αχ!κοριτσια δυσκολο θεμα αυτο..

θα πω μονο τη γνωμη μου κ προσωπικα για μενα!!η καθε αποψη ειναι σεβαστη κ δεν θελω να προκαλεσω καθολου!

μπαινουν συχνα τετοιες σκεψεις στο μυαλο μου...αν ειχε κατι το παιδι,αν χρειαζοταν να μην το κρατησω...αν θα ζουσε μετα κ για ποσο....τα σκεφτομαι ολα αυτα!!βεβαια αν γινοταν δεν ξερω πως θα αντιδρουσα κ ποτε μη λες ποτε...αλλα πιστευω τωρα ετσι οπως τα σκεφτομαι οτι θα το κρατουσα....δεν εχω δικαιωμα να στερησω τη ζωη ενος ανθρωπου...δεν ειναι δικη μου αρμοδιοτητα,Αλλος αποφασιζει!για να μου το χαρισε ο θεος σημαινει οτι καποιο λογο θα εχει,οπως επισης θα εχει λογο να μην ειναι καλα...ισως απλα να δοκιμαζει....
θα το μεγαλωνα με οποιοδηποτε θυσια,επιμονη κ υπομονη,θα ετρεχα γι'αυτο....γιατι θα ειναι το παιδι μου,το αιμα μου,το σπλαχνο απ'τα σπλαχνα μου!!!
εχω 2 παραδειγματα να σας πω που μ'εχουν κανει να βλεπω ακομα περισσοτερο οτι ο θεος δοκιμαζει!
περσι εμαθα για μια συμμαθητρια μου οτι ηταν εγκυος στον 5ο μηνα...της ειπαν οτι τομωρακι της θα βγει μογγολικο κ θα ζησει το πολυ 2 χρονια....η κοπελα εκλαιγε μερα νυχτα κ τελικα αποφασισε με τον αντρας της να μην το κρατησουν κ ταλαιπωρειται.....ΟΜΩΣ την ημερα που πηγε για εκτρωση,αλλαξε γνωμη,δεν το αντεχε κ ειπε οτι ειναι να γινει θα γινει...ο Θεος αποφασιζει,οχι εγω!
οταν γεννησε λοιπον,της ειπε ο γιατρος:<<πραγματικα λυπαμαι,δεν ξερω τι να πω,εγινε τρομερο λαθος....δεν ξερω πως συνεβη αυτο....ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ...σαν ολες οι προηγουμενες εξετασεις για μογγολισμο να ειχαν διαγραφει...>>!!!

κ ενα αλλο παραδειγμα!

πριν 42 χρονια μια κυρια εδω στο νησι εμαθε απ'τους γιατρους οτι το μωρο της θα ειχε συνδρομο down,το κρατησε ομως χωρις δευτερη σκεψη...την ειχαν προειδοποιησει ομως οτι θα ζησει μεχρι 8-10 ετων....τωρα αυτο το παιδακι ειναι 42 χρονων,με προβληματα βεβαια στη συμπεριφορα κ στους τροπους του,αλλα δουλευει,εχει μια μητερα που τον προσεχει ακαταπαυστα κ μαλιστα της λενε οι γιατροι τοσα χρονια οτι χαρη σε κεινη κ την επιμονη της ζει ακομα!!!

πραγματικα συγκινουμαι!κ ολα αυτα με κανουν να σκεφτομαι οτι αν ποτε συνεβαινε κατι τετοιο σε μενα δεν θα το εριχνα....ισως βεβαια να μην ειχαν ζησει αυτα τα παιδια,αλλα κ αυτο θελημα του θεου θα ηταν...
δεν ξερω....ποτε δεν λεω ποτε ομως γιατι δεν ξερεις τι σου ξημερωνει....υπαρχουν κ αλλα προβληματα στα μωρακια που δυστυχως ειναι σοβαροτερα κ η μονη λυση ειναι αυτη....
σας ζαλισα...αλλα αυτες ειναι οι σκεψεις που κανω καμια φορα.....αλλα αν δεν το εχεις ζησει κιολας δεν ξερεις....

manoula3 έγραψε:αχ!κοριτσια δυσκολο θεμα αυτο..

θα πω μονο τη γνωμη μου κ προσωπικα για μενα!!η καθε αποψη ειναι σεβαστη κ δεν θελω να προκαλεσω καθολου!

