bou-boukitsa έγραψε:

koukida έγραψε:[


[/color]

καλα τωρα τι πραγματα ειναι αυτα? ειπα εγω οτι ειμαι καλυτερη μαμα απο αλλες? δεν αποδεχομαι την χειροδικια σε καμια των περιπτωσεων- και αυτο ηθελα να τονισω.
επισης ανεφερα την εμπειρια μου στην ταξη γιατι σχετιζεται απολυτα με την υπομονη και το γεγονος οτι καλλιεργείται- μαθαινεται.
το αλλο που ανεφερες ως 'θεμα τυχης' δεν το καταλαβα...

koukida έγραψε:

ksapphire έγραψε:Βανια , αυτο που ειπες...λιγες θα παραδεχτουν οτι τις βρεχουν στα παιδια τους........
Ειμαι πολυ της φωνης, ξες το ΜΗ το δικο μου παγωνει τον μικρο μου που ειναι 2,5 ετων. Δεν ξερω ομως τι ειναι σωστο τελικα. Βλεπω ομως οτι με την αγριαδα , σταματαει να κανει κατι που δεν ειναι σωστο ενω με την ηρεμια και τον διαλογο απλα το ξανακανει...

σταματαει να κανει κατι γιατι φοβαται και τρομαζει- οχι γιατι εχει καταλαβει το σωστο κ το λαθος.
εγω δεν θα ηθελα να με τρεμει το παιδι μου κ ας ειχε αποτελεσμα.
επισης δεν ξυπναμε μια μερα και αρχιζουμε τον διαλογο ενω μεχρι χθες φωναζαμε χωρις να εξηγουμε- αυτα απο την αρχη γινονται- τωρα το παιδι σου εμαθε στις φωνες- γιαυτο δεν πιανει η ηρεμια.

momirene έγραψε:Εχτες ο γιος μου 3 ετων με εβγαλε απο τα ρουχα μου αφου εκλειγα απο τα νευρα μου. Εκλεγε 15 λεπτα με ηστερια χωρις λογο. Ξυπνησε και ενω εγω τον ειχα αγκαλια αρχισε η γκρινια και το κλαμα. Τον πηρα τον πηγα στο δωματιο του και του ειπα "κατσε εδω και κλαψε οσο θες γιατι εγω δεν μπορω να σε ακουω αλλο, κουραστηκα"
Μολις τον πηγα το εκοψε αμεσως το κλαμα. Του ειπα οτι με στεναχωρει με αυτο που κανει και ετσι κι εγω δεν θα παιξω μαζι του σημερα. Πηρα ενα βιβλιο και διαβαζα στο σαλονι, ηρθε διπλα μου αρχισε να μου λεει ελα να παιξουμε, του λεω παλι οτι τον αγαπω πολυ αλλα ειμαι στεναχωρημενη μαζι του (εξηγησα τον λογο) και κατεβασε τα μουτρα του και εκατσε διπλα μου χωρις να μιλαει. και οσες φορες μου ελεγε να παιξουμε ή γιατι δεν παιζουμε του εξηγουσα τον λογο. Δεν ξερω αν κανω καλα αλλα δεν μπορω να φωναζω ουτε να δερνω.

και εγώ το ίδιο κάνω όταν είμαι στο σπίτι και λειτουγεί!

όταν την πιάνει κρίση θυμού και είμαστε έξω, απλά την κρατάω αγκαλιά και την αφήνω να ηρεμήσει. είναι όμως εξουθενωτικό και καμιά φορά επικίνδυνο.

προχθες δεν είχε κοιμηθεί για μεσημερι και είχαμε πάει σε μια παράσταση. όλη την ώρα ήταν άψογη αλλά όταν φεύγαμε προφανώς από κούραση άρχισε να φωνάζει και να κλαίει ασταμάτητα. δεν ησύχαζε με τίποτα, δεν προχωρούσε, δεν ήθελε να την κρατάω από το χέρι και βρισκόμασταν στην Πατησίων. αναγκαστικά την πήρα αγκαλιά και προχωρήσαμε έτσι. γενικά ήμουν ήρεμη αλλά κάποια στιμγή της πάτησα μια φωνή αλλά και πάλι δεν ηρέμησε.

καταλήγω οτι το μόνο που μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις είναι υπομονή και ηρεμία. είναι πολύ δύσκολο, το καταλαβαίνω, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση για μένα

black beauty έγραψε:Δεν λεω υπαρχουνε στιγμες που το "προβλημα" λυνεται ηρεμα αλλα υπαρχουν και στιγμες που τα παιδια παιρνουν καποια πραγματα στο χαβαλε και εσυ δεν εχεις ωρα για παιχνιδι ε τοτε πρεπει να αντιδρασεις γρηγορα και δεν εχεις πολλες επιλογες απο το να γινεις πολυ αυστηρη!
Αφηστε που παιδια με παιδια διαφερουν αλλα ειναι πιο υπακουα απο καποια αλλα και αλλα πιο δραστηρια απο αλλα!

