Καλημέρα!!!
Είμαι σίγουρη οτι στο δεύτερο θα απαιτησουμε γιατί θα ξέρουμε!! Δεν φταις εσύ σε τίποτα, φταίνε οι ειδικοί που τους εμπιστευόμαστε και θα έπρεπε να κανουν σωστά την δουλειά τους και κάποια πράγματα να μην τα ζητάς ή να μην παρακαλας, τι να λέμε τώρα..... αυτοί ξέρουν αλλά δεν τα κάνουν και θα καταλάβεις στην δική μου ιστορία τοκετού.

Κική μου ε..... είσαι λίγο αδιάκριτη 35 χρονών ε δεν είσαι και μεγάλη για μωρό μια χαρά ηλικία είναι.

Kαλημερα....
ρωτησα την Τζολι για την ηλικια της επειδη το αναφερει η ιδια οτι λογω ηλικιας θελει να κανει δευτερο παιδι σχετικα συντομα η οτι γεννησε με καισαρικη...συγνωμη αν φανηκα αδιακριτη αλλα και εγω που γεννησα 35μιση κ τωρα ειμαι 36μιση ετων νιωθω οτι κ εγω αν ειναι να κανω δευτερο δεν εχω πολλα περιθωρια κ μεγαλονοντας δεν ξερω αν θα χω και την αντοχη..
απ την αλλη εγω ποτε μα ποτε δεν ειχα θεμα με την ηλικια μου κ δεν την εχω κρυψει ποτε..επισης εχω πει οτι κ δευτερη ζωη να ζουσα παλι θα ηθελα να αποκτησω οικογενεια μετα τα 30 γιατι ηθελα να ζησω την ελευθερια μου χωρις τις υποχρεωσεις που εχει μια οικογενεια..αυτο το λεω κ στην πεθεα μου που ειναι απο χωριο κ απ α 20 της εκανε παιδια κ η φατσα της γινεται καπως ετσι...
μην με παρεξηγησετε οι μικροτερες μανουλες της ομαδας.. .για τον εαυτο μου ειπα τι ηθελα να κανω κ ετσι το εκανα...

καλημερα !!! εγω παλι ηθελα να κανω μικρη παιδια κυριως γιατι ηθελα να κανω πολλα παιδια ( τωρα βεβαια εχω αναθεωρησει αλλα ο συζηγος μου χει βαλει το μαχαιρι στο λαιμο για τριa ) και βασικα ηθελα να ξεμπερδευω με εγκυμοσυνες πριν τα 30 ωστε οταν μεγαλωσουν να ειμαι ακομα νεα και να μπορω να κανω διαφορα πραγματα με τον αντρουλη μου ( διακοπες , εξορμισεις στα χιονια με τα παιδια και διαφορα τετεια που πιστευω οτι τα ευαρηστιεσαι καλυτερα νεος ) !

εμενα η εμπειρια μου ειναι μια συνηθησμενη καισαρικη λογω επιχειλιου πλακουντα στις 38 εβδομαδες ! αν γενναγα τωρα θα απαιτουσα τουλαχιστον την φυσικη εναρξη τοκετου , φυσιολογικος τοκετος ηταν απαγορευμενος για την κατασταση μου !! η αληθεια ειναι οτι κι εγω ανχονομουν πολυ στην εγκυμοσυνη, βασικα ειχα μια αθλια εγκυμοσυνη με εμμετους και καουρες μεχρι που γεννησα ,ειχα τουλαχιστον 4 μηνες πριν τη γεννα να κοιμηθω σαν ανθρωπος λογω αυτης της καταστασης ! γεννησα με ραχιαια , μου ακουμπησαν τον μωρο κατευθιαν μολις βγηκε και μου την εφεραν να θηλασει οσο ημουν στην ανανηψη ! μετα που την πηραν και μου την εφεραν μετα απο 2 ωρες και την επομενη μερα ακρηβως αρχισε η απελπισια μου , μου την πηρα με 18 ικτερο στις λαμπες , εμεινε μεσα 10 μερες πηγαινα 2-3 φορες τη μερα για θηλασμο και επισκεψη σε παιδιατρο επισης πηγα 3 φορες να την παρω αφου με παιρνανε τηλεφωνο και εφευγα με αδεια χερια γιατι ξανα ανεβαζε ικτερο , και το αποκορυφομα την τελευταια μερα μου ειπανε οτι εχει ουρολειμωξη και θα καθοτανε αλλες 10 μερες μεσα ! ! ευτηχως ηταν μια καλη παιδιατρος εκει , ενας αγγελος , την πηρε η ιδια την επλυνε καλα απο κατω την καθαρησε τελεια της εβαλε η ιδια το σακουλακι και η επομενη καλλιεργεια βγηκε καθαρη και εκει καπου τελειωνη η περιπετεια μας !!

ξερω οτι μπροστα στην ιολη για παραδειγμα που περασε τοσο πολυ καιρο στη μενν με τα δυδυμακια η δικια μου ιστορια φανταζει χαζη , ομως με τρομαζει η ιδεα οτι θα μπορουσα να τραβηξω τα ιδια με ενα αλλο παιδακι !! αυταααα , αχ τι μου θυμησατε και προσπαθουσα να τα ξεχασω ομως νομιζω πως αυτα χαραζονται μεσα μας και δεν ξεχνιουντε ποτε καθε μαμα θυμαται επακρηβως την γεννα της και τις πρωτες μερες με το μωρο της!!

Η δικη μου ιστορια τοκετου εχει ως εξης....
Στις 9 Δεκεμβριου το πρωι 10 παρα τεταρτο ξυπνησα απ το νυχτερινο μου υπνο για να παω τουαλετα...πηγα εκανα πιπι κ γυρισα στο κρεβατι οπου κοιμομουν με τον συζυγο που ειχε ρεπο...μολις ξαπλωσα ενιωσα μια σουβλια κ "εσπασαν" τα νερα...ενιωσα πολυ χαρουμενη γιατι ημουν 39 εβδομαδων +4 ημερων...πηρα τηλ την γιατρο μου κ μου πε να ετοιμαστω με την ησυχια μου κ να παω στο νοσοκομειο..μπηκα για μπανιο,λουστηκα βγαλαμε αναμνηστικες φωτο με τον αντρα μου κ φυγαμε για νοσοκομειο...πολυ χαλαρα, αφου πονοι δεν με ειχαν πιασει ακομα...φτασαμε στις μια το μεσημερι στο νοοκομειο,καναμε τοκογραφημα κ μου εκαναν εισαγωγη για να περιμενουμε να με πιασουν οι ωδυνες..κατα τις 4μιση ξεκινησαν οι πρωτοι πονοι...καθε 10 λεπτα...καθε 5...καθε 3....ωσπου με πηγαν στην αιθουσα τοκετου κ δεν ειχα διαστολη..εκανα επισληριδιο στις 8μιση οπου η διαστολη ηταν στο 5...μεχρι να μου κανουν επισκληριδιο πονουσα πολυ...μετα ομως ημουν μια χαρα...ηρθε κ ο αντρας μου κ μου εκανε παρεα...ο αντρας μου εκατσε μεσα ωσπου βγηκε το κεφαλι του μωρου(τον αφησε η γιατρος μου παρολο που δεν επιτρεποταν εφοσον δεν ειχαμε παρακολουθησει μαθηματα τοκετου...γεννησα σε δημοσιο νοσοκομειο)..τελικα γεννησα φυσιολογικα στις 12 και 3 λεπτα οποτε αλλαξε κ η ημερομηνια..μολις βγηκε το μωρο(μου πεταχτηκαν τα ματια εξω!!!!ειχε σφηνωσει κιολας σ ενα σημειο)μου το εβαλα πανω μου κ το φιλουσα δακρυσμενη...με πηγαν στην ανανηψη οπου μου το εφεραν για να το θηλασω...μετα με πηγαν πανω στο δωματιο οπου εστειλα τον αντρα μου να μου αγορασει οτι ειχε κ δεν ειχε το κυλικειο του νοσοκομειου γιατι πεθαινα της πεινας...εφαγα τα παντα...γλυκα αλμυρα χυμους!!!!μετα μου εφεραν κ το μωρο οπου το ειχα συνεχεια μαζι μου πρωι-βραδυ αφου στα δημοσια ετσι γινεται...
αυτο που εχω να πω ειναι οτι η γιατρος που με ξεγεννησε ειναι εξαιρετικη επιστημονας,με βοηθησε πολυ κ χρη σ αυτην εχω μια πολυ ομορφη εμπειρια απ την γεννα μου...και να σκεφτειτε οτι σ αυτην την γιατρο πηγα επειδη ηταν σε δημοσιο νοσοκομειο κ οικονομικα δεν μπορουσα να παω στον γυναικολογο μου που με κουραρει 10 χρονια...κα ιειμαι σιγουρη πως αν ειχα παει στο δικο μου γιατρο στο ιδιωτικο νοσοκομειο θα με ξεγεννουσε με καισαρικη για να ξεμπερδευει..σιγα μην περιμενε εμενα που γεννησα μεσανυχτα...
αυτα εγιναν κ εχω μια ομορφη αναμνηση σ ενα δημοσιο νοσοκομειο της Αθηνας...

