ede έγραψε:

nanakaboubou έγραψε:ναι αλλα θα προτιμουσες να εχεις και τους δυο γονεις σου στο ιδιο σπιτι και παραλληλα καθε μερα να κους φωνες τσακωμους και βρισιες??? οχι πιστευω οτι ενα παιδι για να αναπτυχθει καλα πρεπει να ειναι ηρεμο.. τι παραδειγματα θα περνει δηλαδη οταν μεγαλωνει οτι βλεπει θα κανει... προτιμω να βλεπει μια τον εναν μια τον αλλο κατω απο διαφορετικες στεγες παρα να εχει ψυχολογικα.. και περισσοτερο θυμο θα εχει τοτε ιατι ιθα αναρωτειετε συνεχεια γιατι μαλωνουν η μαμα και ο μπαμπας..?? οτι χειροτερο

βρε νανα μου εσύ μας το λες αυτό? μας έιχες περιγράψει πριν λίγες μέρες απίστευτες σκηνές αλλά είπες θα προσπαθήσω. Αφού σκέφτεσαι έστι (που εγω συμφωνώ το ξέρεις) γιατί δεν κάνεις το ίδιο ?

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:κοριτσια, κατανοω την παθητικη σταση σας, αλλα δεν την δικαιολογω. Και θα σας εξηγισω τι εννοω με αυτο. Πριν απο τον αντρα μου ειχα μια σχεση 4 χρονια. Ηταν μια σχεση που ενω ξεκινησε ροδινα (οπως ολες αλλωστε) στην πορεια εξελειχθηκε εφιαλτης. Τσακωμοι σχεδον καθημερινοι, λεκτικη κακοποηση απιστευτη, και εγω τυφλομενη παναθεμα με απο τον ερωτα, βασικα απο το παθος, γιατι η σχεση μας εντασοταν στην κατηγορια παθους-μισους.Ειχα φτασει σε ενα σημειο που να μην μιλαω με κανενα που δεν δεχοταν την σχεση μου με αυτον τον "αξιολογο ανθρωπο" μεχρι και με τη συγκατοικο μου ειχα μαλωσει και με τους γονεις μου που ηταν στην Ελλαδα δεν μιλαγα, δεν ερχομουν καν για διακοπες πισω. Ηθελα η να ημουν μαζι του, η να εξαφανιζομαι. Τελοσπαντων με τα χρονια η κατασταση χειροτερυε, αν και οι στιγμες οι καλες που ειχαμε μαζι, εκεινη την περιοδο με αποζημιωναν, ειχαν φτασει μεχρι και στο σημειο οι γειτωνες να φωναξουν την αστυνομια, μας μπαγλαρωσαν κανονικα, δεν χαμπαριαζουν εδω. Εως μια μερα που αντι το χερι του να χτυπησει τον τοιχο οπως εκανε παντα οταν θυμωνε, επεσε πανω μου. Δεν μπορω να σας περιγραψω την συνεχεια, δεν την θυμαμαι και καλα. Οταν συνηλθα μαζεψα τα μπογαλακια μου και εφυγα. Μου ηταν και τοτε παρα πολυ δυσκολο, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κανω ουτε ενα βημα μακρια του (για τετοια αρρωστια μιλαμε). Μεσα μου ηλπιζα οτι θα ψαξει να με βρει, και η αληθεια ειναι οτι το επεδιωξε, οπως το επεδιωκε παντα μετα απο τσακωμο. Ουτε καν θυμαμαι πως βρηκα την δυναμη και γυρισα Ελλαδα ωστε να μην το ξαναδω για καποιο δαστημα. Ουτε που θυμαμαι πως καταφερα να τον ξεχασω, γιατι τον ξεχασα με τον καιρο. Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Ομως επειδη ειπα οτι δεν σας δικαιολογω, ουτε στον εαυτο μου δινω το παραμικρο δικιο για την σταση που κρατησα τοσα χρονια. Θεωρω οτι ξεφτυλιστικα τελειως και ειναι ενα γεγονως που δεν το λεω συχνα. Τι θελω να πω με αυτο, βρηκα την δυναμη και εφυγα, και βρηκα την δυναμη και σταθηκα στα ποδια μου. Δν ειχα παιδι μαζι του (ευτυχως) αλλα ξερω πως ακομη και να ειχα θα εφτανα στα ακρα για να διεκδικησω αυτα που υποχρεουταν για το παιδι, αλλα δεν θα εμενα ουτε μια μερα παρα πανω μαζι του. Ενας νθρωπος δεν αλλαζει απο την μια μερα στην αλλη, θελει γερο ταρακουνημα, και αν αλλαξει, συνηθως ο επομενος ειναι αυτος που χαιρεται την αλλαγη, οσο και αν εχεις προσπαθησει εσυ γι αυτο. Μην χαραμιζετε τη ζωη σας και σταθειτε στα ποδια σας! Σας το λεω με ολη μου την καρδια. Κανενας δεν προχωρησε σκυμενος στα γονατα.