Tziz έγραψε:Θα σχολιάσω μόνο το αρχικό ποστ μιας και δεν κατάφερα να διαβάσω όλα τα υπόλοιπα για πιο ολοκληρωμένη εικόνα (μόνο μερικά).

Είμαι κατά της βίας στα μικρά παιδιά και ΕΙΔΙΚΆ όταν αυτή ασκείται ΔΗΜΟΣΙΑ.
Δημιουργεί τεράστια τραύματα στο παιδί και στο πως αντιλαμβάνεται/αντιδρά (σ)τον υπόλοιπο κόσμο...

Παρόλαυτά, έχω δει μερικά σκασμένα να βγάζουν το λάδι των γονιών τους, ενώ εκείνοι ήταν και υπομονετικοί και μέσα στη γλύκα, που πολύ ευχαρίστως εγώ η ίδια θα τους έριχνα ξυλιές μέχρι να καταλάβουν...
Οι παλιοί έλεγαν "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος".

Κουκίδα, επειδή έτυχε να "περάσω" κάποια από τα ποστς σου, θα μου επιτρέψεις να αναφέρω πως, η τάξη (αίθουσα διδασκαλίας) και η δασκάλα απέχουν εκατομμύρια χιλιόμετρα από το σπίτι και τη μαμά μας....
Οκ, η υπομονή "μαθαίνεται" όπως λες, αλλά δεν είμαστε όλες δασκάλες, ούτε κάνουμε μαθήματα διαλογισμού και αυτοσυγκέντρωσης, ούτε λειτουργούμε μέσα σε τάξη, ούτε διαχειριζόμαστε/εκπαιδεύουμε ΞΕΝΑ παιδιά. Μόνο τα δικά μας. Γιαυτό ο καθένας επιλέγει, τον τρόπο που του είναι πιο "βολικός" (ας μου επιτραπεί η έκφραση - δε βρίσκω άλλη λέξη τώρα)

Τες πα, για μένα δεν ήταν λάθος της μανούλας ο τρόπος που χειρίστηκε το παιδάκι (εκείνη ξέρει καλύτερα), αλλά το γεγονός ότι εξαρχής δεν έπρεπε να το πάρει μαζί της στην εκκλησία....

Tziz έγραψε:

Κουκίδα, επειδή έτυχε να "περάσω" κάποια από τα ποστς σου, θα μου επιτρέψεις να αναφέρω πως, η τάξη (αίθουσα διδασκαλίας) και η δασκάλα απέχουν εκατομμύρια χιλιόμετρα από το σπίτι και τη μαμά μας....
Οκ, η υπομονή "μαθαίνεται" όπως λες, αλλά δεν είμαστε όλες δασκάλες, ούτε κάνουμε μαθήματα διαλογισμού και αυτοσυγκέντρωσης, ούτε λειτουργούμε μέσα σε τάξη, ούτε διαχειριζόμαστε/εκπαιδεύουμε ΞΕΝΑ παιδιά. Μόνο τα δικά μας. Γιαυτό ο καθένας επιλέγει, τον τρόπο που του είναι πιο "βολικός" (ας μου επιτραπεί η έκφραση - δε βρίσκω άλλη λέξη τώρα)

Τες πα, για μένα δεν ήταν λάθος της μανούλας ο τρόπος που χειρίστηκε το παιδάκι (εκείνη ξέρει καλύτερα), αλλά το γεγονός ότι εξαρχής δεν έπρεπε να το πάρει μαζί της στην εκκλησία....

florentiab έγραψε:
το να χτυπάς παιδιά είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ

Tziz έγραψε:

florentiab έγραψε:
το να χτυπάς παιδιά είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ

Το να χτυπάς οποιονδήποτε είναι παράνομο....
Δεν εξετάζουμε τι λέει ο νόμος όμως...
Δεν είμαστε δικηγόροι, ούτε δικαστές...

Nena έγραψε:Το θεμα δεν ειναι να μην εκνευριζομαστε, εννοειται πώς θα βγαλουμε καπνους ωρες ωρες με τα παιδια μας και θα θελουμε να τα σπασουμε όλα.
Το θεμα ειναι να μην ξεσπάσουμε στα παιδια μας.
Όσο για το πόσο απέχουν η ταξη με το σπίτι, συμφωνω οτι ενα παιδι καθεται πιο ησυχα στο σχολειο απο ότι στο σπίτι. Αλλά τι γινεται με 25 παιδια? όσο ησυχα κ να καθονται, δεν υπάρχουν λετε στιγμές που βγαζουν το λάδι των δασκάλων?? Να πεσει ραβδος κι εκει?