καλημερα!τι κανετε?χαθηκα...δεν εχω η/υ μας το χαλασε η μικρη κ μου ειναι δυσκολο να μπαινω απο το κιν!βλεπω κ καινουργιες στην παρεα!καλε που ησασταν σε ολοκληρη εγκυμοσυνη χαχα.για τοκετο λετε ε?λοιπον εγω γεννησα 36+5 θεωρητικα προωρα..επειδη ειχα προβλημα με τον τραχηλο οπου ειχε φτασει 6χιλ κ ειχα νοσηλευτει οπως θα θυμαστε ειχα πολυ αγχος κ πηγαινα συνεχεια να δω αν εχω συσπασεις.στις 26 λοιπον του μηνα 6 το απογευμα ενιωθα τραβηγματα στη κοιλια κ λεω του αντρα μου παμε νοσοκομειο να δουμε τι γινεται.παμε νοσοκομειο εδω στον πυργο κ δεν εφημερευε μας στελνουν αμαλιαδα.παμε αμαλιαδα κ εχω συσπασεις μικρες κ ανα μεγαλα χρονικα διαστηματα αλλα με το προβλημα που ειχα με εδιωξαν για ριο.εφτασα στις 1 το βραδυ με τα πολλα στο ριο κ εκει μου λενε γεννας μα λεω δε ποναω...που να ξερα!!οταν μου εβαλαν χερι τα ειδα ολα αρχισα να κλαιω..μετα τερας ψυχραιμιας μεχρι τις 9 το πρωι κ μετα απο τοσα χερια εφτασα 6 διαστολη ηρθε ο γιατρος μου λες κ ειδα τον θεο χαχα.μου εβαλε τεχνητους μου σπασανε τα νερα εκει κ αν τα ειδα ολαααα.ο τραχηλος 6 χιλ κ δεν ανοιγε φωναζαν οι μαιες δε το πιστευουμε κ δεν το πιστευουμε.ποοοονος δε θα τους ξεχασω ποτεεε.τελικα φωναζει ο γιατρος φερτε την μεσα.σπρωξε σπρωξε σπρωξε βαζει κ την βεντουζα κ βγηκε η χριστινα μου!!!οπως ηταν μες στα αιματα μου την εβαλε ο γιατρος μες στην μουρη κ της εδωσα το πρωτο φιλι με μιση καρδια...μετα απο τοσο πονο δεν ηθελα νατην βλεπω κ αυτο κρατησε καιρο δυστυχως.κι ενω ημουν στην ανανηψη μου την εβαλαν στο στηθος.μετα ανεβασε ικτερο.βγηκαμε 31 απο το νοσοκομειο πηγαμε σπιτι μας αλλαξαμε χρονο κ την πρωτοχρονια ξαναμπηκαμε γιατι ανεβηκε ο ικτερος.γενικα ταλαιπωρια αλλα δε βαριεσαι την εχω τωρα εδω να με αγκαλιαζει να με φιλαει κ να λιωνωωωω

Ααα στις 12:30 γεννησα

Τι όμορφες ιστορίες!!τελικά όσα κι αν τραβήξαμε δεν συγκρίνονται με το χαμόγελο του παιδιού μας..
Εγώ κορίτσια γέννησα 40εβδομαδων και 2μερες.
Δεν είχα πόνους,δεν είχα διαστολή,το μωρό δεν είχε κατέβει καθόλου.έπρεπε όμως να γεννήσω γτ τελείωνε η άδεια του άντρα μου και θα έφευγε πάλι για Αθήνα χωρίς να έχω γεννησει.
Έτσι αποφασίσαμε 8/1 να μπω με πρόκληση.πήγα 6το πρωί στο μαιευτήριο μου βάλανε όρους και περίμενα στο δωμάτιο οδυνων με τον Σταύρο.δεν είχα πόνους,είδα οοοολο το πρόγραμμα του άλφα!!βγήκα για περπάτημα με τη ρόμπα στους διαδρόμους αλλά και πάλι τπτ..κάθε λίγο ερχόταν η γιατρός μου μου έβαζε χέρι και δεν μπορούσε να πιάσει το μωρό..κατά της 4αρχισα να έχω συσπάσεις και πόνους, μου έσπασε η γιατρός τα νερά μπας και κατέβει ο μικρός αλλά τπτ..14ωρες μετά και αφού είδα ότι δεν γινόταν τπτ αποφασίσαμε με το Σταύρο να κάνουμε καισαρικη..εκλεγα σα μωρό,δεν ήθελα με τπτ να κάνω,ακόμα και τώρα αυτό είναι ένα θέμα που δεν το έχω ξεπεράσει.γέννησα 20:25.μέσα στο χειρουργείο δεν σταμάτησα το κλάμα,θυμάμαι έτρεμα από το κρύο και έκανα εμετό..είχε πέσει η πίεση μου,ευτυχώς είχα καλό αναισθησιολογο που ήταν δίπλα μου όλη την ώρα..
Μόλις είδα το ροζ προσωπάκι εκλεγα αλλά από χαρά..ήταν μια φούσκα 3900 και 52εκ.μου τον πήραν,το είδα την άλλη μέρα το πρωί,και αυτό είναι το δεύτερο που δε συγχωρώ στον εαυτό μου..δεν απαιτησα να μου τον φέρουν,δεν ήξερα που είναι,πως είναι..ήμουν χάλια,ψυχολογικά..ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά..θεωρώ πως και η γιατρός μου δεν έκανε ότι έπρεπε και ίσως μπορούσα να γεννήσω φυσιολογικά.αυτή βέβαια δεν πήρε τπτ παραπάνω αλλά το νοσοκομείο πήρε 1500 πιο πολλά..
Την άλλη μέρα το πρωί μου τον έφεραν και τον θηλασα.. Από εκείνη τη μέρα τον είχα αποκλειστικό θηλασμό αν και πολύ πεσμένη πίεση..δεν μπορούσα να δω μπροστά μου από τη ζαλαδα αλλά αρνιομουν να μου τον πάρουν..δεν είχα βέβαια rooming in γτ δεν επιτρεπόταν εκτός αν είχα μονοκλινο!!! 5000!!!δε σφαξανε...
Όταν 4μερες μετά πήγαμε σπίτι,δεν ξέραμε να αλλάξουμε το παμπερς..διαβάζαμε τη συσκευασία..ρίξαμε πολύ γέλιο!!!

