xoxlidaki έγραψε:dinaki συμφωνω με όσα λες και εγω εζησα σε μια οικογενεια όπως η δική σου και καταλαβαίνω. Ουτε το ενα είναι άκρο είναι υγιες, ούτε το άλλο. Πχ. με βαραίνει προσωπικά να ακούω ακόμα και σήμερα πόσα θυσιάσε η μητέρα μου ή για τα ξενυχτια του πατέρα μου. Τα ξέρω πολύ καλά, αλλά μιλας στα παιδιά σου και όχι σε ένα ξενο.
όχι εμένα μπορεί να ήταν η μάνα μου μαζί μας, αλλά δε με έπρηξε ποτε για το πόσα θυσίασε για μένα. ίσως μόνο μια φορά. Αλλά τώρα που δε μπορεί να ανακατεύεται στη ζωή μου και έχασε ένα από τα κύρια ενδιαφέροντα της έχει γίνει...ας μη χαρακτηρίσω!
Αλλά ναι, το κουτσομπολιό για τα οικογενειακά, με άσχημο τρόπο, ΤΟ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΜΕΧΡΙ ΑΗΔΙΑΣ. Είμαι καμμένη και εγώ και ο άντρας μου από αυτό...Ελπίζω στα 60 να έχω κάτι καλύτερο να κάνω από αυτό.
Ας πλέκω βρε αδερφέ!
Tziz έγραψε:Κορίτσια καλά τα λέτε.
Κακό οι γονείς να "εκμεταλλεύονται" τα παιδιά τους, άλλωστε το έχω γράψει και σε προηγούμενο post πως θεωρώ κακούς γονείς αυτούς που έχουν τα παιδιά "υπηρέτες".
Μπορεί κάποιοι να μην τα στέλνουν για δουλειά, αλλά είναι όλη την ώρα: "φέρε μου αυτό, πιάσε μου εκείνο, πήγαινέ με στη λαϊκή τώρα που πήρες το δίπλωμα οδήγησης, ξεχορτάριασε τον κήπο γιατί εμένα με πονάει η μέση μου (και καλά!), δε θα πάρεις χαρτζιλίκι για να πληρώσω τον οτε αφού είσαι όλη μέρα στο internet (ενώ η μάνα έχει ξεσκιστεί να μιλάει με τις φίλες της στα κινητά)" και άλλα τέτοια...
Και δεν το λέω με την έννοια να μάθει το παιδί να αναγνωρίζει τις ευθύνες του και τις υποχρεώσεις του, το λέω για αυτούς που πραγματικά δίνουν ΔΙΑΤΑΓΕΣ στα παιδάκια (σα στρατιωτάκια) και λένε πως τα παιδιά και καλά πρέπει να μαθαίνουν (αγοράκι 10 χρονών να πλένει πιάτα αλλιώς θα φάει ξύλο, έχετε δει?).
Κολοκύθια. Τα παιδιά δεν τα φέρνουμε στον κόσμο για να μας γηροκομήσουν.
Κι όποιος το πιστεύει αυτό είναι καραεγωίσταρος του κερ..α!
Κάποιοι λένε, εγώ σε μεγάλωνα τόσα χρόνια, εσύ δε θα με "κοιτάξεις" τώρα που μεγάλωσα και δε μπορώ?
Ε και? Κι εγώ μεγάλωσα! Και γερνάω και δε μπορώ, και έχω κι εγώ τα δικά μου τα παιδιά να φροντίζω!
Η μάνα μου το λέει. Ακόμα κι αν ο γονιός έχει κρυφούς πόθους πως κάποια μέρα το παιδί θα αποδείξει την αγάπη του έτσι, δεν πρέπει να το λέει..Είναι σα να αναζητά αμοιβή για όσα κάνει, ενώ η γονεϊκή σχεση είναι καθαρά αλτρουιστική.
