Το θέμα σου το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί νιώθω ότι αφορά κι εμένα...
Δεν έχεις αναφερθεί συγκεκριμένα στο τι φταίει-καλά έκανες-ίσως είμαι πολύ μικρή για να σου πω μια γνώμη και ίσως θα ήταν και λάθως γιατί κι εγώ τα βλέπω τα πράγματα από τη σκοπιά του διαζυγίου(όχι τόσο του διαδικαστικού θέματος,εννοώ τη λήξη της σχέσης)
είμαι κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών αν και αυτό εγινε όταν ήμουν σε μεγάλη ηλικία σχετικά, αλλά φανταστείτε έφτασα εγώ σε σημείο να θέσω το ζήτημα στον πατέρα μου γιατί δεν άντεχα όλη του τη συμπεριφορά στη μάνα μου. Άρα μάλλον καταλήγω ότι καλύτερα χωρισμός παρά τα παιδιά να βιώνουν άσχημες καταστάσεις στο σπίτι.
Κοίτα γενικά εγώ είμαι περίεργο μυαλό, θα σου πρότεινα κάτι που σκέφτηκα κι εγώ για τη δική μου ζωή, αν και δεν ξέρω αυτό πως θα κριθεί-υποθέτω αρνητικα, γιατί εγώ δεν έχω την κλασσική έννοια του γάμου στο μυαλό μου, έχω υιοθετήσει μια άλλη νοοτροπία κτλ.-αφού και ο άντρας σου έχει υιοθετήσει αυτή την απόσταση, και ουσιαστικά δε θεωρείτε ούτε εσείς οι ίδιοι ζευγάρι τους εαυτούς σας, γιατί δεν κάνεις μια συζήτηση μαζί του και να του ζητήσεις να μην έχετε σχέσεις πια, αλλά να συνεχίσετε να είστε κάτω από την ίδια στέγη, με καλές σχέσεις για τα παιδιά και από εκεί και πέρα να προσπαθήσετε ο καθένας να βρείτε αυτό που σας λείπει-είτε νέος σύντροφος είναι αυτό, είτε μια φιλία που να καλύπτει κενά, είτε ενδιαφέροντα, αλλά όλα αυτά με το σκεπτικό ότι δεν είστε δεσμευμένοι πια...
franita έγραψε: valerakievelinaki έγραψε:δεν μπορω να καταλαβω πως ξαφνικα δεν μας κανει αυτος ο ανθρωπος που ερωτευτηκαμε μαζι ονειρευτηκαμε μαζι και καναμε παιδια μαζι ;;;; ......
Καμια φορα ερωτευομαστε καποιον στα 20, στα 25...στα 30 ομως και στα 35 δεν ειμαστε οι ιδιοι..Καμια φορα εμεις εξελισσομαστε ως ατομα αλλα η σχεση δεν ακολουθει αυτη την εξελιξη, ακομα και αν υπαρχει γαμος κ παιδια..κ τοτε η σχεση πεθαινει..Καμια φορα παλι ο ενας απο τους δυο εξελισσεται ενω ο αλλος παραμενει στασιμος σε καποια δικα του θεματα κ αρνειται να παραδεχθει οτι ο συντροφος του εχει ωριμασει, ειναι διαφορετικος αρα πρεπει κ εκεινος να αλλαξει, να προχωρησει..Εαν λοιπον δυο ατομα ακολουθουν ως ανθρωποι διαφορετικη εξελιξη (κ πιστεψε με συμβαινει συχνα) τοτε ειναι δυσκολο κ η σχεση να συνεχισει..Συχνα ερχονται κ τα παιδια κ τοτε το χασμα γινεται ακομα μεγαλυτερο...Δυστυχως ετσι ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις, πολυπλοκες..καποια πραγματα υπαρχουν μονο στις ταινιες κ οχι στην πραγματικη ζωη...
Συμφωνώ μαζί σου και να προσθέσω και κάτι που βίωσα προσωπικά, ότι μπορεί ο άλλος να μην ήταν ώριμος και έτοιμος για μια οικογένεια, να έχει 1002 προβλήματα μετά από τον ερχομό των παιδιών και πλέον μπορεί εσύ να μην μπορείς να λειτουργήσεις σα μάνα(ή και το αντίστροφο)και σα γυναίκα..
πάντως προσωπικά εγώ είμαι με τον άντρα που έμεινα έγκυος στα 20, αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε, τον ήξερα 2 χρόνια, ποτέ δε συζητήσαμε για τη δημιουργία οικογένειας, και μάλλον έπεσα στο ευκόλως εννοούμενο ότι δεν ταιριάζω μαζί του και δε θα έπρεπε να κάνουμε οικογένεια..Αφού όμως το τελευταίο δεν ξεγίνεται, το μόνο που έχω δυνατότητα, αλλά και-για μένα-υποχρέωση προς το παιδί μου, είναι να λήξω(όταν το καταφέρω)τη σχέση μου μαζί του.
mama katerina έγραψε:ειμαι κι εγω παιδι χωρισμενων γονιων και ναι μου στοιχισε πολυ στην ηλικια των 8 ετων να βλεπω την οικογενεια μου να διαλυεται!! τοτε αντιδρουσα στη μαμα μου και της εριχνα ευθυνες που με πηρε απο τον μπαμπα που αγαπουσα τοσο πολυ!!! δεν σκεφτομουνα τοτε τη μαμα μου που ητανε παντα λυπημενη που νευριαζε μαζι μας καμια φορα χωρις λογο γιατι της ειχανε σπασει τα νευρα ... αγαπουσα εναν πατερα που ητανε παντα ΑΠΩΝ ... τελικα φυγαμε μακρια και ειμασταν καλυτερα απο καθε αποψη !!! η μαμα μου χαμογελουσε ξανα και ναι επαιζε παλι μαζι μας ...ητανε ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ενταξει και πραγματικα δεν μας ελειπε τιποτα!!!!!! ο πατερας μου συνεχιζε να ειναι ΑΠΩΝ εκανε αλλη οικογενεια δεν ητανε κοντα μας ουτε οικονομικα ουτε ηθικα!! εμεις τον τιμησαμε σε γαμους σε βαφτισεις παντου ποτε δεν του κρατησαμε κακια αλλα ξεραμε ΠΑΝΤΑ ποιος ητανε διπλα μας!!! δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να μη σκεφτεις και τη ζωη σου μια φορα ερχομαστε πρεπει να νιωθουμε καλα και χαρουμενοι για να ειμαστε υγιεις και αυτο να περασει και στα παιδια μας!!! αρρωστημενες καταστασεις δεν κανουν καλο στα παιδια ακομη και αν δεν υπαρχουν φασαριες..τα παιδια αισθανονται το πως νιωθουμε !!! για μενα και μονο που μπηκες στη διαδικασια να καταθεσεις αυτη την ιστορια εχεις φυγει απο αυτη τη σχεση!!! φυγε ζησε ελευθερωσου !!! υπαρχουν τροποι να εχει το παιδι και τους 2 γονεις ! το σημαντικοτερο ειναι οι γονεις να ειναι ΚΑΛΑ!!! θα τη βρεις την ακρη πιστεψε στον εαυτο σου!!!!
""" Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος."""
συμφωνώ σε όλα απόλυτα.
florentiab έγραψε:εγώ δεν έχω χωρίσει και ελπίζω όχι. Πριν λίγους μήνες χώρισε μια κολλητή μου με ένα παιδάκι 3 χρονών. Η περίπτωση της φίλης μου μοιάζει πολύ με τη δική σου. Και αυτοί δεν τσακωνόντουσαν αλλά υπήρχαν πολλά θέματα. Προς στιγμή νόμιζα οτι ήταν αυτή.
Αν την βλέπατε θα στεναχωριόσασταν. Είχε μείνει μόνο κόκαλα, δεν έτρωγε από την πίεση που αισθανόταν, δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου. Αφότου χώρισε και πέρασαν λίγοι μήνες επανήλθε στα φυσιολογικά της.
Δεν λέω ότι πρέπει να χωρίσεις. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Ο χωρισμός ωφέλησε τη φίλη μου, για έσενα ίσως άλλη να είναι η λύση, όμως αν το αποφασίσεις μη φοβηθείς τίποτα. Να είσαι δυνατή.
Στο κάτω κάτω δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνο στο πλευρό κάποιου. Ούτε μένουμε μαζί με κάποιον μόνο και μόνο επειδή μπορεί να μη βρούμε άλλον.
Ελπίζω ότι το καλύτερο για σας.
καλή ώρα εγώ, κι εγώ από τη στεναχώρια και την πίεση δεν έχω όρεξη να κάνω τπτ, να φάω ή να κοιμηθώ,
όντως νομίζω προσωπικά ότι είναι ό,τι χειρότερο για ένα παιδί να βλέπει τη μάνα του-και τον πατέρα του-να είναι χάλια, κλαμμένη, να μην έχει όρεξη να παίξουν να μην μπορεί να είναι 100% εκεί για το παιδί της.
valerakievelinaki έγραψε:φρανιτα μπορει ο ανηψιος σου να ειχε ολα αυτα που λες αλλα δεν ειχε την συγκροτημενη οικογενεια δεν ξερεις τι μπορει να κρυβει η ψυχουλα του και πως μπορει να νιωθει οταν πηγαινει σε εναν φιλο του και βλεπει και τους δυο γονεις στο σπιτι .... αστο ειναι μελαγο θεμα και αν δεν το εχεις περασει προσωπικα δεν μπορεις να ξερεις !! και εμενα ηταν ευτυχισμενη η μανα μου μετα τον χωρισμο της και ξαναεφτιαξε την ζωη της γιατι ηταν 24 ετων οταν χωρισε μου αρεσει αυτο γιατι ηταν κριμα να μεινει μονη της !! δεν ξερω πως θα ηταν αν συχεχιζε με τον πατερα μου μπορει να αρχιζαν φασαριες κλπ και να ειχα αλλα βιωματα χειροτερα αλλα παντα ημουν το παιδι των χωρισμενων γονιων στις παρεες στο σχολειο κλπ !! για αυτο σου λεω μετα παει αλλου το θεμα ....δεν νομιζω λοιπον οσο και βαθια σκεπτομενος να ειναι καπιος να εχει σκεφτει ολη την αναστατωση του παιδιου του με αυτην την τεραστια αλλαγη γιατι ειναι τεραστια αλλαγη και τα παιδια δεν συμφωνουμ με αυτο εμεις αποφασιζουμε για αυτα οταν ειναι μικρα και αυτο ειναι λαθος !!! δυστηχως δεν μπορουμε να ερθουμε στην θεση τους .....
χωρίς να θέλω να θίξω το θέμα των ηλικιών πάντως(οκ οκ είμαι μικρή εγώ αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είστε μεγάλες!!!!!!)πλέον είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο να είναι σε μια τάξη πολλά παιδιά χωρισμένων γονιών-στο σχολείο δε θυμάμαι ποτέ να ειπώθηκε για κάποιον αυτός είναι παιδί χωρισμένων γονιών-αυτό μέχρι πριν 4 χρόνια που τελείωσα το σχολείο-
δε λέω ότι δεν είναι δύσκολη φάση για τα παιδιά κτλ.(αν και για μένα μάλλον ανακούφιση ήταν).Είναι ξεκάθαρο τι λέω δεν υπονοώ κάτι
Pelio έγραψε:Gennie, διάβασα με προσοχή και τα όσα έγραψες εσύ και τα όσα έγραψαν οι φίλες μας στο forum. Είναι δύσκολο να κρίνουμε καταστάσεις άμα είμαστε εκτός και ακόμα δυσκολότερο να δίνουμε συμβουλές. Πάντως, ποτέ δύο άνθρωποι, με την πάροδο του χρόνου και έχοντας πλέον δυο παιδάκια, δεν είναι όπως όταν πρωτοξεκίνησε η σχέση τους. Εγώ αυτό το έχω αποδεχτεί και βάση αυτού κινούμαι μέσα στη σχέση μου. Κι εγώ είχα και έχω πολλά προσωπικά προβλήματα που ναι μεν δεν έχουν να κάνουν με τη σχέση μου, αλλά που αναμφισβητητα την επηρεάζουν. Αυτό όμως που κάνω και έκανα πάντοτε και που θα συνεχίσω μια ζωή να κανω είναι να συζητάω πρώτα απ'όλα με τον άντρα μου διεξοδικότατα για όλα όσα με απασχολούν και με θλίβουν, είτε έχουν να κάνουν με εκείνον είτε όχι. Γιατί ακόμα κι αν αφορούν αποκλειστικά εμένα, εγώ είμαι μέλος μιας οικογένειας και η δική μου διαθεση και ψυχοσύνθεση είναι άρρικτα συνδεδεμένη με τη διάθεση και την ψυχοσύνθεση τόσο του άντρα μου όσο και του παιδιού μας.
Κανένας άνθρωπος, όσο καλά και να μας ξέρει, δεν μπορεί να κατανοήσει τι νιώθουμε αν δεν του ανοιχτούμε. Εφόσον ξέρει τι νιώθουμε και μόνο τότε μπορεί να μας βοηθήσει πραγματικά. Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι να μιλήσεις ανοιχτά στον σύντροφό σου για όσα σε απασχολούν, να του δώσεις χρόνο να τα επεξεργαστεί και να δεις τι έχει να σου προτείνει και εκείνος. Από τη στιγμή δε που ήδη έχεις συμβουλευτεί ψυχολόγο και είσαι ανοιχτή σε αυτή τη διαδικασία, μπορείτε να πάτε και μαζί. Σου εύχομαι το καλύτερο!
Και τώρα να ρωτήσω κάτι?
άσχετο με το αρχικό ποστ
τι κάνεις όταν λες στον άλλον όλα αυτά που σε θλίβουν, όταν βλέπει ότι μαραζώνεις όταν του ζητάς βοήθεια κτλ
και αυτός κάνει μια αλλαγή συμπεριφοράς για καμιά μέρα και μετά ξανά τα ίδια...?
όταν βλέπεις ότι αυτό που ζεις-και σε σταναχωρεί-δεν αλλάζει ούτε με τη συζήτηση?
χριστινα έγραψε:ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΠΑΛΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΜΕ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ.ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΑΝΤΡΑ ΧΩΡΙΣΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΦΤΑΙΞΕ ΠΑΝΤΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΘΕ ΚΑΛΑ.ΣΑΝ ΠΑΤΕΡΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΨΟΓΟΣ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΓΕΜΙΖΕ ΣΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ.ΠΗΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ.ΠΕΡΑΣΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ.ΠΗΓΑΙΝΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΑ ΕΓΩ ΝΑ ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ, ΝΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΩ ,ΝΑ ΠΛΥΝΩ, ΝΑ ΜΑΖΕΨΩ,Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΩ.ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΡΙΝ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΖΟΡΙΚΑ.ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΖΑΛΙΖΩ ΤΩΡΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΜΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.ΚΑΤΣΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ.ΑΝ ΤΩΡΑ ΠΑΛΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ Η ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.ΑΝ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΑΝ ΕΣΥ ΟΜΩΣ ΕΙΣΑΙ ΧΑΛΙΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΛΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ!!ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΚΑΛΑ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ.ΕΓΩ ΠΗΡΑ ΤΑ ΕΠΑΝΩ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΑΝΤΡΑ.ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΚΟΡΗ ΤΗΝ ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΛΑ.ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΒΟΗΘΑΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ.
Πέρα από τις δυσκολίες που πέρασες, μετάνιωσες για την απόφασή σου?
Τώρα με το δεύτερο άντρα σου ένιωσες πάλι τα ίδια συναισθήματα?
Ρωτάω γιατί η περιγραφή σου για τον πρώτο γάμο μοιάζει στην περίπτωση μου.
Αλλά αναρωτιόμουν μήπως είναι πάντα έτσι, μήπως αφού κάνεις ένα παιδί με κάποιον όλο αυτό που είχες πεθαίνει.
Μήπως τελικά δεν έχω κάνει λάθος επιλογή ανθρώπου, αλλά πρέπει να συμβιβαστώ ότι η ζωή μου θα είναι χειρότερη από πριν(ποιοτικά, συναισθηματικά σε ό,τι αφορά το θέμα της ζεστασιάς της σχέσης, το πόσο σε γεμίζει, το κενό που νιώθει κανείς όταν νιώθει μόνος κτλ-όχι σε σχέση με το παιδί-εννοείται αυτό είανι δώρο), γιατί έτσι είναι αφού κάνεις παιδιά...
Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Απ: διαζύγιο Κυρ Ιουν 27, 2010 1:41 pm
