litsakos έγραψε:Κατσε να σου περιγραψω μια κατασταση bou-boykitsa να δεις τι θα πει "εγωιστικο να μην θες να κουραστεις"...Η θεια μου εχει 2 παιδια, την ξαδερφη μου 35 χρονων και τον ξαδερφο 33.Ο ξαδερφος μου εχει βαριας μορφης νοητικη στερηση.Μαζι με την ν.σ. προεκυψε πρι λιγα χρονια και επιληψια και σχιζοφρενεια.Η ξαδερφη μου ειναι υγιης, οικονομικα ανεξαρτητη,με σπουδες δεκαετιας και με δικο της γραφειο.Ειναι λογοθεραπευτρια. Δεν επελεξε τυχαια αυτο το επαγγελμα. Η θεια μου τοσα χρονια κουβαλαει σταυρο που λενε... εχει αφοσιωθει στον ξαδερφο μου, απο μικρος ειχε δασκαλες στο σπιτι για να τον βοηθησουν να εξελιχθει γλωσσικα, εκανε μαθηματα χορου,δραστηριοτητες, πηγαινε κ πηγαινει σε ψυχολογο. Εδω κ αρκετα χρονια εργαζεται σε καποιο προγραμμα του Δημου της πολης που κατοικουν και εχει ετσι εναν συμβολικο μισθο αλλα παραγει κ ειναι ενεργο μελος της κοινωνιας.Η θεια μου εχει περασει καταθλιψη,ειχε εγκαταλειψει τον εαυτο της γιατι ενα παιδι με τετοια θεματα θελει πολλαπλασια αφοσιωση απο οτι ενα παιδι φυσιολογικο. Η ξαδερφη μου απο μικρη ειχε πανω της ολο το βαρος να αποδειξει οτι ΔΕΝ εχει ΚΑΙ αυτη νοητικο προβλημα, κουβαλουσε τα αγχη των γονιων της. Επρεπε να ειναι παντου τελεια γιατι ο κοσμος δεν ειναι αγγελικα πλασμενος οπως ξερουμε ολες και χαρακτηριζει αυτες τις οικογενειες. Ολη η οικογενεια νοσει...Αυτη η γυναικα δεν εχει παει ΠΟΥΘΕΝΑ μονη της η με φιλες της ολα αυτα τα χρονια, προσπαθησε να εργαστει -γιατι ειναι εξυπνη γυναικα κ ειχε κ αυτη ονειρα για την ζωη της- αλλα δυστυχως δεν ηταν δυνατο αυτο λογω της απαιτητικης καταστασης στο σπιτι....φροντιζει τον ξαδερφο μου. Η ξαδερφη μου φοβαται να δημιουργησει οικογενεια για προφανεις λογους,επισης εχει το αγχος οτι ο εκαστοτε συντροφος της θα την εγκαταλειψει στην σκεψη οτι καποτε θα πρεπει να φροντισει τον αδερφο της αφου θα φυγουν οι γονεις τους..και εχει συναντησει τετοια ατομα.
ομιζω εδωσα μια εικονα του ποσο πιεστικη ειναι αυτη η κατασταση και τι αντικτυπο εχει στην υπ[ολοιπη οικογενεια.Οι θειοι μου χαιρονται μεσω της ξαδερφης μου αλλα...η πιεση που της ασκουν και αθελα τους ειναι πολυ μεγαλη γι αυτην, και καποιες φορες σε κουβεντες μου εχει πει η θεια μου "τι το παιδευω και αυτο το κοριτσι μου,τι φταιει?".
Περα απο τα μαθηματα και τους ψυχολογους και τις εκδρομες και...και... υπαρχουν κι αλλα πραγματα που πρεπει να φροντισει ενας γονιος με παιδι-->ενηλικα με σοβαρα προβληματα...ειναι μεγαλη η λιστα.
Ευχομαι κουραγιο σε οσες το αντιμετωπιζουν αλλα δεν θα εκρινα καμια μα καμια που θα επελεγε να μην κανει 2ο παιδι γιατι δεν αντεχει αυτη την κατασταση...εδω δεν την αντεχω εγω που τους βλεπω μια φορα τον χρονο ποσο να το ζω κιολας ολο αυτο...

tatijana έγραψε:Τα ειχα φτιαξει στα 19 μου με ενα πολυ καλο παλικαρακι.Ειχε μια μεγαλυτερη αδερφουλα η οποιο ειχε συνδρομο down.Οταν μου γνωρισε την οικογενεια του λιγο πριν μου το ξεφουρνισε και καταλαβα οτι περιμενε εντρομος ποια θα ηταν μαλλον η αντιδραση μου....Φυσικα η αντιδραση μου ηταν να χαρω απιστευτα πολυ με την γνωριμια της αδερφης του,δε ξερω αλλα ολα αυτα τα παιδια με συνδρομα,διανοητικα καθυστερημενα,αυτιστικα...Ολα αυτα τους εχω μια απιστευτη αγαπη...Νομιζω λοιπον οτι τα αδερφια και ειδικα μιας εφηβικης σχεδον ηλικιας εχουν ενα καποιο κολλημα το πως θα παρουσιασουν το αδερφακι τους που εχει μια ιδιαιτεροτητα...

bou-boukitsa έγραψε:

tatijana έγραψε:Τα ειχα φτιαξει στα 19 μου με ενα πολυ καλο παλικαρακι.Ειχε μια μεγαλυτερη αδερφουλα η οποιο ειχε συνδρομο down.Οταν μου γνωρισε την οικογενεια του λιγο πριν μου το ξεφουρνισε και καταλαβα οτι περιμενε εντρομος ποια θα ηταν μαλλον η αντιδραση μου....Φυσικα η αντιδραση μου ηταν να χαρω απιστευτα πολυ με την γνωριμια της αδερφης του,δε ξερω αλλα ολα αυτα τα παιδια με συνδρομα,διανοητικα καθυστερημενα,αυτιστικα...Ολα αυτα τους εχω μια απιστευτη αγαπη...Νομιζω λοιπον οτι τα αδερφια και ειδικα μιας εφηβικης σχεδον ηλικιας εχουν ενα καποιο κολλημα το πως θα παρουσιασουν το αδερφακι τους που εχει μια ιδιαιτεροτητα...

εχει και η αδερφη ενος πολυ καλου μου φιλου..το συνδρομο down δεν ειναι κληρονιμικο!! η σχιζοφρενεια δυστηχως εχω ακούσει πως είναι...

litsakos έγραψε:Ειχαν το διλλημα γιατι το πρωτο τους παιδι πεθανε οταν ηταν μηνων ακομα απο μια νοσο,το 2ο ειναι η ξαδερφη μου κ στον φοβο μηπως παρουσιασει καποια νοσο κ αυτη εκαναν και τον ξαδερφο μου,με αυτο το σκεπτικο και αυτοι,να μην ειναι μονη η ξαδερφη μου.Μονο που δεν τους βγηκε ετσι οπως υπεθεταν..
Η σχιζοφρενεια εκφηλωθηκε μετα την ενηλικιωση, ηταν πολυ δυσκολα γι αυτους και πριν την σχιζοφρενεια.Αν δεν κανω λαθος τα ατομα με βαρια ν.σ. παρουσιαζουν και αλλες "ασθενειες" στην πορεια. Ασε..τι να σου λεω...πολλες παθησεις του σχετιζονται με το οτι δεν μεγαλωνει το κρανιο εω ο εγκεφαλος αναπτυσσοταν κανονικα, αυτο θελει χειρουργιο τωρα και οι συνεπειες μπορει αν ειναι χειροτερες.Ειναι γολγοθας ολο αυτο τι να λεμε τωρα...

bou-boukitsa έγραψε:


...νομιζω πραγματικα πως θα αποφορτιζοταν η ξαδερφη σου ..θα ειχε και εναν ανθρωπο να μιλησει(αφου με αυτον τον αδερφο δεν μπορει)...και ακομη και αν χρειαζονταν χρηματα ,αλλο να βαζουν 3 ανθρωποι απο λιγα ο καθενας ..και αλλο να πρεπει ενας να χαλασει ολο του το μισθο..

