Octarin έγραψε:@Κονσταντινα Χαχα, ευχαριστώ, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ ενοχές και ντροπή αν δεν το έχεις ζήσει. Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου και το γιό μου, αλλά πίστεψέ με η κοινωνική πίεση του ότι ένα παιδί πρέπει να έχει και τα δύο πρότυπα στην οικογένεια, είναι αρκετή για να δημιουργηθούν και τύψεις και ενοχές, εκτός από όλα τα άλλα, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, δουλειά κλπ. Προσωπικά προσπαθώ να τα έχω όλα γραμμένα, όσο μπορώ, αλλά και πάλι αναρωτιέμαι αν είναι αρκετό για το παιδί μου, και πως θα κοινωνικοποιηθεί αργότερα. Το παραψάχνω ε;

Σας ευχαριστώ και τους δύο πάντως!

Octarin έγραψε:Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου και το γιό μου, αλλά πίστεψέ με η κοινωνική πίεση του ότι ένα παιδί πρέπει να έχει και τα δύο πρότυπα στην οικογένεια, είναι αρκετή για να δημιουργηθούν και τύψεις και ενοχές, εκτός από όλα τα άλλα, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, δουλειά κλπ.

Octarin έγραψε:Όσο για τον άντρα, δεν νομίζω Ολίβια, αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς, αλλά δεν νομίζω πως μπορώ να δείξω την απαιτούμενη εμπιστοσύνη σε κανέναν πλέον. Αλλά όπως είπα, ποτέ δεν ξέρει κανείς, εγώ το μόνο που θέλω είναι να είναι καλά το παιδάκι μου, από κει και πέρα όταν έρθει η ώρα τίμια, ταπεινά και ειλικρινά θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα

Octarin έγραψε:Μπράβο στη μαμά σου, αλλά μάνα μου εγώ είμαι ήδη 34 και κουράστηκα. Ξέρω δεν είναι τίποτα η ηλικία, αλλά μετράει και το πως νιώθεις μέσα σου. Και πίστεψέ με όταν ο συντροφός σου σε πετάει έξω από το σπίτι σου μαζί με το παιδί σας οταν το παιδί είναι 4 μηνών για να σπιτωθεί με μια 20αρα, δεν νιώθεις ούτε πολύ νέα, ούτε πολύ όμορφη, ούτε πολύ θελκτική μετά. Ούτε και έχεις καμία εμπιστοσύνη στους άντρες, στις αγάπες και τους έρωτες.(Και όχι δεν ντρέπομαι, εκείνος πρέπει να ντρέπεται, εγώ στο παιδί μου στέκομαι βράχος και δεν τον έχω αφήσει ούτε στιγμή.) Και από την άλλη, ποιος θα αγαπήσει το παιδί μου όσο εγώ, για να τον αφήσω στην οικογένεια μας; Δεν ξέρω, θα δούμε.

stellita έγραψε:Δεν μπορείς να φανταστείς ΠΟΣΟ μπορώ να σε καταλάβω...
δεν τόλμησα να ξεκινήσω εγώ το θέμα...
είναι όλες τόσο χαρούμενες μανούλες με τον μπαμπά στο πλάι τους και είπα να μην το αναφέρω εγώ...
Είμαι και εγώ μόνη....
Είμαι 32 ετών με δύο παιδιά.... τον γιο μου 7,5 ετών και την κόρη μου 3,5 ετών...
μας άφησε πριν ένα χρόνο και έφυγε "τρέχοντας" θα έλεγα...
όταν τον ρώτησαν γιατί η πρώτη και αυθόρμητη απάντησή του ήταν επειδή δεν είχε προσωπικό χρόνο... εγώ είχα?!?
Έχω μια απαιτητική δουλειά και χρειαζόμουν την βοήθειά του στην προσοχή των παιδιών.... όχι στις δουλειές του σπιτιού...
τέλος πάντων.... μείναμε οι τρεις μας.... παλέψαμε (και παλεύουμε) να το ξεπεράσουμε...
δεν με βοήθησε κανένας συναισθηματικά... ειδικά κάποιες "σύζυγοι" που δεν είχαν την δική μου τύχη προσπάθησαν να το ρίξουν σε μένα το φταίξιμο...
"Ζήτησες πολλά.... ένας άντρας κουράζεται να προσέχει τα παιδιά του..." και άλλα πολλά τέτοια....
Βρίσκομαι μόνη μου σε ένα ξένο μέρος και προσπαθώ να τα βγάλω πέρα με την καθημερινότητα....
δεν βλέπω μπροστά μου κάτι όμορφο εκτός από τα παιδιά μου που μεγαλώνουν μέρα με την μέρα και ξεπερνάνε την "απώλεια"... προσπαθώ να αισθάνονται ασφάλεια, στοργή και προστασία....
Μέχρι στιγμής ό,τι χρειάστηκε να αντιμετωπίσω το κατάφερα.... δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι το μέλλον.... την εφηβεία και την κριτική....
η μόνη απάντηση που έχω έτοιμη είναι ότι προσπάθησα ΠΟΛΥ να τον κρατήσω κοντά τους αλλά δεν τα κατάφερα.... ας κρίνουν εκείνα τότε...

δεν πιστευω καλη μου οτι μεσα σε μια σχεση πρεπει να προσπαθει μονο ενας. χρειαζεται μεγαλη προσπαθεια και απο τις δυο μεριες . και παντα πιστευω οτι πρεπει και οι συζυγοι να ειναι διπλα στις γυναικες τους και να τις βοηθανε οπου χρειαστει. Στο κατω κατω απο την στιγμη που λες οτι θα κανω οικογενεια το εχεις παρει αποφαση οτι καποια πραγματα στην ζωη σου θα αλλαξουν . Ισως ειναι καλυτερα ετσι απο το να εχεις διπλα σου εναν ανθρωπο που δεν σου αξιζει. Οσο για τα παιδια ειμαι σιγουρη οτι ακομα και τωρα καταλαβαινουν πολλα πραγματα. Αλλα το πιο σημαντικο απο ολα ειναι οτι σε εχουν διπλα τους. Η μητερα μου , μου ελεγε οτι ενα παιδι δεν μενει ορφανο απο πατερα αλλα απο μανα. Κατι παραπανω θα ηξερε αυτη για να το ελεγε ετσι δεν ειναι; Επομενος η μανα ειναι ο στυλοβατης μιας οικογενειας που κραταει τις ισορροπιες χωρις να θελω να μοιωσω τον ρολο των αντρων . Μπραβο σε ολες της μανουλες που καταφερνουν παρ ολες τις δυσκολιες να μεγαλωνουν μονες τους τα παιδακια τους.