Έχω τρία παιδιά.Ο μεγάλος 7 η μεσαία 6 και ο μικρός 2,5.Ανέκαθεν ήθελα τρία παιδιά.Μην σας πω ότι τώρα θέλω και άλλο, αλλά δεν τολμώ να το αναφέρω πουθενά.Οι δύο μεγάλοι μεγάλωσαν μαζί.Εύκολα, γρήγορα χωρίς να το καταλάβω.Τώρα είναι λίγο πιο δύσκολα με τα διαβάσματα που είναι ταυτόχρονα και οι δύο.Αλλά με έναν καλό προγραμματισμό όλα γίνονται.Ο μικρός μας ήρθε ξαφνικά (για τον άντρα μου γιατί εγώ τον περίμενα χι χι χι) και μας έχει αλλάξει την ζωή όλων μας.Οι μεγάλοι τον λατρεύουν,τον προσέχουν τον παίζουν.Σημαντικό ότι τους καλλιέργησα από τότε που ήμουν έγκυος την αγάπη γι' αυτόν έτσι τώρα να μην έχω ζήλιες.Έχω βέβαια μεγάλη βοήθεια από την μητέρα μου αλλά και αυτήν να μην είχα δεν θα το σκεφτόμουν καθόλου ειλικρινά.Τα λατρεύω τα παιδιά.Δεν θα το μετανιώσω ποτέ και καμία μαμά να μην σκεφτεί πότε να κάνει το δεύτερο ή το τρίτο όταν το θέλει να το κάνει.Όλα γίνονται όταν το θέλουμε πραγματικά.

Νομίζω οτι η απόφαση για δεύτερο παιδί εξαρτάται από τους εξής παράγοντες:
1. Από το αν έχεις βοήθεια
2. Από την οικονομική σας δυνατότητα ώστε αν δεν έχεις βοήθεια και τη χρειάζεσαι να μπορείς να προσλάβεις (γυναίκα για να κρατάει το παιδί ή για τις δουλειές του σπιτιού, σιδέρωμα κλπ). Ακόμα και για να αισθάνεστε εσείς καλά και να μην ανησυχείτε για τα έξοδα.
3. Από το πως είναι το πρώτο παιδί. Είναι ήσυχο ή γκρινιάζει, αρρωσταίνει συχνά κλπ. Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τις δικές σου αντοχές.
4. Από το πόσο πολύ το θέλετε οπότε και οι παραπάνω λόγοι σταματούν να έχουν οποιαδήποτε σημασία.

Από την εμπειρία μου θα πω πως εργαζόμενη, όντας έγκυος, με ένα δραστήριο παιδί και μαλωμένο με τον ύπνο χωρίς πολλή βοήθεια τα πράγματα ήταν ζόρικα. Δυστυχώς η εγκυμοσύνη μου δεν ολοκληρώθηκε και έτσι δεν μπορώ να σας πω την εμπειρία μου έχοντας 2 αγόρια με 23 μήνες διαφορά. Όπως πάνε τα πράγματα τα παιδάκια μου θα έχουν περίπου 3 χρόνια διαφορά αν το θέλει ο Θεός και μείνω έγκυος τους επόμενους μήνες.

ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΟΑΤΝ Η ΙΚΡΗ ΗΤΑΝ 3 ΚΑΙ 3ΧΡΟΝΩΝ ΜΗΝΩΝ.ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΚΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ!!!!ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ!!!

Συμφωνώ απόλυτα μα την MissMonkey.
Εγώ έχω μια κόρη 10 μηνών, δεν έχω καθόλου βοήθεια, σε 3 μήνες θα πρέπει να βγω στη δουλειά πάλι, οικονομικό πρόβλημα δεν έχουμε, δεύτερο παιδί θέλουμε οπωσδήποτε και οι δύο, και τα χρόνια δεν μας περιμένουν δυστυχώς. Εγώ είμαι 32 και ο αντρας μου 44. Τα αναλύεις και τα ζυγίζεις όλα αυτά και αποφασίζεις!

