Dim έγραψε:Κοπέλα μου διάβασα από την αρχή την ιστορία σου και πραγματικά έχω σοκαριστεί από τη στάση των δικών σου. Το αγόρι σου το βγάζω απέξω είναι απλά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ και επιπόλαιος. Συγχαρητήρια για την απόφαση σου και όσο δύσκολα και αν τα βρεις, να ξέρεις ότι ένα γέλιο και μια αγκαλιά από το παιδάκι σου θα σου δίνει όλη τη δύναμη του κόσμου. Πάω τώρα στους γονείς σου, αφού σου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο ανταπέδωσε τον. Πρώτων προσπάθησε όταν συζητάς μαζί τους να μη φωνάζεις και να μη κλαις, θα καταλάβουν πιο γρήγορα το πόσο αποφασισμένη είσαι. Δεύτερων παίξε με τη ψυχολογία της μητέρας σου φράσεις όπως «θες να το ρίξω και μου λες ότι θα μου καταστρέψει τη ζωή γιατί αυτό συνέβη με εσένα;;; Με τη στάση σου δηλαδή μας λες ξεκάθαρα ότι θα προτιμούσες να έχεις σκοτώσει εμένα, να μην είχες κάνει αυτή την οικογένεια, για ένα πτυχίο και 10 βόλτες σε μπαράκια» πάτα σημαντικά κουμπιά σε αυτήν. Ο πατέρας σου πιστεύω ότι είναι του χεριού σου, αν δεν έχει τη μητέρα σου να του τρώει τα αυτιά θα γίνει πολύ γρήγορα πανευτυχής παππούς. Όσο για το τι παράδειγμα δίνεις στην 15χρονη αδελφή σου, πες τους ότι δίνεις το καλύτερο. Δίνεις το παράδειγμα ενός ανθρώπου που αναλαμβάνει τις ευθύνες του, στέκεται μπροστά σε αυτό που δημιούργησε και δεν επαναπαύεται σε εύκολες επιφανειακά λύσεις. Όλες να ξέρεις ότι θα δώσουμε ένα χέρι βοηθείας, όταν απελπίζεσαι να βάζεις το χέρι σου στη κοιλίτσα σου και να οραματίζεσαι το μωράκι μέσα σου, να το χαϊδεύεις με τη σκέψη σου και να του μιλάς γλυκά. Να ξέρεις ότι έχεις ένα θησαυρό που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Σε φιλώ γλυκά…

NeNaKi_Gr έγραψε:
Πριν διαβάσω την ιστορία σου, σκεφτόμουν να γράψω την δική μου ως θέμα, γιατί είναι η αιτία που τις δύο τελευταίες μέρες δεν είμαι στα καλύτερα μου και ένιωθα την ανάγκη να τα βγάλω τα σωψυχά μου μια φορά και γώ για μένα.
Διαβάζοντας όμως την δικιά σου, πήρα την απόφαση να την γράψω εδώ, για σένα, ελπίζοντας ότι θα διδαχτείς κάτι απο αυτήν και θα έχει προσφέρει σε έναν άνθρωπο κάτι καλό, εκτός απο απόψεις.
....
Από μικρό παιδί, όταν με ρωτούσαν «τι θα ήθέλες να γίνεις όταν μεγαλώσεις», εγώ απόλυτα απαντούσα «νηπιαγωγός» και καθώς μεγάλωνα αυτή μου η επιθυμία γινόταν όλο και εντονότερη και όταν τελικά ήρθε η στιγμή να το προσπαθήσω, τα κατάφερα να μπω στην πρώτη μου ειδικότητα... βρεφονηπιοκόμος.
Η χαρά μου απερίγραπτη και ξεκίνησα με δύναμη εκεί. Ένα από τα μαθήματά που κάποια στιγμή κλιθήκαμε να περάσουμε, ήταν και η πρακτική άσκηση. Βασικό μάθημα που επιβαλλόταν να βγει ανά πάσα στιγμή, για να πάρω πτυχίο.
Η πρακτική αφορούσε σε επισκέψεις εντός παιδικών σταθμός και νηπιαγωγείων... η θεωρία των υπολοίπων μαθημάτων στην πράξη δηλαδή.
Η υπεύθυνη καθηγήτρια του συγκεκριμένου μαθήματος, μας έδινε τότε τη δυνατότητα να μοιράσουμε μόνες μας τα πόστα. Να επιλέξουμε δηλαδή η καθεμιά μας σε ποιο παιδικό σταθμό θα βρεθεί. Σε κάθε «δουλειά» αντιστοιχούσαν και 2-3 κοπέλες, αν θυμάμαι καλά.
Εγώ, όντας πάντα διαφορετική, επέλεξα το αντίστοιχο που θα έκανε τη διαφορά, να αναλάβω σε ένα ειδικό κέντρο για παιδιά με νοητική υστέρηση. Κάτι το οποίο δεν το μετάνιωσα ποτέ... !

Στο κέντρο αυτό, υπήρχαν τρεις ομάδες παιδιών... Αυτά που οι γονείς τους ήταν εργαζόμενοι και οπότε τα άφηναν το πρωί και τα έπαιρναν το μεσημέρι μετά την εργασία τους (συνήθως τα πηγαινοέφερνε ειδικό λεωφορείο).
Εκείνα που οι γονείς τους δεν είχαν την δυνατότητα να τους προσφέρουν στο σπίτι την ιδιαίτερη φροντίδα που χρειάζονται αυτά τα παιδιά και έτσι τα άφηναν όλη την εβδομάδα στο κέντρο, όμως κάθε Παρασκευή μεσημέρι ήταν εκεί, άπαντες παρόντες, για να τα πάρουν και να περάσουν όλοι μαζί σαν οικογένεια το Σαββατοκύριακο τους στο σπίτι, καθώς και κάθε φορά στις Αργίες.
Και υπήρχαν και τ΄ άλλα τα παιδιά, αυτά που... δεν ήταν παιδιά κανενός Θεού.... που οι γονείς τους τα έκλεισαν πίσω από μια πόρτα ενός ιδρύματος και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ξανά για το πως ή αν ζουν.
Και όλα αυτά γιατί... γιατί ήταν «καθυστερημένα» και δεν ήθελαν να έχουν άρρωστα παιδιά, γιατί ήταν ντροπή να έχουν ένα τέτοιο παιδί, γιατί δεν είχαν τη διάθεση να φροντίσουν ένα παιδί που εξαιτίας τους γεννήθηκε έτσι και υποφέρει και τόσο απλά το αποκάλεσαν μπελά και το πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων. Γιατί εκείνοι ήταν άχρηστοι ως γονείς!

Ένα λοιπόν απο αυτά τα παιδιά που έτυχε να γνωρίσω, ήταν και ένα 5χρονο κοριτσάκι. Ένα γλυκύτατο παιδί, αδύνατο, καστανοξανθούλη, ζωηρό, με ναζιάρικο βλέμμα. Αν παρέβλεπες την ιδιομορφία στο πρόσωπο που συνήθως έχουν όλα αυτά τα παιδάκια, ήταν ένα αστεράκι σαν όλα τ’ άλλα.
Αυτό το κορίτσι, απο την αρχή έδειξε μια ιδιαίτερη αδυναμία στο πρόσωπό μου, ο βασικός κανόνα όμως του βρεφονηπιοκόμου δεν μου επέτρεπε ποτέ να το ξεχωρίσω απο τα άλλα της ομάδας μου και να ανταποδώσω κάποιο παραπάνω ιδιαίτερο ενδιαφέρον απο ότι στα άλλα.
Έτσι, πάντα προσπαθούσε με αντιδραστικό τρόπο να μου τραβήξει την προσοχή.
Και τα κατάφερε τελικά, αλλά όχι με τον τρόπο που περίμενε.

Κάθε Παρασκευή μεσημέρι, όταν έφτανε η ώρα που έρχονταν οι γονείς να πάρουν τα παιδιά τους για το Σαββατοκύριακο, αυτό στεκόταν ακίνητο μπροστά στην πόρτα περιμένοντας και κρατώντας στα χεράκια του την χειροτεχνία που φτιάχναμε κάθε φορά την ημέρα εκείνη για τους γονείς. Στεκόταν ακούνητο, αμίλητο, με τα μάτια καρφωμένα για ώρες στην πόρτα και περίμενε να έρθει κάποιος να το πάρει, αλλά ποτέ δεν ερχόταν κανείς.
Ζήτησα δύο φορές να το πάρω στο σπίτι και μόνο για το Σαββατοκύριακο, αλλά φυσικά ήταν ενάντια στους κανόνες και δεν έγινε δεκτό. Κατανοητό φυσικά, ακόμα και τώρα.

Ο πόνος που ένιωθε αυτό το παιδί ήταν αβάσταχτος. Το είχαν απορρίψει οι ίδιοι οι άνθρωποι που επέλεξαν να του δώσουν τη ζωή. Το εξόρισαν, γιατί θεώρησαν ότι ήταν λίγο γι’ αυτούς, ότι ήταν η ντροπή τους και δε θα έπρεπε να βλέπει ο κόσμος ότι στην οικογένεια τους υπάρχει ένας καθυστερημένος, ένας χαζός άνθρωπος που δεν προσφέρει τίποτα παρά μόνο την αρρώστια του.
Στην πραγματικότητα όμως, εκείνοι ήταν οι άρρωστοι και η ντροπή του κόσμου, όχι το παιδί. Από λάθος δικό τους γεννήθηκε όπως γεννήθηκε, από την ασυνειδησία τους και παρ΄ όλα αυτά αυτό το νοητικά στερημένο παιδί τους συγχωρούσε, για λίγη και μόνο αγάπη. Τόσο απλό!
Κάποια στιγμή μη αντέχοντας να βλέπω πλέον αυτό το θέαμα, αναφέρθηκα στην υπεύθυνη ζητώντας να επικοινωνήσει με τους γονείς, πράγμα που φυσικά αρνήθηκε, γιατί αυτές τις εντολές είχε πάρει από τους ίδιους γονείς. Δεν την κατηγορώ ούτε σήμερα, την δουλειά της έκανε.
Και λίγο αργότερα, πεισμώνοντας, βρήκα τον τρόπο και τους κάλεσα εγώ... δε θα ήθελα να μεταφέρω τι μου είπε η μητέρα, την αποκαλώ έτσι για να της αποδώσω το ρόλο στην αφήγηση της ιστορίας, γιατί στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω αν θα έπρεπε να την αποκαλώ με αυτόν τον ιερό τίτλο.
Την επόμενη όμως μέρα, κλήθηκα τόσο εγώ, όσο και η Καθηγήτρια μου, να παρουσιαστούμε στο γραφείο της διευθύντριας και παρουσία της «μητέρας» του παιδιού μου έγιναν, σε όχι και τόσο κόσμιους τόνους, οι απαραίτητες συστάσεις.
Οι μήνες που ακολούθησαν δεν ήταν και οι καλύτεροι μου, καθ΄ ότι το κλίμα ήταν ήδη βεβαρημένο... άρχισα να βλέπω και άλλα περιστατικά, ίδια, αλλά και διαφορετικά, άρχισαν να άκουω και άλλα τόσα... ήμουν που ήμουν και το μαύρο πρόβατο... κι έτσι παραιτήθηκα και απο το ίδρυμα και απο την πρακτική μου και απο μια ειδικότητα που την φανταζόμουν κάπως «αλλιώς», πιο...μαγευτική και ονειρεμένη. Γιατί, όταν σαν παιδί σκεφτόμουν να κάνω τι δασκάλα σε μωρά, να προσέχω τα παιδιά μιας οικογένειας, φανταζόμουν την όλη ιστορία σαν μια πολύχρωμη ζωγραφιά με κλόουν, μπαλόνια και ουράνια τόξα, μα αυτό που στην πραγματικότητα είδα όταν μεγάλωσα, ήταν μια μουτζούρα με μαύρο στυλό, μουντή και τίποτα παραπάνω και δε μου άρεσε καθόλου, με απογοήτευσε.
Αποφάσισα να κρατήσω λοιπόν, αυτήν την μαγευτική εικόνα για τα δικά μου παιδιά και έτσι πήρα τα μπογαλάκια και τις ευαισθησίες μου και έφυγα.
Εγκατέλειψα την ειδικότητα μου και τελικά, σπούδασα δίκτυα και συστήματα υπολογιστών και λοιπά, και λοιπά, και λοιπά...