υ.γ. θα μπορουσα να σας το ειχα στειλει σε προσωπικο μυνημα, και το σκεφτομουν ωρες αν θα μοιραζομουν την ιστορια μου η οχι, αλλα θεωρω πως ειναι καλυτερο να ειναι δημοσια και να την διαβασει οποια κοπελα βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση.

Εγω προσωπικα μονο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ θα σου πω,που εφυγες!!
Εχω φιλες που εχουν τετοιους διπλα τους και μαλιστα εκαναν και οικογενεια μαζι τους.Η ιστορια φυσικα συνεχιζεται γιατι οι ανθρωποι οπως ολοι ξερουμε δεν αλλαζουν..Ειδικα οταν καταλαβαινουν οτι ο συντροφος τους (δοκιμασμενα) ανεχεται την οποια συμπεριφορα τους!
Σιγουρα αν ειχες παιδι θα το σκεφτοσουν παραπανω,οπως το βλεπω κι απο τα δικα μου ατομα,αλλα εγω προσωπικα (και μπορει να κριθω γι'αυτο που θα πω..) πιστευω και πως ενα παιδι ειναι η γνωστη "καραμελα" για να καλυψουμε τα δικα μας "θελω"..
Θελει πολλη μεγαλη ψυχικη δυναμη για να παραβλεψεις τα συναισθηματα και να ακολουθησεις τη λογικη.
Οσο για την "ξεφτιλα" οπως λες...Μη το βλεπεις ετσι.Οι εμπειριες μας,μας δειχνουν πολλα πραγματα...και στο κατω κατω,ανθρωποι ειμαστε..
Ευχαριστουμε που μας εκμυστηρευτηκες την ιστορια σου.
Μπραβο σου και παλι!

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:κοριτσια, κατανοω την παθητικη σταση σας, αλλα δεν την δικαιολογω. Και θα σας εξηγισω τι εννοω με αυτο. Πριν απο τον αντρα μου ειχα μια σχεση 4 χρονια. Ηταν μια σχεση που ενω ξεκινησε ροδινα (οπως ολες αλλωστε) στην πορεια εξελειχθηκε εφιαλτης. Τσακωμοι σχεδον καθημερινοι, λεκτικη κακοποηση απιστευτη, και εγω τυφλομενη παναθεμα με απο τον ερωτα, βασικα απο το παθος, γιατι η σχεση μας εντασοταν στην κατηγορια παθους-μισους.Ειχα φτασει σε ενα σημειο που να μην μιλαω με κανενα που δεν δεχοταν την σχεση μου με αυτον τον "αξιολογο ανθρωπο" μεχρι και με τη συγκατοικο μου ειχα μαλωσει και με τους γονεις μου που ηταν στην Ελλαδα δεν μιλαγα, δεν ερχομουν καν για διακοπες πισω. Ηθελα η να ημουν μαζι του, η να εξαφανιζομαι. Τελοσπαντων με τα χρονια η κατασταση χειροτερυε, αν και οι στιγμες οι καλες που ειχαμε μαζι, εκεινη την περιοδο με αποζημιωναν, ειχαν φτασει μεχρι και στο σημειο οι γειτωνες να φωναξουν την αστυνομια, μας μπαγλαρωσαν κανονικα, δεν χαμπαριαζουν εδω. Εως μια μερα που αντι το χερι του να χτυπησει τον τοιχο οπως εκανε παντα οταν θυμωνε, επεσε πανω μου. Δεν μπορω να σας περιγραψω την συνεχεια, δεν την θυμαμαι και καλα. Οταν συνηλθα μαζεψα τα μπογαλακια μου και εφυγα. Μου ηταν και τοτε παρα πολυ δυσκολο, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κανω ουτε ενα βημα μακρια του (για τετοια αρρωστια μιλαμε). Μεσα μου ηλπιζα οτι θα ψαξει να με βρει, και η αληθεια ειναι οτι το επεδιωξε, οπως το επεδιωκε παντα μετα απο τσακωμο. Ουτε καν θυμαμαι πως βρηκα την δυναμη και γυρισα Ελλαδα ωστε να μην το ξαναδω για καποιο δαστημα. Ουτε που θυμαμαι πως καταφερα να τον ξεχασω, γιατι τον ξεχασα με τον καιρο. Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Ομως επειδη ειπα οτι δεν σας δικαιολογω, ουτε στον εαυτο μου δινω το παραμικρο δικιο για την σταση που κρατησα τοσα χρονια. Θεωρω οτι ξεφτυλιστικα τελειως και ειναι ενα γεγονως που δεν το λεω συχνα. Τι θελω να πω με αυτο, βρηκα την δυναμη και εφυγα, και βρηκα την δυναμη και σταθηκα στα ποδια μου. Δν ειχα παιδι μαζι του (ευτυχως) αλλα ξερω πως ακομη και να ειχα θα εφτανα στα ακρα για να διεκδικησω αυτα που υποχρεουταν για το παιδι, αλλα δεν θα εμενα ουτε μια μερα παρα πανω μαζι του. Ενας νθρωπος δεν αλλαζει απο την μια μερα στην αλλη, θελει γερο ταρακουνημα, και αν αλλαξει, συνηθως ο επομενος ειναι αυτος που χαιρεται την αλλαγη, οσο και αν εχεις προσπαθησει εσυ γι αυτο. Μην χαραμιζετε τη ζωη σας και σταθειτε στα ποδια σας! Σας το λεω με ολη μου την καρδια. Κανενας δεν προχωρησε σκυμενος στα γονατα.

