ioanna85 έγραψε:Δεν ξέρω τι ακριβώς να πατήσω για να σας απαντήσω προσωπικά γιατι άλλωστε είμαι μια σιωπηλή δύναμη (αρχάρια) όπως με χαρακτηρίζει το forum γι' αυτό θα σας ονομάσω με τη σειρά...
mamavivo, marinaki, thequeen86, kastoria, elenalamprini σας ευχαριστώ και εύχομαι να χαιρεστε τα παιδάκια σας όσες έχετε και με το καλό όσες τα περιμένετε. Ξέρω θα περάσει, όλοι το λένε. Εμείς του ετοιμάζαμε αγκαλιά και αυτό το τύλιξε μια σακούλα σκουπιδιών. Και με πονάει αυτό γιατί του άξιζε κάτι καλύτερο. Μου λένε όλοι να προσέχεις τώρα γιατί η μήτρα σου είναι ανοιχτή αλλά κανένας δεν καταλαβαίνει πως είναι άδεια και όχι ανοιχτή. Μου λένε να το ξεχάσω εγώ όμως δεν έχω ανάγκη να ξεχάσω αλλά απλά να το ξεπεράσω, να ηρεμήσω γιατί πάντα θα έχει μέρος στην καρδιά μου και θα μου λείπει. Καλή μου siren με καταλαβαίνεις πολύ καλά, δεν είχε δική του καρδιά το δικό σου αλλά χτύπαγε η δική σου γι' αυτό και του ήταν αρκετό για να ζήσει. Σου στέλνω την αγάπη μου και ένα δάκρυ για το δικό σου αγγελούδι....

ioanna85 έγραψε:

Σκέφτομαι πως αν γράψω αυτά που νοιώθω και μετά τα διαβάσω δυνατά ίσως μου φανούν τόσο μικρά… τόσο μακρινά…

Μετά από πολλές προσπάθειες, άγχος και κάνα δυο αρνητικά τεστ ήρθες εσύ και μας έκανες πολύ πολύ χαρούμενους.Από τότε μπαίναμε συνέχεια στο internet για να δούμε πως μπορεί να μοιάζεις. Σήμερα είναι σαν σποράκι λέγαμε, σήμερα σαν κουκούτσι, σήμερα σαν μπιζέλι, σήμερα σαν σταφύλι… Έχει πνευμόνια, έχει νεφρά, έχει ουρίτσα, έχει καρδιά… ναι καρδιά!!!Ο μπαμπάς σου έλεγε πως η κοιλιά μου είχε αρχίσει να σκληραίνει και εγώ χαιρόμουν. Τη ζούλαγα και την κοίταγα στον καθρέπτη με καμάρι. Ήσουν πια κάτι παραπάνω από 7 εβδομάδες. Το βράδυ των Χριστουγέννων το αίμα γινόταν όλο και περισσότερο. Τα φάρμακα δεν έκαναν τίποτα άλλο. Οι πόνοι στη μέση και την κοιλιά ήταν κάτι παραπάνω από αφόρητοι. Δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό. Δεν έπαιρνα τον γιατρό τηλέφωνο για να μην τον ενοχλήσω επειδή ήταν βράδυ, επειδή ήταν Χριστούγεννα, επειδή ήταν εκτός πόλης και δεν μπορούσε να κάνει και πολλά από εκεί, επειδή δεν ήθελα να ακούσω…. Έως ότου ήρθε το ξημέρωμα. Στάθηκα τυχερή στην ατυχία μου και ο γιατρός είχε επιστρέψει για έναν τοκετό. Μου είπε έλα αμέσως στην κλινική και τότε συνειδητοποίησα αυτό που ήδη ήξερα. Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα στο χειρουργείο για την περιβόητη απόξεση. Μια βαθιά αναπνοή, δύο… και τα φώτα του χειρουργείου έσβησαν για μένα όπως εσύ από μέσα μου. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τη νοσοκόμα να μου λέει να μην σηκωθώ γιατί θα ζαλιστώ.Μου είπαν πως ο γιατρός με καθάρισε αλλά εγώ γιατί ένοιωθα τόσο βρώμικη;;;
Θα μου πει κανείς τι κάνεις έτσι; Πότε πρόλαβες να το αγαπήσεις;
Μια στιγμή μου είναι αρκετή. Γιατί εσύ θες παραπάνω; Είχα μέσα μου μια ψυχούλα, μια ζωούλα, μια ελπίδα, μια καρδιά που χτυπούσε αντάμα με την δική μου…
Τι μετανιώνω; Που δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω….
Τι με πονά; Που κατέληξες στον κάδο.

Θέλω να έχεις το αντίο που σου αξίζει αγγελούδι μου γιατί έτσι θέλουμε να σε σκεφτόμαστε εμείς… σαν άγγελο. Ελπίζω να είσαι καλά και να ξέρεις πως θα μας λείψεις πολύ. Ακόμα φοράω το βραχιολάκι που μου χάρισε ο μπαμπάς για τον ερχομό σου. Δεν είμαι έτοιμη να το βγάλω. Να ξέρεις σ’ αγαπάμε μωρό μου!!!

ioanna85 έγραψε:

Lilliput σ'ευχαριστώ πολύ.

thequeen86 το ξέρω ότι πονάει κι αυτός πολύ και προσπαθώ να τον παρηγορήσω. Ξέρεις τι μου είπε; Όταν έφευγα για δουλειά δε στεναχωριόμουν γιατί δε σε άφηνα μόνη γιατί είσασταν δύο αλλά τώρα δεν αντέχω να κλείσω την πόρτα το πρωί. Κάνω πως κοιμάμαι όταν ξυπνάει για να με δει λυπημένη και του χαλάσει η μέρα αλλά τον ακούω να αναστενάζει στην κουζίνα...

momirene λυπάμαι για την απώλεια σου...Πόσο παράξενα μου φαίνονται αυτά που λένε οι γύρω μου, έχεις τόσο δίκιο.

Για το μόνο που νοιώθω τυχερή είναι ότι αυτό που έγινε έφερε εμένα και τον άντρα μου πιο κοντά...

ioanna85 έγραψε:mama katerinaευχαριστώ πολύ και εύχομαι τα καλύτερα.
thequeen86 στο υπόσχομαι πως θα μιλήσουμε...