Μαρία Σ. έγραψε:καλημέρα κορίτσια Ντινάκη μου για να πω την αλήθεια με έχεις μπερδέψει λίγο και πιστευω γνωμη μου παλι οτι και συ έχεις πάρει λίγο λάθος τη ζωη και το γάμο.
Γειά σου Μαρία μου...
Κι εγώ μπερδεμένη είμαι don't worry...:ΡΡ
Δεν ξέρω αν έχω πάρει λάθος τη ζωή, απλά τα βλέπω με τα μάτια των 21 χρόνων μου, αλλά φαντάζομαι πιο ώριμα ελπίζω μετά από τις δυσκολίες που έχω περάσει...
Στο θέμα του γάμου είμαι απολύτη λόγω πεποιθήσεων και λόγω εμπειριών.Είμαι κατά του γάμου, δεν πιστεύω στο θεσμό, και οι δύο παντρευτήκαμε έχοντας στο μυαλό το επίδομα γάμου και μόνο, μιλάω για λήξη της σχέσης μου και όχι του γάμου μου(δηλ.δε νομίζω ότι θα πάμε για το χαρτί..περιττά έξοδα και χάσιμο επιπλέον εσόδων,no no no...)
Μαρία Σ. έγραψε:δεν λέω οτι πρεπει να μενουμε σε μια σχεση ειτε ειναι γάμος ή απλα σχεση αν δεν περναμε καλά αλλα τα πραγματα δεν ειναι πάντα ροζ βρε καλη μου. ολοι εχουμε προβληματα και ολοι περναμε απο διαφορες φασεις στη ζωη μας ειδικα οταν ερχεται ενα παιδι τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα και χρειαζεται περισσοτερο υπομονη για να μπορεσουν τα πραγματα να γινουν και παλι καλα. Επίσης λένε οτι οι αντρες ειναι πιο ανωριμοι οποτε μην πας και συ κοντρα. απο την άλλη εχεις και συ δικιο και σενα σου ηρθαν ολα αποτομα αλλα κανε λιγο υπομονη για μωρο σου.
H ζωή μου ποτέ δεν ήταν ροζ, αλλά δε θα κλαφτώ για αυτή σε εσάς γιατί δε μου φταίτε σε τίποτα:ΡΡΡ
όχι πλάκα κάνω, γενικά δε ζούσα ποτέ στο ροζ σύννεφο, ξέρω τι παίζει, οι γονείς μου χωρισμένοι είναι κτλ κτλ.
και κλασικα ξέρω την άποψη για την υπομονή και οι άντρες είναι ανώριμοι, κουράγιο για το μωρό, αλλά νομίζω ότι η gennie αυτό το θέμα έδωσε προς συζήτηση...
για εμένα βέβαια παίζει και το ερώτημα του ότι αξίζει από τα 20 να κάνω υπομονή χρόοοοονια ενώ το βλέπω ότι μήνα με το μήνα, από την εγκυμοσύνη μου ήδη δεν υπάρχει πρόοδος παρά μόνο υποσχέσεις?
Μαρία Σ. έγραψε:ασε το μωρο καπου για μερικες μερες να πατε καπου οι δυο σας να λλάξετε παραστεσεις.
δεν γίνεται, δεν υπάρχει κανείς να την κρατήσει..με το ζόρι να μείνει ώρες στην πεθερά..
Μαρία Σ. έγραψε:οσον αφορα τους φιλους που λες οτι περνας καλα μην συγκρινεις ανομοια πραγματα πανω απο ολα θεωρω στη ζωη μας ειναι η οικογενεια μας αν οι παρεα με τους φιλους σου δημιουργει προβλημα στη σχεση σου κανε μια παυση γαι λιγο μηπως και βελτιωθουν τα πραγαματ γιατι και αυτος μπορει να το βλεπει εγωιστικα οτι προτιμας την παρεας σου απο αυτον και να αντιδρα ακομη περισσοτερο. δεν λεω να παρατησεις τους φιλους σου αλλα λιγο να κανεις μια παυση.
δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει αλλού αλλά εγώ "πρόβλημα"με την οικογένεια μου-τη βιολογική-.ο πατέρας μου μετά το χωρισμό, δεν έχει καμία σχέση μαζί μου(εν μέρει είναι και επιλογή μου λόγω της συμπεριφοράς του)και πλέον δεν έχω σχέσεις ούτε με τη μάνα μου για πολλούς-βάσιμους,κατά κοινή ομολογία-λόγους.Η υπόλοιπη οικογένεια μου είναι απούσα από την παιδική μου ηλικία, είτε έχει αρνηθεί να έχει σχέσεις μαζί μου.