ΕΓΩ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΓΙΟ 3 ΧΡΟΝΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ....... ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ!!!

ontws einai dyskolh h apofash otan eisai xwris bohtheia alla ta xronia gia merikes apo emas pernane kai merikes apofashs apla prepei na tis paroume grhgora..egw megalwsa se polyteknh oikogeneia kai panta elega oti ama me aksiosh o theos tha kano to ligotero apo 2 paidia kai panw... na einai monaxopaidi omws den thelw mias kai egw kapoia stigmh hphrksa monaxopaidi kai thymame oti hthela poly na exw aderfakia.. giafto kai apofashsa na kanw twra kai 2o an kai h mikrh mou einai molis 13 mhnwn,monh sthn ollandia kai me ton antra na doulebh apo to prwi mexri to brady...kserw oti shgoura tha faw xontro paketo alla lew as einai kala ta paidakia mou kai tha ta kataferw... ti sto kalo... oi manades mas ti parapanw hxan kai ta kataferan???

όποτε νοιώσεις έτοιμη εσύ και ο άντρας σου κούκλα μου...
εγώ έχω ένα κοριτσάκι 18 μηνών και σύντομα θα βάλουμε μπρος για το δεύτερο. αν μείνω πάλι αμέσως έγκυος θα έχουν 2,5 χρόνια διαφορά.
για μένα φυσικά το ιδανικό θα ήταν λιγότερο, αλλά είχα και εγώ τις ίδιες σκέψεις...αν έχω κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσύνη και χρειαστεί να κάτσω στο κρεβάτι, αν..., αν...???
και εγώ έχω και βοήθεια, αλλά προτιμώ να έχω την μεγάλη μαζί μου και όχι να την αφήνω στη γιαγιά.
και με τον μπαμπά δεν έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα γιατί λογικά αν γεννήσω θα κάτσει 1-2 μήνες από τη δουλειά. (αφήνει να μαζευτεί άδεια για αυτή την περίπτωση...)

αννουλα έγραψε:Καλησπέρα σε όλες σας! Έχω ένα γιόκα 16 μηνών που λατρεύω.Είμαι μαμά 24 ώρες το 24ωρο (κοινώς δεν εργάζομαι ακόμη) και πολύ συχνά σκέφτομαι το ενδεχόμενο ενός 2ου παιδιού. Οι περισσότεροι μου λένε πως αφού δεν δουλεύω είναι καλή ευκαιρία για να βάλουμε εμπρός. Αυτό που με κάνει περισσότερο να δειλιάζω ( ο άντρας μου όποτε του δώσω το οκ είναι έτοιμος και για 2ο, 3ο κτλ)είναι πως στην ουσία είμαι μόνη μου με τον μικρό. Ο άντρας μου δουλεύει εκτός αθηνών και έρχεται μόνο για σκ.Αν λοιπόν έμενα έγκυος θα τα κατάφερνα με την κοιλιά απέναντι να κυνηγάω τον μικρό στην παιδική χαρά για παράδειγμα? μήπως όμως αυτά είναι απλά φοβίες? μήπως δεν είμαι ακόμα έτοιμη για 2ο παιδί? έχει καμιά σας ίδιες σκέψεις?

εμενα τα παιδια μ εχουν 4 χρονια...εκει λες ωραια ειναι και πιο μεγαλο θα καταλαβαινει και λιγο καλυτερα ,δεν ειναι και μωρακι που θελει και συνεχεια αγκαλια...μενω εγκυος ειχα παθει αποκολληση κανονικα επρπε να ειμαι ξαπλα δεν γινοταν ομωσ γτ επρεπε να μαγειρεψω να καθαρισω οτι μπορουσα δλδ...σιγα σιγα με φαρμακευτικη αγωγη και την παρακολουθηση του γιατρου μ περασε αυτο αλλα γυρισε ο μικρος μ απο τον 4 μηνα οποτε επρεπε να σταματησουμε τουσ σπασμουσ και ν τα γιουτοπαρ...και δεν το συζητω να υπηρχε κανεις για ναβοηθησει...οι θειες και οι συγγενεις ενω μπορουσαν μου ελεγαν τα χουμε περασει και εμεις δεν ειναι τπτ...να σου να κλαιω και να μην ξερω τι να κανω γτ ηθελα να ασχοληθω και με το παιδακι μ το αλλο ειχα και τα του σπιτιου...μετα στον 7 μηνα ειχαμε και τη μετακομιση του σπιτιου...η μανα μ για να βοηθησει δεν βοηθησε γτ ειναι γυναικα του γλεντιου και οχι του σπιτιου....θα μ πεις γτ μου τα λες ...γτ αν δεν εχεις καθολου βοηθεια ειναι παρα παρα παρα πολυ δυσκολο,εγω παρακαλουσα καθε βραδυ κλαιγωντας την παναγια να γεννησω και να ειναι καλα το μωρο μ...και ευτυχως τελος καλα ολα καλααα..9 μηνες ομως ηταν ενασ γολγοθας για μενα...τωρα καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη...οποτε κοιτας τι μπορει ν γινει...ευχομαι οτι καλυτερο!!!

