Octarin έγραψε:

ladycat έγραψε:Δεν υπαρχουν λογια να σας πω ποσο σας θαυμαζω ειναι μαγκια να πας κοντρα στο κατεστημενο κ να μεγαλωσεις ενα παιδι μονη σου ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ

... μαγκιά... κόντρα στο κατεστημένο... ιδέα δεν έχετε τελικά... ευχαριστούμε πολύ για τα συγχαρητήρια πάντως σε όλες.

Αν υπάρχει κάποια που είναι σε τέτοια φάση όπως η Στέλλα κι εγώ και θέλει να επικοινωνήσει, αφήστε μου ένα μύνημα στο facebook, θα με βρείτε ως Margie Lazou, δεν υπάρχει άλλη, εγώ είμαι.

Octarin έγραψε:Άντε, το αρχίζω το θέμα. Εγώ μεγαλώνω το παιδί μου μόνη μου, ξέρω πως δεν είμαι η μόνη. Αναρωτιέμαι λοιπόν, υπάρχουν κι άλλες μαμάδες σαν εμένα εδώ ή μας έχει πνίξει η ντροπή και οι ενοχές;

Tziz έγραψε:Καλημέρα.
Octarin σε ευχαριστώ που απάντησες.
Ειλικρινά θεωρώ την άποψή σου πολύ σημαντική και, αν θέλεις, πολύ "έγκυρη".
Σαφώς και η αδερφή μου θα πρέπει να πάρει μία απόφαση και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Όμως θα σου πω πως έχει η κατάσταση...
Εγώ παντρεύτηκα πριν περίπου 6 μήνες έναν άντρα που δεν είμαστε ούτε 3 χρόνια μαζί. Και τώρα περιμένουμε το παιδάκι μας. Οι δικοί μου το ξέρανε ότι προσπαθούσαμε (γιατί έπρεπε να παρακολουθήσω την ωορρηξία μου κτλ) και η αδερφή μου ήταν αυτή που το κατάλαβε ότι είμαι έγκυος πριν ακόμα το καταλάβω εγώ! Της έλεγα ότι πονάει η κοιλιά μου και μου έλεγε "Αφού είσαι έγκυος βρε!!" κι εγώ της έλεγα "Μπα, θα αδιαθετήσω" και μετά μου έλεγε "Κοριτσάκι είναι!!" και μου χάιδευε την κοιλιά (μου πήρε ροζ μπλουζάκι "baby on board" από τα Jumbo μόλις της είπα ότι το test είναι θετικό - και το παιδί είναι όντως κορίτσι!).
Σημασία έχει πως νιώθω σα να "ζήλεψε" και να έλεγε μέσα της "Γιατί η Αγγελική κι όχι εγώ?" Κι ενώ πάντα υπερ-αγαπούσαμε, φροντίζαμε και προστατεύαμε η μία την άλλη, δεν έπαψε να υπάρχει ποτέ αυτό το περίεργο είδος "ανταγωνισμού" μεταξύ μας...
Η μαμά μας χθες της είπε "Αν το ρίξεις και μετά αφού γεννήσει η Αγγελική εσύ νιώθεις άσχημα και λες, Κι εμένα τώρα θα ήταν τόσο χρονών το παιδάκι μου αν δεν το 'χα ρίξει... τι θα κάνεις? Θα γυρίσεις το χρόνο πίσω?".
Απ 'την άλλη ξέρω πως κι αυτή, όπως κι εγώ ονειρεύεται μία ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ -όπως όλες μας άλλωστε. Οι γονείς μου ζουν αγαπημένοι για 30 χρόνια τώρα και πραγματικά, αυτό ευχόμαστε και για τους εαυτούς μας. Να τα καταφέρουμε να είμαστε σαν κι αυτούς... Και οικογένεια (έτσι όπως την εννοώ εγώ) δεν είναι να ζεις στα 30 σου με το μπαμπά σου και τη μαμά σου, κι ένα κουτσούβελο που δε θα ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του, γιατί ούτε που θα μπει στον κόπο να το αναγνωρίσει, ο μ....ς.