giorgina έγραψε:Πολύ δύσκολη απάντηση και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα. Εδώ τα παιδάκια μου είναι γερά και δεν μπορώ να αποφασίσω για άλλο παιδί. Πόσο μάλλον να έχεις κάποιο παιδάκι με πρόβλημα και να μπεις στην διαδικασία να κάνεις και άλλο. Πρέπει να έχεις πολλά αποθέματα δύναμης, ψυχικής και σωματικής και φυσικά οικονομική δυνατότητα να προχωρήσεις σε μια τέτοια απόφαση. Μακάρι πάντως να έχουν πάντα κάποιον δικό τους,αυτά τα παιδάκια και μελλοντικοί ενήλικες, να τα φροντίσει με πολύ αγάπη. Να μην βρεθούν ποτέ μόνα τους σε αυτόν τον κόσμο, γιατί δυστυχώς πολλές φορές έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει καμιά κοινωνική πρόνοια ή ευαισθησία.

giorgina έγραψε:Πολύ δύσκολη απάντηση και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα. Εδώ τα παιδάκια μου είναι γερά και δεν μπορώ να αποφασίσω για άλλο παιδί. Πόσο μάλλον να έχεις κάποιο παιδάκι με πρόβλημα και να μπεις στην διαδικασία να κάνεις και άλλο. Πρέπει να έχεις πολλά αποθέματα δύναμης, ψυχικής και σωματικής και φυσικά οικονομική δυνατότητα να προχωρήσεις σε μια τέτοια απόφαση. Μακάρι πάντως να έχουν πάντα κάποιον δικό τους,αυτά τα παιδάκια και μελλοντικοί ενήλικες, να τα φροντίσει με πολύ αγάπη. Να μην βρεθούν ποτέ μόνα τους σε αυτόν τον κόσμο, γιατί δυστυχώς πολλές φορές έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει καμιά κοινωνική πρόνοια ή ευαισθησία.

KRISTI 1 έγραψε:μα δεν νομιζω οτι μιλαμε για δικαιωμα αλλα για επιλογη για το αν θα καναμε αλλο μωρο.διευκρινιστε μου κατι βρε κοριτσια.μιλαμε για παιδι με προβλημα που το ξεραμε απο την εγκυμοσυνη η οχι?

bou-boukitsa έγραψε:

olor=blue]Ετσι οπως το θετεις ειναι πολυ λογικο. Σκεψου ομως, σε καθε εγκυμοσυνη το πρωτο που ευχομαστε ειναι "ενα γερο μωρο". Αυτοι οι ανθρωποι που βιωνουν καθημερινα αυτο που οι υπολοιποι απευχονται, ποση δυναμη ψυχης χρειαζονται για να παρουν την αποφαση να φερουν αλλο ενα παιδακι στον κοσμο; [/color]

bou-boukitsa έγραψε:

KRISTI 1 έγραψε:μα δεν νομιζω οτι μιλαμε για δικαιωμα αλλα για επιλογη για το αν θα καναμε αλλο μωρο.διευκρινιστε μου κατι βρε κοριτσια.μιλαμε για παιδι με προβλημα που το ξεραμε απο την εγκυμοσυνη η οχι?

να σου πω...εγώ οταν έβαλα το θέμα μίλαγα για παιδιά που έχουμε ήδη..γεννημένα δηλαδή...
τώρα αν το ήξερε κάποιος ότι θα γεννηθεί με πρόβλημα και το κράτησε...η αν δεν το ήξερε και του βγήκε πρόβλημα....
στην δική μου ερώτηση δεν παίζει κάποιο ρόλο...


..και για να μην πάει η συζήτηση στο ΄΄αφού ήξερες το πρόβλημα γιατί το κράτησες κλπ...είναι άλλο θέμα αυτό..

δεν μας νοιάζει το πως και γιατί...άλλα μιλάμε για όσους έχουν ήδη ενα ΄΄ιδιαίτερο παιδί.

KRISTI 1 έγραψε:

bou-boukitsa έγραψε:

KRISTI 1 έγραψε:μα δεν νομιζω οτι μιλαμε για δικαιωμα αλλα για επιλογη για το αν θα καναμε αλλο μωρο.διευκρινιστε μου κατι βρε κοριτσια.μιλαμε για παιδι με προβλημα που το ξεραμε απο την εγκυμοσυνη η οχι?

να σου πω...εγώ οταν έβαλα το θέμα μίλαγα για παιδιά που έχουμε ήδη..γεννημένα δηλαδή...
τώρα αν το ήξερε κάποιος ότι θα γεννηθεί με πρόβλημα και το κράτησε...η αν δεν το ήξερε και του βγήκε πρόβλημα....
στην δική μου ερώτηση δεν παίζει κάποιο ρόλο...


..και για να μην πάει η συζήτηση στο ΄΄αφού ήξερες το πρόβλημα γιατί το κράτησες κλπ...είναι άλλο θέμα αυτό..

δεν μας νοιάζει το πως και γιατί...άλλα μιλάμε για όσους έχουν ήδη ενα ΄΄ιδιαίτερο παιδί.

δεν θα ελεγα ποτε σε εναν γονιο οτι αφου το ηξερες γιατι το κρατησες!αλλοιμονο!ο καθενας πραττει οπως νιωθει.

Astarte έγραψε:Δε μου αρέσει να παίρνω τέτοιες χοντρές αποφάσεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς θα έλθουν τα πράγματα και μπορεί αργότερα να κατηγορήσεις τον εαυτό σου που πήρε αυτή την απόφαση...
Θα το άφηνα στην τύχη, αν ερχόταν και άλλο παιδάκι, καλώς να έλθει. Το ίδιο ακριβώς δηλαδή που θα ίσχυε και με ένα 100% υγιές παιδί.
Ως μοναχοπαίδι το έχω σκεφτεί πολλές φορές αν θα ΕΠΡΕΠΕ να επιδιώξω δύο ή περισσότερα εγώ η ίδια. Αλλά επειδή δε γνωρίζω το πώς θα τα φέρει η ζωή, εμπιστεύομαι το πεπρωμένο... Ό,τι και να αποφασίσει θα το δεχτούμε με χαρά.
Δεν το θεωρώ ούτε τύχη ούτε κατάρα να είσαι μοναχοπαίδι πάντως. Όταν έχασα και τους δύο μου γονείς στα 28 μου, το γεγονός ότι έμεινα ολομόναχη με έκανε να μασάω σίδερα και με έχει βοηθήσει πολύ αυτό στο μετέπειτα. Δε νομίζω να συνέβαινε το ίδιο αν είχα αδελφό/ή. Θα είχα βέβαια στήριξη.

Litsaki89 έγραψε:Εγω ειμαι απο τα παιδια που γεννηθηκαν για να φροντιζουν ενα τετοιο ατομο την μαμα μου που μετα απο ενα ατυχημα εμεινε παραλυτη απο τη μεση και κατω και μια ελαφρια διανοητικη καθυστεριση παρ ολο που ειχε αδερφο η γιαγια μου θεωρησε πως αν εκανε παιδι θα την φροντιζε καλυτερα.Ετσι γεννηθηκα εγω που ας ακουστει σκληρο το κουτελο μου εγραφε ξεκαθαρα την μοιρα μου.Θα ηθαλα πολυ να εχω εναν αδερφο η μια αδερφη για να στηριζουμε ο ενας τον αλλον ,αλλα μετα σκεφτηκα καλυτερα που ειμαι μια γιατι να το περναει κ αλλος αυτο.Δεν ειναι ευκολο και πολλες φορες χανω την υπομονη μου αλλα ποτε δεν της μιλησα ασχημα.Προσπαθω να της προσφερω οτι μπορω αλλα καποιες φορες θελουν κατι παραπανω (οπως ολοι).Προσφατα εκανα αυχενικη διαφανεια στο 2ο και δεν ηταν καλη ετσι εκανα ληψη τροφοβλαστης,δεν το σκεφτηκα ουτε λεπτο αν τα αποτελεσματα δεν ηταν καλα την λεω την αμαρτια μου θα το εριχνα για να μην περασει ο γιος μου οτι κ εγω.Δεν ειναι ευκολο να φροντιζεις ενα τετοιο "ιδιαιτερο ατομο",δεν μπορεις να κανεις τιποτα και να πας πουθενα αν πρωτα δεν βρεις ενα ατομο να το φροντισει γι τις ωρες που θα λειπεις.Ωρες ωρες νιωθω σαν να ειμαι δεμενη με αλυσιδες.Αυτο βεβαια δεν συμαινει οτι δεν μπορεις να κανεις αλλα παιδια να το θες αλλωστε κ εγω το ιδιο θα εκανα αλλα ευτυχως τα αποτελεσματα βγηκαν καλα!!!!

bou-boukitsa έγραψε:

Astarte έγραψε:Δε μου αρέσει να παίρνω τέτοιες χοντρές αποφάσεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς θα έλθουν τα πράγματα και μπορεί αργότερα να κατηγορήσεις τον εαυτό σου που πήρε αυτή την απόφαση...
Θα το άφηνα στην τύχη, αν ερχόταν και άλλο παιδάκι, καλώς να έλθει. Το ίδιο ακριβώς δηλαδή που θα ίσχυε και με ένα 100% υγιές παιδί.
Ως μοναχοπαίδι το έχω σκεφτεί πολλές φορές αν θα ΕΠΡΕΠΕ να επιδιώξω δύο ή περισσότερα εγώ η ίδια. Αλλά επειδή δε γνωρίζω το πώς θα τα φέρει η ζωή, εμπιστεύομαι το πεπρωμένο... Ό,τι και να αποφασίσει θα το δεχτούμε με χαρά.
Δεν το θεωρώ ούτε τύχη ούτε κατάρα να είσαι μοναχοπαίδι πάντως. Όταν έχασα και τους δύο μου γονείς στα 28 μου, το γεγονός ότι έμεινα ολομόναχη με έκανε να μασάω σίδερα και με έχει βοηθήσει πολύ αυτό στο μετέπειτα. Δε νομίζω να συνέβαινε το ίδιο αν είχα αδελφό/ή. Θα είχα βέβαια στήριξη.

στην τύχη όμως τι εννοείς??...οτι δεν θα έπαιρνες προφυλάξεις..και αν ερχοταν καλώς...?
η οτι εσυ θα φυλαγόσουν και δεν θα προγραμμάτιζες αλλο , αλλα πάλι αν ερχοταν καλώς?..γιατι αν εννοείς πως θα πρόσεχες , δεν το αφηνεις και πολύ στην τυχη...δύσκολο να σου τυχει!!χα..κατάλαβες η τα ειπα μπερδεμένα??

manoulita-fraoulita έγραψε:

bou-boukitsa έγραψε:

Astarte έγραψε:Δε μου αρέσει να παίρνω τέτοιες χοντρές αποφάσεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς θα έλθουν τα πράγματα και μπορεί αργότερα να κατηγορήσεις τον εαυτό σου που πήρε αυτή την απόφαση...
Θα το άφηνα στην τύχη, αν ερχόταν και άλλο παιδάκι, καλώς να έλθει. Το ίδιο ακριβώς δηλαδή που θα ίσχυε και με ένα 100% υγιές παιδί.
Ως μοναχοπαίδι το έχω σκεφτεί πολλές φορές αν θα ΕΠΡΕΠΕ να επιδιώξω δύο ή περισσότερα εγώ η ίδια. Αλλά επειδή δε γνωρίζω το πώς θα τα φέρει η ζωή, εμπιστεύομαι το πεπρωμένο... Ό,τι και να αποφασίσει θα το δεχτούμε με χαρά.
Δεν το θεωρώ ούτε τύχη ούτε κατάρα να είσαι μοναχοπαίδι πάντως. Όταν έχασα και τους δύο μου γονείς στα 28 μου, το γεγονός ότι έμεινα ολομόναχη με έκανε να μασάω σίδερα και με έχει βοηθήσει πολύ αυτό στο μετέπειτα. Δε νομίζω να συνέβαινε το ίδιο αν είχα αδελφό/ή. Θα είχα βέβαια στήριξη.

στην τύχη όμως τι εννοείς??...οτι δεν θα έπαιρνες προφυλάξεις..και αν ερχοταν καλώς...?
η οτι εσυ θα φυλαγόσουν και δεν θα προγραμμάτιζες αλλο , αλλα πάλι αν ερχοταν καλώς?..γιατι αν εννοείς πως θα πρόσεχες , δεν το αφηνεις και πολύ στην τυχη...δύσκολο να σου τυχει!!χα..κατάλαβες η τα ειπα μπερδεμένα??

ΕΣΥ ΡΕ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙς ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ Η ΚΑΘΕΜΙΑ ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ?ΓΤ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΘΕΜΑ Η ΑΠΛΑ ΣΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΛΕς ΣΤΟΥς ΑΛΛΟΥΣ????ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΥΠΩΣΗ Η ΣΤΑΣΗ Σ ,ΣΕ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΘΕΜΑ ,ΑΝ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ?