annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:κοριτσια, κατανοω την παθητικη σταση σας, αλλα δεν την δικαιολογω. Και θα σας εξηγισω τι εννοω με αυτο. Πριν απο τον αντρα μου ειχα μια σχεση 4 χρονια. Ηταν μια σχεση που ενω ξεκινησε ροδινα (οπως ολες αλλωστε) στην πορεια εξελειχθηκε εφιαλτης. Τσακωμοι σχεδον καθημερινοι, λεκτικη κακοποηση απιστευτη, και εγω τυφλομενη παναθεμα με απο τον ερωτα, βασικα απο το παθος, γιατι η σχεση μας εντασοταν στην κατηγορια παθους-μισους.Ειχα φτασει σε ενα σημειο που να μην μιλαω με κανενα που δεν δεχοταν την σχεση μου με αυτον τον "αξιολογο ανθρωπο" μεχρι και με τη συγκατοικο μου ειχα μαλωσει και με τους γονεις μου που ηταν στην Ελλαδα δεν μιλαγα, δεν ερχομουν καν για διακοπες πισω. Ηθελα η να ημουν μαζι του, η να εξαφανιζομαι. Τελοσπαντων με τα χρονια η κατασταση χειροτερυε, αν και οι στιγμες οι καλες που ειχαμε μαζι, εκεινη την περιοδο με αποζημιωναν, ειχαν φτασει μεχρι και στο σημειο οι γειτωνες να φωναξουν την αστυνομια, μας μπαγλαρωσαν κανονικα, δεν χαμπαριαζουν εδω. Εως μια μερα που αντι το χερι του να χτυπησει τον τοιχο οπως εκανε παντα οταν θυμωνε, επεσε πανω μου. Δεν μπορω να σας περιγραψω την συνεχεια, δεν την θυμαμαι και καλα. Οταν συνηλθα μαζεψα τα μπογαλακια μου και εφυγα. Μου ηταν και τοτε παρα πολυ δυσκολο, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κανω ουτε ενα βημα μακρια του (για τετοια αρρωστια μιλαμε). Μεσα μου ηλπιζα οτι θα ψαξει να με βρει, και η αληθεια ειναι οτι το επεδιωξε, οπως το επεδιωκε παντα μετα απο τσακωμο. Ουτε καν θυμαμαι πως βρηκα την δυναμη και γυρισα Ελλαδα ωστε να μην το ξαναδω για καποιο δαστημα. Ουτε που θυμαμαι πως καταφερα να τον ξεχασω, γιατι τον ξεχασα με τον καιρο. Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Ομως επειδη ειπα οτι δεν σας δικαιολογω, ουτε στον εαυτο μου δινω το παραμικρο δικιο για την σταση που κρατησα τοσα χρονια. Θεωρω οτι ξεφτυλιστικα τελειως και ειναι ενα γεγονως που δεν το λεω συχνα. Τι θελω να πω με αυτο, βρηκα την δυναμη και εφυγα, και βρηκα την δυναμη και σταθηκα στα ποδια μου. Δν ειχα παιδι μαζι του (ευτυχως) αλλα ξερω πως ακομη και να ειχα θα εφτανα στα ακρα για να διεκδικησω αυτα που υποχρεουταν για το παιδι, αλλα δεν θα εμενα ουτε μια μερα παρα πανω μαζι του. Ενας νθρωπος δεν αλλαζει απο την μια μερα στην αλλη, θελει γερο ταρακουνημα, και αν αλλαξει, συνηθως ο επομενος ειναι αυτος που χαιρεται την αλλαγη, οσο και αν εχεις προσπαθησει εσυ γι αυτο. Μην χαραμιζετε τη ζωη σας και σταθειτε στα ποδια σας! Σας το λεω με ολη μου την καρδια. Κανενας δεν προχωρησε σκυμενος στα γονατα.

υ.γ. θα μπορουσα να σας το ειχα στειλει σε προσωπικο μυνημα, και το σκεφτομουν ωρες αν θα μοιραζομουν την ιστορια μου η οχι, αλλα θεωρω πως ειναι καλυτερο να ειναι δημοσια και να την διαβασει οποια κοπελα βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση.

