NeNaKi_Gr έγραψε:Αναστασάκι μου, κατανοητότατο... έχει βο-λε-υτεί και τίποτα παραπάνω.

Έχει μια γυναίκα που είναι πάντα εκεί, ανέχεται, δεν διαμαρτύρεται, ενοχλείτε, αλλά τελικά σιωπά και παρ’ όλα τα καμώματα του, την άλλη μέρα το πρωί εξακολουθεί η ίδια γυναίκα να είναι εκεί, πιστή σε αυτόν, όσο και αν την αγνοεί για να ακολουθήσει τα δικά του πράγματα που τον ευχαριστούν.
Ξέρει ότι αισθάνεσαι άσχημα, ότι έχεις βαρεθεί, ότι πρέπει να κάνετε ένα παιδί, ότι έχεις δίκιο, ότι δεν σου φέρεται όπως πρέπει, ότι πρέπει να αλλάξει, ότι πρέπει να σου δίνει την προσοχή που απαιτείται, ότι, ότι, ότι... αλλά εφ΄ όσον δεν μιλάς και περνάει το δικό του, το εκμεταλλεύεται και συνεχίζει να κάνει αυτό που κάνει. Εφ΄όσον το ανέχεσαι, γιατί να το αλλάξει?

Ξέρω πολύ καλά γλυκιά μου τι ακριβώς εννοείς.
Δεν είναι ούτε η διαφορά ηλικίας, ούτε ότι δε σε αγαπάει, ούτε ότι δε θέλει παιδιά, ούτε οτιδήποτε άλλο... είναι απλά ότι βαριέται και έχει βολευτεί με μια κατάσταση που δεν απαιτείς να αλλάξει οριστικά.
Πάω στοίχημα, πως αν υπήρχε περίπτωση να σου δώσει σε μπουκαλάκι το σπέρμα του και να γονιμοποιηθείς μονάχη σου στην κρεβατοκάμαρα, δεν θα τον πείραζε καθόλου... δεν είναι ότι δεν θέλει να κάνει παιδιά ή ότι δεν θέλει να κάνει σεξ μαζί σου, αλλά ότι βαριέται την διαδικασία για να κάνει, γιατί πρέπει να παραιτηθεί λίγο από τα δικά του πράγματα, απο τον κόσμο που αυτή τη στιγμή θεωρεί ότι του τραβάει το ενδιαφέρον περισσότερο. Και όλα τα παραπάνω επειδή του τα επιτρέπεις εσύ.
Το 'κλειδί' δεν είναι το παιδί γι' αυτόν, γιατί στην αρχή θα ξεκολλήσει για λίγο με το ‘κάτι’ νέο στη ζωή σας και μετά θα πέσει ακόμα περισσότερο με τα μούτρα, μιας και θα έχει εσένα να ασχολείσαι πια με το παιδί και δε θα είσαι πάνω απο το κεφάλι του να τον ‘ενοχλείς’.... θα σκέφτεται ότι έχεις πια παρέα και αυτό θα τον βολέψει ακόμα περισσότερο, γιατί θα του λύσει εντελώς πια τα χέρια για να ασχολείται με τα δικά του ενδιαφέροντα ανενόχλητος και χωρίς πια τύψεις.

Έτσι λοιπόν, κλείσε του ένα ραντεβού στο σπίτι σας, για ένα βράδυ δικό σας, φτιάξε ατμόσφαιρα, στολίσου και σύ, τερματίστε τα λαπ-τοπς, κατεβάστε τηλέφωνα , κλείστε τα φώτα, και ζήτα του να πιείτε τα κρασάκια σας έξω στο μπαλκονάκι και να μιλήσετε σοβαρά για την σχέση σας.
Πες του... δεν πάει άλλο, σ΄ αγαπάω, αλλά κουράστηκα και να το εννοείς. Εξήγησέ του πόσο άδικο είναι να τον θέλει η γυναίκα του και να μην τον έχει, να τον αναζητά η ψυχή της και αυτός να την απορρίπτει. Να τον μοιράζεται με ένα άψυχο πράγμα.

Εξήγησε του τι σε ενοχλεί και ότι ως μια γυναίκα της ηλικίας σου δεν μπορείς να κάθεσαι κλεισμένη και στην ουσία μόνη μέσα στο σπίτι. Πες του ότι, αν ήθελες να είσαι μόνη δεν υπήρχε λόγος να αρραβωνιαστείς, για πιο λόγο, για να έχεις τσάμπα και βερεσέ έναν άντρα στο κεφάλι σου, που δεν σου δίνει σημασία, ανύπαρκτο στην ουσία?
Όμως, τον αρραβωνιάστηκες γιατί λάτρεψες τον τρόπο που σε έκανε τότε να νιώθεις κοντά του, γιατί αλλιώς τον γνώρισες και αλλιώς σου επέτρεψε να φανταστείς μαζί του τη ζωή. Τον αρραβωνιάστηκες για να είσαι μαζί του, γιατί πίστεψες πως μαζί θα περνούσατε όμορφες στιγμές, θα κάνατε πράγματα μαζί για να δημιουργήσετε όμορφες αναμνήσεις! Ενώ τώρα... ζήτα του να σου πεί, τι αναμνήσεις έχει απο την καθημερινότητά του? Ποιές είναι οι κοινές σας αναμνήσεις? Γιατί θεωρεί ότι αξίζει ακόμα να προχωρήσετε και να τον παντρευτείς? Αν απο τώρα δεν είστε μαζί, τι θα γίνει όταν παντρευτείτε? Αν παραδόθηκε στην καθημερινή συμβίωση σας απο τα 6 μόλις χρόνια, τι επρόκειτο να κάνει στα 26 χρόνια συμβίωσης?
Γιατί λοιπόν να παντρευτείτε? Για να συνεχίσει να ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο και να σε αφήνει εγκαταλελειμμένη να μαραζώνεις και σένα μέσα σε αυτόν? Αυτή τη ζωή σας προσφέρει?