Tziz έγραψε:Απ' την άλλη πάλι βρε κορίτσια μήπως τα σημερινά παιδάκια (από τη δική μας την ηλικία και πιο κάτω) είναι όντως λίγο "μαμόθρευτα"? Μήπως κάποιοι τα παραχαϊδεύουν? Μήπως τα κακομαθαίνουμε με τη δικαιολογία "να μην έχει ψυχολογικά"? Καλό είναι να σου λείπει και λίγο η μαμά σου όταν είσαι μικρός, για να καταλάβεις ότι δε θα την έχεις για πάντα κοντά σου, κι ότι θα πρέπει να στηρίζεσαι στα πόδια σου...
Δείτε εμάς...
Μήπως το παίζουμε όλοι "αιώνιοι φοιτητές" απλά γιατί βαριόμαστε να δουλέψουμε και έχουμε τη σίγουρη οδό του μπαμπά και της μαμάς? Μήπως δηλώνουμε και καλά "κατά του γάμου" γιατί φοβόμαστε τις ευθύνες και μένουμε στο πατρικό μας για να μας μένουν τα λεφτά για αυτοκίνητα, φίλους, γκόμενους, ψώνια! και διασκέδαση?
Μήπως καμιά μας ήξερε να μαγειρεύει πάνω από 5 (κλασσικά) φαγητά πριν παντρευτεί ή έμεινε μόνη της (πχ για σπουδές)?
Απλά για να υπάρχει και λίγο ο "αντίλογος" τα γράφω όλα αυτά.
Μη με παρεξηγήσετε...
Δε σε παρεξηγούμε βρε!(ελπίζω ούτε εγώ να παρεξηγούμαι που γράφω όλο τα αντίθετα!!!!)Τι να σου πω, εγώ είμαι 21
στα 19 δούλεψα για να ξεχρεωσω τη μάνα μου, μετά έμεινα έγκυος. ΄Ηξερα να μαγειρεύω, ποτέ δε ζήτησα χαρτζιλίκι, είμαι από τη φύση μου υπερβολικά και γελοία ανεξαρτητο και περήφανο άτομο, προτιμώ κάποιος να μου δείχνει άυλα την αγάπη και την υποστήριξη του κι άλλα τέτοια χαζά.
Το πώς μεγαλώνουν οι γενιές, εξαρτάται από τα κοινωνικά δεδομένα. Κάποιες γενιές στάθηκαν από νωρίς στα πόδια τους γιατί ήταν φάση αστικοποίησης πχ και κόσμος έφευγε από τα χωριά για δουλειές κτλ.Εκεί μένανε μόνοι στα 17 και μάθαιναν να τα βγάζουν πέρα
Σήμερα είναι υπερβολικά δύσκολο για έναν άνθρωπο να ζήσει μόνος και να δημιουργήσει οικογένεια και να τα βγάζει πέρα με νοίκια και λογαριασμούς γιατί οι δουλειές και οι μισθοί είναι...άστα!
Οι κοινωνία ωθεί τους γονείς να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι μεγάλα, και τα παιδιά μεγαλώνουν με αυτό το σκεπτικό. Τουλάχιστον στην πόλη που μεγάλωσα!
litsakos έγραψε:"ξέρω ότι θα με ολοκλήρωνε να κερδίζω και πάλι τα χρήματα μου, να μη ζητάω, να νιώθω ότι είμαι χρήσιμη και αναγνωρίζεται αυτό "συμφωνουμε στο οτι ειμαστε ξεχωριστα οντα,και οτι τα ενδιαφεροντα μας μονο καλο μπορουν να κανουν,δεν χανουμε τον κοσμο λογω του παιδιου.Τα παραπανω τα εκανα copy-paste,γιατι θεωρεις οτι εξαρτιεσαι οικονομικα?δεν φερνεις χρηματα στο σπιτι αλλα μεγαλωνεις ενα παιδι,και δεν το εκανες μονη σου..Δεν ενιωσα οτι εξαρτιεμαι απο τον αντρα μου,εργαζομουν πριν και θα εργαστω ξανα καποια στιγμη αλλα προς το παρον φροντιζω τα παιδια μας.Οτι εχει ο ενας ανηκει και στον αλλο,δεν υπαρχουν ξεχωριστα ταμεια για μενα,και δεν θα πρεπε να υπαρχουν σε μια σχεση.Ουτε φοβοι τυπου αν χωρισω τι θα κανω κτλ Μπαινουμε σε μια σχεση και ειμαστε με ισους ορους,ο καθενας αναλαμβανει εναν ρολο στο ζευγαρι.Και μπαινουμε για να μεινουμε.Δεν εχουν ιχνος ρομαντισμου αυτα που λεω να το ξεκαθαρισω
τα λεω με πληρη επιγνωση.
Καταλαβαίνω αυτό που λες. Για μένα οικονομική εξαρτηση σημαίνει και το μου δίνεις 100 ευρώ για παπούτσια(η αγάπη μου)ή θα έχουμε ποτέ λεφτά για το τατού που θέλω να κάνω?(το κολλημα΄μου)γιατί να ζητάω λεφτά και να δίνω λογαριασμό και στην τελική γιατί να πετάω τον κόπο του αλλουνού(γιατί κάποιος μπορεί να πει θα έπρεπε να είναι ευχαρίστηση του άντρα σου να σε βλέπει να ευχαριστιέσαι κι εσύ, αλλά εγώ το ξέρω ότι είναι πέταμα χρημάτων τέτοια κολλήματα καταναλωτικά-ειδικά όταν ο άλλος σκοτώνεται για 930 ευρώ για να ζήσουμε!)μου αρέσει να βγάζω δικά μου χρήματα(ισως θεωρείται ξεχωριστό ταμείο τι να πω, εννοείται ότι θα έχει πρόσβαση κι ο άντρας μου, και ότι θα συνεισφέρω κι εγώ, αλλά ό,τι μένει θα το χαλάω σε μια μαλ#$@ία που μου γυάλισε χωρίς τύψεις.)Ίσως διαφωνούμε γιατί δεν έχουμε την ίδια άποψη για το γάμο και τις σχέσεις-αλλά αυτό είναι εκτός θέματος.
Και εννοείται ότι εγώ ξέρω ότι προσφέρω μεγαλώνοντας το μωρό, και ίσως και να το αναγνωρίζει και ο άντρας μου. Αλλά είναι αλλιώς ο χώρος της εργασίας όπου ο ανταγωνισμός σε κάνει να νιώθεις..."μάχιμος"να το πω?δεν ξέρω.όσες εργαστήκατε σε μια δουλειά με προοπτικές ίσως καταλάβετε τι εννοώ.Και πάλι λέω ότι προσωπικά δεν υποστηρίζω την εργασία που σε στερεί από τα παιδιά σου, αλλά σαν συμπλήρωμα στον ελεύθερο χρόνο σου.
litsakos έγραψε:
ένα παιδί που όσο λείπει στο σχολείο έχει μια μαμά που εργάζεται και τη βλέπει όταν αυτό τελειώνει το μάθημά του, κατανοεί τον ρόλο της εργασίας, το θέμα της ισότητας, ότι ο καθένας πρέπει να προσφέρει και να εργάζεται
Η μαμα προσφερει απο οποιο ποστο και αν επιλεξει.Ειτε μενοντας σπιτι ειτε εξω στην αγορα εργασιας.Αυτο θα πρεπε να ναι επισης ξεκαθαρο στο παιδι.Και επειτα -προσωπικη αποψη παντα- δεν θεωρω οτι η εργασια μας κανει χρησιμους αλλα ουτε και ισους. Το δικαιωμα ψηφου και εργασιας στην γυναικα "δοθηκε" σε συγκεκριμενες χρονικα περιοδους.Αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα.
Καταρχάς να σημειώσω ότι γουστάρω πολύ αντιπαράθεση απόψεων. Αν και το παρεθεσα ότι και μια μαμά από το σπίτι μπορεί να περάσει αντίστοιχες αξίες. Δεν είπα ότι η εργασία μας κάνει χρήσιμους, ίσως ανέφερα ότι προσωπικά με κάνει να νιώθω χρήσιμη. Όσο για την ισότητα είναι μια τεράστια συζήτηση, θεωρητική κατά βάση αλλά το ότι στα κορίτσια ακόμα και σήμερα (ίσως?) προωθείται η διαφορετικότητα στον τομέα της εργασίας σε σχέση με τους άντρες, και η όντως διαφορετική αντιμετώπιση που έχουμε εμείς οι γυναίκες στην εργασία είναι πιστεύω αδιαμφισβήτητο γεγονός. Καλό θα είναι σιγά σιγά με τις επόμενες γενιές, να ξεπεραστούν αυτά τα πρότυπα. Το παραθεωρητικοποιήσαμε, ή μου φαίνεται??:Ρ
lianikos έγραψε:
Εγώ έχω την τύχη να δουλεύω λίγες ώρες και δεν έχω αυτό το πρόβλημα. Συμφωνώ απολύτως, ωστόσο, και έχω να συμπληρώσω ότι το ίδιο νιώθεις και όταν δεν υπάρχει ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης (πεθερά, μητέρα κλπ) που να σε απαλλάξει για λίγο από τα καθήκοντά σου ως μητέρα και την full time απασχόληση... Είναι πίκρα μεγάλη! Ξεχνάς ότι είσαι γυναίκα, σύζυγος και ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!
Συμφωνώ και εγώ μόνη μου παλεύω, και νιώθω ακριβώς όπως τα λες.
Athin@ έγραψε:ΔΕ ΘΑ ΑΠΟΤΎΠΩΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ....!!!!
Σαν να το έγραψα εγώ
Μήπως είμαστε αδερφές ψυχές???:Ρ
litsakos έγραψε:
Τziz μου δεν συμφωνω καθολου.Το βρισκω αθλιο να ξυλοκοπεις ενα παιδι.Καλυτερα να βαραγα το κεφαλι μου στον τοιχο παρα να τσακισω τα μικρα μου...
Αν κι εγώ έφαγα ξύλο από τη μάνα μου, δεν μπορώ να πω βέβαια ότι ήταν δικαιολογημένο γιατί ημουν πολύ το παιδί που θέλει να το αγαπάνε και γι'αυτό υπάκουο, αλλά υπήρχε μια λατρεία για τον αδερφό μου και όποτε πήγαινα κόντρα σε αυτό υπήρχε θέμα, τεσπα κι εγώ δε μπορώ καν να φανταστώ ότι θα τη χτυπήσω?????????
τι λέτε?????
δε γινεται...
πραγματικά αν με νευριάσει τόσο πολύ και θέλω να κάνω κάτι βίαιο-πράγμα ξένο για το χαρακτήρα μου...-θα βαρέσω τον άντρα μου:Ρ
Athin@ έγραψε:Α μη το λες...και εγώ κοριτσάκι ήμουνα αλλά η μαμά μου ήταν κάθε βδομάδα στον διευθυντή γιατί έδερνα τον Μπάμπη και μία φορά την καλέσανε γιατί έκανα τόση φσαρία που ενοχλούσα τη διπλανή τάξη...
Ε καλά τώρα πείστηκα είμαστε αδερφές ψυχές!
lianikos έγραψε:Εγώ, κορίτσια, έχω να συμπληρώσω ότι δεν είναι μόνο η σωματική βία που σε στιγματίζει. Εγώ π.χ. από τον πατέρα μου δεν έφαγα ξύλο
ποτέ (σε αντίθεση με τη μάνα μου που σήκωνε παντόφλα και...
) Αλλά το πώς με χειραγωγούσε και τι ψυχολογική βία έχω υποστεί, δε λέγεται! Χίλιες φορές καλύτερα να του δώσω μια στον κώλο του γιου μου, παρά να τον κάνω 30 χρόνια αργότερα να σκέφτεται και να αναρωτιέται πόσες από τις επιλογές που έκανε στη ζωή του ήταν τελικά δικές του και πόσες δικές μου!!
έχεις δίκιο
πολλές φορες η ψυχολογική βία είναι πολύ χειρότερη από τη σωματική!
Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Απ: ποιοι ειναι καλοι γονεις... Πεμ Ιουλ 08, 2010 6:14 am
Ξέσπασα στον Μπάμπη.
