μυρτω έγραψε:κοριτσια μου θελω να σας πω την ιστορια μου γιατι να δε τα πω καπου θα σκασω!κ επισης δε με ξερετε κ μαλλον θα ειστε πιο αντικειμενικες..ελπιζω να μη με βρισετε παρα πολυ
ειχα μια σχεση 8 χρονια,απο το πρωτο ετος στο πανεπιστημιο..αυτος ηταν απο κρητη εγω απο θεσνικη.μιλαμε για μεγαλο ερωτα,για μεγαλη αγαπη.μεναμε μαζι κ καναμε τα παντα μαζι..αν υπαρχει το αλλο μισο,πιστευα πως αυτο ηταν το δικο μου..καβγαδες υπηρχαν αρκετοι,γιατι ζηλευαμε πολυ,παραλογιζομασταν πολυ,ημασταν κ μικροι..ολα αυτα.
μετα απο καποια χρονια χωρισαμε γιατι αυτος επρεπε να γυρισει στο νησι του.κλαμα,παρακαλια απ τη μερια μου,να μεινει μαζι μου,να μη μ αφησει..ημουν διατεθιμενη να αφησω τα παντα κ να παω μαζι του..ελεγε ομως πως αααν κατι παει στραβα θα μεινω μονη σε μια ξενη πολη,πως ειμαστε μαζι απο μικροι κ τον πιεζε αυτο,πως δεν ηθελε να παντρευτι,πως δε μου ειχε εμπιστοσυνη..κ εφυγε.
μιλουσαμε καθημερινα στο τηλ,ηταν σα να μην ειχαμε χωρισει.με καθε ευκαιρια ερχοταν θεσνικη ή κατεβαινα εγω κρητη.ηταν σα να ημαστε μαζι.πολυ κουραστικη κατασταση.τα βρισκαμε κ χωριζαμε συνεχεια,για χρονια.αλλα πως να κρατησει μια σχεση με αποσταση χιλια χλμ;;
την τελυταια φορα(που με ξαναχωρισε για χιλιοστη φορα)μου ειπε να μην ελπιζω,να μην περιμενω τπτ,πρεπει να προχωρησουμε,να φτιαξουμε τις ζωες μας.
εφτασα σε σημειο να μην μπορω να σηκωθω απ το κρεβατι,να μην τρωω,να μην κοιμαμαι,να μην μπορω να παω στη δουλεια..ειχα γινει σκια του εαυτου μου
μετα απο ενα εξαμηνο(χωρις καμια επικοινωνια για πρωτη φορα)γνωριζω τον αντρα μου.κ ειδα πως ειναι να ειναι ολα φυσιολογικα,απλα κ ομορφα.για πρωτη φορα στη ζωη μου ημουν ηρεμη κ ευτυχισμενη.
εμεινα εγκυος κ μετα απο λιγο καιρο παντρευτηκαμε με πολιτικο γαμο κ γεννησα την κορουλα μας.το διαστημα αυτο σκεφτομουν τον πρωην αν ειναι καλα,αν ειναι ευτυχισμενος,αν προχωρησε κ αυτος,πως θα ηταν η ζωη μας αν συνεχιζαμε..
το καλοκαιρι,ο πρωην επικοινωνησε μαζι μου..ειπε πως η ζωη του ειναι αδεια χωρις εμενα,πως οσο κ αν προσπαθησε δεν μπορει να με ξεπερασει,πως το μεγαλυτερο λαθος του ηταν που χωρισαμε..
του ειπα πως εχω αντρα κ παιδι..στεναχωρεθηκε,φωναξε,ειπε πως μπορεσα να προχωρησω τοσο γρηγορα..μ εκανε χαλια.
απο τοτε επικοινωνουμε μια στο τοσο..κ παντα με κανει να νιωθω τυψεις που προχωρησα,να στεναχωριεμαι που δεν ειναι καλα..
κλαιω που δεν ειναι καλα,κλαιω γιατι σκεφτομαι πως θα ηταν αν δεν ειχα προχωρησει κ τωρα θα ημασταν μαζι,κλαιω γιατι αυτο ειναι ανεντιμο προς τον αντρα μου που τον υπεραγαπω..κλαιω κ ειμαι σε απογνωση

florentiab έγραψε:ένας πολύ καλός μου φίλος λέει:
το παρελθον πρέπει να το μεταχειριζόμαστε όπως το καθρεπτάκι του αυτοκινήτου, μικρές κλεφτές ματιές πισω, αλλά κυρίως κοιτάμε μπροστά

Κορίτσι μου με λίγα λόγια,ξέγραψε τον μια και καλή αν όπως λες υπερ-αγαπάς τον άντρα σου!

