26 Απ: Η Εξομολόγηση ενός γυναικολόγου! Κυρ Σεπ 16, 2012 2:00 am
Mirantzela!
Παίζει το forum στα δάχτυλα!
Εχω σοκαριστει με τον αριθμο των εκτρωσεων που εχει κανει ο "γιατρος" αυτος, ειλικρινα. Πως μπορουσε αυτος ο ανθρωπος να κοιμηθει τα βραδυα ηρεμος απορω...Η μετανοια του και το "γνωθι σαυτον" που υποτιθεται πως εχει, εμενα προσωπικα δεν μου λενε κατι.Τιποτα δεν αναιρει το γεγονος οτι ο ανθρωπος αυτος ευθυνεται για τοσους πολλους θανατους...
Και επισης ακομη πιο σοκαριστικη ειναι η ευκολια που πολλοι προτεινουν την εκτρωση ως λυση, χωρις να σκεφτονται καθολου την απανθρωποτητα της διαδικασιας και τις συνεπειες...
Οταν εμαθα πως ειμαι εγκυος, αποφασισα αμεσως να κρατησω το παδακι μου και να το φερω στον κοσμο. Δεν ημουν παντρεμενη,δεν ειχα τελειωσει τις σπουδες μου δεν ηξερα αν ο φιλος μου και πατερας του παιδιου θα εχει θετικη αντιδραση και θα θελει να με στηριξει, ουτε αν η μητερα μου θα εγκρινει την αποφαση και θα μπορεσει να με στηριξει ψυχολογικα και οικονομικα. Την εποχη εκεινη οι περισσοτερες, -για να μην πω ολες- φιλες μου και πολυ μεγαλο μερος της οικογενειας μου θεωρουσαν αυτονοητο πως θα ριξω το μωρακι μου. Φυσικα εγω ειχα αποφασισει πως στην ηλικια των 21 δεν υπαρχει περιπτωση να κανω κατι τετοιο τοσο ανευθυνο,εφοσον θελω και μπορω να αφοσιωθω σ'αυτο το θαυματακι που μου ηρθε λιγο νωρις.Εν τελει ολα εχουν ερθει ιδανικα στην ζωη μου, και σε 4 μηνες περιμενουμς το παιδακι που αν εγω ειχα ριξει ελαφρα τη καρδια δεν θα μπορουσα ποτε να συγχωρησω τον εαυτο μου...
Γι'αυτο ειμαι πολυ ευαισθητοποιημενη στο συγκεκριμενο θεμα και στενοχωριεμαι πολυ καθε φορα που ακουω τετοια πραγματα ή διαβαζω και στο φορουμ για κοπελες με πιθανον ανεπιθυμητες εγκυμοσυνες, που ολο και αυξανονται... Τι να πω, με θλιβει πολυ το οτι μια απερισκεψια μπορει να προκαλεσει τον θανατο μιας αθωας ψυχουλας...
Συγνωμη για το μακρυ κειμενο, παρασερνομαι οταν γραφω γι αυτο το θεμα...
Και επισης ακομη πιο σοκαριστικη ειναι η ευκολια που πολλοι προτεινουν την εκτρωση ως λυση, χωρις να σκεφτονται καθολου την απανθρωποτητα της διαδικασιας και τις συνεπειες...
Οταν εμαθα πως ειμαι εγκυος, αποφασισα αμεσως να κρατησω το παδακι μου και να το φερω στον κοσμο. Δεν ημουν παντρεμενη,δεν ειχα τελειωσει τις σπουδες μου δεν ηξερα αν ο φιλος μου και πατερας του παιδιου θα εχει θετικη αντιδραση και θα θελει να με στηριξει, ουτε αν η μητερα μου θα εγκρινει την αποφαση και θα μπορεσει να με στηριξει ψυχολογικα και οικονομικα. Την εποχη εκεινη οι περισσοτερες, -για να μην πω ολες- φιλες μου και πολυ μεγαλο μερος της οικογενειας μου θεωρουσαν αυτονοητο πως θα ριξω το μωρακι μου. Φυσικα εγω ειχα αποφασισει πως στην ηλικια των 21 δεν υπαρχει περιπτωση να κανω κατι τετοιο τοσο ανευθυνο,εφοσον θελω και μπορω να αφοσιωθω σ'αυτο το θαυματακι που μου ηρθε λιγο νωρις.Εν τελει ολα εχουν ερθει ιδανικα στην ζωη μου, και σε 4 μηνες περιμενουμς το παιδακι που αν εγω ειχα ριξει ελαφρα τη καρδια δεν θα μπορουσα ποτε να συγχωρησω τον εαυτο μου...
Γι'αυτο ειμαι πολυ ευαισθητοποιημενη στο συγκεκριμενο θεμα και στενοχωριεμαι πολυ καθε φορα που ακουω τετοια πραγματα ή διαβαζω και στο φορουμ για κοπελες με πιθανον ανεπιθυμητες εγκυμοσυνες, που ολο και αυξανονται... Τι να πω, με θλιβει πολυ το οτι μια απερισκεψια μπορει να προκαλεσει τον θανατο μιας αθωας ψυχουλας...
Συγνωμη για το μακρυ κειμενο, παρασερνομαι οταν γραφω γι αυτο το θεμα...