Κάποιες βδομάδες μετά την παραίτηση μου, πήγα στο κέντρο για να δω την μικρή και να την αποχαιρετίσω. Ήμουν με τη μητέρα μου θυμάμαι. Είχαμε καθυστερήσει όμως και πάνω στη φούρια μου ξέχασα να της πάρω ένα δωράκι, έτσι για να με θυμάται.
Σταμάτησα σε ένα ανθοπωλείο της συμφοράς, γιατί μόνο γαρύφαλλα και κάτι πρασινάδες είχε, που υπήρχε δίπλα στο ίδρυμα και αγόρασα ένα λευκό γαρυφαλλάκι.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.... όταν της το έδωσα, το άρπαξε στα χέρια της και έμοιαζε λες και ήταν το πιο πολύτιμο παιχνίδι που της έκαναν δώρο. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη, γυρνούσε γύρω γύρω και το έδειχνε παντού, ότι πήρε δώρο, ένα γαρύφαλλο. Ένα γ@μημένο γαρύφαλλο, αυτό ήταν το μόνο που ζητούσε αυτό το παιδί... κάτι απο κάποιον με αγάπη.
Αυτό το κοριτσάκι, όπως με πληροφόρησε μια παλιά μου συμφοιτήτρια που εργάζεται εκεί, προχθές στα 18 του χρόνια έφυγε απο τη ζωή από φυσικά αίτια, ως είθισται να συμβαίνει καμιά φορά σε αυτά τα παιδιά, μα ήταν και πάλι μόνο... χωρίς γονείς που ίσως αν τους είχε, να έβρισκε λόγο να μείνει λίγο παραπάνω σε αυτόν τον κόσμο.
Και αισθάνομαι υπεύθυνη, γιατί μπορεί να αντέδρασα, αλλά δεν προσπάθησα πολύ. Είπα, όχι δε θα πάρω και έφυγα, ενώ έπρεπε να μείνω και με το πείσμα μου να φτιάξω τα πράματα όπως θέλω εγώ. Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω για να έχω τη συνείδηση μου καθαρή, εναντιώθηκα και τέλος. Το αποτέλεσμα όμως, παρέμεινε το ίδιο.

Και γιατί αυτή η ιστορία να σε αφορά?

Γιατί ίσως ένα εξίσου τραγικό «λάθος» ετοιμάζεσαι να κάνεις... λυπάμαι που ακούγομαι τόσο σκληρή... δεν είμαι, πίστεψε με... δεν σε καταδικάζω, γιατί πρώτα πρέπει να καταδικαστούν άλλοι πρίν απο σένα, όπως και για τα λάθη του δικού σου παιδιού θα πρέπει να απολογηθείς πρώτη εσύ κάποτε.
Κάνε ότι αισθάνονται τα μέσα σου και καμιά μας δε θα σε κατηγορήσει, καμιά μας δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει, πρόκειται για τη δική σου ζωή.
Μα για μια στιγμή μόνο θέλω να σκεφτείς, κλείσε τα μάτια και σκέψου...
στην θέση του κοριτσιού αυτού, το δικό σου παιδί.
στη θέση τη δική σου και του συντρόφου σου, του γονείς του.
στη θέση του «κόσμου», τους δικού σου γονείς.

Οι γονείς αυτού του κοριτσιού το απέρριψαν χωρίς δισταγμό, γιατί έτσι απαιτούσε ο κόσμος, γιατί ήταν ντροπή και γιατί όπως ήταν, ήταν ανεπιθύμητο για τους ίδιους, παρ΄ όλο που εκείνοι ευθύνονταν γι’ αυτό.

Ακριβώς έτσι και εσύ... Πως θα απορρίψεις ένα παιδί, που το μόνο που ζητάει είναι λίγη από την αγάπη σας, επειδή είναι αποτέλεσμα μιας απρόσμενης εγκυμοσύνης, επειδή οι γονείς σου θεωρούν ότι θα είναι ντροπή για τον κόσμο? Και όλα αυτά χωρίς να φταιει καν αυτό, χωρίς να το διάλεξε.
Είναι δικοί σας ευθύνη... Του συντρόφου σου που δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί, δική σου που δεν φρόντισες να τον συγκρατήσεις και των γονιών σου, πρωτίστως της μητέρας σου που δε φρόντισε, αν και έμπειρη στο θέμα αυτό, να σε κατηχήσει κατάλληλα, ώστε σαν γυναίκα να μάθεις να κουμαντάρεις και να χρησιμοποιείς όπως πρέπει το σώμα σου σε τέτοιες καταστάσεις και να σου δώσει το κίνητρο να ενημερωθείς για τα ανάλογα μέτρα αντισύλληψης. Είναι δικιά σας ασυνειδησία, όλων σας ανεξαιρέτως.
Φταιτε όλοι σας, εκτός από αυτό το παιδί.... και αν το κρατήσεις, θα είναι σαν η ιστορία που μόλις σου διηγήθηκα να πήρε ένα αίσιο τέλος.... να άνοιξε επιτέλους η πόρτα και να έτρεξε το κοριτσάκι στην αγκαλιά της δικής του μαμάς.

Εγώ και γενικότερα και αυστηρότατα, θυμώνω πολύ με τέτοιες καταστάσεις... είμαι συντηρητική και δεν το κρύβω! Δεν είμαι υπέρ του ότι έμεινες έγκυος στα 22 σου, χωρίς να είσαι έτοιμη, συνειδητοποιημένη και χωρίς να το επιδιώκεις νοητά. Δεν μου αρέσει το 'έτυχε', μου αρέσει το 'θέλω' σε αυτές τις περιπτώσεις.
Δεν δικαιολογώ ούτε μία "ανεπιθύμητη" εγκυμοσύνη εν έτη 2011... από τη στιγμή που όταν το κάνατε, ξέρατε τι κάνατε και στα 22 σας όφείλατε και οι δυό σας να γνωρίζετε πολύ καλά τις επιπτώσεις των πράξεών σας, είναι επιθυμητότατη η εγκυμοσύνη.... έτσι πες του του λεγάμενου και σε τιμά που εσύ το αποδέχεσαι!!!

Ότι έγινε όμως, έγινε και έτσι δέξου το παιδάκι σου και κράτησε το. Εφ΄ όσον ήρθε, άνοιξε του την πόρτα. Άλλωστε εσείς το προσκαλέσατε, δεν ήρθε απο μόνο του.
Εσύ απο την αρχή το αποδέχεσαι και αυτό είναι άξιο επαίνων, μα ότιδήποτε κι αν συμβεί θα είναι υπευθύνη δική σου... είσαι ενήλικη και είσαι η μάνα... δεν υπάρχει δικαιολογία που να λέει... εγω το ήθελα και είπα όχι, αλλά οι γονείς μου δεν το ήθελαν και έγινε...
Αν το θέλεις με όλο σου το είναι, μείνε εκεί και άλλαξε τους εσύ τη γνώμη, πάλεψε γι΄αυτό που πιστεύεις και άλλαξε τα πάντα.
Εγώ δεν το είχα παλέψει, είπα μόνο ένα παραιτούμε και έβγαλα την ουρά μου απ' έξω, αλλά η ευθύνη εξακολουθώ να νιώθω μέσα μου ότι είναι δικιά μου... ούτε των γονιών, ούτε του κόσμου, αλλά δικιά μου που δεν ήμουν αρκετή.
Για σένα και το παιδί σου...

Σκέψου πως αν η μητέρα σου είχε αντιμετωπίσει το ίδιο δίλημμα κάποτε και δε σε αποδεχόταν, τώρα δε θα ήσουν κοντά μας, εδώ. Κι όμως είσαι, ένας άνθρωπος, μια ακόμα ψυχή που νιώθει και σκέφτεται. Πως θα μπορέσεις να στερήσεις από έναν άλλο άνθρωπο, από το παιδί σου, το δικαίωμα του να υπάρξει?

Ότι κι αν πράξεις, όπως κι αν τελικά το πράξεις, όλες μας θα είμαστε μαζί σου...
Και μη φοβάσαι για τα δύσκολα... μια μάνα μπορεί να χορέσει τον κόσμο όλο σε μια κωλότσεπη για το παιδί της και δε θα μπορέσει να βρεί τρόπο να το ζήσει αν χρειαστεί?
Άλλωστε και η μάνα σου, τέτοια μάνα είναι και ότι κι αν λέει, δεν πρόκειται να σε αφήσει να πάθεις κακό

Παρ' όλα όμως τα μακρυνάρια που σου γράφουμε απο πάνω και αφορούν απόψεις εντελώς δικές μας, η απόφαση είναι μόνο δική σου... ζύγησε τα και πράξε ως ενήλικη αναλόγως.

Συγχωράτε με για το τεράστιο Post
Συνηθίζω να γράφω μεγάλα κείμενα, αλλά αυτή τη φορά επιβαλλόταν να ξεφύγω και πολύ παραπάνω...
Το θέμα σου είναι σοβαρό και έχω και γω το ζόρι μου... καταλαβαίνετε

Άλλωστε, ότι είχα να πω το είπα μαζεμένο... Δεν προσθέσω κάτι άλλο

thequeen86 έγραψε:πηγαινε κ βαλτου στο you tube να δει πως αντιδραει ενα εμβρυο την ωρα που το σκωτονουν.ετσι για να παθει το σοκ της ζωης του το γαιδουρη

dimitrouline έγραψε:ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΓΛΥΚΟΥΛΕΣ ΜΟΥ.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.
ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΑΝ.. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΡΙΞΩ..
ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΠΗΡΕ ΤΗΛ Κ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑ ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ ΧΘΕΣ (ΠΟΥ ΘΑ ΕΒΓΑΙΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΣΚΑΣΕΙ). Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΗΤΑΝ "ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΛΑ ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ?ΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΑ?"
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ 'ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΗΣ' ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ Κ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΠΟΥ ΚΑΛΑ ΜΟΝΟ Κ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΝΕΥΡΗΣΕΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ ΤΕΛΕΙΑ!
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ... ΑΣΧΕΤΟ ΑΥΤΟ,ΑΠΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΑΣ ΒΑΛΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΛΙΜΑ...
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ ΕΓΩ? ΝΑ ΠΑΩ ΛΕΤΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΠΑΛΙ??
ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΙΣΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ..
ΧΘΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΣΕ 10 ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΕΙΠΕ 'ΘΑ ΔΟΥΜΕ'.
ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ...ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ..

dimitrouline έγραψε:ΞΕΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΚΑΤΙ?
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΡΕΒΕΖΑ (ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΣΤΗΣ ΣΕ ΕΤΑΙΡΙΑ). Η ΜΑΜΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΡΩΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ/ΧΩΡΙΟ/ΝΗΣΙ ΘΑ ΤΗ ΔΙΟΡΗΣΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΑ... ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ ΕΔΩ...
ΑΥΤΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ... ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ.ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΙΘΩ ΜΕΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΩ Κ ΜΟΝΗ,ΟΤΙ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΚΤΛ,ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΑΦΗΝΩ?? ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ... ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΑΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ.ΝΑΙ ΤΟ ΘΕΛΩ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΑ,ΑΛΛΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΩ..