stefy έγραψε:17 σελιδουλες ειναι... μην ανησυχεις.... παρ το σιγα σιγα !!

vasiakalou έγραψε:................ Την ίδια μέρα όμως ο πατέρας μου παθαίνει έμφραγμα και μπαίνει στην εντατική. Μέσα σε 2 μήνες τον χάσαμε. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση ή όχι και τώρα όμως που τα θυμάμαι τρέμω ολόκληρη.

vasiakalou έγραψε:15 Μαρτίου 2011, ήταν το 40ήμερο μνημόσυνο αδελφικού φίλου του πατέρα μου στη Σύρο. Ήθελε πολύ να πάει, ήταν όμως πρακτικά αδυνατο. Ξέρεις μου λέει, με το Νίκο είμαστε σαν αδέλφια και είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο όταν είμασταν παιδιά, ότι αν πεθάνει ο ένας, σε 6 μήνες θα τον ακολουθήσει κι ο άλλος. Εννοείται πως δεν έδωσα σημασία και λέω στον πατέρα μου "σιγά μην κάνατε και τα μέντιουμ, παιδάκια είσαστε τί ήθελες να λέγατε; Μετά μεγαλώσατε, σπουδάσατε παντρευτήκατε, παντρεύτηκαν τα παιδιά σας, μονο στο τηλέφωνο μιλάτε 1 φορά στους 3 μήνες και αν.." Το ίδιο βράδυ, κατά τις 3 ακούω ρυθμικά χτυπήματα στην πόρτα της κρεββατοκάμαράς μου 1,2,3 φορές μετά παύση και τα χτυπήματα επαναλαμβάνονται. Λέω τί είναι, μήπως η τέντα, μήπως το ρολόι; Όμως η τέντα δε χτυπούσε ρυθμικά και ο χτύπος του ρολογιού ήταν συνεχής, χωρίς διακοπές και τούτα εδώ τα χτυπήματα ήταν καθαρά επάνω στην πόρτα. Εν τω μεταξύ είχα ξυπνήσει δεν ήταν όνειρο ή εφιάλτης. Τρελλαίνομαι... Βοήθεια λέω τί είναι αυτό;Πριν προλάβω να σκεφτώ, αν πρέπει να σηκωθώ ή όχι, μου έρχεται μια φλασιά. "Κύριε Νίκο, λέω ξέρω πόσο στεναχωρεθήκατε που δεν ήρθε ο φίλος σας στο μνημόσυνο σας και στεναχωρέθηκε κι αυτός, αλλά δεν μπορούσε... Αν θέλετε να μας πείτε κάτι μη το κάνετε με αυτό τον τρόπο γιατί με κατατρομάξατε!" Το χτύπημα δεν ξανακούστηκε κι εγώ ύστερα από την αντίδρασή μου άρχισα ν' αναρωτιέμαι. Πρέπει να πάω στον τρελλογιατρό ή όχι; Μήπως τρελλάθηκα; Την ίδια μέρα όμως ο πατέρας μου παθαίνει έμφραγμα και μπαίνει στην εντατική. Μέσα σε 2 μήνες τον χάσαμε. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση ή όχι και τώρα όμως που τα θυμάμαι τρέμω ολόκληρη.

stefy έγραψε:Δεν εχεις δει την 6η αισθηση?

vasiakalou έγραψε:15 Μαρτίου 2011, ήταν το 40ήμερο μνημόσυνο αδελφικού φίλου του πατέρα μου στη Σύρο. Ήθελε πολύ να πάει, ήταν όμως πρακτικά αδυνατο. Ξέρεις μου λέει, με το Νίκο είμαστε σαν αδέλφια και είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο όταν είμασταν παιδιά, ότι αν πεθάνει ο ένας, σε 6 μήνες θα τον ακολουθήσει κι ο άλλος. Εννοείται πως δεν έδωσα σημασία και λέω στον πατέρα μου "σιγά μην κάνατε και τα μέντιουμ, παιδάκια είσαστε τί ήθελες να λέγατε; Μετά μεγαλώσατε, σπουδάσατε παντρευτήκατε, παντρεύτηκαν τα παιδιά σας, μονο στο τηλέφωνο μιλάτε 1 φορά στους 3 μήνες και αν.." Το ίδιο βράδυ, κατά τις 3 ακούω ρυθμικά χτυπήματα στην πόρτα της κρεββατοκάμαράς μου 1,2,3 φορές μετά παύση και τα χτυπήματα επαναλαμβάνονται. Λέω τί είναι, μήπως η τέντα, μήπως το ρολόι; Όμως η τέντα δε χτυπούσε ρυθμικά και ο χτύπος του ρολογιού ήταν συνεχής, χωρίς διακοπές και τούτα εδώ τα χτυπήματα ήταν καθαρά επάνω στην πόρτα. Εν τω μεταξύ είχα ξυπνήσει δεν ήταν όνειρο ή εφιάλτης. Τρελλαίνομαι... Βοήθεια λέω τί είναι αυτό;Πριν προλάβω να σκεφτώ, αν πρέπει να σηκωθώ ή όχι, μου έρχεται μια φλασιά. "Κύριε Νίκο, λέω ξέρω πόσο στεναχωρεθήκατε που δεν ήρθε ο φίλος σας στο μνημόσυνο σας και στεναχωρέθηκε κι αυτός, αλλά δεν μπορούσε... Αν θέλετε να μας πείτε κάτι μη το κάνετε με αυτό τον τρόπο γιατί με κατατρομάξατε!" Το χτύπημα δεν ξανακούστηκε κι εγώ ύστερα από την αντίδρασή μου άρχισα ν' αναρωτιέμαι. Πρέπει να πάω στον τρελλογιατρό ή όχι; Μήπως τρελλάθηκα; Την ίδια μέρα όμως ο πατέρας μου παθαίνει έμφραγμα και μπαίνει στην εντατική. Μέσα σε 2 μήνες τον χάσαμε, πήγε πράγματι να βρει το φίλο του πριν περάσουν 6 μήνες. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση ή όχι και τώρα όμως που τα θυμάμαι τρέμω ολόκληρη.