υ.γ. θα μπορουσα να σας το ειχα στειλει σε προσωπικο μυνημα, και το σκεφτομουν ωρες αν θα μοιραζομουν την ιστορια μου η οχι, αλλα θεωρω πως ειναι καλυτερο να ειναι δημοσια και να την διαβασει οποια κοπελα βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση.

Εγω προσωπικα μονο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ θα σου πω,που εφυγες!!
Εχω φιλες που εχουν τετοιους διπλα τους και μαλιστα εκαναν και οικογενεια μαζι τους.Η ιστορια φυσικα συνεχιζεται γιατι οι ανθρωποι οπως ολοι ξερουμε δεν αλλαζουν..Ειδικα οταν καταλαβαινουν οτι ο συντροφος τους (δοκιμασμενα) ανεχεται την οποια συμπεριφορα τους!
Σιγουρα αν ειχες παιδι θα το σκεφτοσουν παραπανω,οπως το βλεπω κι απο τα δικα μου ατομα,αλλα εγω προσωπικα (και μπορει να κριθω γι'αυτο που θα πω..) πιστευω και πως ενα παιδι ειναι η γνωστη "καραμελα" για να καλυψουμε τα δικα μας "θελω"..
Θελει πολλη μεγαλη ψυχικη δυναμη για να παραβλεψεις τα συναισθηματα και να ακολουθησεις τη λογικη.
Οσο για την "ξεφτιλα" οπως λες...Μη το βλεπεις ετσι.Οι εμπειριες μας,μας δειχνουν πολλα πραγματα...και στο κατω κατω,ανθρωποι ειμαστε..
Ευχαριστουμε που μας εκμυστηρευτηκες την ιστορια σου.
Μπραβο σου και παλι!

Σαφεστατα και οι εμπειριες μας δειχνουν πολλα πραγματα για εμας, αλλα την ξεφτιλα την εννοωσα καθαρα προσωπικη! Εγω νωθω ντροπη ως προς τον εαυτο μου οχι γι αυτα που συνεβησαν, εχω το μισο μεριδιο ευθυνης, αλλα γιατι τα ανεχομουν (και τα προκαλουσα καμια φορα μην λεμε και ψεμματα) αντι να φευγω. Δεν θεωρω οτι εχω ξεφτυλιστει σε κανεναν αλλο παρα μονο στον εαυτο μου, αλλα αν ειχα και παιδι θα θεωρουσα που θα ειχα ξεφτυλιστει και σε αυτο. Γι αυτο επιμενω οτι δεν πρεπει να ανεχομαστε μια τετοια κατασταση. Ειδικα αμα υπαρχει παιδι. Δεν φταιει σε τιποτα.

