purple έγραψε:Να κανω μια ερωτηση γιατι μου τριβελιζει το μυαλο@#%#%#%
δηλαδη θεωρειτε οτι μια μαμα δεν πρεπει να χωριζει επειδη τα πραγματα μετα δεν θα ειναι τοσο ευκολα μεγαλωνοντας ενα παιδι σε μονογονει¨κη οικογενεια?
Και που πανε τα θελω της μαμας...
Να ξαπλωνει καθε βραδυ στο κρεβατι με καποιον που για Χ λογους πλεον τον αισθανεται ξενο?
Για να πει μετα απο 20 χρονια εγω εφαγα τα νιατα μου με εναν ανθρωπο στο ιδιο σπιτι,για να μην σου λειψει ο πατερας?
Αδυναμια μου φαινεται εμενα αυτο,ο πατερας δεν παυει να ειναι γονεας!

Εχω δικαολογησει μεσα μου γυναικες που δεν χωριζαν γιατι ηταν πλεον αρκετα μεγαλες,δεν ηταν εφικτο να βρουν δουλεια λογω ηλικιας και επειδη δεν ειχαν στον ηλιο μοιρα υπεφεραν σε σχεσεις που ειχαν"πεθανει"προ πολλου.....

χριστινα έγραψε:ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ.

gennie έγραψε:Δεν είμαι σίγουρη από πού να το πιάσω...Ο άντρας μου είναι μία πολύ κυκλοθυμική προσωπικότητα με ένα πολύ δύσκολο παιδικό παρελθόν το οποίο έχει στιγματίσει τη ζωή του. Εγώ από την άλλη είχα πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο ότι όλοι μου οι σύντροφοι ήταν από προβληματικές οικογένειες. Σαν να ήθελα να καλύψω αυτό τους το τραύμα με πολλή αγάπη, την αγάπη που έλαβα εγώ σαν παιδί και που εκείνοι στερήθηκαν. Ο άντρας μου ήθελε σαν τρελλός οικογένεια και νομίζω ότι αυτό ήταν που μας ένωσε. Ωστόσο εγώ δεν τα πάω καλά με τις κυκλοθυμικές προσωπικότητες (ανεξαρτήτως φύλου) και αυτό είναι και ένα από τα παράδοξα της σχέσης μας. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι ο άντρας μου ήταν ένας υπέροχος σύντροφος όταν τα πράγματα ήταν έυκολα, αλλά παντελώς απών στις δυσκολίες. Και οι δικές μας δυσκολίες ήρθαν γρήγορα και απανωτά. Πέρα από την κούραση δύο παιδιών που ήρθαν με διαφορά 20 μηνών και δύο μετακομίσεων σε ένα χρόνο,είχαμε τρεις απανωτούς θανάτους (με διαφορά 2 ετών ο ένας από τον άλλο) εκείνος έχει στην πατρική του οικογένεια ακόμα ένα σημαντικό πρόβλημα το οποίο δεν προβλέπεται να λυθεί σύντομα,συν όλες τις δυσκολίες της δουλειάς που όλοι αντιμετωπίζουμε εδώ και δύο χρόνια. Ουσιαστικά, τη μεγαλύτερη επίπτωση την είχαν στη σχέση μας οι θάνατοι. Σαν να βγήκαν όλα τα αρνητικά στοιχεία μας και απομακρυνθήκαμε εντελώς. Ενώ όταν παντρευτήκαμε είχα πίστη ότι αυτή η σχέση μπορεί με αγάπη και υπομονή να προχωρήσει, μετά αναθεώρησα. Είχα φτάσει φυσικά να πιστεύω ότι όλο το άδικο το είχε εκείνος και ότι αυτός με έδιωχνε μακριά. Ασφαλώς δεν ήταν έτσι τα πράγματα και όταν κάποιος σε κλείνει απέξω πολλές φορές γίνεται γιατί το ίδιο έχει εισπράξει από σένα. Όταν μου έλεγε ότι με απομονώνεις και τον κατηγορούσα ότι εκείνος είναι αυτός που δεν μοιράζεται τίποτα μαζί μου, ούτε καλά ούτε κακά, προφανώς αυτό εισέπραττε από μένα κι ας μην το συνειδητοποιούσα. Εγώ, όμως, ένιωθα, και εξακολουθώ να νιώθω, μεγάλη μοναξιά σ'αυτή τη σχέση. Ακόμα και τώρα που οι εντάσεις έχουν πέσει, αισθάνομαι ότι, εκτός από τα παιδιά μας, δεν έχουμε άλλο κοινό. Έχουμε ο καθένας τη δική του,προσωπική πορεία, κάτω από την ίδια στέγη. Περάσαμε και οι δύο από τη διαδικασία του πένθους και του πόνου, η οποία σου αλλάζει τη ζωή. Σαν, αυτοί οι δύο άνθρωποι που είμαστε τώρα, να μη βρισκόμαστε πουθενά. Βλέπω καμιά φορά κάτι ζευγάρια (που πολύ τα ζηλεύω) που μπορεί να μη συμφωνούνε σε όλα (πώς θα ήταν δυνατόν) αλλά η σχέση και τα πιστεύω τους έχουν κοινή βάση. Ε, εμείς δεν πιανόμαστε πουθενά. Κατ'αρχήν διαφωνούμε σχεδόν ριζικά σε πολλά πράγματα για το μεγάλωμα των παιδιών, κυρίως γιατί εκείνος, ως άνθρωπος χωρίς πρόγραμμα, αρνείται να θέσει όρια στα παιδιά και μόνιμα υπονομεύει τους δικούς μου κανόνες που διαπιστωμένα έχουν αποτέλεσμα. Μετά, ύστερα από πολλή απομόνωση έχω ανάγκη πια για επαφή με...τον έξω κόσμο. Εκείνος προτιμάει ακόμα την απομόνωση. Δεν τον κατηγορώ γι αυτό. Απλά δε μου αρέσει. Την περασμένη Πρωτοχρονιά τσακωθήκαμε ξανά γιατί τόλμησα να πω να πάμε στους γείτονές μας και, επειδή χτύπησε υστερία, πέρασα ακόμα μια Πρωτοχρονιά να με πάρει ο ύπνος από τις 10 στον καναπέ (συναρπαστικό), όταν το μόνο που ήθελα ήταν να δούμε λίγο κόσμο. Γενικά, εδώ και χρόνια κάνω πολλά πράγματα μόνη μου με τα παιδιά (κούνιες, πάρτυ, δραστηριότητες)στις οποίες σπανίως ακολουθεί. Την νυχτερινή φροντίδα των παιδιών την έχω αποκλειστικότητα (γάλατα, μπάνια, δόντια, ύπνος) γιατί εκείνος όταν γυρίσει από τη δουλειά (κατάκοπος, δε λέω, αλλά μήπως κι εγώ δεν είμαι?) ασχολείται με τη χαλάρωσή του. Πολλές φορές του είχα πει ότι αν έβαζε ένα χεράκι να τελειώναμε πιο γρήγορα, θα είχαμε χρόνο να περνάμε μαζί τα βράδια, μετά που κοιμούνται τα παιδιά... Δεν με ενοχλεί αν δεν κάνει δουλειές, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τη διαφορά. Με στενοχωρεί το αίσθημα ότι σε όλα αυτά παίζω μόνη μου. Μιλάμε για έναν μπαμπά που παίρνει τα παιδιά μόνος του 15 μέρες στο χωριό επειδή εγώ δουλεύω και τα έχει στα πούπουλα και άψογα, πεντακάθαρα, ταισμένα (μεγιρεύει υπέροχα) και βόλτες συνέχεια. Σπάνιο αυτό σε μπαμπά με τόσο μικρά παιδιά. Αλλά μόνος του. Και μόνη μου. Τόση μοναξιά δεν αισθανόμουνα ούτε ως μπακούρι! Ξέρω τι θα ρωτήσετε "Του τα έχεις πει?" Κάποια, κάποιες φορές ναι. Αλλά είμαι κι εγώ ακόμα σε φάση που ανασυγκροτούμαι και ερευνώ τις πιθανότητες και τις συνέπειες. Αλλά αυτή η μοναξιά κάποιες φορές με τρελλαίνει, το αίσθημα ότι δεν έχω σύντροφο ούτε για συζήτηση ούτε για προσωπικές στιγμές (φαντάζεστε ότι κι εκεί τα πράγματα δεν είναι ενθαρρυντικά). Αν, καμιά φορά, είναι σε κέφια και περάσουμε καλά ή περάσει μια μέρα που έχουμε λίγο καλύτερη επικοινωνία, αμέσως αλλάζει και η δική μου διάθεση. Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι ότι υπάρχει κάτι ακόμα εκεί για το οποίο αξίζει να προσπαθήσω, πέρα από τα παιδιά μας...

χριστινα έγραψε:ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΣΟΥ.ΜΙΛΗΣΕ ΤΟΥ ΓΙΑ ΟΛΑ.ΠΕΣ ΤΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΧΤΥΠΑ ΤΟΥ ΛΙΓΟ ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ.ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΑΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΣΩΣΤΑ.ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΕΣΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΕΤΣΙ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ.ΒΑΛΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΖΥΓΙΑΣΕ ΤΑ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.

purple έγραψε:Dinaki88 αν καταλαβα καλα συμφωνουμε.
Ειμαι της αποψης οτι οταν μια σχεση,γαμος δεν τραβανε καλο ειναι να τελειωνουν.
Φυσικα θα γινουν προσπαθειες πριν πεσουν οι τιτλοι του τελους,αλλα αν για διαφορους λογους η σχεση εχει βαλτωσει....βραστα!

Τα παιδια δεν ειναι χαζα,ακομα και την συναισθηματικη αποσταση που μπορει να εχει η μαμα με τον μπαμπα απο αρκετα μικρη ηλικια την καταλαβαινουν.
Εαν υπαρχει εστω και λιγη καλη θεληση και απο τους δυο γονεις ακομα και χωρισμενοι θα μπορουν να προσφερουν απεραντη αγαπη στο παιδι τους.

dinaki88 έγραψε:
Πραγματικά δεν πίστευα πόση δυστυχία, πόσο θυμό και πόσο μίσος μπορεί να μου προκαλέσει ενα άτομο..
Προσωπικά βαρέθηκα τις προσβολές, την κριτική για όλα, την άρνηση για κατανόηση, ακόμα και το ότι βάζει τα θέλω του πάνω από το καλύτερο για το παιδί...
ναι κατανοώ ότι είμαστε μικροί ακόμα και ότι η κατάσταση ίσως βελτιωνόταν άμα μεγάλωνε λίγο το παιδί και περνούσαν τα χρόνια, αλλά δε νομίζω ότι μετά από τόσους τσακωμούς και τόσα κλάματα υπάρχει ακόμα αγάπη(καλά για πάθος δεν το συζητώ)
προτιμώ να αναλώσω όλη μου την ενέργεια και όλη μου την υπομονή να είμαστε οκ μπροστά στο παιδί και να μεγαλώσει με την εικόνα και των δύο και έστω και εικονικά με καλές σχέσεις, παρά να πηγαίνει όλη αυτή η προσπάθεια που κάνω στα σκουπίδια..

πραγματικά είναι ό,τι χειρότερο να ζεις στο ίδιο σπίτι και να βλέπεις καθημερινά ένα άτομο που ξέρεις ότι άμα μιλήσει θα σε πληγώσει...

purple έγραψε:Καλυτερα απο εσενα δεν μπορει να ξερει κανεις τι συμβαινει στο σπιτι σου!
Οποτε ευχομαι να κανεις το σωστο και μην ανησυχεις αν ,λεω αν ειναι γραφτο να ξαναβρεθεις στο ιδιο σπιτι με αυτον τον ανθρωπο κατω απο καλες συνθηκες θα γινει απο μονο του....

Στην παρουσα φαση προχωρησε τη ζωη σου!

bou-boukitsa έγραψε:

dinaki88 έγραψε:κορίτσια, ευχαριστώ για όλες τις απόψεις σας, και σίγουρα το ίδιο και η gennie, με βοηθάτε να δω το θέμα από πολλές πλευρές αν μη τι άλλο.
Κάπου αναφέρθηκε ότι αν χωρίζαμε γιατί δε μας βοηθούν θα ήμαστε όλες χωρισμένες..
μακάρι να ήταν όμως μόνο αυτό...
Πραγματικά δεν πίστευα πόση δυστυχία, πόσο θυμό και πόσο μίσος μπορεί να μου προκαλέσει ενα άτομο..
Προσωπικά βαρέθηκα τις προσβολές, την κριτική για όλα, την άρνηση για κατανόηση, ακόμα και το ότι βάζει τα θέλω του πάνω από το καλύτερο για το παιδί...
ναι κατανοώ ότι είμαστε μικροί ακόμα και ότι η κατάσταση ίσως βελτιωνόταν άμα μεγάλωνε λίγο το παιδί και περνούσαν τα χρόνια, αλλά δε νομίζω ότι μετά από τόσους τσακωμούς και τόσα κλάματα υπάρχει ακόμα αγάπη(καλά για πάθος δεν το συζητώ)
προτιμώ να αναλώσω όλη μου την ενέργεια και όλη μου την υπομονή να είμαστε οκ μπροστά στο παιδί και να μεγαλώσει με την εικόνα και των δύο και έστω και εικονικά με καλές σχέσεις, παρά να πηγαίνει όλη αυτή η προσπάθεια που κάνω στα σκουπίδια..

Μετά από μια ημέρα κήρυγμα πάνω σε προσωπικές συζητήσεις μου στο μσν τις οποίες υπέκλεψε, δέχτηκε να χωρίσουμε, και του είπα ότι δεν το κάνουμε όπως τώρα που μετά από δύο μέρες λέει πάμε πάλι-ζήτησα διαζύγιο. Αύριο θα το οριστικοποιήσουμε σαν απόφαση, αν και η διαδικασία θα μείνει πίσω λόγω μετακόμισης.
Για μένα δε σήμαινε κάτι ο γάμος, αλλά θέλω το διαζύγιο πιο πολύ για να αναγκαστεί να το πει σε τρίτους και να εκκινήσει διαδικασίες να μένει αλλού κτλ.
Ούτως ή άλλως, και πριν καν το συζητήσουμε εμμέσως πλην σαφώς μου την είπε που δεν ψάχνω από αύριο δουλειά(ενώ ξέρει πως το παιδί δεν υπάρχει κανείς να το φροντίζει...)

Όντως,άσχετο, το επίπεδο είναι στα ύψη το ξέρω, έχω κι εγώ ανάλογες εμπειρίες από το φόρουμ που λες...

Τι να πω κορίτσια..δεν εύχομαι σε καμία να νιώσει όπως νιώθω, αν και ξέρω ότι υπάρχουν χειρότερα, αλλά πραγματικά είναι ό,τι χειρότερο να ζεις στο ίδιο σπίτι και να βλέπεις καθημερινά ένα άτομο που ξέρεις ότι άμα μιλήσει θα σε πληγώσει...

βρε Ntinaki 88 σιγουρα..?εισαι πολυ..πολυ μικρουλα...εχεις τοσο πολυ καιρο μπροστα σου που και χρονια(που λεει ο λογος) να προσπαθουσες να φιαξεισ τα πραγματα ..παλι θα εισαι πολυ μικρη..!
σου ευχομαι παντως αφου λες πως το αποφασισες ..να ξεμπερδεψεις ευκολα και οσο το δυνατον πιο να και το ανωδυνα για σένα και το παιδάκι σου..
καλη τύχη και πραγματικά ...η Παναγιά μαζί σου...χρειάζεται σε τετοιες περιπτώσεις..
φιλια