Εγω προσωπικα μονο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ θα σου πω,που εφυγες!!
Εχω φιλες που εχουν τετοιους διπλα τους και μαλιστα εκαναν και οικογενεια μαζι τους.Η ιστορια φυσικα συνεχιζεται γιατι οι ανθρωποι οπως ολοι ξερουμε δεν αλλαζουν..Ειδικα οταν καταλαβαινουν οτι ο συντροφος τους (δοκιμασμενα) ανεχεται την οποια συμπεριφορα τους!
Σιγουρα αν ειχες παιδι θα το σκεφτοσουν παραπανω,οπως το βλεπω κι απο τα δικα μου ατομα,αλλα εγω προσωπικα (και μπορει να κριθω γι'αυτο που θα πω..) πιστευω και πως ενα παιδι ειναι η γνωστη "καραμελα" για να καλυψουμε τα δικα μας "θελω"..
Θελει πολλη μεγαλη ψυχικη δυναμη για να παραβλεψεις τα συναισθηματα και να ακολουθησεις τη λογικη.
Οσο για την "ξεφτιλα" οπως λες...Μη το βλεπεις ετσι.Οι εμπειριες μας,μας δειχνουν πολλα πραγματα...και στο κατω κατω,ανθρωποι ειμαστε..
Ευχαριστουμε που μας εκμυστηρευτηκες την ιστορια σου.
Μπραβο σου και παλι!

Σαφεστατα και οι εμπειριες μας δειχνουν πολλα πραγματα για εμας, αλλα την ξεφτιλα την εννοωσα καθαρα προσωπικη! Εγω νωθω ντροπη ως προς τον εαυτο μου οχι γι αυτα που συνεβησαν, εχω το μισο μεριδιο ευθυνης, αλλα γιατι τα ανεχομουν (και τα προκαλουσα καμια φορα μην λεμε και ψεμματα) αντι να φευγω. Δεν θεωρω οτι εχω ξεφτυλιστει σε κανεναν αλλο παρα μονο στον εαυτο μου, αλλα αν ειχα και παιδι θα θεωρουσα που θα ειχα ξεφτυλιστει και σε αυτο. Γι αυτο επιμενω οτι δεν πρεπει να ανεχομαστε μια τετοια κατασταση. Ειδικα αμα υπαρχει παιδι. Δεν φταιει σε τιποτα.

Αυτο εννοουσα,την προσωπικη ξεφτιλα..Για τον κοσμο ή οτιδηποτε αλλο,περα απο τον εαυτο μας,για εμενα δεν εχει καμια απολυτως σημασια..
Μπραβο σου και παλι παντως,που μεσα απο ολο αυτο καταφερες και σταθηκες ξανα στα ποδια σου και δεν "ξανακυλησες"

Κοιτα εχω μαθει να ναλαμβανω τις ευθυνες μου, και φυσικα να "τιμωρω" τον εαυτο μου οταν βλεπω οτι εκανα καποιο λαθος. Το τιμωρω το εβαλα σε εισαγωγικα με την εννοια οτι δεν μου χαιδευω τα αυτια. φυσικα και ολοι οι ανθρωποι κανουμε λαθη, αλλα μονο αν τα αναγνωρισουμε και δεχτουμε τις ευθυνες μας δεν θα τα επαναλαβουμε (εξ ου και η "ξεφτιλα") δεν ηταν ευκολο να προχωρησω γιατι ειχα ζησει καταστασεις με αυτον τον ανθρωπο που δεν θα ηθελα να επεκταθω. Ουσιαστικα ηταν η πρωτη μου κανονικη σχεση και το δεσημο ηταν απιστευτο. Και φυσικα δυσκολευτικα και να προχωρησω στη ζωη μου και να αγαπησω και να ερωτευτω, και να αφησω καποιον να με ακουμπησει κλπ κλπ. Ομως πλεον νιωθω περιφανη που τα καταφερα! Και πλεον ολη αυτη την ιστορια την αισθανομαι σαν μια παλια αναμνηση που μου εμαθε πολλα.

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:κοριτσια, κατανοω την παθητικη σταση σας, αλλα δεν την δικαιολογω. Και θα σας εξηγισω τι εννοω με αυτο. Πριν απο τον αντρα μου ειχα μια σχεση 4 χρονια. Ηταν μια σχεση που ενω ξεκινησε ροδινα (οπως ολες αλλωστε) στην πορεια εξελειχθηκε εφιαλτης. Τσακωμοι σχεδον καθημερινοι, λεκτικη κακοποηση απιστευτη, και εγω τυφλομενη παναθεμα με απο τον ερωτα, βασικα απο το παθος, γιατι η σχεση μας εντασοταν στην κατηγορια παθους-μισους.Ειχα φτασει σε ενα σημειο που να μην μιλαω με κανενα που δεν δεχοταν την σχεση μου με αυτον τον "αξιολογο ανθρωπο" μεχρι και με τη συγκατοικο μου ειχα μαλωσει και με τους γονεις μου που ηταν στην Ελλαδα δεν μιλαγα, δεν ερχομουν καν για διακοπες πισω. Ηθελα η να ημουν μαζι του, η να εξαφανιζομαι. Τελοσπαντων με τα χρονια η κατασταση χειροτερυε, αν και οι στιγμες οι καλες που ειχαμε μαζι, εκεινη την περιοδο με αποζημιωναν, ειχαν φτασει μεχρι και στο σημειο οι γειτωνες να φωναξουν την αστυνομια, μας μπαγλαρωσαν κανονικα, δεν χαμπαριαζουν εδω. Εως μια μερα που αντι το χερι του να χτυπησει τον τοιχο οπως εκανε παντα οταν θυμωνε, επεσε πανω μου. Δεν μπορω να σας περιγραψω την συνεχεια, δεν την θυμαμαι και καλα. Οταν συνηλθα μαζεψα τα μπογαλακια μου και εφυγα. Μου ηταν και τοτε παρα πολυ δυσκολο, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κανω ουτε ενα βημα μακρια του (για τετοια αρρωστια μιλαμε). Μεσα μου ηλπιζα οτι θα ψαξει να με βρει, και η αληθεια ειναι οτι το επεδιωξε, οπως το επεδιωκε παντα μετα απο τσακωμο. Ουτε καν θυμαμαι πως βρηκα την δυναμη και γυρισα Ελλαδα ωστε να μην το ξαναδω για καποιο δαστημα. Ουτε που θυμαμαι πως καταφερα να τον ξεχασω, γιατι τον ξεχασα με τον καιρο. Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Ομως επειδη ειπα οτι δεν σας δικαιολογω, ουτε στον εαυτο μου δινω το παραμικρο δικιο για την σταση που κρατησα τοσα χρονια. Θεωρω οτι ξεφτυλιστικα τελειως και ειναι ενα γεγονως που δεν το λεω συχνα. Τι θελω να πω με αυτο, βρηκα την δυναμη και εφυγα, και βρηκα την δυναμη και σταθηκα στα ποδια μου. Δν ειχα παιδι μαζι του (ευτυχως) αλλα ξερω πως ακομη και να ειχα θα εφτανα στα ακρα για να διεκδικησω αυτα που υποχρεουταν για το παιδι, αλλα δεν θα εμενα ουτε μια μερα παρα πανω μαζι του. Ενας νθρωπος δεν αλλαζει απο την μια μερα στην αλλη, θελει γερο ταρακουνημα, και αν αλλαξει, συνηθως ο επομενος ειναι αυτος που χαιρεται την αλλαγη, οσο και αν εχεις προσπαθησει εσυ γι αυτο. Μην χαραμιζετε τη ζωη σας και σταθειτε στα ποδια σας! Σας το λεω με ολη μου την καρδια. Κανενας δεν προχωρησε σκυμενος στα γονατα.

υ.γ. θα μπορουσα να σας το ειχα στειλει σε προσωπικο μυνημα, και το σκεφτομουν ωρες αν θα μοιραζομουν την ιστορια μου η οχι, αλλα θεωρω πως ειναι καλυτερο να ειναι δημοσια και να την διαβασει οποια κοπελα βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση.

Εγω προσωπικα μονο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ θα σου πω,που εφυγες!!
Εχω φιλες που εχουν τετοιους διπλα τους και μαλιστα εκαναν και οικογενεια μαζι τους.Η ιστορια φυσικα συνεχιζεται γιατι οι ανθρωποι οπως ολοι ξερουμε δεν αλλαζουν..Ειδικα οταν καταλαβαινουν οτι ο συντροφος τους (δοκιμασμενα) ανεχεται την οποια συμπεριφορα τους!
Σιγουρα αν ειχες παιδι θα το σκεφτοσουν παραπανω,οπως το βλεπω κι απο τα δικα μου ατομα,αλλα εγω προσωπικα (και μπορει να κριθω γι'αυτο που θα πω..) πιστευω και πως ενα παιδι ειναι η γνωστη "καραμελα" για να καλυψουμε τα δικα μας "θελω"..
Θελει πολλη μεγαλη ψυχικη δυναμη για να παραβλεψεις τα συναισθηματα και να ακολουθησεις τη λογικη.
Οσο για την "ξεφτιλα" οπως λες...Μη το βλεπεις ετσι.Οι εμπειριες μας,μας δειχνουν πολλα πραγματα...και στο κατω κατω,ανθρωποι ειμαστε..
Ευχαριστουμε που μας εκμυστηρευτηκες την ιστορια σου.
Μπραβο σου και παλι!

Σαφεστατα και οι εμπειριες μας δειχνουν πολλα πραγματα για εμας, αλλα την ξεφτιλα την εννοωσα καθαρα προσωπικη! Εγω νωθω ντροπη ως προς τον εαυτο μου οχι γι αυτα που συνεβησαν, εχω το μισο μεριδιο ευθυνης, αλλα γιατι τα ανεχομουν (και τα προκαλουσα καμια φορα μην λεμε και ψεμματα) αντι να φευγω. Δεν θεωρω οτι εχω ξεφτυλιστει σε κανεναν αλλο παρα μονο στον εαυτο μου, αλλα αν ειχα και παιδι θα θεωρουσα που θα ειχα ξεφτυλιστει και σε αυτο. Γι αυτο επιμενω οτι δεν πρεπει να ανεχομαστε μια τετοια κατασταση. Ειδικα αμα υπαρχει παιδι. Δεν φταιει σε τιποτα.

Αυτο εννοουσα,την προσωπικη ξεφτιλα..Για τον κοσμο ή οτιδηποτε αλλο,περα απο τον εαυτο μας,για εμενα δεν εχει καμια απολυτως σημασια..
Μπραβο σου και παλι παντως,που μεσα απο ολο αυτο καταφερες και σταθηκες ξανα στα ποδια σου και δεν "ξανακυλησες"

Κοιτα εχω μαθει να ναλαμβανω τις ευθυνες μου, και φυσικα να "τιμωρω" τον εαυτο μου οταν βλεπω οτι εκανα καποιο λαθος. Το τιμωρω το εβαλα σε εισαγωγικα με την εννοια οτι δεν μου χαιδευω τα αυτια. φυσικα και ολοι οι ανθρωποι κανουμε λαθη, αλλα μονο αν τα αναγνωρισουμε και δεχτουμε τις ευθυνες μας δεν θα τα επαναλαβουμε (εξ ου και η "ξεφτιλα") δεν ηταν ευκολο να προχωρησω γιατι ειχα ζησει καταστασεις με αυτον τον ανθρωπο που δεν θα ηθελα να επεκταθω. Ουσιαστικα ηταν η πρωτη μου κανονικη σχεση και το δεσημο ηταν απιστευτο. Και φυσικα δυσκολευτικα και να προχωρησω στη ζωη μου και να αγαπησω και να ερωτευτω, και να αφησω καποιον να με ακουμπησει κλπ κλπ. Ομως πλεον νιωθω περιφανη που τα καταφερα! Και πλεον ολη αυτη την ιστορια την αισθανομαι σαν μια παλια αναμνηση που μου εμαθε πολλα.

Προσωπικα,επειδη εχω λογους γι'αυτο και σου λεω μπραβο.
Μπορει να ηταν δυσκολο αλλα τελικα τα καταφερες.
Απο τα λεγομενα σου,βλεπω πως πονεσες πολυ,ευτυχως πλεον ειναι μια παλια αναμνηση οπως το ειπες και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι θα εισαι περηφανη!Εδω εγω σε χαιρομαι,που ειμαι μια αγνωστη που απλα διαβασα την ιστορια σου.Δε θα το κανεις εσυ για εσενα;
Επισης ελπιζω και ευχομαι,οσες κοπελες-γυναικες διαβαζουν την ιστορια σου και ζουν κατι αντιστοιχο να παραδειγματιστουν και να βαλουν τη λογικη μπροστα,οπως πολυ σωστα εκανες εσυ.Ποτε δεν ειναι αργα αλλωστε..
ΚΑΙ ακομα ενα μπραβο,που τη δημοσιευσες!

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:κοριτσια, κατανοω την παθητικη σταση σας, αλλα δεν την δικαιολογω. Και θα σας εξηγισω τι εννοω με αυτο. Πριν απο τον αντρα μου ειχα μια σχεση 4 χρονια. Ηταν μια σχεση που ενω ξεκινησε ροδινα (οπως ολες αλλωστε) στην πορεια εξελειχθηκε εφιαλτης. Τσακωμοι σχεδον καθημερινοι, λεκτικη κακοποηση απιστευτη, και εγω τυφλομενη παναθεμα με απο τον ερωτα, βασικα απο το παθος, γιατι η σχεση μας εντασοταν στην κατηγορια παθους-μισους.Ειχα φτασει σε ενα σημειο που να μην μιλαω με κανενα που δεν δεχοταν την σχεση μου με αυτον τον "αξιολογο ανθρωπο" μεχρι και με τη συγκατοικο μου ειχα μαλωσει και με τους γονεις μου που ηταν στην Ελλαδα δεν μιλαγα, δεν ερχομουν καν για διακοπες πισω. Ηθελα η να ημουν μαζι του, η να εξαφανιζομαι. Τελοσπαντων με τα χρονια η κατασταση χειροτερυε, αν και οι στιγμες οι καλες που ειχαμε μαζι, εκεινη την περιοδο με αποζημιωναν, ειχαν φτασει μεχρι και στο σημειο οι γειτωνες να φωναξουν την αστυνομια, μας μπαγλαρωσαν κανονικα, δεν χαμπαριαζουν εδω. Εως μια μερα που αντι το χερι του να χτυπησει τον τοιχο οπως εκανε παντα οταν θυμωνε, επεσε πανω μου. Δεν μπορω να σας περιγραψω την συνεχεια, δεν την θυμαμαι και καλα. Οταν συνηλθα μαζεψα τα μπογαλακια μου και εφυγα. Μου ηταν και τοτε παρα πολυ δυσκολο, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κανω ουτε ενα βημα μακρια του (για τετοια αρρωστια μιλαμε). Μεσα μου ηλπιζα οτι θα ψαξει να με βρει, και η αληθεια ειναι οτι το επεδιωξε, οπως το επεδιωκε παντα μετα απο τσακωμο. Ουτε καν θυμαμαι πως βρηκα την δυναμη και γυρισα Ελλαδα ωστε να μην το ξαναδω για καποιο δαστημα. Ουτε που θυμαμαι πως καταφερα να τον ξεχασω, γιατι τον ξεχασα με τον καιρο. Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Ομως επειδη ειπα οτι δεν σας δικαιολογω, ουτε στον εαυτο μου δινω το παραμικρο δικιο για την σταση που κρατησα τοσα χρονια. Θεωρω οτι ξεφτυλιστικα τελειως και ειναι ενα γεγονως που δεν το λεω συχνα. Τι θελω να πω με αυτο, βρηκα την δυναμη και εφυγα, και βρηκα την δυναμη και σταθηκα στα ποδια μου. Δν ειχα παιδι μαζι του (ευτυχως) αλλα ξερω πως ακομη και να ειχα θα εφτανα στα ακρα για να διεκδικησω αυτα που υποχρεουταν για το παιδι, αλλα δεν θα εμενα ουτε μια μερα παρα πανω μαζι του. Ενας νθρωπος δεν αλλαζει απο την μια μερα στην αλλη, θελει γερο ταρακουνημα, και αν αλλαξει, συνηθως ο επομενος ειναι αυτος που χαιρεται την αλλαγη, οσο και αν εχεις προσπαθησει εσυ γι αυτο. Μην χαραμιζετε τη ζωη σας και σταθειτε στα ποδια σας! Σας το λεω με ολη μου την καρδια. Κανενας δεν προχωρησε σκυμενος στα γονατα.

υ.γ. θα μπορουσα να σας το ειχα στειλει σε προσωπικο μυνημα, και το σκεφτομουν ωρες αν θα μοιραζομουν την ιστορια μου η οχι, αλλα θεωρω πως ειναι καλυτερο να ειναι δημοσια και να την διαβασει οποια κοπελα βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση.

Εγω προσωπικα μονο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ θα σου πω,που εφυγες!!
Εχω φιλες που εχουν τετοιους διπλα τους και μαλιστα εκαναν και οικογενεια μαζι τους.Η ιστορια φυσικα συνεχιζεται γιατι οι ανθρωποι οπως ολοι ξερουμε δεν αλλαζουν..Ειδικα οταν καταλαβαινουν οτι ο συντροφος τους (δοκιμασμενα) ανεχεται την οποια συμπεριφορα τους!
Σιγουρα αν ειχες παιδι θα το σκεφτοσουν παραπανω,οπως το βλεπω κι απο τα δικα μου ατομα,αλλα εγω προσωπικα (και μπορει να κριθω γι'αυτο που θα πω..) πιστευω και πως ενα παιδι ειναι η γνωστη "καραμελα" για να καλυψουμε τα δικα μας "θελω"..
Θελει πολλη μεγαλη ψυχικη δυναμη για να παραβλεψεις τα συναισθηματα και να ακολουθησεις τη λογικη.
Οσο για την "ξεφτιλα" οπως λες...Μη το βλεπεις ετσι.Οι εμπειριες μας,μας δειχνουν πολλα πραγματα...και στο κατω κατω,ανθρωποι ειμαστε..
Ευχαριστουμε που μας εκμυστηρευτηκες την ιστορια σου.
Μπραβο σου και παλι!

