Μιλαμε για κατι που θα φανει πανευκολα απο την αμνιο..τι το σκεφτεσαι και δεν την εχεις κανει ΗΔΗ???? Δεν καθοριζεται η ζωη του γιατρου σου απο την αποφαση αυτη, ουτε οι γιατροι ειναι θεοι...

θας σας πω εν μερη τη δικη μου ιστορια η μαμα μου αποφασισε να μου κανει αδερφακι οταν ημουν 12,5 χρονων οταν μας ειπε οτι ηταν εγκυος ειμασταν ολοι τρεις ευτυχισμενοι ειχε μια πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη με αποκολησεις με ανεπαρκεια τραχυλου περιδεση και τελικα χωρις κανενας να καταλαβει το γιατι στις 29 εβδομαδες το βραδυ εσπασαν τα νερα ναι καλα ακουσατε κανεις δεν καταλαβε το γιατι την πηγαμε στο νοσοκομειο την κρατησαν ξαπλωμενη με ενα μαξιλαρι στη πλατη για να κρατησουν τα νερα οσω περισσοτερο γινεται και στις 29και 6 εβδομαδες γεννηθηκε η αδερφη μου ενα κοριτσακι 45 ποντους και 1390 βαρος κανεις δεν ηξερε αν θα ζησει η αν θα παιθανει τελικα εζησε αλλα δυστυχως δεν περπαταει δεν μιλαει και καταλαβαινει δυστυχως τωρα ειναι 13 χρονων και την εχουμε σπιτι με ψυχοφαρμακα η μητερα μου κοματια εχουμε εσοκλειστη γυναικα ο πατερας μου το ιδιο εγω χαλια μεχρι 6 χρονων που ηταν την μεγαλωσα εγω δυοτι οι γονειςμου αγροτες τωρα αν μου τυχαινε μια εγκυμοσυνη τετοιου ειδους θα την διεκοπτα χωρις δευτερη σκεψη και επειδη εχω ειδη μια κορη 2,5 χρονων δεν χρωσταει τιποτα το παιδι να μεγαλωσει σε τετοιο περιβαλλον δεν μπορει κανεις να σκεφτει τι εχω περασει στα παιδικα μου χρονια η εκτρωση σε τετοιες περιπτωσεις δεν ειναι φονος αλλα λυτρωση την αγαπω πολυ την αδερφη μου και την εχω βοηθησει παρα πολυ αλλα εχουμε αρρωστησει και ολοι οι υπολοιποι μαζι της ελπιζω να βοηθησα

Δεν εχω να πω τίποτα άλλο παρά μόνο σου εύχομαι να πανε όλα καλά.
Όσες κοπέλες έχουν ζήσει αυτή την αγωνία νομίζω θα σε καταλάβουν απόλυτα.

Ζουζουνακι μου λυπαμαι πολυ
Δυσκολα τα πραγματα για τα προωρα δυστυχως. Ποτε δεν ξερεις πως και αν θα εχουν καποιο θεμα.
Δεν υπαρχουν εγγυησεις... γιατι εμεις ειμαστε η αντιθετοι ιστορια απο εσας.

Μας ειπαν δεν θα μιλησει, δεν θα περπατησει, δεν θα καταλαβει ποτε και περπατησε, μιλησε και οχι μονο καταλαβαινει αλλα η ευφυια του ειναι εκτος οριων. Εχει βεβαια κινητικα θεματα, συμπεριφορικα θεματα κτλ κτλ, αλλα καμια προβλεψη τους δεν βγηκε αληθινη. Απο το οτι θα πεθανει στην μητρα μεχρι ολα τα αλλα ωραια που σου ειπα πιο πανω.

Εχω ενα αγορακι με ειδικες αναγκες, ναι. Αλλα ειναι υπεροχο!! Και θα κανει πολλα πραγματα στην ζωη του

Απο εκει και περα, ο καθενας τι θα εκανε ειναι δικη του αποφαση. Οπως ειπε και η φιλη παραπανω δεν θα ζησει ο γιατρος με τις οποιες συνεπειες αλλα εσυ και μονο εσυ (και ο συζυγος) μπορειτε να αποφασισετε.
Φιλικα παντα,
Τινα

melaxrini μου δεν εχω αντιμετωπισει κάτι ανάλογο στην Β επιπέδου για να σου πω τη γνωμη μου... Το μόνο που μπορώ να σου (ενώ ειμαι "έξω από τον χορό...") είναι να κάτσεις να σκεφτείς αν σου ελεγαν με σιγουριά ότι το μωράκι σου εχει σύνδρομο Down τί θα έκανες? Θα έκανες έκτρωση? Αν ναι κάνε αμνιο αλλά να θυμάσαι ότι παντα υπαρχουν πιθανότητες κατι να μην παει καλά και να το χάσεις. Αν πάλι δε σε νοιαζει αν εχει κατι το μωρακι σου ή οχι τοτε μην κάνεις τιποτα.
Δυστυχώς ειναι ενα πολύ σοβαρό και λεπτό θεμα...Γιατι η κοινωνια μας ειναι ΑΝΙΚΑΝΗ να δεχτει τετοια παιδια, γιατι δεν υπαρχουν οι καταλληλες υποδομες και γιατι η παιδεια πολλων από εμας ειναι μηδενική και εχουμε μαθει μονο να κατακρινουμε και να κοροιδευουμε την διαφορετικοτητα!!!!
Οταν ημουν εγκυος στον μικρο μου πριγκιπα ειχε περασει απο το μυαλο μου αυτη η σκεψη αλλα δεν ειχα καταληξει απολυτα στο τι θα κανω σε ενα τετοιο ενδεχομενο...Το μονο που ειχα σκεφτει και ημουν σιγουρη γι αυτο ειναι πως αυτο το μικρο πλασματακι ο Θεος μου το εδωσε μετα απο πολύ προσπαθεια και δοκιμασιες και δεν εχω κανενα δικαιομα να του στερησω την ζωή οποια και αν ειναι αυτη....γιατι αν γεννηθει υγιες και στα τρια του ή στα τεσσερα του αρρωστησει ή παθει ενα ατυχημα και ερθει σε παρομοια ή χειροτερη κατασταση εγω τι θα κανω??? Θα το σκοτώσω????
Πραγματικα ειναι δικοπο μαχαιρι....   

Tintail το πρωτο σου μηνυμα με συγκινησε πολύ!!!!    
Να εισαι γερη και να χαιρεσαι τα παιδακια σου!! Με το καλο να ερθει και το νεο μελος!!!

ζουζουνακι έγραψε:θας σας πω εν μερη τη δικη μου ιστορια η μαμα μου αποφασισε να μου κανει αδερφακι οταν ημουν 12,5 χρονων οταν μας ειπε οτι ηταν εγκυος ειμασταν ολοι τρεις ευτυχισμενοι ειχε μια πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη με αποκολησεις με ανεπαρκεια τραχυλου περιδεση και τελικα χωρις κανενας να καταλαβει το γιατι στις 29 εβδομαδες το βραδυ εσπασαν τα νερα ναι καλα ακουσατε κανεις δεν καταλαβε το γιατι την πηγαμε στο νοσοκομειο την κρατησαν ξαπλωμενη με ενα μαξιλαρι στη πλατη για να κρατησουν τα νερα οσω περισσοτερο γινεται και στις 29και 6 εβδομαδες γεννηθηκε η αδερφη μου ενα κοριτσακι 45 ποντους και 1390 βαρος κανεις δεν ηξερε αν θα ζησει η αν θα παιθανει τελικα εζησε αλλα δυστυχως δεν περπαταει δεν μιλαει και καταλαβαινει δυστυχως τωρα ειναι 13 χρονων και την εχουμε σπιτι με ψυχοφαρμακα η μητερα μου κοματια εχουμε εσοκλειστη γυναικα ο πατερας μου το ιδιο εγω χαλια μεχρι 6 χρονων που ηταν την μεγαλωσα εγω δυοτι οι γονειςμου αγροτες τωρα αν μου τυχαινε μια εγκυμοσυνη τετοιου ειδους θα την διεκοπτα χωρις δευτερη σκεψη και επειδη εχω ειδη μια κορη 2,5 χρονων δεν χρωσταει τιποτα το παιδι να μεγαλωσει σε τετοιο περιβαλλον δεν μπορει κανεις να σκεφτει τι εχω περασει στα παιδικα μου χρονια  η εκτρωση σε τετοιες περιπτωσεις δεν ειναι φονος αλλα  λυτρωση την αγαπω πολυ την αδερφη μου και την εχω βοηθησει παρα πολυ αλλα εχουμε αρρωστησει και ολοι οι υπολοιποι μαζι της ελπιζω να βοηθησα