Σημασια εχει οτι εγινες μαμα κ οχι με ποιο τροπο γεννησες..ειτε καισαρικη ειτε φυσιολογικα ειτε με επισκληριδιο ειτε χωρις για μενα μανα γινεσαι καθημερινα με οσα τραβας κ οχι με την γεννα.ακομα κ μια γυναικα που υιοθετει λεγεται μαμα απο τη μερα που παιρνει το μωρο στα χερια της.μητροτητα ειναι να αντεχεις τα παντα καθημερινα μυξες κακα κλαματα ξενυχτια....ατελιωτη λιστα!!!

Jollie να σου ζήσει, πολύχρονος! Όντως τα 1α γενέθλια .. πώς πέρασε ένας χρόνος!!!
Κορίτσια δεν θυμάμαι, ποια κοπέλα έγραψε για την κοιλιά μετά την καισαρική; Όντως ισχύει; Τη βάψαμε... εγώ βεβαια δεν εχω μονο κοιλιά λόγω καισαρικης .. γενικά είμαι .. ωστόσο παρατηρώ ότι παρόλο που έχασα πολλά κιλά στην εγκυμοσύνη, και κανονικά θα έπρεπε να έχω διαφορά, δεν έχω και τόσο, ιδίως στην κοιλιά είμαι χειρότερα! Μα είναι δυνατόοοοον;;;;

Κατά τα άλλα μια και λέτε ιστορίες τοκετού εμένα μ έχει πιάσει και τα σκέφτομαι .. πέρασα κάμποσα ωστόσο ευχαρίστως θα τα ξαναπερνούσα .. τώρα που, τέλος καλό όλα καλά, τα θυμάμαι και με νοσταλγία, μπορώ να πω! Ευχαρίστως θα ξαναζούσα όλον αυτόν τον χρόνο... μου φαίνεται ότι πέρασε πολύ γρήγορα .. σε λίγο θα γυρίσω στη δουλειά, που δεν θέλω και δεν είμαι έτοιμη..

Προειδοποιηση: τεραστιο ποστ, αλλα να σας δωσω μια εικονα για τα προωρα κ τη ΜΕΝΝ...

οσες δεν βαριουνται διαβαζουν..

είχα σχεδόν κλείσει μήνα στο νοσοκομείο, παρά λίγες ημέρες. Τις πρώτες 2 εβδομάδες που ήμουν εκεί, οκ, οι γνωστές δυσκολίες, ακινησία, άβολη κατάσταση γενικως, έλλειψη ύπνου, ο τράχηλος μηδαμινός, συσπάσεις, ταχυκαρδίες από το γιουτοπάρ, φλέβες σπασμένες από τους ορούς ... τα γνωστά. Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να περνάει άλλη μία μέρα, άλλη μία μέρα... (είχα μπει στις 26 ή 27 εβδ. αν θυμάμαι καλά, πολυ νωρίς δλδ). Μετά τις 2 εβδ κολλάω ιογενή λοίμωξη του αναπνευστικού και από εκεί και πέρα, κόλαση .. πάνω που αναρρώνω ξανακολλάώ και έγινα μαύρα χάλια. Βήχας απίστευτος και να τρέμω πώς θα βήξω διότι προκαλούσε συσπάσεις, δεν μπορουσα να παρω αντιβίωση, δεν μπορούσα να αναπνέυσω (ούτε να κοιμηθώ εννοείται), δεν μπορούσα να πάρω τπτ για να ξεβουλώσει η μύτη πέρα από φυζιομέρ (τελειωνα τα μπουκάλια αβέρτα), παρακαλούσα να με αφήσουν να βάλω μία ΜΙΑ φορά ντεξα ρίνα να αναπνεύσω .. θυμαμαι έτρεχε ο αντρας μου κι ο αδερφος μου να μου βρουν φυσικο αντιβηχικο να μπορεσω να ηρεμησω λιγο.. ειχα και τυψεις που ενοχλουσα τις υπολοιπες εγκυες του θαλάμου .. φφφ

τελος παντων σε αυτην την κατασταση λοιπον λογω ολων αυτων περασα ακριβως 13 ημερες που δεν εβαλα τπτ στο στομα μου. ηδη εκανα για προληπτικοςυ λογους διαιτα διαβητικου (χαλια δλδ) και τις τελευταιες 13 μερες ετρωγα ισως 2 πιρουνιες μπροκολο ή κοτοπουλο κ εκανα 5-6 εμετους τη μερα.. σε αυτην τη κατασταση και λογω του γιουτοπαρ κ των λοιπων φαρμακων ειχα ανεβασει τρανσαμινασες στον θεο (τα ηπατικα ενζυμα) και τις τελευταιες 2 μερες και ουρικο οξυ (δλδ ηπαρ και νεφροι σιγα σιγα κλαταραν).. τελευταια μερα Τριτη θυμαμαι εριξα και μια πιεση 15 που δεν κατεβαινε .. κ τι να μου κανουν.. η γιατρος μου ταχε παιξει, φοβοταν προεκλαμψια και ΧΩΡΙΣ να πει ΤΙΠΟΤΑ ειχε κανονισει Τεταρτη 18 του μηνος την καισαρικη..

μου λενε μην φας τπτ (εκει γελασα) αυριο λεει μπορει να μπεις για καισαρικη... εγω εν τω μτξ παρολη την καταντια μου ειχα βαλει στοχο τις 32 εβδομαδες και να κλαιωω που δεν τις εφτασα.. (στις 32 αλλαζει το προωρο δεν ειναι τοσο χαλια, ειναι λιιιιγο καλυτερα). την τεταρτη ημουν 30 + 5 μολις! ουτε 31! ηλπιζα λοιπον μηπως και δεν χρειαστει.. αν και το ειχαν κανονισει κ δεν μου ειχαν πει τπτ!

τεταρτη με ετοιμαζουν πρωι πρωι, εγω να με ετοιμαζει η μαια και ΑΚΟΜΑ να μην εχω καταλαβει οτι με πανε στανταρ για γεννα... τελεια στην κοσμαρα μου.. κ ακομα να ελπιζω

μια εβδ πριν ειχα κανει καλο υπερηχο με τον αθανασιαδη στο νοσοκομειο, κ ειχε πει τα παιδια πανε λεει πολυ καλα 1500 γρ δν υπολειπονται λεει απο τα μονηρη! κρατα αλλες 2 βδομαδες μου ειπε.. κ να σκεφτομαι αυτο κ να στενοχωριεμαι..

μετα απο λιγη αναμονη στο κρεβατι εκει που σε πανε για καισαρικες με βαζουν μεσα κατα τις 12 το μεσημερι.. περιμεναν και αλλες πιο πολλη ωρα κ ειχαν εκνευριστει, εμενα με ετοιμαζαν ετρεχαν γυρω μου μαιες, γιατροι, χαμος, και στις αλλες λεγανε η κοπελα ειναι ΕΠΕΙΓΟΝ πρεπει να μπει αμεσως - εγω κ παλι δεν καταλαβαινα οτι κατι τρεχει με μενα... ειχαν ερθει οι γονεις μου απεξω, ο αντρας μου, ολοι το ηξεραν κ εγω τπτ...

