xrusaki έγραψε:Γεια σας κοριτσακια μου (εγραψα ενα θεμα αλλα δεν βλεω να δημοσιευτικε μαλον κατι εκανα λαθος) τεσπα.Το προβλημα μου εχει ως εξης ειμαι εγκυος,ειμαι 19 χρονων και ακομα σπουδαζω.η εγκυμοσυνη ειναι ανεπιθυμητη φυσικα και δεν επιδιωξαμε κατι τετοιο.δεν ξερω τι να κανω ειμαι σε απογνωση .πως θα το πω στον φιλο μου?ειναι κατα 7 χρανια μεγαλυτερος μου.τι θα κανω? δεν ξερω αν μπορω να ανταπεξελθω σε αυτην την δεσμευση.παντα ειμουν ελευθερη εκανα της δραστηριοτητες μου της ξενες γλωσσες ειμαι πολυ ασχολη εκανα τα πραγματα που αγαπαω και κυριως σπουδαζω αυτο που αγαπαω τι θα κανω τωρα?θα παρατησω τα ονειρα μου?και πως θα το πω στους δικους μου με την μανα μου δεν ειχαμε ποτε καλες σχεσει.δεν συμπεριφερομαστε σαν μανα και κορη ολα ειναι τυπικα.τι θα κανω με φοβιζει η μητροτητα ειναι τεραστια δεσμευση για μενα.αλλα απο την αλλη δεν ξερω αν υπαρχει λυση.βασικα λυση υπαρχει η το κραταω η οχι .δεν μπορω να κανω τετοιο κακο στο σωμα μου και κυριος σε μια ψυχη που δεν φταιει σε τπτ. τι κανω τωρα??

elisa87 έγραψε:Χρυσακι γεια σου..
Κατ'αρχας, συγχαριτηρια για την εγκυμοσυνη σου!!
Προσπαθησε να χαλαρωσεις κ να σκεφτεις ηρεμα κ ψυχραιμα την κατασταση. Εμενα η γνωμη μου ειναι να μη φοβασαι κ να μην παιρνεις αποφασεις πανω σε αγχος η και νευρα. Δεν υπαρχει σωστο η λαθος (για μενα), μονο τι θελεις ΕΣΥ για τη ζωη σου απο δω κ περα. Να σκεφτεις ολα τα πιθανα σεναρια, ασχημα η ομορφα κ να δεις αν η αποφαση σου σε αφηνει ικανοποιημενη ο,τι κ αν γινει.
1. Αν αποφασισεις να διακοψεις την κυηση, σιγουρα δεν ειναι ο,τι καλυτερο συναισθηματικα κ σωματικα, σιγουρα ομως θα μπορεσεις να ξαναμεινεις εγκυος οποτε θελησεις, αν βεβαια το κανεις σε νοσοκομειο με σωστη τεχνικη κ σε γιατρο, κ οχι με ενα μαχαιρι σε ενα μπανγκαλοου σαν το Dirty Dancing... ξερω κοπελες που δυστυχως αναγκαστικαν να ερθουν σε αυτη τη θεση, αλλα και οι 3 που ξερω εκαναν τα παιδακια τους μια χαρα αργοτερα. Οποτε μη σε πιεζει αυτος ο φοβος.
2. Αν προκειται να γινεις μανουλα, θα χρειαστει να σκεφτεσαι σαν ενας ωριμος ενηλικας (κατι που κανεις ηδη) και να μη φοβασαι να μιλησεις σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ. Προφανως δεν εχεις καλες σχεσεις με τη δικη σου μητερα, και σιγουρα η βοηθεια της θα ηταν πολυτιμη, αλλα επειδη εισαι μια εγκυος γυναικα, μια μελλουσα μανουλα, πρεπει να το αντιμετωπισεις ως ενηλικας πλεον κ οχι ως παιδι της που κουβαλαει ακομη τη στενοχωρια κ φοβαται την αντιδραση της. Απο εδω κ περα θα εισαι ΕΣΥ η μαμα, ΕΣΥ η γυναικα που θα φροντιζει καποιον αλλον. Νιωθεις ετσι?
3. Μια γυναικα οταν κανει παιδι σιγουρα εχει τεραστια αναγκη απο βοηθεια, κυριως ψυχικη, αλλα πρεπει να νιωθει και δυνατη και ικανη να το καταφερει κ μονη της αν χρειαστει (μακαρι να μη χρειαστει για καμια κοπελα). Αυτο το σεναριο πως σε κανει να νιωθεις? Νιωθεις σιγουρη να στεκεσαι στα ποδια σου απο μονη σου? Η ειναι κατι που θελεις να κανεις, αλλα μονο υπο προυποθεσεις? Σκεψου τα αυτα..
4. Ενα παιδακι πρεπει να ερχεται σε ενα σταθερο, ηρεμο περιβαλλον, κ εχει αναγκη και τους δυο γονεις του. Αν κρατησεις το μωρακι (που πρσοωπικα θεωρω αναφαιρετο δικαιωμα σου να το κανεις οποια γνωμη κ αν εχουν οι αλλοι) εσυ κ ο συντροφος σου θα ειστε για παντα γονεις του, ενωμενοι απεναντι του. Για ποιο λογο φοβασαι να του μιλησεις για κατι τοσο σημαντικο? Αμεσως επρεπε να το πεις.. Δηλ να του το πεις αμεσως εστω κ τωρα. Κ αν σε ρωτησει τι θελεις κ δεν εχεις αποφασισει να του πεις "δεν ξερω". κ να του δωσεις κ κ χρονο να το επεξεργαστει κ εκεινος, να το σκεφτει κ να δεις πραγματικα τι θελει κ εκεινος, τι ειναι διατεθειμενος να προσφερει σε σενα κ το μωρακι σας κ να τα υπολογισεις κ αυτα στην αποφαση σου.
Σιγουρα ειναι κατα 50% συνυπευθυνος, αυτο ομως δεν σημαινει (για μενα) οτι μπορεις να του "κοπανησεις" τα νεα λες κ σου φταιει (δεν λεω οτι θα εκανες κατι τετοιο, λεω αν). Αν θελεις να ειστε μαζι γονεις, μαζι ως ζευγαρι, πρεπει μαζι να συζητησετε, μαζι να σκεφτειτε. Εκει να μιλησεις κ να πεις ολα αυτα που εγραψες σε μας, οτι θελεις να συνεχισεις τις σπουδες σου, οτι εχεις χαρει με τα νεα, οτι το παιδι δεν θα σας παει πισω κ ολα αυτα.
Μην πας να πεις "ειμαι εγκυος, το κραταω, κοψε το λαιμο σου, φταις κ εσυ" γιατι αυτο θα οδηγησει η στο να σε αφησει μονη, η σε μια δυστυχισμενη οικογενεια κ ολα αυτα χωρις κανενα λογο. Πολλες οικογενειες ξεκινησαν με μια τυχαια εγκυμοσυνη κ οι ανθρωποι ζουν ευτυχισμενοι.. το συζητησαν μαζι ομως.. κ οταν το συζητησεις πες τη γνωμη σου ως ενηλικας "θελω να το κρατησω, αλλα ηθελα να το συζητησουμε μαζι" Το σωστο θα ειναι να προκυψουν 3 ευτυχισμενοι ανθρωποι, οχι 3 δυστυχισμενοι..
5. Οι σπουδες σου δεν χρειαζεται να μεινουν πισω. Ισως καθυστερησεις λιγακι αλλα ουτε αυτο δεν χρειαζεται να γινει. Αν ηταν ετσι τοτε ολες οι εργαζομενες μητερες θα σταματουσαν κ τη δουλεια τους. Μπορεις να τα καταφερεις κ υπαρχουν πολλα παραδειγματα(ηδη ειδα πως καποιες μανουλες σου εγραψαν πως οι ιδιες το εκαναν..
Σε καθε περιπτωση, σκεψου τα με καθαρο μυαλο, αποφασισε ΕΣΥ τι θελεις για τη ζωη σου κ πως βλεπεις τον εαυτο σου σε λιγα χρονια, και οπωσδηποτε μα οπωσδηποτε συζητησε με το συντροφο σου!!! Γιατι αν θελεις να κρατησεις το μωρακι, τοτε θα συναποφασιζετε για παρα πολλα πραγματα.. κ δεν θα πρεπει να φοβασαι ουτε πως θα αντιδραει ουτε πως θα του μιλησεις..
Ολα καλα θα πανε ομως, ο,τι κ αν αποφασισεις, οποτε μην αγχωνεσαι γιαυτο.. Απλα σκεψου τι πραγματικα θελεις μεσα σου..
(συγγνωμη για το σεντονι)

xrusaki έγραψε:

Maraki8 έγραψε:

xrusaki έγραψε:Γεια σας κοριτσακια μου (εγραψα ενα θεμα αλλα δεν βλεω να δημοσιευτικε μαλον κατι εκανα λαθος) τεσπα.Το προβλημα μου εχει ως εξης ειμαι εγκυος,ειμαι 19 χρονων και ακομα σπουδαζω.η εγκυμοσυνη ειναι ανεπιθυμητη φυσικα και δεν επιδιωξαμε κατι τετοιο.δεν ξερω τι να κανω ειμαι σε απογνωση .πως θα το πω στον φιλο μου?ειναι κατα 7 χρανια μεγαλυτερος μου.τι θα κανω? δεν ξερω αν μπορω να ανταπεξελθω σε αυτην την δεσμευση.παντα ειμουν ελευθερη εκανα της δραστηριοτητες μου της ξενες γλωσσες ειμαι πολυ ασχολη εκανα τα πραγματα που αγαπαω και κυριως σπουδαζω αυτο που αγαπαω τι θα κανω τωρα?θα παρατησω τα ονειρα μου?και πως θα το πω στους δικους μου με την μανα μου δεν ειχαμε ποτε καλες σχεσει.δεν συμπεριφερομαστε σαν μανα και κορη ολα ειναι τυπικα.τι θα κανω με φοβιζει η μητροτητα ειναι τεραστια δεσμευση για μενα.αλλα απο την αλλη δεν ξερω αν υπαρχει λυση.βασικα λυση υπαρχει η το κραταω η οχι .δεν μπορω να κανω τετοιο κακο στο σωμα μου και κυριος σε μια ψυχη που δεν φταιει σε τπτ. τι κανω τωρα??

Καλησπέρα.. Και εγω φοιτήτρια ήμουν όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο.. Και τώρα δόξα τω Θεω και το πτυχίο μου έχω και τις σπουδές μου συνεχίζω. Δεν είδα ποτέ το παιδί σαν εμπόδιο, ίσα ίσα ήταν η αφορμή για να προσπαθήσω παραπάνω.. απλά είχαμε τη θέληση να το κρατήσουμε. Μίλα στον φίλο σου και βρείτε μαζί τη λύση. Μην σκεφτείς βιαστικά και με πανικό, και σου εύχομαι να αποφασίσετε το καλύτερο!

αλαηθεια ?? ποσα παιδακια εχεις αν επιτρεπεται ?πως σου φενονται τα πραγματα??