Αν λοιπόν εκείνος διάλεξε αυτή τη ζωή, εσύ γιατί είσαι υποχρεωμένη να την ακολουθήσεις εφ΄ όσον δεν σου αρέσει... ακολούθα και συ αυτή που ικανοποιεί εσένα, για να δεί πως είναι η ιστορία...
Γιατί δεν ντύνεσαι μια μέρα να βγεις με τις φίλες σου έξω? Και μετά το επόμενο Σάββατο και το άλλο και το παρ΄ άλλο... Να δεί ότι εσύ απαιτείς να ζήσεις... ανάγκασε τον να βγει από το καβούκι του, να ξεβολευφτεί. Δεν μπορεί, τουλάχιστον γι΄ αυτό θα ενδιαφερθεί.

Είσαι γυναίκα 25 ετών, πάνω στα καλά της, εσύ τώρα έπρεπε να πιάνεις π@υτσο και να τον στίβεις, όπως έλεγε η συγχωρεμένη η προγιαγιά μου και όχι να ζητιανεύεις ψίχουλα προσοχής και αγάπης, λίγη σημασία και ένα κομματάκι απο σεξ.
Αν εκείνος λόγω του ότι είναι μεγαλύτερος σου, που εγώ δεν βλέπω να σημαίνει κάτι αυτό, έκλεισε ως άντρας με αυτά τα θέματα, εσύ σαν 25αρα γυναίκα τώρα αρχίζεις! Πες του το να το ξέρει!
Δεν θα φταίες εσύ αν μια μέρα βρεί κανένα παππούτσι 45 νούμερο έξω απο την πόρτα Έτσι για να χαμογελάσεις και λίγο

Πες του, ότι δεν του ζητάς να παραιτηθεί απο το χόμπι του, τις κονσόλες του, τον υπολογιστή του και αυτά καλά είναι να υπάρχουν στην καθημερινότητα του, απλά μέσα στη διάρκεια μιας μέρας μπορεί να παίζει 2 ωρίτσες για να χαλαρώσει ή όταν εσύ λείπεις και ύστερα να περνάτε τη μέρα και μαζί. Μα γι΄ αυτό δεν αρραβωνιαστήκατε?
Τι πρέπει να κάνεις δηλαδή για να σε προσέξει, να βάλεις πάνω σου καλώδια και υποδοχή για Playstation?

Και μένα ο άντρας μου έχει τα δικά του χόμπι, όπως και γω το γυμναστήριο μου, αλλά δεν είμαι όλη μέρα εκεί... το απόγευμα για παράδειγμα, παρατάμε ότι κάνουμε και καθόμαστε στο μπαλκονάκι μας για καφέ... υπάρχουν ώρες που λιώνουμε ο καθένας στο γραφείο του και άλλες που τα λέμε παρέα. Δεν είπαμε όλη την ώρα να είστε μαζί, γιατί και αυτό λάθος είναι, αλλά ούτε και καθόλου.

Αναστασία, αν δεν κάνεις κάτι και να το εννοείς, να τον ταρακουνήσεις, να πείς... Ε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΩΣ ΕΔΩ!.... θα έρθει μια μέρα που θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα συνειδητοποιήσεις ότι όλες οι μέρες του χθες σου είναι πανομοιότυπες με το σήμερα. Παω στοίχημα δε, ότι δεν καταλαβαίνεις καν πως περνάνε οι μέρες, είναι όλες ίδιες και μέχρι να ξεκινήσει η βδομάδα, να πάλι η Κυριακή και νιώθεις ότι στο πέρασμα τους κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να πεί μια καλή κουβέντα για σένα.

Δε λεω να μαλώσετε, ούτε να χωρίσετε, προς Θεού! Αυτό είναι κάτι που εσύ θα το κρίνεις, αν και εφ΄όσον δεν αντέχεις άλλο...

Απλά λεω ότι, πρέπει να ξεπεράσεις επιτέλους τα όρια σου όσο είναι καιρός και αφού είσαι αρραβωνιασμένη σε παίρνει με άνεση και να του δώσεις να καταλάβει πως δεν είσαι το 19χρονο παιδάκι που γνώρισε, αλλά μεγάλωσες πια, είσαι γυναίκα, οι ανάγκες σου έχουν πια αλλάξει και απαιτούν να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή με τον άντρα που αγάπησες και αρραβωνιάστηκες.

Με συγχωρείς, μα διαφορετικά ποιός ο λόγος να τον παντρευτείς, για να ζείς μόνη? Εγώ ξέρω ότι παντρευόμαστε για το 'μαζί'!

Αναστασία μου... Πάρε τη ζωή στα χέρια σου τώρα που είσαι νέα και μπορείς...
Εγώ την πήρα και την έφερα ανάποδα στα 24 μου και τώρα δεν το μετανιώνω, ζω την απόλυτη ευτυχία!
Αν θέλεις να τελειώνεις, απλά τελείωσε το... Μπορείς και συ!

Είπα πολλά, ίσως περισσότερα απο ποτέ, κουράστηκα να τα γράψω και ώρα που είναι, αλλά τ΄αξίζες!
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

tatijana έγραψε:Ειχα σχεση 10 χρονια πριν απο το παλληκαρι που ειμαι τωρα.ηταν τυπου σαν τον δικο σου,ναπερναει αυτος καλα και η κοπελα του αστην να χτυπιεται και να κλαιει..Θα του τα πριξεις αλλα θα σου περασει γιατι αλλαζει για λιγο και μετα επανερχεται παλι στα παλια του...Το σκυλι και το παιδι απο νωρις το μαθαινεις δε λενε?τι περιμενεις οτι μεγαλος ανθρωπος θα αλλαξει?με τιποτα..Οταν λοιπον ανοιξα τα ματακια μου ευτυχως και τον παρατησα...Ενα χρονο με παρακαλαγε γιατι δεν φανταζοταν οτι η μικρη τατιανα θα του εκανε τετοια ζημια...εκεινος 12 χρονια μεγαλυτερος μου,ευτυχως ομως δε γυρισα σε αυτον και εκανα μια καινουργια οικογενεια με ενα φοβερο παιδι...Μην καθεσαι σε μια σχεση που δεν υπαρχει πλεον...Σηκω και φυγε δε θα βγει πουθενα..Η αποψη μου..

Μιλουπακι έγραψε:συμφωνω με την τατιανα, και εμενα ειχε μαλιασει η γλωσσα μου στον πρωην μου να ωριμασει να σκεφτει το μελλον μας οχι απλα του στυλ σε παντρευομαι αυριο αλλα να αρχισει σε πραξεις, να δειξει οτι ειναι ωριμος, τιποτα δεν γινοταν οποτε τα επαιρνα ναι αγαπη μου σε λατρευω παμε να παντρευτουμε αυριο (ειμασταν αρραβωνιασμενοι) πως θα παμε βρε ανωριμο πλασμα οταν δεν κοιταμε να κανουμε τιποτα, ε στο τελος μια, δυο τον παρατησα, καλο παιδι αλλα δεν το μετανιωσα ποτε

Ευάκι έγραψε:δε ξερω τι να απαντησω,συμφωνω εν μερει με ολες!και με οσες σου λενε συζητησε το και με οσες σου λενε οτι δε σου αξιζει...αλλα βρε κοριτσακι μου εγω να ρωτησω και το αλλο?θες ενα παιδακι και λογικο ειναι.αμα εισαι ηδη κουρασμενη απο τη ζωη σου μαζι του,καθως εχει βαλτωσει και εισαι μολις 25 χρονων,περιμενεις οτι με το παιδι θα γινει τι? θα εχεις με καποιον να ασχοληθεις και δε θα σκεφτεσαι τοσο την μοναξια σου?θα αλλαξει ο αντρας σου συμπεριφορα και ως δια μαγειας θα γινει πιο ενεργος στον ρολο του σαν συζυγος και πατερας?μηπως απλα ολη αυτη την αγαπη που αποζητας δε τη ζητας απο σωστα ατομα?και μηπως εν τελει πρεπει να αλλαξεις τον κοσμο "σου" για να φερεις ενα παιδι σε αυτον(τον κοσμο εννοω) και οχι να φερεις ενα παιδι στον κοσμο "σου" για να τον αλλαξεις?δεν ειναι αδικο και για το παιδι και για σενα????

anastasia78 έγραψε:αναστασία μου είσαι σίγουρη ότι θες το παιδάκι σου να τον έχει πατέρα? λες ότι δεν έχεις που να πας σε ένα μήνυμα που έγραψες πριν πολύ καιρό και όμως ήσουν διαθετημένη να βοηθήσεις μια άγνωστη. βρές δύναμη και φύγε. αν αλλάξει τι θα αλλάξει? θα αποκτήσει όρεξη? για πόσο? και το παιδί? θα ασχολείται μαζί του?
από τα μηνυματα σου κατάλαβα ότι είσαι πολύ αξιόλογο άτομο και νομίζω ότι δεν αξίζει να σπαταλιέσαι.