Επομένως, οι μόνοι που μου στάθηκαν και με στήριξαν ειδικά στα τελευταία δύσκολα χρόνια ήταν οι φίλοι μου.
Αρνούμαι να μη βλέπω τουλάχιστον μια φορά στις 10 μέρες τους μόνους ανθρώπους πέρα από τον άντρα και το παιδί μου που είναι στη ζωή μου, όσο και εγωιστικό και να ακούγεται...
Και δε σύγκρινα τα ανόμοια(αν και ιδανικά ο σύντροφος σου πρέπει να είναι και φίλος σου κατά μια έννοια)απλά κάποια ανέφερε ότι για συζητήσεις έχει κυρίως τις φίλες γιατί οι άντρες μας δεν μπορούν και τόσο να μας καταλάβουν καμιά φορά, και τοποθετήθηκα.
Για μένα ναι, όντως είναι ανόμοια...
Μαρία Σ. έγραψε:και τελος θα ηθελα να σου πω κατι που ειχε συμβει σε μενα οσο ημουν σε σχεση με τον αντρα μου. οτι προβλημα και αν ειχα το συζητουσα με τη φιλη μου( κολλητη μου) η οποια δεν ειχε καποια σχεση ακι γενικα δεν ειχε βιωσει παρομοια πραγαμτα με αποτελεσμα να με επηρεαζει αρνητικα γιατι με συμβουλευαι για πραγαματ που δνε ηξερε της ελεγα κατι και γυρνουσα στον συντροφο μου και ημουν τουρμπο με αποτελεσμα να τσακωνομαστε ακομη περισσοτερο και αποσταση να μεγαλωνει μεταξυ μας σε μαι συζητηση καταλαβα καποια πραγματα και σταματησα να λεω τα παντα στη κολλητη μου και ναι ημουν καλυτερα αντιμετωπιζα τα πραγαματ μονη μου και δοξα το θεο ολα τελαια.
Χαίρομαι για σένα,πραγματικά...
εγώ δεν έχω τέτοια φαινόμενα, δε μου λένε ούτως ή άλλως απόψεις γιατί δεν καταλαβαίνουν και τόσο τι ακριβώς γίνεται-όλοι είναι 21:Ρ-και είμαι και γενικά πολύ ξεροκέφαλη στις δικές μου απόψεις για να μου περάσουν τις δικές τους..
Μαρία Σ. έγραψε:απο οτι διαβαζω περνατε μια κριση που πολλοι περνανε εσεις πρεπει να προσπαθησετε να βρειτε πιο δυνατοι και αυτο θα το πετυχετε μονο με υπομονη αγαπη και συζητηση. κοψτε τους εγωισμους κανε για μια ακομη φορα εσυ πισω και δωστου περισσοτερη αγαπη μπορει να νιωθει ανασφαλεια οι αντρες ειναι σαν τα μωρα.
Δε μπορεί να γίνει συζήτηση, όταν θέλω να του μιλήσω ή λέει καλά ή το ρίχνει στις κατηγορίες με αποτέλεσμα να αλληλοκατηγορούμαστε στο τέλος, το ανέφερα και πιο πάνω..
Μαρία Σ. έγραψε:σορυ αν ειπα κατι που σε ενοχλησε
ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΠΕΙΣ ΑΥΤΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΑΣ....
gennie έγραψε:Έχω ένα ζευγάρι φίλων. Δεν είναι ούτε ο Τομ Χάνκς, ούτε η Μεγκ Ράιαν. Σε πολλές περιπτώσεις διαφωνώ με τις αποφάσεις τους και το στυλ τους (και το θεωρώ φυσιολογικό, δεν ειναι δυνατόν να συμφωνείς με όλους για όλα), αλλά η μεταξύ τους σύμπνοια είναι αξιοθαύμαστη και,για μένα, αξιοζήλευτη (ζηλεύει πάντα κανείς αυτό που δεν έχει).Ναι, περνάνε κι αυτοί τις δυσκολίες τους κατά καιρούς, αλλά η κοινή βάση που έχουν (η κοσμοθεωρία, αν θέλετε, που έχω αναφέρει και στο παρλθόν)τους βοηθάει να μένουν ενωμένοι.
Τι γίνεται,όμως,όταν αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτή η βάση, το θεμέλιο μιας σχέσης, δεν έχει ισορροπία? Μη βιαστείτε να πείτε "καλά, εσύ μετά από δυο παιδιά το κατάλαβες?" γιατί υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι αυτό. Η υπομονή που κάνεις στην αρχή και λες ότι κάποια πράγματα που σ'ενοχλούν θα αλλάξουν με την αγάπη, το ότι γενικώς οι άνθρωποι αλλάζουν και εξελίσσονται και, εξ ίσου σημαντικά, οι εξωτερικοί παράγοντες (οι δυσκολίες, οι θάνατοι, οι αναποδιές).
Νομίζω ότι,τόσο στη δική μου περίπτωση, όσο και στης Ντίνας, δε μιλάμε για επιφανειακές μικρο-διαφορές και καυγαδάκια που θα εξομαλυνθούν με μία εκδρομούλα. Μιλάμε για δύο διαφορετικές στάσεις ζωής. Ναι, είναι δυνατόν να το καταλάβεις αργότερα. Ναι, είναι κρίμα να ζήσουν τα παιδιά ένα χωρισμό.
Πέρασα ένα πολύ κακό σαββατοκύριακο εξ αιτίας της πολύ κακής διάθεσης και της έντασης του άντρα μου. Ειδικά όταν γίνεται άδικος με τα παιδιά επειδή τον βαράει η κυκλοθυμία θέλω να εξαφανιστεί. Αλλά με σταματάει η σχέση που έχει με τα παιδιά. Τον λατρεύουν και τα λατρεύει. Πώς τους το στερείς αυτό? Ακόμα δεν τον έπιασα να του μιλήσω για αυτό το τελευταίο περιστατικό γιατί είμαι τόσο εξαγριωμένη και απηυδισμένη που φοβάμαι ότι η κουβέντα θα εκτραχυνθεί. Περιμένω να ανασυγκροτηθώ γιατί δε θέλω να με συμβουλεύει γενικότερα ο θυμός. Αναγνωρίζω το δικαίωμά του να αντιμτωπίζει τα προβλήματά του με όποιον τρόπο επιθυμεί, όπως αναγνωρίζω και την ευθύνη μου σ'αυτή τη σχέση. ΟΜΩΣ, δε θέλω άλλη κατάθλιψη στη ζωή μου. Μου έλειψε η χαρά και το χαμόγελο. Μπορώ, χωρίς να πληγώσω τα παιδιά μου? (Αφήστε, από τα post σας την ξέρω την απάντηση...)
Καταρχάς να πω ενα σόρρυ στη gennie γιατί από θέμα ΤΗΣ έγινε θέμα ΜΑΣ, και είναι κάπως περίεργο αυτό γιατί δεν είμαστε ακριβώς οι ίδιες περιπτώσεις, αν και έχουμε πολλά κοινά...
έχω καταλήξει να πιστεύω μετά από όλες τις απόψεις σας, ότι δεν υπάρχει λύση ψάχνοντας το θέμα ποιοτικά αλλά ποσοτικά, δηλ. τι από τα δύο είναι χειρότερο και προκαλεί περισσότερο κακό:μια δυστυχισμένη μάνα(δε μιλάμε για την περίπτωση που δυστυχούν και τα παιδιά)/μια αδιέξοδη σχέση που δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν από τους δύο ή η πιθανότητα να λείψει ο ένας γονέας στα παιδιά και ίσως τυχόν ψυχολογικές συνέπειες από το πώς θα εκλαβουν το χωρισμό?
Άρα η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, γιατί σίγουρα πχ η δική μου στεναχώρια με της gennie's δεν είναι στον ίδιο βαθμό..(εκτός αν ζούμε καρμπόν καταστάσεις...:Ρ)
Και πλέον εκεί μπαίνουν κριτήρια όπως πρότερος βίος, απόψεις για σχέση γάμο οικογένεια, πόσο βαθειά ριζωμένες απόψεις προκαλούν τριβές κ.α.
florentiab έγραψε:Gennie κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και όπως διάβασα και παραπάνω μόνο αυτός που το βιώνει ξέρει καλύτερα.
Τα παιδιά σου μπορεί να λατρεύουν τον μπαμπά τους αλλά λατρεύουν και τη μαμά τους. Και τη χρειάζονται γερή και δυνατή. Κάνε ότι μπορείς για να γίνεις πάλι χαρούμενη. Τα παιδιά θέλουν καλούς γονείς όχι απαραίτητα παντρεμένους γονείς. Σε αυτό είμαι κάθετη.
Αυτό που πρότεινα στο Ντινάκι είναι να πάρει τις αποφάσεις της νηφάλια και όχι θυμωμένη.
Σίγουρα δεν είμαι σε θέση να πω σε κανέναν πως θα ζήσει τη ζωή του. Κάποιες μέρες δεν ξέρω τι να κάνω ούτε με τη δική μου.
Η τελευταία σου φράση είναι απλά αφοπλιστική
συμφωνώ απολύτως...
Δεν είμαι θυμωμένη, απογοητευμένη και λυπημένη περισσότερο. Δεν ξέρω αν αυτά είναι τόσο κακοί σύμβουλοι, ή συμπτώματα που πρέπει να λάβω υπόψην...
lianikos έγραψε:dinaki 88, είναι πασιφανές ότι πνίγεσαι. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου από τις τυχερές. Οχι ότι υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων, αλλά τουλάχιστο βλέπω ότι προσπαθεί και όταν ξεχνιέται μια συζήτηση είναι αρκετή για να ταρακουνηθεί λιγάκι. Επίσης, είναι εξαιρετικός πατέρας και μπορώ να πω ότι από τότε που έμεινα έγκυος άλλαξε προς το καλύτερο.
Ωστόσο, αυτά που λες εσύ τα συζητούσε με μια φίλη πριν από μια βδομάδα. Βίωνε ακριβώς το ίδιο, αυτή με 3 παιδιά βέβαια. Ο σύζυγός της άλλαξε και άρχισε, εκτός των αλλων, να διεκδικεί και να έχει κερδίσει μέχρι τώρα απόλυτα προσωπικό χρόνο και αποχή από διάφορες ευθύνες, με αποτέλεσμα η φίλη μου να πνίγεται.
Η ζωή σου κούκλα μου είναι δική σου. Φαίνεται ότι είσαι νοήμων και κατασταλαγμένη κοπέλα. Όλες τις τρικλοποδιές του νου φαίνεται να τις έχεις σκεφτεί (τον θυμό, την πίεση κλπ). Κάνε αυτό που κρίνεις ότι μακροπρόθεσμα θα κάνει καλό στο παιδί σου και σε σένα. Απο μένα, αν μου επιτρέπεις, μία μόνο συμβουλή: Συζήτησέ το πάλι και πάλι και πάλι με τον άντρα σου. Μην τον αφήσεις να σου ρίξει ευθύνες του τύπου "Δεν είχα καταλάβει πόσο σοβαρό ήταν" ή "Δε μου μίλησες έγκαιρα" ή "Δε μου έδωσες μια ευκαιρία να αλλάξω". Μερικές φορές ο διάλογος είναι σωτήριος. (άλλες πάλι όχι)
Γι'αυτό είμαι χαρούμενη που το συζητώ μαζί σας, θα κάνω αυτό που λες, θα χτυπήσω απανωτές φορές το καμπανάκι του κινδύνου και μετά δε θα μπορεί να το παίξει αθώα περιστερά:Ρ
Εγώ δε φοβάμαι τις ψυχολογικές συνέπειες στο παιδί, ξέρω ότι και οι εντάσεις που από τώρα βιώνει μέσα στο σπίτι κάνουν το ίδιο κακό, απλά μπλέκομαι στο αν όντως όλα αυτά υπάρχει περίπτωση ξαφνικά να εξαφανιστούν όπως υποστηρίζει και να γίνει απλά έστω καλός στη συμβίωση από τη στιγμή που είναι προφανές ότιτο πράγμα ως τώρα μόνο από το κακό στο χειρότερο παει..
Θεωρώ ότι είναι too much να ζητάω να αρχίσουν να έχουν σύμπτωση οι απόψεις μας...
bou-boukitsa έγραψε:
Αυτοί οι άνθρωποι που φτάνουν 80 χρονών και είναι μαζί και ίσωσς τους βλεπεισ απο το χερακι και λες ΄΄τι ωραια..μακάρι να είμαστε και εμεις ετσι΄΄...και εγω το λεω αυτο ..αλλα να εισαι σιγουρη πως εχουν περασει πολλεσ δοκιμασιεσ να φτασουν εκει ..επισης οι εκδηλωσεις θαυμασμου και τρυφεροτητασ κλπ..ειναι στιγμεσ μες τη ζωη..δεν σημαινει πως 24 ωρεσ επι 80 χρονια ηταν ετσι...!
τωρα το οτι κρατησεσ το παιδι ειναι τιμη σου..απο την αλλη δεν εισαι υποχρεωμενη να κανεισ κατι...οποτε θελεισ φυσικα και χωριζεισ...αλλα να ξερεισ πως τα βλεπεισ λιγο πιο ''ρομαντικα ΄΄λογο ηλικιας..οσο και αν λες πως δεν εισαι ετσι...
σου ευχομαι να βρεισ αυτο που νομιζεισ πως σε καλυπτει ,αλλα φοβαμαι για σενα και για ολεσ τισ κοπελεσ που ειναι πολυ μικρεσ οτι απλα δεν θελουν ακομη να προσγειωθουν στην πραγματικοτητα..
τελοσ παντων δεν σε κρινω...οι γονεισ σου τι λενε για ολο αυτο σε προτρεπουν να χωρισεις...?
οι γονείς μου όπως είπα και παραπάνω είναι εκτός τις ζωής μου
έχω επαφές μόνο με τους γονείς του και κυρίως την πεθερά..
Μα χαίρομαι να βλέπω εδώ ότι οι πραγματικότητα για τις περισσότερες απο εσάς0-αν και για καμία δεν ήταν όλα ρόδινα φυσικά, δεν είμαι και από άλλο πλανήτη:Ρ-είναι καλή,οι περισσότερες έχετε κατανόηση στο σπίτι σας, αγάπη αλληλοσεβασμό και το παλεύεται μαζί καθημερινά..
άρα δεν είναι και τόσο ουτοπικό αυτό που φανταζόμουν...
litsakos έγραψε:dinaki88 μου φαινεται φυσιολογικη εξελιξη αυτη στη σχεση σου.Και ειμαι σιγουρη οτι αλλο ηταν ο συντροφος σου πριν το γαμο και αλλο ειναι τωρα,φανταζομαι και συ διαφερεις τωρα.Εχω επιχειρηματα και ερωτηματα αλλα δεν μου κολλαει να τα κανω σε σενα,οχι γιατι δεν εισαι εξυπνο πλασμα και εγω ειμαι αλλα γιατι εισαι μια γυναικα 20 χρονων και γω 34 (οπως κ η gennie),τα θελω μας διαφερουν αρκετα.Οποτε ειναι αδικο για σενα να απαντας σε ερωτησεις οπως "δεν ηξερες οτι το παιδι θα σε περιορισει για καποιο διαστημα","δεν ηξερες οτι θα χρειαστει να μεινεις στο σπιτι αφου δεν εχεις βοηθεια" κ.α. παρομοια.Φανταζομαι οτι οταν ξεκινησε η σχεση σας δεν ηταν στοχος σας "το μικρο σπιτι στο λιβαδι",αλλα μονο ο ερωτας και οι σπουδες σας. Θα σε συμβουλευα να μην βαζεις τον εαυτο σου σε διλληματα που δεν ειναι της ηλικιας σου,και επαναλαμβανω οχι γιατι δεν εισαι εξυπνη ή σχετικα ωριμη αλλα δεν εισαι στη θεση μιας μεγαλυτερης γυναικας που μπορει να εκανε πιο συνειδητα γαμο κ παιδι. Κοιτα λοιπον να κανεις αυτο που λεει η καρδια σου,γιατι αυτη την στιγμη αυτο μπορεις να επεξεργαστεις κ μη μπλεκεις με τις αναζητησεις μιας μεγαλυτερης.Αλλα ζητουμενα θα επρεπε να εχεις τωρα,το οτι εχεις παιδακι ειναι ευτυχια και σε βαζει σε αλλη κατηγορια,αλλα μην αφησεις την μητροτητα να σε "εγκλωβισει".Προχωρα στις επιλογες σου αφου εξασφαλισεις οτι θα εχεις βοηθεια με το παιδι μεχρι να σταθεις στα ποδια σου.Αυτα σκεφτηκα διαβαζοντας τις απαντησεις σου.
Πολύ χρήσιμη η άποψη σου, κι εγώ έχω προβληματιστεί με πολλά από όσα μου έχετε πει, κατά πόσον ανταποκρίνονται στη δική μου περίπτωση..
bou-boukitsa έγραψε:
Παντως κοριτσια ..αλλο το πως θα επρςπε να ειναι τα πραγματα για μια κοπελα αυτης της ηλικίας..και άλλο πως πραγματικά είναι...η πραγματικότητά της τώρα είναι διαφορετική και καλώς η κακώς δεν αλλάζει(για το παιδι λεω, όχι το γάμο.,)....
καλο είναι να προσαρμοζόμαστε στην αλήθεια και την πραγματικότητα ..πολλες κοπελες είχαν παιδακια σε πολυ μικρή ηλικια και χρειάστηκε να ωριμάσουν νωρίτερα..δεν είναι απαραίτητα κακό αυτο...!
ετσι και αλλιώς στην εποχή μας που οι ΄΄σχεσεις΄΄ ξεκινάνε σε μικρή ηλικία...και δεν είμαστε σε εποχή που οι κοπέλες δεν είχαν προγαμιαίες σχέσεις κλπ...όλες οι κοπέλες είναι εκτεθημένες σε αυτή την πιθανότητα..να έχουν γ΄ρηγορα ένα παιδί οποτε η πορεία της ζωής παίρνρι άλλο δρόμο απο τον αρχικό...έτσι όμως είναι..πολλέσ τα έχουν κάνει όλα..και οικογένεια και παιδία και σπουδάσαν και όλα..
βέβαια η π΄ρωτη ανεμελία χάνεται ανεπιστρεπτή...
μα το θέμα μου εμένα δεν είναι ότι δεν τα βγάζω πέρα και μόνη μου που είμαι με κάποιον τομέα-κι αν ακόμα δεν τα βγάζω πέρα το δικαιολογώ γιατί το ήξερα ότι θα συμβεί, αφού θέλησα να κρατήσω το παιδί και να το έχω σα προτεραιότητα μου, αλλά το ότι πολλές φορές είμαι η μόνη που φέρεται ώριμα, εννοώντας όπως θα φερόταν μια γυναίκα μάνα σε μεγαλύτερη ηλικία ενώ δε βρίσκω δίπλα μου τον αντίστοιχο πατέρα...
δε με πειράζει που ωρίμασα ή και να ωριμάσω κι άλλο, απλά περιμένω μια αντίστοιχη αντιμετώπιση και δε τη βλέπω...
despoinag έγραψε:
Δεν λέω ότι το διαζύγιο δεν είναι σωστό. Λέω απλώς ότι ειδικά όταν υπάρχει ένα παιδί πρέπει να κάνουμε υποχωρίσεις χωρίς να μετράμε ποιος έκανε τις περισσότερες. Λέω ότι πρέπει να σκεφτόμαστε λιγότερο εγωιστικά, γιατί είμαστε γονείς και αξίζει να χάσουμε λίγα παραπάνω χρόνια από τη ζωή μας, μήπως φτιάξει μία κατάσταση. Αν δεν φτιάξει τότε θα κοιτάμε με καθαρό βλέμα τα παιδιά μας αργότερα και θα τους πούμε, "δεν τα κατάφερα αλλά το προσπάθησα". Αν όμως τα καταφέρουμε???? Αν οι διαφορετικές αντιλήψεις γίνουν λιγότερο δυσβάσταχτες γιατί ξαφνικά εμφανίζετε ο διάλογος? Αν ο έρωτας που ξεφούσκωσε γίνει τρυφερότητα και αγάπη? Αν ξαναβρούμε αυτόν που κάποτε ερωτευθήκαμε?
Μου κάνει εντύπωση το α΄ πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείς..
τι γίνεται αν κάποιος από τους δύο νιώθει ότι μόνος αυτός κάνει τα παραπάνω?
Κι αν δεν υπάρχει εποικοδομητικός διάλογος, αξίζει να διαλύονται τα νεύρα σου γιατί απλά δεν υπάρχει επικοινωνία?
και πώς θα λυθούν οι διαφορές χωρίς επικοινωνία?
Νομίζω ότι οι περισσότεροι που χωρίζουν πιστεύουν ότι δε θα ξαναβρουν ποτέ αυτόν που ερωτεύτηκαν, γιατί πολύ απλά η ζωή τα έφερε έτσι κι αυτό το άτομο άλλαξε..
Δεν είμαι η ιδια όπως πριν το μωρό και όλες τις ευθύνες που ανέλαβα μετά τη γέννα, και είμαι 100% σίγουρη ότι δε μπορώ να ξαναγίνω η ίδια..
Μπορώ μόνο να φανταστώ ότι και αυτός άλλαξε το ίδιο δραματικά...
Και αν αυτά τα δύο νέα άτομα δεν είναι φτιαγμένα για να συνυπάρχουν?
Απλά χαραμίζω την ομολογουμενως μπόλικη ζωή(ελπίζω)που έχω μπροστά μου εθελοτυφλώντας...
Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Απ: διαζύγιο Σαβ Ιουλ 31, 2010 5:21 am