στην αιθουσα του χειρουργειου ηταν η γιατρος μου κ ενας ειδικευομενος μαιευτηρας που θα εκαναν τη διαδικασια, 3 αναισθησιολογοι (πολυ καλοι, σχολιασαν και το τατου στην πλατη ) καμποσες μαιες (θυμαμαι 5), επειτα ηρθαν αλλοι 3 ειδικευομενοι γυναικολογοι να βλεπουν, ηρθαν και 2 γυναικολογοι (ο ενας ο αθανασιαδης να βλεπει κ θυμαμαι του εκανε πλακα η γιατρος μου που εφτιαξε φεισμπουκ) μετα ηρθαν οι νεογνολογοι (ο δ/ντης της ΜΕΝΝ και άλλοι 2 ειδικοι και 4 ειδικευομενες!) και ηρθαν και 2 παιδιατροι, επειτα περασαν και μερικοι φοιτητες. Αισθανομουν οτι γεννουσα δημοσιως σε θεατρο.. τελικα μερικους απ αυτους τους εδιωξε η γιατρος γτ εκαναν πολυ φασαρια

μου εκαναν την αναισθησια, εβαλαν σεντονι κ το χειροτερο που θυμαμαι ειναι πριν βγαλει το 1ο ποσο ανακατευομουν κ νομιζα θα κανω εμετο ετσι που ψαχουλευε εκει μεσα.. ηταν πολυ στριμωγμενα κ δυσκολευτηκε να τον βγαλει! οταν βγηκε μου τον εφεραν τον ακουμπησαν στο μαγουλο μου κ προλαβα να του δωσω ενα φιλακι.. μετα τον παρελαβαν οι νεογνολογοι. μετα στη μικρη χαλαρωσε κ η γιατρος χαλαρωσα κ εγω κ ουτε με ενοχλησε.. ομως η μικρη ειχε θεμα κ ετσι μου τη εδειξαν μονο, τεντωθηκα να την ακουμπησω αλλα την πηραν αμεσως. μεχρι σημερα εχω τεραστιες τυψεις με αυτο το θεμα, το θεωρω αδικια..

απ εξω ο αντρας μου μου ειπε μετα πώς ετρεχαν με τις θερμοκοιτιδες απο το χειρουργειο στη ΜΕΝΝ κ τον φωναξαν, μπηκε στη ΜΕΝΝ κ τους πετυχε που τα διασωληνωναν.. ο δ/ντης φωναξε σταματηστε ολοι να βγαλει φωτο ο μπαμπας.. εβγαλε, κ μετα παλι ολοι επεσαν πανω στα παιδια

οταν τελειωσαμε κρυωνα κ τουρτουριζα για 3 περιπου ωρες.. με ειχαν με ενα σαν αλουμινοχαρτο που φουσκωνε με ζεστο αερα (ωραιο) κ αλλες 2-3 κουβερτες κ παλι κρυωνα. επειτα κοιμηθηκα σαν τουβλο κ ξυπνησα μετα απο πολλες ωρες ρωτωντας για τα παιδια.

εννοειται δεν με αφησαν να τα δω την ιδια μερα ουτε κ την επομενη που δεν μπορουσα να σηκωθω. ειχε περασει η αναισθησια κ το ισχυρο αναλγητικο κ πονουσα παρα πολυ. εβηχα ακομα κ πονουσα περισσοτερο κ ακομα δεν ειχα αναρρωσει. εφαγα για 1η φορα μετα απο μερες μια νεροσουπα (τελεια). τεταρτη γεννησα κ τα παιδια τα ειδα παρασκευη οπου σηκωθηκα με τα 1000 ζορια και συρθηκα στη μενν, κοντεψα να λιποθυμησω στα 10 βηματα. οταν τα ειδα εννοειται οτι στενοχωρεθηκα οσο δεν περιγραφεται γτ ηταν οχι σαν γατακια, ουτε καν, σαν κοτοπουλακια μικρα. κ ενιωσα οτι δεν τα καταφερα. 1500 η μικρη (δεν πηρε τπτ μια εβδομαδα) και 1640 ο μικρος. μεσα στα σωληνακια. φαινοντουσαν απιστευτα ευθραυστα. κ πραγματικα δεν ηξερα τοτε τι θα μας ξημερωσει. εκλαιγα κ παρακαλουσα να μην παθουν τπτ απ αυτα που παθαινουν συνηθως τα προωρα : εγκεφαλικη αιμορραγια, νεκρωτικη εντεροκολιτιδα.. κ δεν συμμαζευεται

εκανα την 1η αντληση κ εβγαλα θυμαμαι 50 μλ.. τα παω στη ΜΕΝΝ περιχαρης κ μου λενε οτι τα παιδια τρωνε λεει 1 μλ στο καθε γευμα (!) επειτα λεει θα παει 5 μλ ... !!!

τη 2η μερα ερχεται φλασια στον πατερα μου που ειναι επισης γιατρος κ προτεινει να τους κανουν crp να δουνε για λοιμωξη διοτι ειχα και εγω λοιμωξη για 2 εβδομαδες, γτ πραγματικα δυσκολευονταν.. ηταν με μηχανικη αναπνοη κ αυτο δεν ειναι καθολου καλο.. τελικα ειχαν τεραστια crp, 9 φορες τη φυσιολογικη οπως και εγω εξαλλου, που σημαινει βαρβατη πνευμονια. την μικρη οντως την ειχε επηρεασει και ενω ειχαν φτιαχτει τα πνευμονακια της, μετα με την πνευμονια ξανακαταστραφηκαν. αργησε να αναπνευσει μονη της και μεχρι τελους την εδιναν οξυγονο

τελικα εμειναν στη ΜΕΝΝ 30 μερες ο μικρος και 40 μερες η μικρη. τις πρωτες μερες που χανουν βαρος ειχαν πεσει στα 1200 κ 1300.. τρεχαμε με τις αντλησεις, με τις ενημερωσεις 2 φορες τη μερα, πηραν βαρος; εφυγε ο μετεωρισμος; ηπιε λιγο παραπανω; τα εβγαλε μετα; τα κακα πώς ητανε; εκανε τσισα; ποσο οξυγονο τη δινουν; κουνηθηκε; εφυγε ο ικτερος;

τρελη, απιστευτη αγωνια, σπιτι-παπαγεωργιου 2 - 3 φορες τη μερα με τις παγοκυστες και τα γαλατα... τυψεις που τα αφηναμε κ εκλαιγαν μονα τους στη θερμοκοιτιδα.. ενοχες που παμε πρωτα στο ενα κι οχι στο αλλο .. (ιδιως οταν τα ειχαν σε χωριστα δωματια!) τι να σας λεω κοριτσια...
ευχομαι σε καμια σας να μην τυχει ΜΕΝΝ!

κ παλι τι να πω εγω που υπηρχαν παιδακια γεννημενα 600 γραμμαρια... μια μανα που ειχε το μωρο της εκει 6μηνες κ ελεγε τωρα θαπρεπε να δινω κρεμες κ αυτη ακομα τρωει με σωληνακι .. τραγικα πραγματα.. εκει γιναμε μια παρεα, τα λεγαμε με τις αλλες μανες κ τα τραβουσαμε μαζι

κ τωρα εγω η μαζοχα τα θυμαμαι με γλυκυτητα.. διοτι τελικα, ολα καλα....

κων/να κ εγω αυτο πιστευω για την καισαιρκη, συμφωνω.. κ οχι επειδη γεννησα με καισαρικη, ουτως η αλλως το πιστευα αυτο. δεν εχει καμια σημασια

Χριστουλη μου τι τεραστιο ποστ! Συγγνωμη κοριτσια.. διαβαστε το ως μυθιστορημα σε συνεχειες!

αλλα ηταν μεγαλη η ιστορια και διδυμα τα παιδια, νομιζω το δικαιουμαι χαχα

Αχ ιολη τι κλαμα ειχα ριξει τοτε που γεννησες....γιαυτο τους εχω αδυναμια τα σκατουλακια που εγιναν ολοκληρα παιδια κ κουκλακια!δοξα τον θεο ολα καλα πηγαν κοριτσι μου ταλαιπωρηθηκες αλλα αξιζε!!!

Κωνσταντίνα συμφωνώ μαζί σου για την καισαρικη.απλά για μένα θεωρώ πως ήταν τελικά αναιτια.πιστεύω πως αν τα πράγματα ήταν αλλιώς και μπορούσα να περιμένω λίγες ακόμα μέρες θα γεννουσα φυσιολογικά.επίσης μπορώ να πω με σιγουριά πως η γιατρός μου δεν μου έκανε τπτ για να βοηθησει την κατάσταση..ελπίζω στο δεύτερο και είναι ένας σημαντικός λόγος που θέλω να αργήσω να κάνω άλλο παιδί..
Ιόλη διάβαζα τότε και ανησυχούσα πολύ για σένα και την κατε που εισασταν στο Παπαγεωργίου..αφού ήθελα να έρθω να σας βρω άλλα θα με  περνουσατε σίγουρα για τρελη..τέλος καλά όλα καλά λοιπόν με τα διδυμακια της παρέας μας..

το αναιτια ειναι ενα θεμα, σιγουρα. ομως μην αισθανεσαι ασχημα ως μανα δεν εχει καμια σχεση το πώς γενναμε.. αν και σιγουρα, αν δεν υπαρχει κατι το πραγματικα επειγον/επικινδυνο ή οτιδήποτε οι γιατροι οφειλουν να σεβονται τις επιθυμιες μας

γιατι να σε περνουσαμε για τρελη;; ισα ισα θα χαιρομουν παρα πολυ! οσο νοσηλευομουν εγω κοριτσια τις περιμεναμε πώς κ πώς τις ωρες του επισκεπτηριου.. τις υπόλοιπες ωρες χαιροσουν απλα που θαμπαινε η μαια για τη νοσηλεία, για να γινει κ κατι τι στον θαλαμο κ να μην κοιταμε το ταβανι ..

κων/να ευτυχως οπως προειπα τελος καλο ολα καλα κ εχουν πολυ καλη εξελιξη τα μικρα... αν εξαιρεσουμε το βαρος τους ιδιως του μικρου που υπολειπεται αρκετα, κατα τα αλλα ειναι σουπερ, κ ανταποκρινονται κ σταθηκαν/περπατησαν νωρις ουτε φυσιοθεραπεια ουτε υποτονια τπτ.. μονο μας εμεινε η βρογχοπνευμονικη δυσπλασια στη μικρη η οποια ομως δεν εχει καμια σχεση με τα μωρα που συνηθως πασχουν απο αυτο (κ ισως ειναι καχεκτικα υποτονικα κλπ). εχει και φωναρα και πολλη ενεργεια και πιο στρουμπουλη απτον μικρο..

τωρα που τα εγραφα ολα αυτα (κ ζητω κ παλι συγγνωμη για το τεραστιο ποστ) θελω κ παλι να σας ευχαριστησω κοριτσια, με συγκινει ακομα η στηριξη που ελαβα απο εδω.... σας ευχαριστω

Maria_dou μην  το λες με σιγουρια οτι ηταν αναιτια.. γιατι κ  εγω σαν κ σενα αλλα 38 εβδομαδων  πηγα με προκληση λογω διαβητη κυησης...
Μπηκα το βραδυ στις 12.00 και μεχρι τις 15.00 μια κοιμομουν και μια ξυπνουσα να κανω βολτες μπας και...  αλλα δεν.. τπτ ουτε πονοι συσπασεις τπτ .. ειχα βαρεθει αν με ρωτανε "πονας?"
Τελικα μου εσπασαν τα νερα αυτοι  στις 15.30  αλλα κ παλι τιποτα.. κ οταν ζητησα εγω πλεον καισαρικη γιατι δεν γινοταν τπτ ο γιατρος μου ειπε οτι πλεον δεν γινεται εχει αδρανοποιηθει η μητρα σου στο 1ο σταδιο και δεν το διακινδυνεύω με καισαρικη να πας στο 2ο  κ να εχεις ακατασχετη αιμοραγια...ετσι γεννησα στις 21.15... φυσιολογικα... με πολλες επιπλοκες, με μεγαλη αιμοραγια και διαφορες ασχημες "εκπληξεις"  .. τα εχω ξαναπει...

 Θελω να σου πω οτι ευχομαι να ειχα γεννησει με καισαρική ειμαι σχεδον σιγουρη οτι θα ειχα γλιτωσει οσα ολα επαθα  και θα ειχα περισσοτερες ομορφες αναμνήσεις απο ασχημες....

Χριστινα τι να πουμε για σενα... ηρωας με τα διδυμακια σου και χαιρομαι που καταφερα να γνωρισω κ να σε δω εστω κ για λιγο στο Παπαγεωργειου..!
Μαρια δεν θα σε περνουσαμε για τρελη να σαι σιγουρη!Θα μας συγκινούσες με μια τετοια κινηση καθε αλλο πιστευω !

Καλησπερα κ απο μενα..η δικη μου ιστορια τωρα
πητ ειχα 31 Ιανουαριου... απο καιρο μου ελεγε ο συζυγος οτι θα γεννησω στις 18 στη γιορτη του(Θανασης)..φυσικα κ δεν πιστευα... Σαν συνολο ειχα μια τελεια εγκυμοσυνη χωρις κανενα προβλημα...Σαββατο 11Γεναρη ειχα λιγο αιμα..ο συζυγος στη Σαλλονικα με φιλο..εγω τρομοκρατημενη κ μεσα στα νευρα που ελλειπε ο συζυγος, φευγω με τον κουνιαδο Ιασω..συσπασεις 0 κ γυριζω σπιτι.... κ φτανει 17 ο μηνας..το απογευμα λεω στον συζυγο...ειμαι λιγο υγρη..κατσε να αλλαξω κ φευγουμε.. αλλαζω κ παμε σουπερ μαρκετ να ψωνισουμε για την αυριανη γιορτη..γυριζουμε απο το μαρκετ παλι υγρη εγω..τι στο καλο λεω....παιρνει τηλ ο συζυγος τον γιατρο κ εκεινος λεει γρηγορα Ιασω...κανω μπανιο κ παμε...ξαπλωνω Παρασκευη 23.45 κ γενναω πανευκολα στις 4.10 τα ξημερωματα Σαββατου στις 18..το πετυχε ο συζυγος..εκανα την 1η δοση επισκλ. γτ ηθελα να νιωσω πονο...

kate κι εσυ εχεις περασει ομως... αστα... ματινακι εσυ μια χαρουλα ετσι σου ευχομαι κ στο επομενο!

ο,τι και να περασαμε ευκολα ή δυσκολα ειναι παρα πολυ σημαντικη στιγμη, τωρα κοντευουν τα γενεθλια μας και εχω κανα μηνα που τα σκεφτομαι και συγκινουμαι! εγω σκεφτομαι και τις αλλες μανες που ταλαιπωρουνταν πιο πολυ καιρο απο μας στη μενν κ τι να πουν κ αυτες ... και αυτο το λεω απ την αποψη οτι τα δικα μου τα δυο τα εβαλαν στην ενταντικη 3 δλδ στην αιθουσα που βαζουν τα πιο "σοβαρα" και εκει ημασταν οι "μεγαλοι" εμεις. τα εβλεπα τα παιδακια τους που ειχαν βαρος γεννησης 550 γραμμαρια το ενα, 650 το αλλο.. τι να πουν..

ομως οτι υπαρχουν κ τετοια πιο δυσκολα δεν σημαινει οτι πχ κ η ματινα που γεννησε ευκολα και ωραια, ειναι λιγοτερο σημαντικο, ουτε εγω ή η κατερινα που ειχε επιπλοκες ή η κων/να που θυμαται τον πονο κλπ, δεν μπορουμε να το σκεφτομαστε με συγκινηση κ να θυμομαστε κ τις ωραιες στιγμες του. τουλαχιστον ετσι το βλεπω εγω

εγω πχ δν θα ξεχασω ποσο γελοιο μου ειχε φανει που ειχαν μαζευτει 40 ατομα κ με εβλεπαν κ τους την ειπε η γιατρος μου κ επειτα που σπαγανε πλακα με τον αλλον γιατρο κ του την ελεγε για το προφιλ που εκανε στο φμπ.. κι αυτα τα λεω απ την αποψη οτι παρολο που μετεπειτα εμαθα οτι ηταν τερμα αγχωμενη για μενα κ μου ειπε μετα οτι στο τσακ προλαβανε εμενα κ τα παιδια, ωστοσο εκεινη την ωρα εκανε πλακα κ με χαλαρωσε καπως κ μενα

τελικα ηταν εμπειρια ζωης οπως κ να το κανουμε, νομιζα οτι αλλα πραγματα στη ζωη θα ηταν σημαντικα αλλα αυτο τελικα δεν συγκρινεται

Καλησπέρα και απο μένα!
Ενημερωτικά η 1η μου γέννα ήταν φυσιολογική χωρίς επισκληρίδιο και ήταν μια υπέροχη εμπειρία!

