, σε συνάρτηση με το πόσες ώρες αλληλεπιδρούν με τα παιδιά.
πιστεύω ότι το ιδανικό(που ελπίζω να το καταφέρω)είναι να δουλέψει ο γονέας που τα φροντίζει αφού ωριμάσουν αρκετά για παιδικό και έπειτα και μόνο τις ώρες που αυτό θα λείπει από το σπίτι
τα λεω με πληρη επιγνωση.