Θα σου πω το κλισέ που σου είπαν και οι άλλες κοπέλες, αλλά ισχύει δυστυχώς...

ΟΛΑ ΕΞΑΡΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΤΟΙΜΗ ΕΙΣΑΙ...

Σίγουρα δεν θα είσαι σίγουρη 100% για την απόφαση σου ποτέ, στα παιδιά που γεννιούνται με μικρή διαφορά υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά... Εμείς είμαστε 3 αδερφές με διαφορά 13 μήνες. Όταν η αδερφή μου ήταν 7 μηνών και ο μπαμπας μου φαντάρος, η μαμα μου έμαθε ότι ήταν έγκυος σε δίδυμα στον 4ο μήνα
(ο μπαμπάς μου είχε κάνει καθυστερυμένα μια ενχείρηση κύλης και του είχα πει ευτυχώς που είχε παιδί γιατι δεν υπήρχε πιθανότητα για άλλο, συν ότι επειδή ήταν φοβιτσιάρης δεν είχε αγγίξει την μαμά μου τους τελευταίους 4 μήνες της εγκυμοσύνης... πολύ θέλει... με το που γεννήθηκε η αδερφή μου, είπε να ξεχαρμανιάσει ο άνθρωπος), αποτέλεσμα η μαμά μου θήλαζε ακόμα και περίοδος δεν τις είχε έρθει, είχε κάτι φουσκώματα και κουραζόταν και πήγε στον γιατρό, όταν της είπαν το νέο ξεράθηκε (δεν είχε και καμία επιλογή στον 4ο μήνα σε δίδυμα). Μεγαλώσαμε σαν τρίδυμα, η μαμά μου ενω είχε πτυχίο και μεγάλες βλέψεις, κλείστηκε στο σπίτι 6 χρόνια με την πιτσάμα να μας μεγαλώσει, πέρασε πάρα πολλά, είχε βοήθεια μεγάλη από γιαγιάδες και παππούδες...
Και εγώ έχω ένα μικρό 19 μηνών, η μαμά μου λέει να μην βιαστώ και να χαρώ το μωρό μου, γιατι αυτή δεν πρόλαβε να μας χαρεί, να μας αγκαλιάσει... έτρεχε πότε πίσω από την μία και πότε πίσω από την άλλη, και όταν σταμάτησε να τρέχει πίσω μας, άρχισε να δουλεύει μέρα νύχτα με τον μπαμπά μου, και να τρέχει για εμάς... Δεν μετάνιωσε το μεγάλο ΥΠΕΡ της είναι ότι πάντα ήθελε πολλά παιδιά και ξεπαίδιασε πολύ γρήγορα, σήμερα είναι 53 χρονών με 2 εγγόνια!!! Και όσο δεν αγκάλιασε και χάρηκε εμάς χαίρετε αυτά...
"Ο χρόνος είναι πολύτιμος όσα παιδιά και να κάνεις, και για αυτά και για σένα, όσο είναι μικρά...γι αυτο χρείαζεσαι βοήθεία, τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, και το μόνο που θα σου μείνει από αυτά όταν θα ανοίξουν τα φτερά τους είναι οι ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, άντε και κανένα εγγονάκι..."
Τα λόγια αυτά είναι της μαμάς μου, με τον άντρα μου αποφασίσαμε να βάλουμε μπροστά για το δεύτερο παιδί όταν ο μικρός κλείσει τα 3, να μπορούμε να του εξηγήσουμε, και να μην φοβόμαστε να τους αφήσουμε στον ίδιο χώρο, να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθηματά του, και να συνεργαστούμε όλοι μαζί για το μεγάλωμα του νέου μέλους... Βέβαια εγώ είμαι 27 και με παίρνει να το λέω, όταν στενεύουν τα περιθώρια τα πράγματα αλλάζουν...