Ένα λεπτό...γιατί τα είπες όλα λίγο γρήγορα. Επειδή εδώ διαβάζουν πολλές μέλλουσες και νυν μανούλες καλό θα ήταν να είσαι λίγο πιο σαφής. Προφανώς δε φταίει η αποκόλληση για την κατάσταση αυτή. Η προωρότητα προκάλεσε τόσο σοβαρά ζητήματα; Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει!

Tinkerbell10 έγραψε:

ζουζουνακι έγραψε:θας σας πω εν μερη τη δικη μου ιστορια η μαμα μου αποφασισε να μου κανει αδερφακι οταν ημουν 12,5 χρονων οταν μας ειπε οτι ηταν εγκυος ειμασταν ολοι τρεις ευτυχισμενοι ειχε μια πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη με αποκολησεις με ανεπαρκεια τραχυλου περιδεση και τελικα χωρις κανενας να καταλαβει το γιατι στις 29 εβδομαδες το βραδυ εσπασαν τα νερα ναι καλα ακουσατε κανεις δεν καταλαβε το γιατι την πηγαμε στο νοσοκομειο την κρατησαν ξαπλωμενη με ενα μαξιλαρι στη πλατη για να κρατησουν τα νερα οσω περισσοτερο γινεται και στις 29και 6 εβδομαδες γεννηθηκε η αδερφη μου ενα κοριτσακι 45 ποντους και 1390 βαρος κανεις δεν ηξερε αν θα ζησει η αν θα παιθανει τελικα εζησε αλλα δυστυχως δεν περπαταει δεν μιλαει και καταλαβαινει δυστυχως τωρα ειναι 13 χρονων και την εχουμε σπιτι με ψυχοφαρμακα η μητερα μου κοματια εχουμε εσοκλειστη γυναικα ο πατερας μου το ιδιο εγω χαλια μεχρι 6 χρονων που ηταν την μεγαλωσα εγω δυοτι οι γονειςμου αγροτες τωρα αν μου τυχαινε μια εγκυμοσυνη τετοιου ειδους θα την διεκοπτα χωρις δευτερη σκεψη και επειδη εχω ειδη μια κορη 2,5 χρονων δεν χρωσταει τιποτα το παιδι να μεγαλωσει σε τετοιο περιβαλλον δεν μπορει κανεις να σκεφτει τι εχω περασει στα παιδικα μου χρονια  η εκτρωση σε τετοιες περιπτωσεις δεν ειναι φονος αλλα  λυτρωση την αγαπω πολυ την αδερφη μου και την εχω βοηθησει παρα πολυ αλλα εχουμε αρρωστησει και ολοι οι υπολοιποι μαζι της ελπιζω να βοηθησα

Ένα λεπτό...γιατί τα είπες όλα λίγο γρήγορα. Επειδή εδώ διαβάζουν πολλές μέλλουσες και νυν μανούλες καλό θα ήταν να είσαι λίγο πιο σαφής. Προφανώς δε φταίει η αποκόλληση για την κατάσταση αυτή. Η προωρότητα προκάλεσε τόσο σοβαρά ζητήματα; Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει!

Πολύ φοβάμαι ότι θα αργήσουμε πολύ να καταλάβουμε όλες τι εννοεί η κοπέλα ...

Όπως ανέφερε και μια άλλη κοπέλα είμαστε έξω από το χορό και πολλά τραγούδια λέμε. Ωστόσο ίσως να μπορούμε να εκφράσουμε μια πιο αντικειμενική άποψη. Είναι πολύ ωραίο να λέμε ότι και τα παιδάκια με "ζητήματα" είναι τυχερός όποιος τα έχει και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια στους γονείς τους, αλλά από την άλλη η ζωή σου αλλάζει τελείως. Αφιερώνεσαι στο παιδάκι αυτό κι εκείνο ζει διαφορετικά από τους άλλους και δε θέλω να πιστέψω ότι θα είναι δυστυχισμένο. Πιστεύω ότι αν ήμουν σε αυτή τη θέση (το λέω με κάθε επιφύλαξη) θα έκανα την άμνιο και θα αποφάσιζα ανάλογα.
Ό,τι απόφαση κι αν πάρεις σου εύχομαι ειλικρινά καλή τύχη!!!!!!

Επειδή και εγώ είχα τα θέματά μου με κακό ιστορικό (2 εγκυμοσύνες με χρωμοσωμικές ανωμαλίες δλδ τρισωμίες) και στην τωρινη μου εγκυμοσύνη είχαμε στο ένα έμβρυο μεγάλη αυχενική, από πλευράς μου θα σε συμβούλευα να κάνεις άμνιο για να σιγουρευτείς, εφόσον βέβαια το αποτέλεσμα θα επιφέρει κάποια αλλαγή στην απόφασή σου για την τύχη της εγκυμοσύνης σου.

Δλδ αν τυχόν είσαι αποφασισμένη να το κρατήσεις όπως και να'χει (που το θεωρώ ειλικρινά ηρωική απόφαση), τοτε πορεύεσαι όπως είσαι και αποδέχεσαι ό,τι σου έρθει - και μπορεί και να μην είναι και τπτ στο τέλος.

Αν όμως έχεις αποφασίσει ότι αν τυχόν υπάρχει (χτύπα ξύλο) καποιο πρόβλημα τότε θα διακόψεις (σκληρή απόφαση επίσης) τότε δεν υπάρχει άλλη λύση πέραν της αμνιο. Ειναι το μονο που σου δίνει 100% σιγουρο αποτέλεσμα. Όλα τα υπόλοιπα, ακόμη και το ρινικό οστό και η αυχενική είναι ενδείξεις.

Προσωπικά αν και πέρασα αρκετά, είχα αποφασίσει ότι δυστυχώς δεν είμαι τόσο δυνατή για να κρατήσω ένα παιδάκι με σοβαρό πρόβλημα. Πόσω μάλλον δε, που είναι δίδυμα οπότε θα επιβαρυνόταν και το αδελφάκι του. Χίλια μπραβο στις μανούλες που μπορούν αλλά είμαι σίγουρη οτι προσωπικά δεν θα μπορούσα να ανταπεξελθω.

Οπότε προχωρήσαμε σε άμνιο, παρόλες τις δυσκολίες (σε δίδυμα είνια πιο δύσκολα, συν το ότι έχω παραπανίσια κιλά και ζορίστηκε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ο γιατρός). Ωστόσο αν επιλέξεις καλό γιατρό (και ο δικός μου ήταν καλός!!!) θα έχεις την ελάχιστη δυνατή ενόχληση και επιβάρυνση στο έμβρυο. Εμένα παρά το ζόρι του τελικά βρήκε τρόπο και πήρε δείγμα και από τα δύο με την ελάχιστη δυνατή επιβάρυνση. Δόξα τω Θεώ η διαδικασία πήγε καλά. Τώρα περιμένω και εγώ τα τελικά αποτελέσματα του μοριακού (δεν την έχω γλιτώσει ακόμη).

Δεν μπορώ να σε συμβουλέψω πέραν του ότι να μην φοβάσαι τη διαδικασία της άμνιο, ούτε πονάει ούτε και είναι τπτ - σε εμένα με τόσο αντίξοες συνθήκες και πήγαν όλα καλά. Μην το σκέφτεσαι ως κάτι δύσκολο, δλδ.

Κατά τα άλλα εύχομαι ειλικρινά να είναι όλα καλά.

ευχαριστω πολυ ολες της μανουλες που με απαντησατε και γι ατην δυναμη. να ειστε παντα καλα!