μπαινουν συχνα τετοιες σκεψεις στο μυαλο μου...αν ειχε κατι το παιδι,αν χρειαζοταν να μην το κρατησω...αν θα ζουσε μετα κ για ποσο....τα σκεφτομαι ολα αυτα!!βεβαια αν γινοταν δεν ξερω πως θα αντιδρουσα κ ποτε μη λες ποτε...αλλα πιστευω τωρα ετσι οπως τα σκεφτομαι οτι θα το κρατουσα....δεν εχω δικαιωμα να στερησω τη ζωη ενος ανθρωπου...δεν ειναι δικη μου αρμοδιοτητα,Αλλος αποφασιζει!για να μου το χαρισε ο θεος σημαινει οτι καποιο λογο θα εχει,οπως επισης θα εχει λογο να μην ειναι καλα...ισως απλα να δοκιμαζει....
θα το μεγαλωνα με οποιοδηποτε θυσια,επιμονη κ υπομονη,θα ετρεχα γι'αυτο....γιατι θα ειναι το παιδι μου,το αιμα μου,το σπλαχνο απ'τα σπλαχνα μου!!!
εχω 2 παραδειγματα να σας πω που μ'εχουν κανει να βλεπω ακομα περισσοτερο οτι ο θεος δοκιμαζει!
περσι εμαθα για μια συμμαθητρια μου οτι ηταν εγκυος στον 5ο μηνα...της ειπαν οτι τομωρακι της θα βγει μογγολικο κ θα ζησει το πολυ 2 χρονια....η κοπελα εκλαιγε μερα νυχτα κ τελικα αποφασισε με τον αντρας της να μην το κρατησουν κ ταλαιπωρειται.....ΟΜΩΣ την ημερα που πηγε για εκτρωση,αλλαξε γνωμη,δεν το αντεχε κ ειπε οτι ειναι να γινει θα γινει...ο Θεος αποφασιζει,οχι εγω!
οταν γεννησε λοιπον,της ειπε ο γιατρος:<<πραγματικα λυπαμαι,δεν ξερω τι να πω,εγινε τρομερο λαθος....δεν ξερω πως συνεβη αυτο....ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ...σαν ολες οι προηγουμενες εξετασεις για μογγολισμο να ειχαν διαγραφει...>>!!!

κ ενα αλλο παραδειγμα!

πριν 42 χρονια μια κυρια εδω στο νησι εμαθε απ'τους γιατρους οτι το μωρο της θα ειχε συνδρομο down,το κρατησε ομως χωρις δευτερη σκεψη...την ειχαν προειδοποιησει ομως οτι θα ζησει μεχρι 8-10 ετων....τωρα αυτο το παιδακι ειναι 42 χρονων,με προβληματα βεβαια στη συμπεριφορα κ στους τροπους του,αλλα δουλευει,εχει μια μητερα που τον προσεχει ακαταπαυστα κ μαλιστα της λενε οι γιατροι τοσα χρονια οτι χαρη σε κεινη κ την επιμονη της ζει ακομα!!!

πραγματικα συγκινουμαι!κ ολα αυτα με κανουν να σκεφτομαι οτι αν ποτε συνεβαινε κατι τετοιο σε μενα δεν θα το εριχνα....ισως βεβαια να μην ειχαν ζησει αυτα τα παιδια,αλλα κ αυτο θελημα του θεου θα ηταν...
δεν ξερω....ποτε δεν λεω ποτε ομως γιατι δεν ξερεις τι σου ξημερωνει....υπαρχουν κ αλλα προβληματα στα μωρακια που δυστυχως ειναι σοβαροτερα κ η μονη λυση ειναι αυτη....
σας ζαλισα...αλλα αυτες ειναι οι σκεψεις που κανω καμια φορα.....αλλα αν δεν το εχεις ζησει κιολας δεν ξερεις....

ΜΠΡΑΒΟ χαιρομαι που υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι που σκεφτονται ετσι...δυστυχως πολλοι γιατροι εχουν κανει τετοια λαθη...και κατι αλλο ..πριν χρονια ουτε καν υπηρχε υπερηχοσ...αν εβγαινε το παιδι με προβλημα το πετουσαμε?οχι βεβαια..ποτε να μη μας τυχει κατι τετοιο βεβαια

Προχθές σκεφτόμουν αυτό το θέμα και αισθανθηκα ευλογημένη που γεννησα τρία παιδιά και δεν αντιμετώπισα αυτό το δίλημα.
Περνούσε πολύ έντονα από το μυαλο μου αυτό το θέμα σε κάθε μου εγκυμοσύνη,νομίζω ότι θα διέκοπτα την κύησή.Πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε μια τόσο μεγάλη ευθυνη, ότι στην πορεία θα λυγιζα και τότε τι θα γινόταν το παιδί μου που θα με ειχε ανάγκη.
Θαυμάζω τους γονείς που συνειδητα φέρνουν στον κόσμο ένα τετοιο παιδι με όλη την επίγνωση της ευθυνης τους, αλλά δεν καταλαβαίνω την επιπολαιότητα κάποιων άλλων που ενώ τα φέρνουν στον κόσμο τα αφήνουν να σαπίζουν σε κάποια ιδρύματα.

manoula3 έγραψε:
εχω 2 παραδειγματα να σας πω που μ'εχουν κανει να βλεπω ακομα περισσοτερο οτι ο θεος δοκιμαζει!
περσι εμαθα για μια συμμαθητρια μου οτι ηταν εγκυος στον 5ο μηνα...της ειπαν οτι τομωρακι της θα βγει μογγολικο κ θα ζησει το πολυ 2 χρονια....η κοπελα εκλαιγε μερα νυχτα κ τελικα αποφασισε με τον αντρας της να μην το κρατησουν κ ταλαιπωρειται.....ΟΜΩΣ την ημερα που πηγε για εκτρωση,αλλαξε γνωμη,δεν το αντεχε κ ειπε οτι ειναι να γινει θα γινει...ο Θεος αποφασιζει,οχι εγω!
οταν γεννησε λοιπον,της ειπε ο γιατρος:<<πραγματικα λυπαμαι,δεν ξερω τι να πω,εγινε τρομερο λαθος....δεν ξερω πως συνεβη αυτο....ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ...σαν ολες οι προηγουμενες εξετασεις για μογγολισμο να ειχαν διαγραφει...>>!!!

Για αυτό σε περιπτώσεις που υπάρχει μετάλλαξη στο DNA (η οποία οδηγεί σε πολλά νοσήματα, μεταξύ των οποίως και το Down), θα πρέπει πρώτα απ' όλα να γίνεται αμνιοπαρακέντηση και ανάλυση του DNA, κάτι που δεν αφήνει κανένα περιθώριο λάθους!

dinalala έγραψε:

manoula3 έγραψε:αχ!κοριτσια δυσκολο θεμα αυτο..

θα πω μονο τη γνωμη μου κ προσωπικα για μενα!!η καθε αποψη ειναι σεβαστη κ δεν θελω να προκαλεσω καθολου!

μπαινουν συχνα τετοιες σκεψεις στο μυαλο μου...αν ειχε κατι το παιδι,αν χρειαζοταν να μην το κρατησω...αν θα ζουσε μετα κ για ποσο....τα σκεφτομαι ολα αυτα!!βεβαια αν γινοταν δεν ξερω πως θα αντιδρουσα κ ποτε μη λες ποτε...αλλα πιστευω τωρα ετσι οπως τα σκεφτομαι οτι θα το κρατουσα....δεν εχω δικαιωμα να στερησω τη ζωη ενος ανθρωπου...δεν ειναι δικη μου αρμοδιοτητα,Αλλος αποφασιζει!για να μου το χαρισε ο θεος σημαινει οτι καποιο λογο θα εχει,οπως επισης θα εχει λογο να μην ειναι καλα...ισως απλα να δοκιμαζει....
θα το μεγαλωνα με οποιοδηποτε θυσια,επιμονη κ υπομονη,θα ετρεχα γι'αυτο....γιατι θα ειναι το παιδι μου,το αιμα μου,το σπλαχνο απ'τα σπλαχνα μου!!!
εχω 2 παραδειγματα να σας πω που μ'εχουν κανει να βλεπω ακομα περισσοτερο οτι ο θεος δοκιμαζει!
περσι εμαθα για μια συμμαθητρια μου οτι ηταν εγκυος στον 5ο μηνα...της ειπαν οτι τομωρακι της θα βγει μογγολικο κ θα ζησει το πολυ 2 χρονια....η κοπελα εκλαιγε μερα νυχτα κ τελικα αποφασισε με τον αντρας της να μην το κρατησουν κ ταλαιπωρειται.....ΟΜΩΣ την ημερα που πηγε για εκτρωση,αλλαξε γνωμη,δεν το αντεχε κ ειπε οτι ειναι να γινει θα γινει...ο Θεος αποφασιζει,οχι εγω!
οταν γεννησε λοιπον,της ειπε ο γιατρος:<<πραγματικα λυπαμαι,δεν ξερω τι να πω,εγινε τρομερο λαθος....δεν ξερω πως συνεβη αυτο....ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ...σαν ολες οι προηγουμενες εξετασεις για μογγολισμο να ειχαν διαγραφει...>>!!!

κ ενα αλλο παραδειγμα!

πριν 42 χρονια μια κυρια εδω στο νησι εμαθε απ'τους γιατρους οτι το μωρο της θα ειχε συνδρομο down,το κρατησε ομως χωρις δευτερη σκεψη...την ειχαν προειδοποιησει ομως οτι θα ζησει μεχρι 8-10 ετων....τωρα αυτο το παιδακι ειναι 42 χρονων,με προβληματα βεβαια στη συμπεριφορα κ στους τροπους του,αλλα δουλευει,εχει μια μητερα που τον προσεχει ακαταπαυστα κ μαλιστα της λενε οι γιατροι τοσα χρονια οτι χαρη σε κεινη κ την επιμονη της ζει ακομα!!!

πραγματικα συγκινουμαι!κ ολα αυτα με κανουν να σκεφτομαι οτι αν ποτε συνεβαινε κατι τετοιο σε μενα δεν θα το εριχνα....ισως βεβαια να μην ειχαν ζησει αυτα τα παιδια,αλλα κ αυτο θελημα του θεου θα ηταν...
δεν ξερω....ποτε δεν λεω ποτε ομως γιατι δεν ξερεις τι σου ξημερωνει....υπαρχουν κ αλλα προβληματα στα μωρακια που δυστυχως ειναι σοβαροτερα κ η μονη λυση ειναι αυτη....
σας ζαλισα...αλλα αυτες ειναι οι σκεψεις που κανω καμια φορα.....αλλα αν δεν το εχεις ζησει κιολας δεν ξερεις....

ΜΠΡΑΒΟ χαιρομαι που υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι που σκεφτονται ετσι...δυστυχως πολλοι γιατροι εχουν κανει τετοια λαθη...και κατι αλλο ..πριν χρονια ουτε καν υπηρχε υπερηχοσ...αν εβγαινε το παιδι με προβλημα το πετουσαμε?οχι βεβαια..ποτε να μη μας τυχει κατι τετοιο βεβαια

Αν κρινεις το σημερα πως είναι ίδιο με 42 χρόνια πριν, τοτε δεν έχω τι να σου πω... εκτός και αν στα χωριά δεν έχει φτάσει η επιστήμη εδώ και 42 χρόνια.

Olivia έγραψε:

manoula3 έγραψε:
εχω 2 παραδειγματα να σας πω που μ'εχουν κανει να βλεπω ακομα περισσοτερο οτι ο θεος δοκιμαζει!
περσι εμαθα για μια συμμαθητρια μου οτι ηταν εγκυος στον 5ο μηνα...της ειπαν οτι τομωρακι της θα βγει μογγολικο κ θα ζησει το πολυ 2 χρονια....η κοπελα εκλαιγε μερα νυχτα κ τελικα αποφασισε με τον αντρας της να μην το κρατησουν κ ταλαιπωρειται.....ΟΜΩΣ την ημερα που πηγε για εκτρωση,αλλαξε γνωμη,δεν το αντεχε κ ειπε οτι ειναι να γινει θα γινει...ο Θεος αποφασιζει,οχι εγω!
οταν γεννησε λοιπον,της ειπε ο γιατρος:<<πραγματικα λυπαμαι,δεν ξερω τι να πω,εγινε τρομερο λαθος....δεν ξερω πως συνεβη αυτο....ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ...σαν ολες οι προηγουμενες εξετασεις για μογγολισμο να ειχαν διαγραφει...>>!!!

Για αυτό σε περιπτώσεις που υπάρχει μετάλλαξη στο DNA (η οποία οδηγεί σε πολλά νοσήματα, μεταξύ των οποίως και το Down), θα πρέπει πρώτα απ' όλα να γίνεται αμνιοπαρακέντηση και ανάλυση του DNA, κάτι που δεν αφήνει κανένα περιθώριο λάθους!

Είπες ακριβώς ότι σκεφτόμουνα μόλις. Δεν υπάρχει δικαιολογία όταν έχεις την υποψία πως μπορεί να έχει το παιδί σου κάποιο πρόβλημα την σήμερον ημέρα να μην κάνεις ΟΛΕΣ τις δυνατές εξετάσεις, για να αποκλείσεις όλα τα περιθώρια λάθους. Αυτά τα πράγματα είναι ανεύθυνα. Ιδίως μέσω από την αμνιοπαρακέντηση, και τις περιμετρικές εξετάσεις εγκεφάλου και σπονδυλικής στήλης μπορούν με ιδιαίτερη σιγουριά πια να διαιστωθούν σοβαρά σύνδρομα και νοητικές παθήσεις από πολύ νωρίς.

Ο προγεννητικός έλεγχος είναι ακριβώς για να περιορίσει, όσο είναι δυνατόν, την πιθανότητα προβλημάτων στο παιδί. Κανείς δεν θέλει να κάνει ένα παιδί που θα ταλαιπωρείται ( και το παιδί και ο γονιός). Ο άντρας μου γεννήθηκε με αναπηρία στο χέρι. Τότε δεν υπήρχαν τα μέσα και δεν το ήξεραν. Η μάνα του όταν τον είδε προτίμησε να τον κλείσει μέσα στο σπίτι, να του δένει το χέρι, να τον κλειδώνει στο δωμάτιο όποτε είχαν καλεσμένους, να μην τον στέλνει στους παππούδες (ενώ τον αδερφό του τον έστελνε) γιατί το χωριό θα "μιλούσε" και να φροντίσει να του υπενθυμίζει να κρύβεται!! Έχει ζήσει τον ρατσισμό από την οικογένειά του, τους συμμαθητές του στο σχολείο (εσύ είσαι κουλό δεν σε παίζουμε ή η μαμά μου μου είπε πως δεν κάνει να σου μιλάω γιατί είσαι ελαττωματικός), τους εργοδότες στη δουλειά (δεν νομίζω πως θα ανταπεξέλθεις), τις γκόμενες (ξέρεις δεν ήξερα ότι είναι ανάπηρος...τώρα δεν σε θέλω!) και έτρεμε μήπως έχει κάτι το παιδί. Δεν πίστεψε κανέναν υπέρηχο περίμενε να την δει. Όταν η μικρή γεννήθηκε και έπεφτε η αιμοσφαιρίνη σαν τρελή ένα λάθος αποτέλεσμα (εξετάσεων αίματος του άντρα μου) έβγαλε πως έχει ένα νόσημα του αίματος το οποίο κληρονόμησε η μικρή και χρειάζεται μεταγγίσεις και εγχείρηση αφαίρεσης σπλήνας. Κόντεψε να πεθάνει πως το έκανε αυτό στο παιδί. Τότε, όσο μας ένωνε το παιδί που το βλέπαμε έτσι άλλο τόσο μας χώριζε το μίσος του για τον εαυτό του..γιατί αυτός έφταιγε για το παιδί. Ευτυχώς όλα τελείωσαν καλά.
Το θέμα είναι πως ο άντρας μου έχει απλασία στο χέρι...του λείπουν 4 δάχτυλα. Δεν έχει νοητική στέρηση, δεν του λείπει ολόληρο μέλος και όμως βίωσε τον ρατσισμό. Πριν 2 χρόνια πελάτης είδε για πρώτη φορά το χέρι του στη δουλειά, φώναξε ααα και τα μάζεψε και έφυγε. Είμαστε άνθρωποι να δεχτούμε ανθρώπους με προβλήματα?? 4 δάχτυλα και έτρεξε ο άλλος μετά από 20 χρόνια που τον ξέρει.. αν έβλεπε κάποιον με νοητική στέρηση τι θα έκανε??? Θεωρώ ότι εφόσον μπορείς να αποφύγεις να ζήσει το παιδί σου τέτοιου είδους ρατσισμό καλύτερα είναι να κάνει διακοπή κύησης. Εκεί πονάς μόνο εσύ!

Bachiemama έγραψε:Ο προγεννητικός έλεγχος είναι ακριβώς για να περιορίσει, όσο είναι δυνατόν, την πιθανότητα προβλημάτων στο παιδί. Κανείς δεν θέλει να κάνει ένα παιδί που θα ταλαιπωρείται ( και το παιδί και ο γονιός). Ο άντρας μου γεννήθηκε με αναπηρία στο χέρι. Τότε δεν υπήρχαν τα μέσα και δεν το ήξεραν. Η μάνα του όταν τον είδε προτίμησε να τον κλείσει μέσα στο σπίτι, να του δένει το χέρι, να τον κλειδώνει στο δωμάτιο όποτε είχαν καλεσμένους, να μην τον στέλνει στους παππούδες (ενώ τον αδερφό του τον έστελνε) γιατί το χωριό θα "μιλούσε" και να φροντίσει να του υπενθυμίζει να κρύβεται!! Έχει ζήσει τον ρατσισμό από την οικογένειά του, τους συμμαθητές του στο σχολείο (εσύ είσαι κουλό δεν σε παίζουμε ή η μαμά μου μου είπε πως δεν κάνει να σου μιλάω γιατί είσαι ελαττωματικός), τους εργοδότες στη δουλειά (δεν νομίζω πως θα ανταπεξέλθεις), τις γκόμενες (ξέρεις δεν ήξερα ότι είναι ανάπηρος...τώρα δεν σε θέλω!) και έτρεμε μήπως έχει κάτι το παιδί. Δεν πίστεψε κανέναν υπέρηχο περίμενε να την δει. Όταν η μικρή γεννήθηκε και έπεφτε η αιμοσφαιρίνη σαν τρελή ένα λάθος αποτέλεσμα (εξετάσεων αίματος του άντρα μου) έβγαλε πως έχει ένα νόσημα του αίματος το οποίο κληρονόμησε η μικρή και χρειάζεται μεταγγίσεις και εγχείρηση αφαίρεσης σπλήνας. Κόντεψε να πεθάνει πως το έκανε αυτό στο παιδί. Τότε, όσο μας ένωνε το παιδί που το βλέπαμε έτσι άλλο τόσο μας χώριζε το μίσος του για τον εαυτό του..γιατί αυτός έφταιγε για το παιδί. Ευτυχώς όλα τελείωσαν καλά.
Το θέμα είναι πως ο άντρας μου έχει απλασία στο χέρι...του λείπουν 4 δάχτυλα. Δεν έχει νοητική στέρηση, δεν του λείπει ολόληρο μέλος και όμως βίωσε τον ρατσισμό. Πριν 2 χρόνια πελάτης είδε για πρώτη φορά το χέρι του στη δουλειά, φώναξε ααα και τα μάζεψε και έφυγε. Είμαστε άνθρωποι να δεχτούμε ανθρώπους με προβλήματα?? 4 δάχτυλα και έτρεξε ο άλλος μετά από 20 χρόνια που τον ξέρει.. αν έβλεπε κάποιον με νοητική στέρηση τι θα έκανε??? Θεωρώ ότι εφόσον μπορείς να αποφύγεις να ζήσει το παιδί σου τέτοιου είδους ρατσισμό καλύτερα είναι να κάνει διακοπή κύησης. Εκεί πονάς μόνο εσύ!

ΕΜΕΝΑ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΗ ΕΙΧΕ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΕΙΧΕ ΚΑΤΣΕΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΦΟΡΑΓΕ ΚΑΤΙ ΣΙΔΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΦΕΡΕΣΑΝΕ ΤΗΝ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΙ ΒΟΛΤΕΣ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕ ΠΑΡΤΥ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ ΠΗΓΕΝΕ ΚΑΙ ΟΔΗΓΑΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΗΡΑΞΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΟΛΟΣΟΓΟ ΤΟΥ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΡΩΤΑΓΑΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ? Η ΘΑ ΚΟΥΤΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ

κοριτσια το παραδειγμα που σας εδωσα (το πρωτο)..οταν εμαθα γι'αυτην την κοπελα κ την εξελιξη της εγκυμοσυνης της,τομυαλομου ΕΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δεν πηγε οοο τι εκανε λαθος ο γιατρος,οοοο ανευθυνοτητα,κ χιλια αλλα οοοοο.....αμεσως σκεφτηκα οτι ισως πραγματικα να ειχε διαγνωστει μογγολισμος στο παιδακι στις εξετασεις...ο θεος δοκιμασε την πιστη της κοπελας κ στο τελος την ανταμειψε!!!
δηλαδη δεν υπαρχει το ενδεχομενο ο θεος που εδωσε αυτη την ασθενεια,να την πηρε κ πισω?!!για μενα ισχυει αυτο το ενδεχομενο,πρωτο κ κυριο απ'ολα!!!

