ioanna85 έγραψε:Πανε κιολας 3 μηνες απο τοτε που εφυγες μα εμενα μου μοιαζει χθες...Τοσο κοντα μα τοσο μακρια!

Δεν ξερω γιατι ακομα γραφω σε αυτο το θεμα!Ισως γιατι ειμαι μια χαζη ισως γιατι μου λειπεις καθε μερα ισως γιατι προσπαθησα να αναπληρωσω το κενο σου με ενα αλλο μωρακι αυτο το μηνα και δεν τα καταφερα ισως...ισως...ισως...

Το σιγουρο ειναι πως αποψε ειναι μια απο εκεινες τις βραδιες που θα μουσκεψω το μαξιλαρι μου.....

Ας μου πει καποια με το χερι στην καρδια...ξεχνας ποτε;;;

ioanna85 έγραψε:[color=indigo]

Λεμονακι αυτη τη στιγμη δε πολυβοηθαω στο θεμα αντιθετα ριχνω ολο το παρεακι!

Ιωάννα το θέμα αυτό είναι για να λέμε αυτά που νιώθουμε και μας βαραίνουν, να βοηθάμε η μία την άλλη στα δύσκολα, να χαιρόμαστε με τα ευχάριστα και να γελάμε με τα μαιμουτζιλίκια μας.
Αν δεν τα πεις σε εμάς που θα
τα πεις ;
Ο τίτλος του θέματος τα λέει όλα, αν ήταν διαφορετικός τότε ναι να μου πεις οτι ρίχνεις το παρεάκι...
Άντε γύρνα ξανά πίσω...

Λεμονάκι έγραψε:

ioanna85 έγραψε:[color=indigo]

Λεμονακι αυτη τη στιγμη δε πολυβοηθαω στο θεμα αντιθετα ριχνω ολο το παρεακι!

Ιωάννα το θέμα αυτό είναι για να λέμε αυτά που νιώθουμε και μας βαραίνουν, να βοηθάμε η μία την άλλη στα δύσκολα, να χαιρόμαστε με τα ευχάριστα και να γελάμε με τα μαιμουτζιλίκια μας.
Αν δεν τα πεις σε εμάς που θα
τα πεις ;
Ο τίτλος του θέματος τα λέει όλα, αν ήταν διαφορετικός τότε ναι να μου πεις οτι ρίχνεις το παρεάκι...
Άντε γύρνα ξανά πίσω...

ioanna85 έγραψε:

Σκέφτομαι πως αν γράψω αυτά που νοιώθω και μετά τα διαβάσω δυνατά ίσως μου φανούν τόσο μικρά… τόσο μακρινά…

Μετά από πολλές προσπάθειες, άγχος και κάνα δυο αρνητικά τεστ ήρθες εσύ και μας έκανες πολύ πολύ χαρούμενους.Από τότε μπαίναμε συνέχεια στο internet για να δούμε πως μπορεί να μοιάζεις. Σήμερα είναι σαν σποράκι λέγαμε, σήμερα σαν κουκούτσι, σήμερα σαν μπιζέλι, σήμερα σαν σταφύλι… Έχει πνευμόνια, έχει νεφρά, έχει ουρίτσα, έχει καρδιά… ναι καρδιά!!!Ο μπαμπάς σου έλεγε πως η κοιλιά μου είχε αρχίσει να σκληραίνει και εγώ χαιρόμουν. Τη ζούλαγα και την κοίταγα στον καθρέπτη με καμάρι. Ήσουν πια κάτι παραπάνω από 7 εβδομάδες. Το βράδυ των Χριστουγέννων το αίμα γινόταν όλο και περισσότερο. Τα φάρμακα δεν έκαναν τίποτα άλλο. Οι πόνοι στη μέση και την κοιλιά ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητοι. Δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό. Δεν έπαιρνα τον γιατρό τηλέφωνο για να μην τον ενοχλήσω επειδή ήταν βράδυ, επειδή ήταν Χριστούγεννα, επειδή ήταν εκτός πόλης και δεν μπορούσε να κάνει και πολλά από εκεί, επειδή δεν ήθελα να ακούσω…. Έως ότου ήρθε το ξημέρωμα. Στάθηκα τυχερή στην ατυχία μου και ο γιατρός είχε επιστρέψει για έναν τοκετό. Μου είπε έλα αμέσως στην κλινική και τότε συνειδητοποίησα αυτό που ήδη ήξερα. Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα στο χειρουργείο για την περιβόητη απόξεση. Μια βαθιά αναπνοή, δύο… και τα φώτα του χειρουργείου έσβησαν για μένα όπως εσύ από μέσα μου. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τη νοσοκόμα να μου λέει να μην σηκωθώ γιατί θα ζαλιστώ.Μου είπαν πως ο γιατρός με καθάρισε αλλά εγώ γιατί ένοιωθα τόσο βρώμικη;;;
Θα μου πει κανείς τι κάνεις έτσι; Πότε πρόλαβες να το αγαπήσεις;
Μια στιγμή μου είναι αρκετή. Γιατί εσύ θες παραπάνω; Είχα μέσα μου μια ψυχούλα, μια ζωούλα, μια ελπίδα, μια καρδιά που χτυπούσε αντάμα με την δική μου…
Τι μετανιώνω; Που δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω….
Τι με πονά; Που κατέληξες στον κάδο.

Θέλω να έχεις το αντίο που σου αξίζει αγγελούδι μου γιατί έτσι θέλουμε να σε σκεφτόμαστε εμείς… σαν άγγελο. Ελπίζω να είσαι καλά και να ξέρεις πως θα μας λείψεις πολύ. Ακόμα φοράω το βραχιολάκι που μου χάρισε ο μπαμπάς για τον ερχομό σου. Δεν είμαι έτοιμη να το βγάλω. Να ξέρεις σ’ αγαπάμε μωρό μου!!!