μυρτω έγραψε:
μετα απο ενα εξαμηνο(χωρις καμια επικοινωνια για πρωτη φορα)γνωριζω τον αντρα μου.κ ειδα πως ειναι να ειναι ολα φυσιολογικα,απλα κ ομορφα.για πρωτη φορα στη ζωη μου ημουν ηρεμη κ ευτυχισμενη.

κλαιω γιατι αυτο ειναι ανεντιμο προς τον αντρα μου που τον υπεραγαπω..κλαιω κ ειμαι σε απογνωση

chicken έγραψε:Και εγώ το ίδιο με τις κοπέλες θα σου πω. Άστον να κουρεύεται κοπέλα μου, όπως έστρωσε ας κοιμηθεί -και αυτός και εσύ.
Μόνο που εσύ έστρωσες το κρεββάτι για την οικογένειά σου και αυτός δεν χωράει.
Μην τον αφήσεις να δηλητηριάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα απο την ζωή σου...
και θα σου πρότεινα να κόψεις κάθε επικοινωνία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μαθευτεί αυτό και να πληγωθεί ο άντρας σου. Κανένας λόγος

florentiab έγραψε:ένας πολύ καλός μου φίλος λέει:
το παρελθον πρέπει να το μεταχειριζόμαστε όπως το καθρεπτάκι του αυτοκινήτου, μικρές κλεφτές ματιές πισω, αλλά κυρίως κοιτάμε μπροστά

florentiab έγραψε:ένας πολύ καλός μου φίλος λέει:
το παρελθον πρέπει να το μεταχειριζόμαστε όπως το καθρεπτάκι του αυτοκινήτου, μικρές κλεφτές ματιές πισω, αλλά κυρίως κοιτάμε μπροστά

μυρτω έγραψε:κοριτσια μου θελω να σας πω την ιστορια μου γιατι να δε τα πω καπου θα σκασω!κ επισης δε με ξερετε κ μαλλον θα ειστε πιο αντικειμενικες..ελπιζω να μη με βρισετε παρα πολυ
ειχα μια σχεση 8 χρονια,απο το πρωτο ετος στο πανεπιστημιο..αυτος ηταν απο κρητη εγω απο θεσνικη.μιλαμε για μεγαλο ερωτα,για μεγαλη αγαπη.μεναμε μαζι κ καναμε τα παντα μαζι..αν υπαρχει το αλλο μισο,πιστευα πως αυτο ηταν το δικο μου..καβγαδες υπηρχαν αρκετοι,γιατι ζηλευαμε πολυ,παραλογιζομασταν πολυ,ημασταν κ μικροι..ολα αυτα.
μετα απο καποια χρονια χωρισαμε γιατι αυτος επρεπε να γυρισει στο νησι του.κλαμα,παρακαλια απ τη μερια μου,να μεινει μαζι μου,να μη μ αφησει..ημουν διατεθιμενη να αφησω τα παντα κ να παω μαζι του..ελεγε ομως πως αααν κατι παει στραβα θα μεινω μονη σε μια ξενη πολη,πως ειμαστε μαζι απο μικροι κ τον πιεζε αυτο,πως δεν ηθελε να παντρευτι,πως δε μου ειχε εμπιστοσυνη..κ εφυγε.
μιλουσαμε καθημερινα στο τηλ,ηταν σα να μην ειχαμε χωρισει.με καθε ευκαιρια ερχοταν θεσνικη ή κατεβαινα εγω κρητη.ηταν σα να ημαστε μαζι.πολυ κουραστικη κατασταση.τα βρισκαμε κ χωριζαμε συνεχεια,για χρονια.αλλα πως να κρατησει μια σχεση με αποσταση χιλια χλμ;;
την τελυταια φορα(που με ξαναχωρισε για χιλιοστη φορα)μου ειπε να μην ελπιζω,να μην περιμενω τπτ,πρεπει να προχωρησουμε,να φτιαξουμε τις ζωες μας.
εφτασα σε σημειο να μην μπορω να σηκωθω απ το κρεβατι,να μην τρωω,να μην κοιμαμαι,να μην μπορω να παω στη δουλεια..ειχα γινει σκια του εαυτου μου
μετα απο ενα εξαμηνο(χωρις καμια επικοινωνια για πρωτη φορα)γνωριζω τον αντρα μου.κ ειδα πως ειναι να ειναι ολα φυσιολογικα,απλα κ ομορφα.για πρωτη φορα στη ζωη μου ημουν ηρεμη κ ευτυχισμενη.
εμεινα εγκυος κ μετα απο λιγο καιρο παντρευτηκαμε με πολιτικο γαμο κ γεννησα την κορουλα μας.το διαστημα αυτο σκεφτομουν τον πρωην αν ειναι καλα,αν ειναι ευτυχισμενος,αν προχωρησε κ αυτος,πως θα ηταν η ζωη μας αν συνεχιζαμε..
το καλοκαιρι,ο πρωην επικοινωνησε μαζι μου..ειπε πως η ζωη του ειναι αδεια χωρις εμενα,πως οσο κ αν προσπαθησε δεν μπορει να με ξεπερασει,πως το μεγαλυτερο λαθος του ηταν που χωρισαμε..
του ειπα πως εχω αντρα κ παιδι..στεναχωρεθηκε,φωναξε,ειπε πως μπορεσα να προχωρησω τοσο γρηγορα..μ εκανε χαλια.
απο τοτε επικοινωνουμε μια στο τοσο..κ παντα με κανει να νιωθω τυψεις που προχωρησα,να στεναχωριεμαι που δεν ειναι καλα..
κλαιω που δεν ειναι καλα,κλαιω γιατι σκεφτομαι πως θα ηταν αν δεν ειχα προχωρησει κ τωρα θα ημασταν μαζι,κλαιω γιατι αυτο ειναι ανεντιμο προς τον αντρα μου που τον υπεραγαπω..κλαιω κ ειμαι σε απογνωση

mommy12585 έγραψε:

μυρτω έγραψε:κοριτσια μου θελω να σας πω την ιστορια μου γιατι να δε τα πω καπου θα σκασω!κ επισης δε με ξερετε κ μαλλον θα ειστε πιο αντικειμενικες..ελπιζω να μη με βρισετε παρα πολυ
ειχα μια σχεση 8 χρονια,απο το πρωτο ετος στο πανεπιστημιο..αυτος ηταν απο κρητη εγω απο θεσνικη.μιλαμε για μεγαλο ερωτα,για μεγαλη αγαπη.μεναμε μαζι κ καναμε τα παντα μαζι..αν υπαρχει το αλλο μισο,πιστευα πως αυτο ηταν το δικο μου..καβγαδες υπηρχαν αρκετοι,γιατι ζηλευαμε πολυ,παραλογιζομασταν πολυ,ημασταν κ μικροι..ολα αυτα.
μετα απο καποια χρονια χωρισαμε γιατι αυτος επρεπε να γυρισει στο νησι του.κλαμα,παρακαλια απ τη μερια μου,να μεινει μαζι μου,να μη μ αφησει..ημουν διατεθιμενη να αφησω τα παντα κ να παω μαζι του..ελεγε ομως πως αααν κατι παει στραβα θα μεινω μονη σε μια ξενη πολη,πως ειμαστε μαζι απο μικροι κ τον πιεζε αυτο,πως δεν ηθελε να παντρευτι,πως δε μου ειχε εμπιστοσυνη..κ εφυγε.
μιλουσαμε καθημερινα στο τηλ,ηταν σα να μην ειχαμε χωρισει.με καθε ευκαιρια ερχοταν θεσνικη ή κατεβαινα εγω κρητη.ηταν σα να ημαστε μαζι.πολυ κουραστικη κατασταση.τα βρισκαμε κ χωριζαμε συνεχεια,για χρονια.αλλα πως να κρατησει μια σχεση με αποσταση χιλια χλμ;;
την τελυταια φορα(που με ξαναχωρισε για χιλιοστη φορα)μου ειπε να μην ελπιζω,να μην περιμενω τπτ,πρεπει να προχωρησουμε,να φτιαξουμε τις ζωες μας.
εφτασα σε σημειο να μην μπορω να σηκωθω απ το κρεβατι,να μην τρωω,να μην κοιμαμαι,να μην μπορω να παω στη δουλεια..ειχα γινει σκια του εαυτου μου
μετα απο ενα εξαμηνο(χωρις καμια επικοινωνια για πρωτη φορα)γνωριζω τον αντρα μου.κ ειδα πως ειναι να ειναι ολα φυσιολογικα,απλα κ ομορφα.για πρωτη φορα στη ζωη μου ημουν ηρεμη κ ευτυχισμενη.
εμεινα εγκυος κ μετα απο λιγο καιρο παντρευτηκαμε με πολιτικο γαμο κ γεννησα την κορουλα μας.το διαστημα αυτο σκεφτομουν τον πρωην αν ειναι καλα,αν ειναι ευτυχισμενος,αν προχωρησε κ αυτος,πως θα ηταν η ζωη μας αν συνεχιζαμε..
το καλοκαιρι,ο πρωην επικοινωνησε μαζι μου..ειπε πως η ζωη του ειναι αδεια χωρις εμενα,πως οσο κ αν προσπαθησε δεν μπορει να με ξεπερασει,πως το μεγαλυτερο λαθος του ηταν που χωρισαμε..
του ειπα πως εχω αντρα κ παιδι..στεναχωρεθηκε,φωναξε,ειπε πως μπορεσα να προχωρησω τοσο γρηγορα..μ εκανε χαλια.
απο τοτε επικοινωνουμε μια στο τοσο..κ παντα με κανει να νιωθω τυψεις που προχωρησα,να στεναχωριεμαι που δεν ειναι καλα..
κλαιω που δεν ειναι καλα,κλαιω γιατι σκεφτομαι πως θα ηταν αν δεν ειχα προχωρησει κ τωρα θα ημασταν μαζι,κλαιω γιατι αυτο ειναι ανεντιμο προς τον αντρα μου που τον υπεραγαπω..κλαιω κ ειμαι σε απογνωση