τωρα μια κοπελα που ειπε οτι μαλλον δεν εχει φτασει η επιστημη στα χωρια......εχει φτασει παντου η επιστημη,αλλα χωρις τον θεο ειναι ανυπαρκτη....οσο κ να ''παλευει'' η επιστημη,αμα δεν θελει ο θεος δεν γινεται τιποτα...!!!!

ο ρατσισμος οντως υπαρχει σε μεγαλο βαθμο,ειδικα εδω στην ελλαδα....αλλα κ παλι δεν μπορουμε να στερησουμε τη ζωη επειδη θα βιωσει το ρατσισμο....

δηλαδη αν καποιο παιδι μας εχει στη ζωη του αργοτερα καποιο ατυχημα κ πιθανη αναπηρια....θα το παραγκωνισουμε???δεν νομιζω!το ιδιο ισχυει κ στην κυηση!

ο καθενας αξιζει να ζησει τη ζωη του,οπως ειναι αυτη σταλμενη απ'το θεο κ ΜΟΝΟ εκεινος την παιρνει πισω!

εγω κοριτσια απλα τη γνωμη μου ειπα,ουτε να κοντραρω θελω,ουτε να παρεξηγηθω!!δεν θ'αλλαξω αποψη κ ουτε ζητω απο κανεναν ν'αλλαξει για τον εαυτο του!!ουτε εννοω οτι αααα εσυ το εριξες εισαι κακια...καμια σχεση...ο καθενας οπως το βλεπει πραττει!παντα για τον εαυτο μου μιλαω πως βλεπω τα πραγματα!

Octarin έγραψε:

Το νόημα να κάνεις παιδιά είναι να δώσεις στην κοινωνία ένα άρτιο και ικανό μέλος, που θα μπορεί να προσφέρει και να συνεισφέρει. Αν γνωρίζεις πως δεν θα μπορέσει ποτέ να συμβεί αυτό, κάνε την καρδιά πέτρα και διέκοψε πριν να είναι αργά.

octarin δεν συμφωνω καθολου!!δεν ειναι αυτο το νοημα!!!δηλαδη λες οτι μονο τα αρτια κ ικανα μελη αξιζουν σ'αυτη την κοινωνια???δεν νομιζω!!κ επισης πιστευω κ ενα μη αρτιο κ ικανο μελος μπορει να προσφερει με τον τροπο του!!ο καθενας κατι εχει να προσφερει!!!
δηλαδη αμα δεν εισαι τελειος δεν πρεπει να υπαρχεις???ετσι το κανεις να ακουγεται....

manoula3 έγραψε:κοριτσια το παραδειγμα που σας εδωσα (το πρωτο)..οταν εμαθα γι'αυτην την κοπελα κ την εξελιξη της εγκυμοσυνης της,τομυαλομου ΕΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δεν πηγε οοο τι εκανε λαθος ο γιατρος,οοοο ανευθυνοτητα,κ χιλια αλλα οοοοο.....αμεσως σκεφτηκα οτι ισως πραγματικα να ειχε διαγνωστει μογγολισμος στο παιδακι στις εξετασεις...ο θεος δοκιμασε την πιστη της κοπελας κ στο τελος την ανταμειψε!!!
δηλαδη δεν υπαρχει το ενδεχομενο ο θεος που εδωσε αυτη την ασθενεια,να την πηρε κ πισω?!!για μενα ισχυει αυτο το ενδεχομενο,πρωτο κ κυριο απ'ολα!!!

τωρα μια κοπελα που ειπε οτι μαλλον δεν εχει φτασει η επιστημη στα χωρια......εχει φτασει παντου η επιστημη,αλλα χωρις τον θεο ειναι ανυπαρκτη....οσο κ να ''παλευει'' η επιστημη,αμα δεν θελει ο θεος δεν γινεται τιποτα...!!!!

ο ρατσισμος οντως υπαρχει σε μεγαλο βαθμο,ειδικα εδω στην ελλαδα....αλλα κ παλι δεν μπορουμε να στερησουμε τη ζωη επειδη θα βιωσει το ρατσισμο....

δηλαδη αν καποιο παιδι μας εχει στη ζωη του αργοτερα καποιο ατυχημα κ πιθανη αναπηρια....θα το παραγκωνισουμε???δεν νομιζω!το ιδιο ισχυει κ στην κυηση!

ο καθενας αξιζει να ζησει τη ζωη του,οπως ειναι αυτη σταλμενη απ'το θεο κ ΜΟΝΟ εκεινος την παιρνει πισω!

εγω κοριτσια απλα τη γνωμη μου ειπα,ουτε να κοντραρω θελω,ουτε να παρεξηγηθω!!δεν θ'αλλαξω αποψη κ ουτε ζητω απο κανεναν ν'αλλαξει για τον εαυτο του!!ουτε εννοω οτι αααα εσυ το εριξες εισαι κακια...καμια σχεση...ο καθενας οπως το βλεπει πραττει!παντα για τον εαυτο μου μιλαω πως βλεπω τα πραγματα!

Με κάλυψες μανούλα! Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη για τέτοιες καταστάσεις και τα παιδιά υποφέρουν. Από την άλλη σκέφτομαι ότι μπορεί να συμβεί οτιδήποτε στην πορεία της ζωής ενός παιδιού. Τότε τι θα κάνουμε; Αν σκεφτεί η κάθε μανούλα το δικό της παιδί πως θα ένιωθε; Εγώ προσωπικά νιώθω ότι θα έκανα τα πάντα για την κόρη μου ότι και όποτε το χρειαζόταν και δε θα την παρατούσα ποτέ. Εκτός αυτού νιώθω ότι δεν μπορώ εγώ να αποφασίσω για τη ζωή ενός ανθρώπου. Σέβομαι όμως απόλυτα την απόφαση που παίρνουν κάποιοι να μην κρατήσουν τα παιδιά και καταλαβαίνω πόσο πολύ πονάει και αυτή η απόφαση

Octarin έγραψε:Το νόημα να κάνεις παιδιά είναι να δώσεις στην κοινωνία ένα άρτιο και ικανό μέλος, που θα μπορεί να προσφέρει και να συνεισφέρει. Αν γνωρίζεις πως δεν θα μπορέσει ποτέ να συμβεί αυτό, κάνε την καρδιά πέτρα και διέκοψε πριν να είναι αργά.

Και αν κάποιο μέλος γεννηθεί ''ικανό'' και στην πορεία γίνει ''μη ικανό'' (και βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη γιατί δεν την συμμέρίζομαι ως χαρακτηρισμό για άνθρωπο) τι γίνεται? Υπάρχει κάποιο μέρος που μπορούμε να τους ''πετάξουμε''? Ή έχει διαφορά αν γεννηθεί ''μη ικανό'' σε σχέση με το να γίνει στην πορεία; Και τελικά, ποιός αποφασίζει τον βαθμό ικανότητας ενός ανθρώπου; (γιατί υπάρχουν πολλοί βαθμοί αναπηρίας νοητικής ή σωματικής). Ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι!

Κορίτσια, πιστεύω ότι αυτό έχει να κάνει και με τον ίδιο τον άνθρωπο που θα φέρει στον κόσμο το παιδί. Αν μέσα του είναι σίγουρος ότι μπορεί να είναι δίπλα του σε ΟΛΗ του τη ζωή, τότε έχει καλώς. Δραματικό είναι να γεννάς ένα παιδί και μετά να το εγκαταλείπεις. Θέλει κότσια και τεράστια δύναμη ψυχής να δοθείς 100% σε ένα άτομο που εξαρτάται πλήρως από εσένα.

Παιδί με σύνδρομο Down δεν νομίζω πως θα έριχνα, γιατί η κοινωνία (ίσως όχι ακόμα στην Ελλάδα) έχει ανοίξει τους ορίζοντές της και πλέον μπορούν και αυτά τα άτομα να ζήσουν μια όμορφη ζωή. Δεν θεωρώ τα παιδιά με σύνδρομο Down δυστυχισμένα, έχουν τους δικούς τους κώδικες και τον δικό τους τρόπο ζωής και μπορούν να είναι χαρούμενα.

Θα έριχνα, όμως, ένα παιδί με σοβαρές ανωμαλίες, ένα παιδί που θα έμενε "φυτό" σε όλη του τη ζωή, ένα παιδί με πολλές δυσπλασίες (κώφωση, τύφλωση, ανωμαλίες καρδιάς, όλα μαζί). Δεν είμαι τόσο δυνατός άνθρωπος για να το φέρω στη ζωή... Από την άλλη, έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια λέγονται...

Όχι, εγώ προσωπικά δε θα τη συνέχιζα.
Δεν έχω τη δύναμη ψυχής που απαιτείται!

manoula3 έγραψε:

Octarin έγραψε:

Το νόημα να κάνεις παιδιά είναι να δώσεις στην κοινωνία ένα άρτιο και ικανό μέλος, που θα μπορεί να προσφέρει και να συνεισφέρει. Αν γνωρίζεις πως δεν θα μπορέσει ποτέ να συμβεί αυτό, κάνε την καρδιά πέτρα και διέκοψε πριν να είναι αργά.

octarin δεν συμφωνω καθολου!!δεν ειναι αυτο το νοημα!!!δηλαδη λες οτι μονο τα αρτια κ ικανα μελη αξιζουν σ'αυτη την κοινωνια???δεν νομιζω!!κ επισης πιστευω κ ενα μη αρτιο κ ικανο μελος μπορει να προσφερει με τον τροπο του!!ο καθενας κατι εχει να προσφερει!!!
δηλαδη αμα δεν εισαι τελειος δεν πρεπει να υπαρχεις???ετσι το κανεις να ακουγεται....