Σαφεστατα και οι εμπειριες μας δειχνουν πολλα πραγματα για εμας, αλλα την ξεφτιλα την εννοωσα καθαρα προσωπικη! Εγω νωθω ντροπη ως προς τον εαυτο μου οχι γι αυτα που συνεβησαν, εχω το μισο μεριδιο ευθυνης, αλλα γιατι τα ανεχομουν (και τα προκαλουσα καμια φορα μην λεμε και ψεμματα) αντι να φευγω. Δεν θεωρω οτι εχω ξεφτυλιστει σε κανεναν αλλο παρα μονο στον εαυτο μου, αλλα αν ειχα και παιδι θα θεωρουσα που θα ειχα ξεφτυλιστει και σε αυτο. Γι αυτο επιμενω οτι δεν πρεπει να ανεχομαστε μια τετοια κατασταση. Ειδικα αμα υπαρχει παιδι. Δεν φταιει σε τιποτα.

Αυτο εννοουσα,την προσωπικη ξεφτιλα..Για τον κοσμο ή οτιδηποτε αλλο,περα απο τον εαυτο μας,για εμενα δεν εχει καμια απολυτως σημασια..
Μπραβο σου και παλι παντως,που μεσα απο ολο αυτο καταφερες και σταθηκες ξανα στα ποδια σου και δεν "ξανακυλησες"

Κοιτα εχω μαθει να ναλαμβανω τις ευθυνες μου, και φυσικα να "τιμωρω" τον εαυτο μου οταν βλεπω οτι εκανα καποιο λαθος. Το τιμωρω το εβαλα σε εισαγωγικα με την εννοια οτι δεν μου χαιδευω τα αυτια. φυσικα και ολοι οι ανθρωποι κανουμε λαθη, αλλα μονο αν τα αναγνωρισουμε και δεχτουμε τις ευθυνες μας δεν θα τα επαναλαβουμε (εξ ου και η "ξεφτιλα") δεν ηταν ευκολο να προχωρησω γιατι ειχα ζησει καταστασεις με αυτον τον ανθρωπο που δεν θα ηθελα να επεκταθω. Ουσιαστικα ηταν η πρωτη μου κανονικη σχεση και το δεσημο ηταν απιστευτο. Και φυσικα δυσκολευτικα και να προχωρησω στη ζωη μου και να αγαπησω και να ερωτευτω, και να αφησω καποιον να με ακουμπησει κλπ κλπ. Ομως πλεον νιωθω περιφανη που τα καταφερα! Και πλεον ολη αυτη την ιστορια την αισθανομαι σαν μια παλια αναμνηση που μου εμαθε πολλα.

Προσωπικα,επειδη εχω λογους γι'αυτο και σου λεω μπραβο.
Μπορει να ηταν δυσκολο αλλα τελικα τα καταφερες.
Απο τα λεγομενα σου,βλεπω πως πονεσες πολυ,ευτυχως πλεον ειναι μια παλια αναμνηση οπως το ειπες και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι θα εισαι περηφανη!Εδω εγω σε χαιρομαι,που ειμαι μια αγνωστη που απλα διαβασα την ιστορια σου.Δε θα το κανεις εσυ για εσενα;
Επισης ελπιζω και ευχομαι,οσες κοπελες-γυναικες διαβαζουν την ιστορια σου και ζουν κατι αντιστοιχο να παραδειγματιστουν και να βαλουν τη λογικη μπροστα,οπως πολυ σωστα εκανες εσυ.Ποτε δεν ειναι αργα αλλωστε..
ΚΑΙ ακομα ενα μπραβο,που τη δημοσιευσες!

ο λογος που την δημοσιευσα ειναι οτι δεν με ποναει πλεον, οποτε μπορω να την μοιραστω. Ο βασικοτερος ομως ειναι για να μπορεσω να δωσω ενα παραδειγμα για καποια κοπελα, που περναει κατι αντιστοιχο.

annamaria_i έγραψε:Picolina σε ευχαριστω!

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:Picolina σε ευχαριστω!

Τιποτα Ανναμαρια μου.
Να εισαι παντα καλα και ευχομαι να εχεις στη ζωη σου μονο χαρές πλεον..Να χαιρεσαι την οικογενεια σου και αυτη εσενα

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:Picolina σε ευχαριστω!

Τιποτα Ανναμαρια μου.
Να εισαι παντα καλα και ευχομαι να εχεις στη ζωη σου μονο χαρές πλεον..Να χαιρεσαι την οικογενεια σου και αυτη εσενα

και σε σενα οτι καλυτερο ευχομαι!

xrysa'81 έγραψε:ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΣΤΟΝ 6 ΜΗΝΑ,ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ. ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΟΥΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΑΝ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ.
ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ,ΜΑΛΛΟΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΑΕΡΑ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ.
ΑΛΛΑ ΠΗΡΕ ΤΗΛ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΑ ΕΠΙΠΛΑ ΜΟΥ ΓΤ ΘΑ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ.ΕΙΠΕ ΤΑΔΕ ΜΕΡΑ ΤΑΔΕ ΩΡΑ,ΚΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ???ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΕΞΩ?
ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΩ ΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ Η ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ?
ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΛΕΦΤΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ?'Η ΝΑ ΦΑΝΩ ΑΝΩΤΕΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ?
ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΜΕ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΙΑΣΤΕΙ ΑΝ ΕΧΩ ΝΑ ΦΑΩ.
ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΑ ΓΙΑΤΡΟ ΓΤ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.
ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ 90000 ΕΥΡΟ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ.
ΠΕΙΤΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΣΑΣ,ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ, ΛΥΠΗΜΕΝΗ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΗ.

xrysa'81 έγραψε:Καλησπερα Νανα μου τι κανεις?
Προσπαθω κορίτσι μου να είμαι καλά,
έχω μερικα προβλήματα όπως οτι μου   βρήκαν στην καλλιέργεια στρεπτόκοκο, κ φοβήθηκα, αλλα πήρα αντιβίωση κ την Δευτέρα θα πάω για αντιβιόγραμμα, κ θα κοιτάξω να κάνω την καλύτερη δυνατή θεραπεία.Ο πρώην μου είπε πως θα πληρώσει τον γιατρο, αλλά επειδή είχαμε θέματα τις τελευταιές μέρες δεν θέλω πλέον επικοινωνία μαζί του...
Κατα τα άλλα προσπαθώ να είμαι καλά, είναι απίστευτο πόσο έχω δεθεί με το μωράκι μου,ειδικά τωρα που αντιλαμβάνομαι πως μείναμε μόνο εγώ κ αυτός,κ πως πρέπει να τον προστατέψω κ να του προσφέρω οτι καλύτερο πάση θυσία.
Ενώ στην αρχή πήγαν να μου βγούνε αρνητικά συναισθήματα, τώρα πλέον φύγανε κ ανυπομονώ να έρθει κ να κάνουμε μαζί νέα αρχή.
Η μοναξιά μ ενοχλεί, γιατί περνάω σχεδόν όλη την μέρα μόνη μου αλλά προσπαθώ να βρώ τρόπους να γεμίζω την μέρα μου.
Α!και αποφάσισα να φύγω Γερμανία μαζί με το παιδί μου.Αρχίζω να μαθαίνω γερμανικα...

καλα κανεις κοριτσι μου πολυ καλα κανεις... και εγω εχω θεματα πολυ μεγαλα ... να εισαι σιγουρη πωε εκανες το σωστο... ειναι πολυ χειροτερη η δικια μου η φαση....

Hyperion έγραψε:

xrysa'81 έγραψε:ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΣΤΟΝ 6 ΜΗΝΑ,ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ. ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΟΥΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΑΝ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ.
ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ,ΜΑΛΛΟΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΑΕΡΑ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ.
ΑΛΛΑ ΠΗΡΕ ΤΗΛ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΑ ΕΠΙΠΛΑ ΜΟΥ ΓΤ ΘΑ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ.ΕΙΠΕ ΤΑΔΕ ΜΕΡΑ ΤΑΔΕ ΩΡΑ,ΚΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ???ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΤΑΞΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΕΞΩ?
ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΩ ΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ Η ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ?
ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΛΕΦΤΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ?'Η ΝΑ ΦΑΝΩ ΑΝΩΤΕΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ?
ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΜΕ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΙΑΣΤΕΙ ΑΝ ΕΧΩ ΝΑ ΦΑΩ.
ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΑ ΓΙΑΤΡΟ ΓΤ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.
ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ 90000 ΕΥΡΟ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ.
ΠΕΙΤΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΣΑΣ,ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ, ΛΥΠΗΜΕΝΗ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΗ.

Να σου γνωρίσω τον ξάδελφο μου βρε που είναι στην ίδια μοίρα με σένα μόνο που δεν είναι έγκυος αλλά έχει ένα παιδάκι τριών ετών ;

nanakaboubou έγραψε:

xrysa'81 έγραψε:Καλησπερα Νανα μου τι κανεις?
Προσπαθω κορίτσι μου να είμαι καλά,
έχω μερικα προβλήματα όπως οτι μου   βρήκαν στην καλλιέργεια στρεπτόκοκο, κ φοβήθηκα, αλλα πήρα αντιβίωση κ την Δευτέρα θα πάω για αντιβιόγραμμα, κ θα κοιτάξω να κάνω την καλύτερη δυνατή θεραπεία.Ο πρώην μου είπε πως θα πληρώσει τον γιατρο, αλλά επειδή είχαμε θέματα τις τελευταιές μέρες δεν θέλω πλέον επικοινωνία μαζί του...
Κατα τα άλλα προσπαθώ να είμαι καλά, είναι απίστευτο πόσο έχω δεθεί με το μωράκι μου,ειδικά τωρα που αντιλαμβάνομαι πως μείναμε μόνο εγώ κ αυτός,κ πως πρέπει να τον προστατέψω κ να του προσφέρω οτι καλύτερο πάση θυσία.
Ενώ στην αρχή πήγαν να μου βγούνε αρνητικά συναισθήματα, τώρα πλέον φύγανε κ ανυπομονώ να έρθει κ να κάνουμε μαζί νέα αρχή.
Η μοναξιά μ ενοχλεί, γιατί περνάω σχεδόν όλη την μέρα μόνη μου αλλά προσπαθώ να βρώ τρόπους να γεμίζω την μέρα μου.
Α!και αποφάσισα να φύγω Γερμανία μαζί με το παιδί μου.Αρχίζω να μαθαίνω γερμανικα...

καλα κανεις κοριτσι μου πολυ καλα κανεις... και εγω εχω θεματα πολυ μεγαλα ... να εισαι σιγουρη πωε εκανες το σωστο... ειναι πολυ χειροτερη η δικια μου η φαση....

anabela έγραψε:πωπωπω κοριτσια διαβασα ολα τα ποστς απο την αρχη και ομολογω πως μου σφιχτηκε η καρδια μου. Να προσεχετε τα μωρακια σας οσες ειστε μονες θελει μεγαλη προσπαθεια. Μια παρακληση. Ξερω κατ αρχας πως ειδικα τωρα τα πραγματα ειναι δυσκολα.ΑΛΛΑ παντα μα παντα να εχετε στο μυαλο σας να δουλεψετε. Το λεω γιατι παλια τουλαχιστον ειχα ακουσει και γυναικες που ελεγαν πως ο αντρας τους τις θελει να ειναι σπιτι. Θυμωνω μαυτα. Οπως θυμωνω και με γυναικες που λενε '''εγω το παιδι μου θελω να το μεγαλωσω εγω και οχι η νταντα η μανα μου'''.Εγω το θεωρω προφαση για να μην δουλεψουν. η δουλεια σε κανει δυνατη. Εχω ελευθερο επαγγελμα και εχω κοπανηθει στην ζωη μου. Αγγαρειες ξενυχτια κουραση. Πριν ομως παντρευτω τον αντρα μου (ο οποιος παρεπιμπτοντως ειναι αξιολατρευτος και καλος ανθρωπος) του δηλωσα κατι. Του ειπα πως '''μαζι σου θα μαι επειδη θα γουσταρω και επειδη θα θελω εγω. Αν ποτε μου την κανεις η μου φερθεις ασχημα εχω επιλογη και θα φυγω. Ετσι απλα'''. Αρα το καθε τι εχει το τιμημα του ναι μπορει να δουλευω πολυ και να μην χαιρομαι αλλα πραγματα που χαιρονται αλλες γυναικες αλλα ρε παιδια η οικονομικη ανεξαρτησια δεν συγκρινεται με τιποτα. Χρυσα ευχομαι να γεννησεις με το καλο και να βρεις τον δρομο σου. Να σαι δυνατη