Η 2η εγκυμοσύνη ήταν τέλεια σαν την 1η με μια μικρή λεπτομέρεια! Το μωρό από τον 7ο μήνα μέχρι και το τέλος ήταν ισχιακό.
Στις 5/1 που ήταν το τελευταίο ραντεβού πριν την γέννα, μόλις είδαμε ότι το μωρό δεν είχε γυρίσει ακόμα, σε όλη την διαδρομή απο Μαρούσι μέχρι Σαλαμίνα έκλαιγα. Σκεφτόμουν την γέννα της Ορσίας και πόσο υπέροχα είχα νιώσει και στεναχωριόμουν που δεν θα είχα την ευκαιρία να το ξαναζήσω!
Έκανα διάφορες ασκήσεις με τις συμβουλές μαιων για να βοηθήσω το μωρό να γυρίσει, είχα πάρει το μενταγιόν εγκυμοσύνης, δεν περπαταγα τις τελευταίες μέρες οπως κανουν συνηθως οι ετοιμογεννες γιατί δεν θα ήταν ότι καλύτερο να σπάσουν τα νερά με ισχιακο μωρό στη μεση του πουθενα και δευτεροτοκη...
Η γυναικολόγος μου με είχε ρωτήσει τι θέλω ΕΓΩ να κάνουμε και συμφώνησε όταν της είπα ότι θέλω να περιμένω το μωρό να έρθει μόνο του και να μην προγραμματισουμε κ.τ. στις 38 εβδομάδες όπως συνηθίζεται.
Στις 16/1 πήγα για καρδιοτοκογράφο στο μαιευτήριο και εφόσον είδαμε ότι το μωρό συνέχιζε να είναι περήφανο (με το κεφάλι ψηλά )  αλλά πολύ καλά στην υγεία του, με έδιωξε με την ευχή να σπάσουν τα νερά τις επόμενες μέρες και να γυρίσει τελευταία στιγμή!
Επειδή σύμφωνα με το πρωτόκολλο για να συνεχίσεις μέχρι τις 42 εβδομάδες θα πρέπει να κάνεις συχνά nst (πράγμα που δεν ήταν εφικτό για μένα λόγω απόστασης) έδωσα στο μωρό διορία μέχρι την πητ (21/1) αν θέλει να γεννηθεί φυσιολογικά  
Έκανα λοιπόν εισαγωγή την Τρίτη το πρωί, για άλλη μια φορά επαληθεύτηκε ότι το μωρό ήταν ισχιακό και προχωρήσαμε στην διαδικασία κ.τ. με επισκληριδιο.
Έχοντας λοιπόν εμπειρία και από τις 2 μεθόδους, έχω να πω πως η 2η γέννα μου ήταν μια τεράστια βλακεια (όπως χαρακτηριστηκα είπα και σε όσους με ρωταγανε εκείνη την ώρα μεσα στο χειρουργείο) γιατί ήταν απλά ένα χειρουργείο!
Μόλις γεννήθηκε η μικρούλα μου, την πήρε η μαία μου και την ακούμπησε για 5 ολόκληρα λεπτά στο μαγουλο μου. Μου έλειψε πολύ που δεν μπόρεσα να την κρατήσω αγκαλιά όπως είχα κάνει με την 1η γιατί μου είχαν δεμένα τα χέρια αλλά και μόνο που με κοίταζε στα μάτια, με ακουμπαγε με τα χεράκια της και όλη αυτή την ώρα είχε σταματήσει το κλάμα, είναι η εικόνα που έχω κρατήσει και πραγματικά συγκινούμαι όταν την θυμάμαι  
Δεν ξέρω γιατί αυτή την φορά δεν μου την φέρανε στην ανάνηψη να την θηλασω, αλλα στις 3 ώρες μετά την γέννα την είχα στο δωμάτιό μου μέχρι να φύγουμε απο το μαιευτήριο. Αποκλειστικό θηλασμό και rooming in στο ίδιο δωμάτιο και στο ίδιο κρεβάτι με την 1η γέννα 2 χρόνια πριν!

Υποτίθεται ότι θα γράφαμε την εμπειρία της γέννας μας αλλά δεν είχα να γράψω κάτι για ένα χειρουργείο. Σας παραπέμπω στο Greys Anatomy χαχαχαχα
Ευτυχώς είχα πολύ γρήγορη ανάρρωση (στην ανάνηψη έβγαλα την επισκληριδιο), την επομένη το πρωί έβγαλα ορό-καθετήρα και περπάτησα, δεν είχα κανένα συνοδό απλά επισκέπτες και χάρη στην λογική και τέλεια γιατρό μου πολυυυυυυ φαγητό από την 1η μέρα.
11.15 γέννησα γύρω στις 2.00 ήμουν στο δωμάτιο και είχε δώσει εντολή και μου φέρανε μεσημεριανό  

Όπως είπανε και τα κορίτσια, δεν έχει σημασία ο τρόπος γέννας για το αν θα γίνεις μάνα κλπ αλλά σίγουρα επηρεάζει την ψυχολογία μιας γυναίκας αν δεν γίνει όπως θα ήθελε!
Εγώ εύχομαι όταν με το καλό έρθει το 3ο, να μην είναι ξεροκέφαλο και να κάνει βουτιά πάλι με το κεφάλι για έναν ωραίο φυσιολογικό τοκετό!



Υ.Γ. Ευτυχώς που υπάρχει η κ.τ. γιατί το μωρό μου τελικά είχε πολύ κοντό λώρο και μέχρι σήμερα να περίμενα, δεν θα είχε γυρίσει!

Κική, αν και δε μ΄αρέσουν τα πρωτεία, θα σου πω ότι σε περνάω ένα χρόνο, οπότε μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες σε αυτό το κομμάτι. Τασούλα, όχι δεν επιτρεπόταν συνοδός στο Παπαγεωργίου που γέννησα. Επίσης στη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν είχα εμετούς, αλλά είχα όλα τα υπόλοιπα: συσπάσεις, συχνοουρία κάθε 3 και λίγο που σε συνδυασμό με το διπλάνο κοπρόσκυλο μου επέτρεπαν να κοιμάμαι 4 ώρες συνολικά το 24ωρο, ρινική απόφραξη, σοβαρή ουλίτιδα που δε μου επέτρεπε να φάω πολλές φορές ούτε μαλακές τροφές, καούρες και, δεν ξέρω αν το είχε και καμιά άλλη, πονούσαν τα πλαινά μέρη των ισχίων μου και υπέφερα το βράδυ σε βαθμό που έκλαιγα. Αυτό το έχω ακόμα και τώρα, σε ελαφρώς μικρότερο βαθμό, αλλά ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ άνετα και κάθε λίγο πρέπει να αλλάζω πλευρό. Μaria_dou, κι εγώ σκεφτόμουν όταν θα πήγαινα Θεσ/νίκη, να πήγαινα να βρω την Ιόλη, αλλά η 2η σκέψη μου ήταν ίδια με τη δική σου. Να ήμασταν γραμμένες τότε στο φόρουμ, να μπορούσαμε να το κανονίσουμε . Ιόλη, πραγματικά μπράβο που έχεις τόσο θετικό τρόπο σκέψης παρά τις δυσκολίες που περάσατε. Κωνσταντίνα, σίγουρα μια μάνα την καθιστά η καθημερινότητα. Και βέβαια προσωπικά όσον αφορά στο γεγονός ότι έκανα καισαρική και ότι μου είπαν να γεννήσω τόοοοσο νωρίς, χωρίς να έχω πρόβλημα, το φέρω βαρέως τώρα που πήγαν όλα καλά. Τελικά ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Δε συγχωρώ όμως στον εαυτό μου ότι δεν ήρθα σε επαφή με το παιδί μου το απόγευμα την ώρα του επισκεπτηρίου. Η άγνοιά μου είναι αυτή που με φορτώνει τύψεις και ενοχές. Κι όσο τον βλέπω να μην είναι και πολύ δεκτικός στα χάδια, σκέφτομαι μήπως φταίει που δεν τον αγκάλιασα με το που γεννήθηκε, που δεν τον ανακούφισα από το σοκ της γέννας... (Ιόλη, νομίζω ότι ¨κοντραριζόμαστε" για τα πιο μεγάλα σεντόνια... Τι να κάνω, πάντα πλατίαζα...)

Αχ τι ωραίες οι ιστορίες σας!!! Τις οποίες βέβαια για τις παλιές τις ξαναδιαβαζω. Θα το ξανά πώ κρίμα που δεν ήταν ανοιχτές οι εγγραφές στην εγκυμοσύνη μας να τα μοιραζομαστε και εμείς.
Jollie συγνώμη κιόλας αλλά μην τρελαθω με την ηλικία. Εγώ έτσι όπως το ελεγες συχνά πυκνά σε είχα για πάνω απο 40++ Μια χαρά ηλικία έχεις για μανούλα και προλαβαινεις να κάνεις πολλά παιδάκια ακόμα
Κωνσταντίνα εμείς γνωριζομαστε και θα το διαβάσεις στην ιστορία μου που ακολουθεί, την οποία την έγραψα και μου έκλεισε το tablet λίγο πριν την τελειώσω

Ηρθε και η σειρά μου....

Εγώ ξεκίνησα την εγκυμοσύνη μου με ενα σχετικά μεγάλο ινομυωμα το γνώριζα αλλά δεν φανταστηκα οτι η γιατρός μου δεν θα με αναλάβει λόγω αυτού. Με παρέπεμψε σε νοσοκομειακό μαζί με όλα τα αρνητικά που μπορεί να έχει μια εγκυμοσύνη με ινομυωμα. Κλάμα κλάμα κλάμα, μέχρι που πήγα σε νοσοκομειακό και με αντιμετώπισε σαν μια συνηθισμένη περίπτωση. Εκεί ηρεμησα και το άφησα στην άκρη γιατί είχαν αρχίσει εν το μεταξύ αναγουλες,εμετοί, πόνοι χαμηλά όλα τα της εγκυμοσύνης. Στον 7ο μήνα εμφανιζω διαβήτη κύησης και προσπαθώ να το ελεγξω με διατροφή. Κάτε σε διάβαζα τότε που περναγες και εσύ τα δικά σου με το ζάχαρο. Στις 25 Νοεμβρίου σταματάω την δουλειά με άδεια εγκυμοσύνης όπου μέχρι τότε εκτός απο πονακια που είχα συχνά και τα είχα συνηθίσει κατά τα άλλα ειμουνα καλά. Μετραγα 4φορες την ημέρα το ζάχαρο μου και ετρωγα σαν διαβητική. Μια εβδομάδα μετά την άδεια και ενώ ειμουνα σπίτι νιώθω υγρή και πήγα στο μπάνιο οπου είδα αίμα  ήρθε ο άντρας μου και με πήγε στο νοσοκομείο με κλάματα γιατί νόμιζα οτι κάτι έπαθε το μωρό. Με το που φτανω αμέσως μου φέρνουν μηχάνημα να ακούσουμε καρδουλα, εκεί ηρεησα. Το αίμα όμως αίμα. Ο τράχηλος κλειστός, αμνιακό υγρό μια χαρά, διαστολή μηδέν, με βάζουμε στον καρδιοτοκογραφο συσπάσεις, συσπάσεις, συσπάσεις. Κάνουμε εισαγωγή για ενεσεις κορτιζονης για τα πνευμονακια της μικρης, εγώ 33 εβδομάδων. Εκεί γνώρισα και την Κωνσταντίνα είχαμε νοσηλευτεί μαζί, τότε δεν ήξερα οτι ηταν η konstantinande μετά που το διάβασα εδώ κατάλαβα.
Διαβήτης κύησης και κορτιζόνη μου ανεβαίνει στα ύψη, προσπαθώ να το ελεγξω ακόμα με διατροφή αλλά δεν πέφτει και ξεκιναω μέσα στο νοσοκομείο την ινσουλίνη. Συνολικά νοσηλευτηκα 2 εβδομάδες μέχρι να φτάσω 35 εβδομάδων και μετά έφυγα γιατί μπήκα στον μήνα μου. Εκεί μου λέει ο γιατρός πρώτη φορά αφού λέγαμε λόγω ινομυωματος καισαρική οτι πάμε για φυσιολογικό τοκετό και παθαινω άλλο σόκ. Μα του έλεγα με ινομυωμα με διαβήτη κυησης.... Εγώ νόμιζα οτι θα μου το έπαιρνε και νωρίτερα αλλά μου είπε οτι δεν υπάρχει λόγος να μην το προσπαθήσουμε.
Παρόλες τις συσπάσεις φτανω 38 + 6 και ξημερώματα Σαββάτου πάω τουαλέτα και βλέπω βρεγμένο το σερβιετακι, ξαπλωνω και μετά απο λίγο ξανά πάω οπου βλέπω πάλι νερά και αίμα. Πάω με χαρά στον άντρα μου και τον ξυπναω γλυκά και του λέω σήμερα γενναμε , θα δούμε το μωρακι μας. Μετά απο λίγο και ενώ είχα πονακια νιώθω εναν δυνατό πόνο σας μαχαιριά χαμηλά. Χαρά μεγάλη ότι θα περάσω όλους τους πόνους σπίτι μου και θα πάω μετά στο νοσοκομείο, χαρά πουβθα έβλεπα την κόρη μου, χαρά που βίωνα τον τοκετό μου ενώ περίμενα οτι θα γεννούσαν με καισαρική. Πάω ετοιμάζονται κάνω μπάνιο, φτιάχνω τα μαλλιά μου........ και κάτι δεν πάει καλά..... Εξακολουθουσα να έχω αίμα ανα 10 λεπτά γεμιζα ενα σερβιετακι και οι πόνοι είχαν υποχωρήσει. Αρχισα πάλι τα κλάματα και κάτι γίνεται και δεν ακούω το μωρό και έχω πολύ αιμοραγία και δεν νιώθω συσπάσεις, παίρνω την βαλίτσα μου, του μωρού και πάμε με τον άντρα μου νοσοκομείο.
Πάλι δεν ξέρουν γιατί η αιμοραγία, ο τράχηλος κλειστός και υγρό είχε μειωθεί αλλά είχε ακόμα, το μωρό μια χαρά αλλά διαστολή 0.
Μου κανουν εισαγωγή γιατί έχει ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού και λόγω αιμορραγίας θέλουν να με παρακολουθούν. Εκεί ξεκινάει και το χέρι. Μα τι πόνος ηταν αυτός;;;; ούρλιαζα από τους πόνους κάθε φορά. Με είδε η μαία με είδε ο γιατρός που είχε εφημερία, με είδε ο γιατρός μου, ξανά η μαία, ξανά ο γιατρός.... Μεσημέρι και ακόμα τίποτα, έρχεται ο εφημερευων διαστολή 1, το μωρό ψηλά, αιμοραγία ασταμάτητη και ενα ινομυωμα πολύ είχε φτάσει 8,5 εκατοστά. Δεν γεννάνε κατά πάσα πιθανότητα σήμερα πάμε την άλλη μέρα το πρωί με τεχνητούς πόνους, αλλά θα δούμε και το βράδυ πως θα πάει. Διωχνω τον άντρα μου να πάει να κάνει τις δουλειές του και να έρθει αργότερα αφού είχα και την μάνα μου και την αδελφή μου εκεί. Μετά από λίγο έρχεται ο γιατρός της βάρδια, παλι χέρι πάλι ουρλιαχτα εγώ. Μου λέει κοίτα να δεις πρέπει να το συνηθισεις του λέω δεν γίνεται. Πρέπει να το συνηθισεις γιατί έχουμε μέλλον ακόμα εκεί απανταω και εγώ μα τι λες εγώ θα κάνω καισαρική!!!!
Μου λέει λοιπον ο γιατρός υπαρχουν 2 επιλογές ή θα πας φυσιολογικά με τα δεδομένα οτι έχεις μια αιμοραγία από το πρωί συνεχόμενη που μας έχει ανησυχήσει και φοβόμαστε να σε αφήσουμε έτσι το βράδυ, διαστολή εχεις μονο 1 και το μωρό είναι ψηλά, το ινομυωμα δεν ξέρουμε αν αφήνει το παιδί να κατέβει, συν το ζάχαρο που ειμουνα νηστικη ή ενημερωνω τον γιατρό σου οτι θες καισαρική και δεν ρισκαρουμε. Του είπα κατευθείαν θέλω καισαρικη. Μέσα σε 10 λεπτά με παίρνανε στο χειρουργείο, ο άντρας μου ακόμα δεν είχε έρθει. Δεν προλαβα να σκεφτώ τίποτα, ούτε καν για την νάρκωση. Μου κάνανε ολική και φοβομουνα πάρα πολύ να ζητησω επισκληριδιο μήπως και λόγω ινομυωματος είχαμε επιπλοκές. Ευχομουν όλα να πάνε καλά. Τελικά 18.10 γεννήθηκε η Ηλέκτρα μου!!
Τα υπόλοιπα αλλη ώρα γιατί έγραψα σεντόνι και πήγε και αργά.
Λες και το ξανά έζησα νομίζω δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Μπα νομίζω οτι την άφησα στην μέση την ιστορία.
Ο ώμος της μικρής είχε σφηνωθεί στο ινομυωμα και δεν μπορούσε να κατέβει. Δεν υπήρχε περίπτωση να γεννηθεί φυσιολογικά θα βίωμα όλους τους πόνους και στο τέλος θα πήγαινα για καισαρική. Την κόρη μου την είδα όταν με πήγαν στο δωμάτιο ηταν ήδη εκεί. Δεν μπορούσα να πιστέψω οτι ηταν δική μου αν και ηταν ίδια με εμένα, ακόμα είναι. Πόνοι νορμαλ χειρουργείο έκανα ηταν λογικό, την επόμενη μέρα σηκωθηκα δειλά δειλά. Εκανα υπογλυκαιμία και μου έβαλαν ειδικό όρο ευτυχώς η μικρή ηταν μια χαρά. Την πρώτη μέρα έπρεπε να τρώει 20μλ ανά 2 ώρες οπου ηταν λίγο βάρβαρο για την μικρή αλλά ηταν λόγω του δικού μου διαβήτη. Δεν την έβαλα στο στήθος, δεν είχα βοήθεια και δεν είχα στήριξη. Ομως την ιστορία θηλασμού μου θα την πω σε επόμενο επεισόδιο. Δεν μετανιώνω για την καισαρική αφού δεν θα γινόταν αλλιως τελικά, μετανιώνω γιατί δεν ζήτησα επισκληριδιο και δεν είδα την μικρή, δεν την άκουσα δεν την φιλησα.

Τασουλα κ εσυ δεν περασες κ "ασχημα" διαβαζω! Ειναι να μην κατσει κατι στραβα!

Σιγουρα θα το θυμασαι ειδικα οταν καποια παραγματα τα βιωσες οπως τα βιωσες και ενας λογος που αποφευγω ξανα γραψω την δικη μου ιστορια ειναι οτι ειναι σαν το ξαναζω και με πιανει το παραπονο ταυτοχρονα με την συγκινηση ...

Οσο για τον διαβητη σε καταλαβαινω.. να ξερες ποσο!
Εγω ευτυχως μονο με διατροφη το ρυθμιζα και ημουν πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου παρασπονδια καμια... ετσι εχασα και 3 κιλα σε 1,5 μηνα.. μετα με μαλωσε η διαβητολογος κ μου ειπε εγγυος εισαι μεχρι 1,5 κιλο το θελω να βαζεις οχι να χανεις κιολας.. κ ετσι μου αυξησε τις θερμιδες...

Οταν νοσηλευτηκα αρχικα στο Γενεσις με συσπασεις επειδη δεν κοιμηθηκα καθολου εκεινο το βραδυ ,(μου ειχαν σπασει 8 φλεβες μεχρι να μου βαλουν ορο δεν θα το ξεχασω ποτε ομως!) ειχα στρεσαριστει πολυ κ σε συνδιασμο με την ενεση κορτιζονης οταν μετρησα το πρωι ζαχαρο νηστικη ποσο λες? 267!!!! Ακομα το θυμαμαι εχω την εικονα απτο μηχαναματακι αλλα με καθησυχασαν οτι ειναι λογω των παραπανω κ φυσικα μετα επανηλθα με την διατροφη μεσα στην μερα στα επιτρεπτα ορια..

Ευτυχως το μωρο μου οταν γεννθηκε δεν χρειαστηκε τπτ λογω του διαβήτη ουτε αυτος ουτε εγω παθαμε υπογλυκαιμία και γενικα με το μωρο πηγαν ολα καλα !

Kαλημερα μανουλες...Τζολι μου δεν υπαρχει λογος να αισθανεσαι μεγαλη κ να το λες ετσι γιατι δεν εισαι....και ειδικα οταν εχεις κανει ενα παιδι ειναι πιο ευκολο να κανεις το δευτερο...τωρα το θεμα αντοχων ειναι ενα θεμα....εγω αυτο σκεφτομαι περισσοτερο!!!!
ΚΟΡΙΤΣΑΡΕΣ Κ ΟΜΟΡΦΕΣ ΓΛΥΚΕΙΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ πω πω πω τι περατατε οι περισσοτερες!!!!!καλα λεγανε παλαιοτερα οτι η γυναικα οταν γενναει ειναι σα να πηγαινει στον ταφο...μπραβο σας ομως που περασατε τοσα κ παρολα αυτα τα θυμαστε με μια γλυκεια νοσταλγεια....οσο για την Ιολη περασε τα πιο δυσκολα κ εκεινη κ τα μωρακια της αλλα τελος καλο,ολα καλα!!!!
απ ολες τις ιστοριες τοκετου εγω κ η Ματινα νομιζω ειχαμε τις πιο ευκολες γεννες της ομαδας...
προσωπικα σας ευχομαι στο δευτερο η και τριτο παιδακι σας (mariameint για σενα λεω!!!!) να εχετε εκτος απο καλη εγκυμοσυνη κ μια ευκολη γεννα...φυσικα το ευχομαι κ τον εαυτο μου γιατι ποτε δεν ξερεις τι γινεται....με την ιστορια της Mariameint ενιωσα καπως επειδη ειχε γεννησει το πρωτο της παιδακι φυσιολογικα κ ο θεωρω δεδομενο πως ετσι θα γεννηθει κ το δευτερο αλλα μολις καταλαβα οτι δεν ειναι παντα ετσι....

Καλημέρα και από μένα!

Τασουλα βοηθησε με ειμασταν 6 κοπελες στο δωματιο...εισαι η κοπελα που ηταν προς το παραθυρο απεναντι απο την κοπελα που ειχε κανει περιδεση?που ειχαμε ιδια πητ?πω πω απο ονοματα μονο τη βασω θυμαμαι την κομμωτρια