Καλησπέρα!
Είμαι 23 σχεδόν χρονών, ορκίζομαι σε λίγο καιρό και καλώς εχόντων των πραγμάτων αρχίζω το μεταπτυχιακό μου απο τον Οκτώβριο. Είμαι με το σύντροφο μου 5 1/2 χρόνια, αγαπημένοι. Έχουν προηγηθεί 2 ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, η μια μόλις έκλεισα τα 18 η οποία τερματίστηκε οικειοθελώς με τη συνδρομή των γονιών μου και η δεύτερη 1 1/2 χρόνο μετα η οποία κατέληξε σε αποβολή, εν γνώσει της μητέρας μου μόνο γιατί ο πατέρας μου είχε βεβαρημένο ιστορικό καθώς την προηγούμενη χρονιά είχε περάσει έμφραγμα.
Τώρα, δυστυχώς ή ευτυχώς, ξαναέμεινα έγκυος (σας διαβεβαιώ με τέτοιο ιστορικό πρόσεχα και με το παραπάνω κι ακόμα απορώ πώς συνέβη) και είμαι στον 5ο μήνα. Δεν είναι το καλύτερο μου γιατί είχα σκοπό να αφοσιωθώ στις σπουδές μου αφενός κι αφετέρου θεωρώ τον εαυτό μου μικρό (ο σύντροφος μου είναι 5 χρόνια μεγαλύτερος, δυστυχώς άνεργος). Δεδομένου του παρελθόντος, αποφάσισα να μην κάνω έκτρωση και γιατί φοβόμουν και γιατί εκείνη την περίοδο αφοσιώθηκα στην εξεταστική για να πάρω το πτυχίο μου.
Προφαώς θα θεωρηθώ απο πολλούς ανεύθυνο κοριτσάκι αλλά οι γονείς μου ακόμα δε γνωρίζουν τίποτα. Φοβάμαι την αντίδραση τους. Φοβάμαι οτι δε θα με στηρίξουν. Πάντα ειχαν στο μυαλό τους ότι θα έπαιρνα πτυχίο, θα έκανα μεταπτυχιακό, θα έβρισκα δουλειά ή θα έκανα διδακτορικό στο εξωτερικό (μεγάαααλη επιμονή της μάνας μου) κι ότι τα παιδιά δεν πρέπει να είναι στα σχέδια μου.
Μέχρι σήμερα, δεν έχω ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά και νιώθω επι ξύλου κρεμάμενη. Οι γονείς μου αν μη τι άλλο έχουν κάποια οικονομική ευχέρεια, δεν είναι πλούσιοι απλά δούλευαν πολλά χρόνια (ο πατέρας μου ακομη, η μητέρα μου είναι συνταξιούχος) και φρόντισαν το μέλλον μας. Τώρα η αδερφή μου κατά πως φαίνεται περνάει σε σχολή σε άλλη πόλη, κάτι που σημαίνει έξοδα.
Εμένα το πρόβλημα μου δεν είναι κατά κύριο λόγο το οικονομικό όσο το ψυχολογικο και ηθικό. Έχουν συμβεί σκηνικά τσακωμών που μου έχουν μιλήσει άσχημα ακόμα και στο σύντροφο μου (η μητέρα μου πιο πολύ). Τώρα τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα τους το πω. Όσες φορές έχω αγχωθεί τόσο, με πιάνει κολπική αιμορραγία και ταχυκαρδία. Ο σύντροφος μου είναι δίπλα μου και με καθησυχάζει , με "μαλώνει" που δεν προσέχω τον εαυτό μου και το μωρό. Ισχυρίζεται ότι οι γονείς μου θα είναι δίπλα μου ό,τι κι αν γίνει ακόμα κι αν φωνάξουν κ γίνει χαμός. Μου έχει πει να μην ανησυχώ για τιποτα, οτι θα τα φροντίσει όλα αυτός και να μην τολμήσει κανείς να με πειραξει. Θέλω να τον πιστέψω αλλά φοβάμαι πολύ. Θέλω τη μητέρα μου δίπλα μου κι ας μη συμφωνει με αυτό. Θέλω να με φροντίσει και να με στηρίξει...

Έχω πεθάνει απο το άγχος και την αγωνία...