Για να εξηγήσω, γιατί φαίνεται πως άγγιξα θρησκευτικές χορδές. Αρχικά για μένα δεν υπάρχει θεός που να κάνει μανούβρες τέτοιες με τις ζωές των ανθρώπων, οπότε το θέμα δεν πρόκειται να το συζητήσω από αυτήν την άποψη, σεβαστή η άποψη της οποιασδήποτε θρησκείας, αλλά δεν την συμμερίζομαι. Το να μου πει κανείς πως θεός μου έστειλε ένα παιδί με νοητική καθυστέρηση για να μου "πεί" κάτι, δεν με πείθει ούτε μου ακούγεται λογικό, να μου πεί πως μου το έστειλε για να με τιμωρήσει ή να με δοκιμάσει το θεωρώ μεγάλη φτήνια για ένα θεό. Το ίδιο μπορεί να ισχύει με το αν βρώ ένα τυφλό γατάκι στο δρόμο και τι θα επιλέξω να κάνω μαζί του. Η λέξη κλειδί εδώ είναι η επιλογή.

Κατα δεύτερον, το φυσιολογικό είναι να γενιέται ένας άνθρωπος αρτιμελής και νοήμων, μέσα στα αποδεκτά κοινωνικώς πλαίσια. όταν ξέρεις πως δεν θα γεννηθεί αρτιμελής, ξέρεις πως θα έχει κάποιο πρόβλημα στη ζωή του αλλά παλευεται, όλο και περισσότερο με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας. Όταν ξέρεις πως θα γεννηθεί και θα παραμείνει νοητικά ανίκανος, δεν ξέρω πως και αν παλεύεται. Όπως είπε και η Ολίβια, αν θες εσύ σαν μάνα και πιστέυεις πως έχει τα κουράγια να γεννήσεις και να μεγαλώσεις ένα πλάσμα με σοβαρή νοητική καθυστέρηση, μέχρι να πεθάνει ή αυτό ή εσύ, τότε κάντο. Αν και πάλι εγώ δεν συμφωνώ, αλλά προβλημά μου αυτό.

Όσο για το αν γεννηθεί κανείς ικανός και γίνει αργότερα ανίκανος, αυτή η ερώτηση είναι λίγο αφελής, γιατί με την πάροδο του χρόνου όλοι μας γινόμαστε σε πολλά πράγματα σταδιακά όλο και πιο ανίκανοι, οπότε δεν απαντώ καθ'ολοκληρίαν. Για παράδειγμα, δεν γεννιέται κανείς με alzheimers, έρχεται με το χρόνο, και είναι ένα πρόβλημα καθαρά κληρονομικό επίσης, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να ανιχνευτεί η πιθανότητα εμφάνισής του εκ των προτέρων.Η ευθύνη της μάνας όσον αφορά το πως θα φέρει το παιδί της στον κόσμο περιορίζεται στους εννιά μήνες. Από κεί και πέρα το παιδί δεν είναι αποκλειστική της ευθύνη, μπαίνει μέσα και το υπόλοιπο περιβάλλον και η κοινωνία. Μόνο στους εννιά μήνες είναι υπεύθυνη κατά 100% η μάνα, από κει και πέρα παίζουν ρόλο κατά πολύ και οι εξωγενείς παράγοντες. Το θέμα της ικανότητας ενός ανθρώπου δεν είναι ζήτημα απολυτότητας, είναι ζήτημα γεννετικής. Αν μια καρδιά δουλευει, δουλευει, μέχρι να σταματήσει να δουλευει. Αν δεν δουλευει εξ'αρχής, ε, δεν θα δουλέψει με το έτσι θέλω. Και όσον αφορά την "απολυτότητά" μου σχετικά με τα παιδιά με βαριές νοητικές παθήσεις, δεν είναι απολυτότητα, αλλά συμπόνοια. Επειδή έχω μια κάποια προσωπική εμπειρία, το να βλέπεις έναν άνθρωπο να τυραννιέται μια ζωή χωρίς να του αξίζει και να φταίει, ε ναι, θα είμαι απόλυτη, θα προτιμήσω να μην το κάνω αυτό στο δικό μου το παιδί. Όταν θα σε κοιτάξει με το ερωτηματικό ύφος του "γιατί όχι κι εγώ;" τότε έλα και πες μου αν δεν θα θες να ανοίξεις τα σωθικά σου στα δύο για να βρεις μια απάντηση που δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Και ναι, Νικολέττα, υπάρχει ο Καιάδας, και ίσως να μην είχαν εντελώς άδικο οι Σπαρτιάτες.

Δεν νομίζω πως προσωπικά έχω κάτι άλλο πλέον να προσθέσω, και η απάντησή μου στο αρχικό ερώτημα του τι θα έκανα είναι ξεκάθαρη. Αυτά από μένα, και καλό ξημέρωμα.