Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος ήθελα κοριτσάκι. Να του βάζω κοκκαλάκια,κορδελλίτσες, να μου κάνει ναζάκια και να παίζουμε με κούκλες (έχω και συλλογή από πορσελάνινες κούκλες και σε ποιόν να τη χαρίσω, εκτός δε αυτού λατρεύω και το ροζ!. Ο άνδρας μου ήθελε γιο για να πηγαίνουν μαζί στο ποδόσφαιρο και να συζητάνε για αυτοκίνητα. Και τον ρωτούσα κι εγώ, δηλαδή η μανούλα θα είναι στην απέξω;
Στην αυχενική διαφάνεια μου είπαν πως είναι κοριτσάκι και τρελλάθηκα από τη χαρά μου! Είχα πάρει το αίμα μου πίσω... Αμ δε!
Όταν κάναμε τη β επιπέδου, μας έδειξε φαρδιά πλατειά τα προσόντα του ο γιόκας μας και δεν είχαμε πια καμιά αμφιβολία.
Για να πω την αλήθεια αν και χάρηκα απίστευτα που όλα πήγαιναν φίνα (είπαμε υγεία πάνω από όλα) κάπου μέσα μου λίγο στενοχωρέθηκα που έχασα το ροζ όνειρο (κι είχα προετοιμαστεί γιαυτό). Η στεναχώρια μου κράτησε ίσα-ίσα 2-3 μέρες. Μετά συνειδητοποίησα ότι αγαπώ εξίσου και το γαλάζιο!
Καθώς πλησίαζε η στιγμή της γέννας, ο φόβος και το άγχος να πάνε όλα καλά είχε απομακρύνει κάθε άλλη σκέψη από το μυαλό μου. Κι όταν ήρθε η ώρα της κρίσεως, η στιγμή που τον κράτησα στην αγκαλιά μου και έκλεισα στην παλάμη μου το μικροσκοπικό του χεράκι, το μόνο που αισθανόμουν ήταν απέραντη αγάπη κι ευγνωμοσύνη που γεννήθηκε γερό και δυνατό κι εγώ αξιώθηκα να ζήσω αυτή την υπέροχη στιγμή! Κάθε μέρα τον αγαπώ όλο και περισσότερο και δεν τον αλλάζω με όλες τις κόρες του κόσμου! Και αν μπορούσα να επιλέξω από την αρχή τη διαδικασία της εγκυμοσύνης και της γέννας, πάλι θα διάλεγα να έχω την ίδια εμπειρία και να γεννήσω το ίδιο παιδί, το γλυκό μου το αγοράκι που για μένα είναι όλος ο κόσμος!