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:κοριτσια, κατανοω την παθητικη σταση σας, αλλα δεν την δικαιολογω. Και θα σας εξηγισω τι εννοω με αυτο. Πριν απο τον αντρα μου ειχα μια σχεση 4 χρονια. Ηταν μια σχεση που ενω ξεκινησε ροδινα (οπως ολες αλλωστε) στην πορεια εξελειχθηκε εφιαλτης. Τσακωμοι σχεδον καθημερινοι, λεκτικη κακοποηση απιστευτη, και εγω τυφλομενη παναθεμα με απο τον ερωτα, βασικα απο το παθος, γιατι η σχεση μας εντασοταν στην κατηγορια παθους-μισους.Ειχα φτασει σε ενα σημειο που να μην μιλαω με κανενα που δεν δεχοταν την σχεση μου με αυτον τον "αξιολογο ανθρωπο" μεχρι και με τη συγκατοικο μου ειχα μαλωσει και με τους γονεις μου που ηταν στην Ελλαδα δεν μιλαγα, δεν ερχομουν καν για διακοπες πισω. Ηθελα η να ημουν μαζι του, η να εξαφανιζομαι. Τελοσπαντων με τα χρονια η κατασταση χειροτερυε, αν και οι στιγμες οι καλες που ειχαμε μαζι, εκεινη την περιοδο με αποζημιωναν, ειχαν φτασει μεχρι και στο σημειο οι γειτωνες να φωναξουν την αστυνομια, μας μπαγλαρωσαν κανονικα, δεν χαμπαριαζουν εδω. Εως μια μερα που αντι το χερι του να χτυπησει τον τοιχο οπως εκανε παντα οταν θυμωνε, επεσε πανω μου. Δεν μπορω να σας περιγραψω την συνεχεια, δεν την θυμαμαι και καλα. Οταν συνηλθα μαζεψα τα μπογαλακια μου και εφυγα. Μου ηταν και τοτε παρα πολυ δυσκολο, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κανω ουτε ενα βημα μακρια του (για τετοια αρρωστια μιλαμε). Μεσα μου ηλπιζα οτι θα ψαξει να με βρει, και η αληθεια ειναι οτι το επεδιωξε, οπως το επεδιωκε παντα μετα απο τσακωμο. Ουτε καν θυμαμαι πως βρηκα την δυναμη και γυρισα Ελλαδα ωστε να μην το ξαναδω για καποιο δαστημα. Ουτε που θυμαμαι πως καταφερα να τον ξεχασω, γιατι τον ξεχασα με τον καιρο. Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Ομως επειδη ειπα οτι δεν σας δικαιολογω, ουτε στον εαυτο μου δινω το παραμικρο δικιο για την σταση που κρατησα τοσα χρονια. Θεωρω οτι ξεφτυλιστικα τελειως και ειναι ενα γεγονως που δεν το λεω συχνα. Τι θελω να πω με αυτο, βρηκα την δυναμη και εφυγα, και βρηκα την δυναμη και σταθηκα στα ποδια μου. Δν ειχα παιδι μαζι του (ευτυχως) αλλα ξερω πως ακομη και να ειχα θα εφτανα στα ακρα για να διεκδικησω αυτα που υποχρεουταν για το παιδι, αλλα δεν θα εμενα ουτε μια μερα παρα πανω μαζι του. Ενας νθρωπος δεν αλλαζει απο την μια μερα στην αλλη, θελει γερο ταρακουνημα, και αν αλλαξει, συνηθως ο επομενος ειναι αυτος που χαιρεται την αλλαγη, οσο και αν εχεις προσπαθησει εσυ γι αυτο. Μην χαραμιζετε τη ζωη σας και σταθειτε στα ποδια σας! Σας το λεω με ολη μου την καρδια. Κανενας δεν προχωρησε σκυμενος στα γονατα.

υ.γ. θα μπορουσα να σας το ειχα στειλει σε προσωπικο μυνημα, και το σκεφτομουν ωρες αν θα μοιραζομουν την ιστορια μου η οχι, αλλα θεωρω πως ειναι καλυτερο να ειναι δημοσια και να την διαβασει οποια κοπελα βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση.

Εγω προσωπικα μονο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ θα σου πω,που εφυγες!!
Εχω φιλες που εχουν τετοιους διπλα τους και μαλιστα εκαναν και οικογενεια μαζι τους.Η ιστορια φυσικα συνεχιζεται γιατι οι ανθρωποι οπως ολοι ξερουμε δεν αλλαζουν..Ειδικα οταν καταλαβαινουν οτι ο συντροφος τους (δοκιμασμενα) ανεχεται την οποια συμπεριφορα τους!
Σιγουρα αν ειχες παιδι θα το σκεφτοσουν παραπανω,οπως το βλεπω κι απο τα δικα μου ατομα,αλλα εγω προσωπικα (και μπορει να κριθω γι'αυτο που θα πω..) πιστευω και πως ενα παιδι ειναι η γνωστη "καραμελα" για να καλυψουμε τα δικα μας "θελω"..
Θελει πολλη μεγαλη ψυχικη δυναμη για να παραβλεψεις τα συναισθηματα και να ακολουθησεις τη λογικη.
Οσο για την "ξεφτιλα" οπως λες...Μη το βλεπεις ετσι.Οι εμπειριες μας,μας δειχνουν πολλα πραγματα...και στο κατω κατω,ανθρωποι ειμαστε..
Ευχαριστουμε που μας εκμυστηρευτηκες την ιστορια σου.
Μπραβο σου και παλι!

Σαφεστατα και οι εμπειριες μας δειχνουν πολλα πραγματα για εμας, αλλα την ξεφτιλα την εννοωσα καθαρα προσωπικη! Εγω νωθω ντροπη ως προς τον εαυτο μου οχι γι αυτα που συνεβησαν, εχω το μισο μεριδιο ευθυνης, αλλα γιατι τα ανεχομουν (και τα προκαλουσα καμια φορα μην λεμε και ψεμματα) αντι να φευγω. Δεν θεωρω οτι εχω ξεφτυλιστει σε κανεναν αλλο παρα μονο στον εαυτο μου, αλλα αν ειχα και παιδι θα θεωρουσα που θα ειχα ξεφτυλιστει και σε αυτο. Γι αυτο επιμενω οτι δεν πρεπει να ανεχομαστε μια τετοια κατασταση. Ειδικα αμα υπαρχει παιδι. Δεν φταιει σε τιποτα.

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:

Picolina έγραψε:

annamaria_i έγραψε:κοριτσια, κατανοω την παθητικη σταση σας, αλλα δεν την δικαιολογω. Και θα σας εξηγισω τι εννοω με αυτο. Πριν απο τον αντρα μου ειχα μια σχεση 4 χρονια. Ηταν μια σχεση που ενω ξεκινησε ροδινα (οπως ολες αλλωστε) στην πορεια εξελειχθηκε εφιαλτης. Τσακωμοι σχεδον καθημερινοι, λεκτικη κακοποηση απιστευτη, και εγω τυφλομενη παναθεμα με απο τον ερωτα, βασικα απο το παθος, γιατι η σχεση μας εντασοταν στην κατηγορια παθους-μισους.Ειχα φτασει σε ενα σημειο που να μην μιλαω με κανενα που δεν δεχοταν την σχεση μου με αυτον τον "αξιολογο ανθρωπο" μεχρι και με τη συγκατοικο μου ειχα μαλωσει και με τους γονεις μου που ηταν στην Ελλαδα δεν μιλαγα, δεν ερχομουν καν για διακοπες πισω. Ηθελα η να ημουν μαζι του, η να εξαφανιζομαι. Τελοσπαντων με τα χρονια η κατασταση χειροτερυε, αν και οι στιγμες οι καλες που ειχαμε μαζι, εκεινη την περιοδο με αποζημιωναν, ειχαν φτασει μεχρι και στο σημειο οι γειτωνες να φωναξουν την αστυνομια, μας μπαγλαρωσαν κανονικα, δεν χαμπαριαζουν εδω. Εως μια μερα που αντι το χερι του να χτυπησει τον τοιχο οπως εκανε παντα οταν θυμωνε, επεσε πανω μου. Δεν μπορω να σας περιγραψω την συνεχεια, δεν την θυμαμαι και καλα. Οταν συνηλθα μαζεψα τα μπογαλακια μου και εφυγα. Μου ηταν και τοτε παρα πολυ δυσκολο, ενιωθα οτι δεν μπορουσα να κανω ουτε ενα βημα μακρια του (για τετοια αρρωστια μιλαμε). Μεσα μου ηλπιζα οτι θα ψαξει να με βρει, και η αληθεια ειναι οτι το επεδιωξε, οπως το επεδιωκε παντα μετα απο τσακωμο. Ουτε καν θυμαμαι πως βρηκα την δυναμη και γυρισα Ελλαδα ωστε να μην το ξαναδω για καποιο δαστημα. Ουτε που θυμαμαι πως καταφερα να τον ξεχασω, γιατι τον ξεχασα με τον καιρο. Ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος. Ομως επειδη ειπα οτι δεν σας δικαιολογω, ουτε στον εαυτο μου δινω το παραμικρο δικιο για την σταση που κρατησα τοσα χρονια. Θεωρω οτι ξεφτυλιστικα τελειως και ειναι ενα γεγονως που δεν το λεω συχνα. Τι θελω να πω με αυτο, βρηκα την δυναμη και εφυγα, και βρηκα την δυναμη και σταθηκα στα ποδια μου. Δν ειχα παιδι μαζι του (ευτυχως) αλλα ξερω πως ακομη και να ειχα θα εφτανα στα ακρα για να διεκδικησω αυτα που υποχρεουταν για το παιδι, αλλα δεν θα εμενα ουτε μια μερα παρα πανω μαζι του. Ενας νθρωπος δεν αλλαζει απο την μια μερα στην αλλη, θελει γερο ταρακουνημα, και αν αλλαξει, συνηθως ο επομενος ειναι αυτος που χαιρεται την αλλαγη, οσο και αν εχεις προσπαθησει εσυ γι αυτο. Μην χαραμιζετε τη ζωη σας και σταθειτε στα ποδια σας! Σας το λεω με ολη μου την καρδια. Κανενας δεν προχωρησε σκυμενος στα γονατα.

υ.γ. θα μπορουσα να σας το ειχα στειλει σε προσωπικο μυνημα, και το σκεφτομουν ωρες αν θα μοιραζομουν την ιστορια μου η οχι, αλλα θεωρω πως ειναι καλυτερο να ειναι δημοσια και να την διαβασει οποια κοπελα βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση.

Εγω προσωπικα μονο ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ θα σου πω,που εφυγες!!
Εχω φιλες που εχουν τετοιους διπλα τους και μαλιστα εκαναν και οικογενεια μαζι τους.Η ιστορια φυσικα συνεχιζεται γιατι οι ανθρωποι οπως ολοι ξερουμε δεν αλλαζουν..Ειδικα οταν καταλαβαινουν οτι ο συντροφος τους (δοκιμασμενα) ανεχεται την οποια συμπεριφορα τους!
Σιγουρα αν ειχες παιδι θα το σκεφτοσουν παραπανω,οπως το βλεπω κι απο τα δικα μου ατομα,αλλα εγω προσωπικα (και μπορει να κριθω γι'αυτο που θα πω..) πιστευω και πως ενα παιδι ειναι η γνωστη "καραμελα" για να καλυψουμε τα δικα μας "θελω"..
Θελει πολλη μεγαλη ψυχικη δυναμη για να παραβλεψεις τα συναισθηματα και να ακολουθησεις τη λογικη.
Οσο για την "ξεφτιλα" οπως λες...Μη το βλεπεις ετσι.Οι εμπειριες μας,μας δειχνουν πολλα πραγματα...και στο κατω κατω,ανθρωποι ειμαστε..
Ευχαριστουμε που μας εκμυστηρευτηκες την ιστορια σου.
Μπραβο σου και παλι!

Σαφεστατα και οι εμπειριες μας δειχνουν πολλα πραγματα για εμας, αλλα την ξεφτιλα την εννοωσα καθαρα προσωπικη! Εγω νωθω ντροπη ως προς τον εαυτο μου οχι γι αυτα που συνεβησαν, εχω το μισο μεριδιο ευθυνης, αλλα γιατι τα ανεχομουν (και τα προκαλουσα καμια φορα μην λεμε και ψεμματα) αντι να φευγω. Δεν θεωρω οτι εχω ξεφτυλιστει σε κανεναν αλλο παρα μονο στον εαυτο μου, αλλα αν ειχα και παιδι θα θεωρουσα που θα ειχα ξεφτυλιστει και σε αυτο. Γι αυτο επιμενω οτι δεν πρεπει να ανεχομαστε μια τετοια κατασταση. Ειδικα αμα υπαρχει παιδι. Δεν φταιει σε τιποτα.

Αυτο εννοουσα,την προσωπικη ξεφτιλα..Για τον κοσμο ή οτιδηποτε αλλο,περα απο τον εαυτο μας,για εμενα δεν εχει καμια απολυτως σημασια..
Μπραβο σου και παλι παντως,που μεσα απο ολο αυτο καταφερες και σταθηκες ξανα στα ποδια σου και δεν "ξανακυλησες"