Όπως περιγράφεις την ιστορία σου με τον πρώην σου, ύστερα από δική του ουσιαστικά απόφαση χωρίσατε οριστικά και σου είπε μην περιμένεις τίποτα κλπ κλπ (Mr. Big) μου μυρίζει χαχαχα...Τέλος πάντων, αυτη την στιγμή είδε και κατάλαβε αυτά που έχασε και θέλει να γυρίσει...το πιο έξυπνο που έχεις να κάνεις είναι να τον ξεγράψεις όσο και αν πονάει και μείνεις με την οικογένεια σου που σε αγαπάει πραγματικά και θα είναι δίπλα σου...μην γίνει η αιτία να χωρίσεις από τον άντρα σου κάποιος που σου μαύρισε τόσο την ψυχή και σε θυμήθηκε τώρα ότι σε αγαπάει...

Το έχω περάσει πρόσφατα αυτό και τελικά δεν άφησα τα συναισθήματα να με κάνουν να χαλάσω αυτό που έχω τώρα για κάτι που δεν ξέρεις τι κατάληξη θα έχει, και παράλληλα μπορεί να πληγώσει αυτούς που αγαπάς..ελπίζω να με πιάνεις..

μυρτω έγραψε:σε πιανω σε πιανω
χαιρομαι που με καταλαβαινετε καπως..
πρεπει να τ αφησω ολα πισω κ αυτος πρεπει να σεβαστει το οτι εχω οικογενεια τωρα πια.
μαλλον πιο πολυ τον επιασε ο εγωισμος που η κολλημενη(εγω) ξεκολλησε!

μυρτω έγραψε:οοοχι..ποτε..
γι αυτο ειπα πως οταν τον γνωρισα για πρωτη φορα καταλαβα το αυτονοητο.πως πρεπει να ειναι οι σχεσεις κ πως φερονται αυτοι που αγαπανε.
καποιες φορες ομως το ηλιθιο μυαλο ενος ανρωπου(για μενα λεω) κολλαει σε πραγματα ανουσια..
με τον αλλον ανθρωπο μεγαλωσαμε μαζι κατα καποιον τροπο κ σε πολυ μα πολυ δυσκολες φασεις στη ζωη μου ηταν εκει για μενα.αναξαρτητα απ το αν ημασταν χωρισμενοι ή οχι.