826 Απ: ΕΓΚΥΟΥΛΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012 Νο 25!!!!! Τετ Οκτ 03, 2012 10:09 am
Panik11
Η ψυχή της παρέας!
Νομιζω οτι εχω λιγο τον χρονο για να σας πω και εγω την δικη μου ιστορια τοκετου....Λοιπον ξεκιναω και καλα κουραγια σας!!!!
Την Δευτερα μπηκαμε για τα απαραιτητα στο μαιευτηριο(εξετασεις,γραφειοκρατικα,δωματια,κλισμα,νηστεια κτλ κτλ).Και η αληθεια ειναι οτι το βραδυ κοιμηθηκα σαν πουλακι πραγμα πολυ περιεργο μιας και δεν κοιμομουν σχεδον καθολου.Την Τριτη το πρωι στις 7,00 ερχεται ο τραυματιοφορεας χαιρεταω την μαμα μου και τον αντρα μου και παω για προετοιμασια.Πεταλουδα στο χερι και ορο και καθετηρα .Στις 8,00 παμε χειρουργιο μου λεει η αναισθησιολογος Θεονικη(αυτο ειναι ολο μου το ονομα) θα αισθανθεις μια ζαλαδα μην τρομαξεις ειναι η αναισθησια.Λεω γιατρε ζαλιζομαι και εκει σβησανε ολα.Γεννησα τον μπεμπαρο μου στις 8,35 3560γρ αλλα ειχαμε μια επιπλοκη.Εγω καταφερα να ξυπνησω στις 11,00 γιατι παθαινα αναροφησεις λογω του τσιγαρου.Ενω ειχανε δει το μωρο απο τις 08,45 εμενα με ειδανε στις 11,30.Πολλα φλεματα απο το κωλοτσιγαρο.Καθως προσπαθουσαν να με ξυπνησουν ακουγα τον γιατρο μου να μου λεει Θεονικη ξυπνα γεννησες εναν παιδαρο 3560 και η πρωτη ερωτηση μεταξυ υπνου και ξυπνιου ηταν Γιατρε αναπνεει????Και γελια απο τον γιατρο μου.Ειδα τον αντρα μου και τους δικους μου στις 11,30 με πολλα κλαμματα και τα τιαυτα και μετα ξανα στην αναμονη γιατι η αναισθησιολογος δεν με αφηνε να φυγω μεχρι να φτιαξει η αναπνοη μου στα φυσιολογικα χωρις τεχνικη υποστιριξη.Το παιδακι μου το ειδα στην αιθουσα αναμονης των χειρουργιων στις 12,00.Δεν πιστευα οτι αυτο το μωρο ηταν το δικο μου.Απιστευτα σηναισθηματα.Με τα χιλια ζορια πηγαμε στο δωματιο 13,30 μαζι με το μωρο και απο τοτε εχουμε γινει αυτοκολλητοι.....Θηλαζουμε αν και ειναι πολυ επωδυνο.Δεν καταφερα να τον βαλω σωστα παρολο που ολες οι μαιες στο μαιευτηριο με βοηθησαν πολυ και με εχει τραυματισει και στις δυο θηλες.Καθε θηλασμος και πολυ πονος.Αλλα το προσπαθω και οσο περναει ο καιρος τοσο διορθωνομαστε.ακομα ποναμε βεβαια αλλα ελπιζω οτι θα στρωσουμε σιγα σιγα.Ευτυχως ολα ειναι μια χαρα και ο μικρος ειναι ενας αγγελος.Μαμ κακα και νανι.Μονο αμα μας πιασει κανενας λοξυγγας βγαινουμε απο το προγραμμα μας και αναστατωνομαστε λιγο!!!Δεν το πιστευω οτι εχω στα χερια μου αυτο το ανθρωπακι!!!
Αυτα τα ολιγα.Συγνωμη για την πολυλογια μου αλλα ηθελα να τα μοιραστω μαζι σας!!!
Την Δευτερα μπηκαμε για τα απαραιτητα στο μαιευτηριο(εξετασεις,γραφειοκρατικα,δωματια,κλισμα,νηστεια κτλ κτλ).Και η αληθεια ειναι οτι το βραδυ κοιμηθηκα σαν πουλακι πραγμα πολυ περιεργο μιας και δεν κοιμομουν σχεδον καθολου.Την Τριτη το πρωι στις 7,00 ερχεται ο τραυματιοφορεας χαιρεταω την μαμα μου και τον αντρα μου και παω για προετοιμασια.Πεταλουδα στο χερι και ορο και καθετηρα .Στις 8,00 παμε χειρουργιο μου λεει η αναισθησιολογος Θεονικη(αυτο ειναι ολο μου το ονομα) θα αισθανθεις μια ζαλαδα μην τρομαξεις ειναι η αναισθησια.Λεω γιατρε ζαλιζομαι και εκει σβησανε ολα.Γεννησα τον μπεμπαρο μου στις 8,35 3560γρ αλλα ειχαμε μια επιπλοκη.Εγω καταφερα να ξυπνησω στις 11,00 γιατι παθαινα αναροφησεις λογω του τσιγαρου.Ενω ειχανε δει το μωρο απο τις 08,45 εμενα με ειδανε στις 11,30.Πολλα φλεματα απο το κωλοτσιγαρο.Καθως προσπαθουσαν να με ξυπνησουν ακουγα τον γιατρο μου να μου λεει Θεονικη ξυπνα γεννησες εναν παιδαρο 3560 και η πρωτη ερωτηση μεταξυ υπνου και ξυπνιου ηταν Γιατρε αναπνεει????Και γελια απο τον γιατρο μου.Ειδα τον αντρα μου και τους δικους μου στις 11,30 με πολλα κλαμματα και τα τιαυτα και μετα ξανα στην αναμονη γιατι η αναισθησιολογος δεν με αφηνε να φυγω μεχρι να φτιαξει η αναπνοη μου στα φυσιολογικα χωρις τεχνικη υποστιριξη.Το παιδακι μου το ειδα στην αιθουσα αναμονης των χειρουργιων στις 12,00.Δεν πιστευα οτι αυτο το μωρο ηταν το δικο μου.Απιστευτα σηναισθηματα.Με τα χιλια ζορια πηγαμε στο δωματιο 13,30 μαζι με το μωρο και απο τοτε εχουμε γινει αυτοκολλητοι.....Θηλαζουμε αν και ειναι πολυ επωδυνο.Δεν καταφερα να τον βαλω σωστα παρολο που ολες οι μαιες στο μαιευτηριο με βοηθησαν πολυ και με εχει τραυματισει και στις δυο θηλες.Καθε θηλασμος και πολυ πονος.Αλλα το προσπαθω και οσο περναει ο καιρος τοσο διορθωνομαστε.ακομα ποναμε βεβαια αλλα ελπιζω οτι θα στρωσουμε σιγα σιγα.Ευτυχως ολα ειναι μια χαρα και ο μικρος ειναι ενας αγγελος.Μαμ κακα και νανι.Μονο αμα μας πιασει κανενας λοξυγγας βγαινουμε απο το προγραμμα μας και αναστατωνομαστε λιγο!!!Δεν το πιστευω οτι εχω στα χερια μου αυτο το ανθρωπακι!!!
Αυτα τα ολιγα.Συγνωμη για την πολυλογια μου αλλα ηθελα να τα μοιραστω μαζι σας!!!