γεωργία02/07/10 έγραψε:Θα σου πω το κλισέ που σου είπαν και οι άλλες κοπέλες, αλλά ισχύει δυστυχώς...

ΟΛΑ ΕΞΑΡΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΤΟΙΜΗ ΕΙΣΑΙ...

Σίγουρα δεν θα είσαι σίγουρη 100% για την απόφαση σου ποτέ, στα παιδιά που γεννιούνται με μικρή διαφορά υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά... Εμείς είμαστε 3 αδερφές με διαφορά 13 μήνες. Όταν η αδερφή μου ήταν 7 μηνών και ο μπαμπας μου φαντάρος, η μαμα μου έμαθε ότι ήταν έγκυος σε δίδυμα στον 4ο μήνα
(ο μπαμπάς μου είχε κάνει καθυστερυμένα μια ενχείρηση κύλης και του είχα πει ευτυχώς που είχε παιδί γιατι δεν υπήρχε πιθανότητα για άλλο, συν ότι επειδή ήταν φοβιτσιάρης δεν είχε αγγίξει την μαμά μου τους τελευταίους 4 μήνες της εγκυμοσύνης... πολύ θέλει... με το που γεννήθηκε η αδερφή μου, είπε να ξεχαρμανιάσει ο άνθρωπος), αποτέλεσμα η μαμά μου θήλαζε ακόμα και περίοδος δεν τις είχε έρθει, είχε κάτι φουσκώματα και κουραζόταν και πήγε στον γιατρό, όταν της είπαν το νέο ξεράθηκε (δεν είχε και καμία επιλογή στον 4ο μήνα σε δίδυμα). Μεγαλώσαμε σαν τρίδυμα, η μαμά μου ενω είχε πτυχίο και μεγάλες βλέψεις, κλείστηκε στο σπίτι 6 χρόνια με την πιτσάμα να μας μεγαλώσει, πέρασε πάρα πολλά, είχε βοήθεια μεγάλη από γιαγιάδες και παππούδες...
Και εγώ έχω ένα μικρό 19 μηνών, η μαμά μου λέει να μην βιαστώ και να χαρώ το μωρό μου, γιατι αυτή δεν πρόλαβε να μας χαρεί, να μας αγκαλιάσει... έτρεχε πότε πίσω από την μία και πότε πίσω από την άλλη, και όταν σταμάτησε να τρέχει πίσω μας, άρχισε να δουλεύει μέρα νύχτα με τον μπαμπά μου, και να τρέχει για εμάς... Δεν μετάνιωσε το μεγάλο ΥΠΕΡ της είναι ότι πάντα ήθελε πολλά παιδιά και ξεπαίδιασε πολύ γρήγορα, σήμερα είναι 53 χρονών με 2 εγγόνια!!! Και όσο δεν αγκάλιασε και χάρηκε εμάς χαίρετε αυτά...
"Ο χρόνος είναι πολύτιμος όσα παιδιά και να κάνεις, και για αυτά και για σένα, όσο είναι μικρά...γι αυτο χρείαζεσαι βοήθεία, τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, και το μόνο που θα σου μείνει από αυτά όταν θα ανοίξουν τα φτερά τους είναι οι ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, άντε και κανένα εγγονάκι..."
Τα λόγια αυτά είναι της μαμάς μου, με τον άντρα μου αποφασίσαμε να βάλουμε μπροστά για το δεύτερο παιδί όταν ο μικρός κλείσει τα 3, να μπορούμε να του εξηγήσουμε, και να μην φοβόμαστε να τους αφήσουμε στον ίδιο χώρο, να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθηματά του, και να συνεργαστούμε όλοι μαζί για το μεγάλωμα του νέου μέλους... Βέβαια εγώ είμαι 27 και με παίρνει να το λέω, όταν στενεύουν τα περιθώρια τα πράγματα αλλάζουν...

ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ...ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ...Η ΚΟΠΕΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΕΧΕΙ Η ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ....ΑΝ ΤΗΣ ΤΥΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΑΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ Μ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩς ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ....ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ....