ioanna85 έγραψε:Σήμερα πήγα στον γιατρό, μου είπε όλα καλά πάνε και πως σε δύο μήνες μπορώ να ξεκινήσω προσπάθειες. Δεν μπορώ να πω πως δε χάρηκα, ήταν νωρίτερα από ότι περίμενα. Μακάρι να πάνε όλα καλά και για μένα και για τις κοπέλες που προσπαθούν εδώ μέσα! Στεναχωρήθηκα που είδα κοιλίτσες γύρω μου...Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να κάνουμε καμιά μονοήμερη εκδρομή την Πρωτοχρονιά εδώ γύρω και να γιορτάσουμε μόνοι μας τη γιορτή του. Να αλλάξουμε παραστάσεις...

ioanna85 έγραψε:Πείτε μου σας παρακαλώ ποτε θα περάσει αυτός ο πόνος; Έστω ποτε θα νοιώσω λίγο καλύτερα;
Τα βράδια δεν μπορω να κοιμηθώ γιατι με πνίγει ενας κομπος, τα πρωϊνά δε θελω να σηκωθώ από το κρεβάτι γιατί δεν βρίσκω νοήμα, βγαίνω στο δρόμο και δεν βλέπω γύρω μου ανθρώπους, δε βλέπω πρόσωπα. Βλέπω μωρα και κλαίω, βλέπω διαφημίσεις με πάνες και κλαίω, ότι και να δω κλαίω. Κοροιδευω τον αντρα μου οτι ειμαι καλά- ή εστω ετσι πιστευω! Προσπαθώ να γεμίζω το χρόνο μου με κάτι αλλα το γεονός ότι δεν εργάζομαι δεν λειτουργεί στα υπερ. Ειναι στη στιγμές που δε με αναγνωρίζω. Προσπαθώ να γελάσω να περάσω καλα αλλά τιποτα δε με γεμίζει....

ioanna85 έγραψε:

Σκέφτομαι πως αν γράψω αυτά που νοιώθω και μετά τα διαβάσω δυνατά ίσως μου φανούν τόσο μικρά… τόσο μακρινά…

Μετά από πολλές προσπάθειες, άγχος και κάνα δυο αρνητικά τεστ ήρθες εσύ και μας έκανες πολύ πολύ χαρούμενους.Από τότε μπαίναμε συνέχεια στο internet για να δούμε πως μπορεί να μοιάζεις. Σήμερα είναι σαν σποράκι λέγαμε, σήμερα σαν κουκούτσι, σήμερα σαν μπιζέλι, σήμερα σαν σταφύλι… Έχει πνευμόνια, έχει νεφρά, έχει ουρίτσα, έχει καρδιά… ναι καρδιά!!!Ο μπαμπάς σου έλεγε πως η κοιλιά μου είχε αρχίσει να σκληραίνει και εγώ χαιρόμουν. Τη ζούλαγα και την κοίταγα στον καθρέπτη με καμάρι. Ήσουν πια κάτι παραπάνω από 7 εβδομάδες. Το βράδυ των Χριστουγέννων το αίμα γινόταν όλο και περισσότερο. Τα φάρμακα δεν έκαναν τίποτα άλλο. Οι πόνοι στη μέση και την κοιλιά ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητοι. Δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό. Δεν έπαιρνα τον γιατρό τηλέφωνο για να μην τον ενοχλήσω επειδή ήταν βράδυ, επειδή ήταν Χριστούγεννα, επειδή ήταν εκτός πόλης και δεν μπορούσε να κάνει και πολλά από εκεί, επειδή δεν ήθελα να ακούσω…. Έως ότου ήρθε το ξημέρωμα. Στάθηκα τυχερή στην ατυχία μου και ο γιατρός είχε επιστρέψει για έναν τοκετό. Μου είπε έλα αμέσως στην κλινική και τότε συνειδητοποίησα αυτό που ήδη ήξερα. Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα στο χειρουργείο για την περιβόητη απόξεση. Μια βαθιά αναπνοή, δύο… και τα φώτα του χειρουργείου έσβησαν για μένα όπως εσύ από μέσα μου. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τη νοσοκόμα να μου λέει να μην σηκωθώ γιατί θα ζαλιστώ.Μου είπαν πως ο γιατρός με καθάρισε αλλά εγώ γιατί ένοιωθα τόσο βρώμικη;;;
Θα μου πει κανείς τι κάνεις έτσι; Πότε πρόλαβες να το αγαπήσεις;
Μια στιγμή μου είναι αρκετή. Γιατί εσύ θες παραπάνω; Είχα μέσα μου μια ψυχούλα, μια ζωούλα, μια ελπίδα, μια καρδιά που χτυπούσε αντάμα με την δική μου…
Τι μετανιώνω; Που δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω….
Τι με πονά; Που κατέληξες στον κάδο.

Θέλω να έχεις το αντίο που σου αξίζει αγγελούδι μου γιατί έτσι θέλουμε να σε σκεφτόμαστε εμείς… σαν άγγελο. Ελπίζω να είσαι καλά και να ξέρεις πως θα μας λείψεις πολύ. Ακόμα φοράω το βραχιολάκι που μου χάρισε ο μπαμπάς για τον ερχομό σου. Δεν είμαι έτοιμη να το βγάλω. Να ξέρεις σ’ αγαπάμε μωρό μου!!!

ioanna85 έγραψε:Κάθυ μακάρι να έρθει άλλο συντομα αλλά σκεφτομαι κι αν η επόμενη εγκυμοσύνη είναι έτσι; κι αν γεμίσω τον ουρανό αγγελάκια και όχι την αγκαλιά μου παιδάκια; Χαίρομαι πολύ που βλέπω τα ζουζουνάκια σου στη φωτογραφία και εύχομαι να αξιωθώ κι εγω κάποτε να εχω μια ευτυχισμένη οικογένεια.