georgia84 έγραψε:Fofi μου με το καλο ευχομαι! Ειναι θετικο το οτι ξερεις ποτε θα γεννησεις γιατι δε θα εχεις την καθημερινη αγωνια γενναω-δε γενναω! Και η καισαρικη εχω ακουσει κι εγω οτι ειναι απλη υποθεση πλεον. Η κουνιαδα μου μεσα σε 20 λεπτα ειχε ξεμπερδεψει!

Νατακως μπραβο που εχεις ορεξη για εξω! Το θεωρω πολυ καλο να μην κλειστεις απο τωρα μεσα! Και να περπατας! Εγω εχω διαθεση για εξω αλλα οταν βγω κουραζομαι αμεσως και ξενερωνω! Εκει που περπατουσα πολυ τωρα στα 2 τετραγωνα αρχιζω και κουραζομαι!

ΓΙΩΡΓΙΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ..Κ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ...ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΠΑΘΩ ΚΑΤΑΘΛΗΨΗ ΑΠ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΤV...ΕΛΕΟΣ

Elenaki κι εγω θελω να ειναι ολα καθαρα ομως τοση εννοια μαλλον δεν την εχω. Τα ρουχαλακια τα εχω πλυνει εδω και ενα μηνα τουλαχιστον και τα εχω κανονικα στα συρταρια. Με το σπιτι ειχα αγχωθει να ειναι καθαρο αλλα ηρθε η μαμα μου και μας καθαρισε και ευτυχως βοηθαει και ο αντρας μου γιατι εγω - συγνωμη κιολας - εχω βγει τελειως off!
Τα πολλα αγχη για το παιδι και τη γεννα τα ειχα στον 7ο-8ο. Τωρα νιωθω ανησυχητικα ηρεμη! Οχι οτι δεν κανω και τις σκεψεις μου που και που. Αλλα μαλλον επικεντρωνομαι στο αν τα πονακια που νιωθω συχνα ειναι τοκετου ή οχι!
Απο κιλα πριν δυο εβδομαδες που ζυγιστηκα ημουν στα 14 - 15!! Θελω να ελπιζω κι εγω ομως οτι ειναι αρκετα υγρα γιατι ειμαι πρησμενη, βαλτε και το μωρο που θα κοντευει τα 3.5 κιλα...Αλλα και η ορεξη δεν κλεινει!

Βρε κοριτσια βλεπω τα επεισοδια στην Αθηνα και ολα οσα γινονται στην οικονομια και κατι με πιανει! Που εχουμε φτασει πια ως κοινωνια! Σκεφτομαι που θα μεγαλωσουν τα παιδακια μας?! Και αρνουμαι να μην κανω παιδια μονο και μονο λογω της κρισης που εχουμε δημιουργησει!

fofi έγραψε:Καλησπέρα κορίτσια, μόλις γυρίσαμε από τον γιατρό όλα είναι καλά ο μπέμπης μας είπε οτι είναι γύρω στα 3250 και αφού τον τρέλλανα με ερωτήσεις για σήμερα τουλάχιστον ξεαγχώθηκα. Αυτές τις ανασφάλειες που έχεις Ελενάκι με έχουν πιάσει και εμένα. Θα τα καταφέρω άραγε; και με τον άντρα μου έχουμε πολύ γέλιο κοιτιώμαστε και ξέρουμε και οι δύο τι θέλουμε να πούμε ''θα τα καταφέρουμε'' και σκάμε στα γέλια..Θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για τις ευχές σας και να ανταποδώσω σε λίγες ημέρες να κρατάμε όλες μας τα αγγελούδια μας γερά και δυνατά στην αγκαλιά μας και να μείνουμε όλες εδώ να συνεχίσουμε να τα λέμε. Γατούλα μας περιμένουμε και τα δικά σου νέα. Αλλο ένα άγχος που έχω είναι να τα καταφέρω με τον θηλασμό. Δεν έχω κάποια μαία δική μου και ελπίζω να με βοηθήσουν στο μαιευτήριο για αρχή και μετά βλέπουμε. Αυτά πολλά είπα πάλι..φιλιά..

georgia84 έγραψε:candycandy δεν ειναι να τα πολυβλεπουμε μου φαινεται! Αλλα δεν μπορουμε να "καιμε" και τον εγκεφαλο μονο με τα κουτσομπολια!

...
Σημερα κλεινω τη 38η εβδομαδα και μενουν μονο 2 εβδομαδες μεχρι την ΠΗΤ μου! Δε μπορω πιστεψω οτι σε λιγες μερες θα ειμαι ΜΑΝΑ! Νιωθω οτι θελω να προσφερω τοοοση αγαπη στο παιδι μου και σιγουρα θα το "φαμε" με τον αντρα μου! Δε θα μας ξεφευγει! Χαχα!

Γιωργία μου ο άντρας μου είναι όλη μέρα δουλειά και έρχεται το απόγευμα και είναι ενημερωμένος για τα πάντα όμως και για τα σοβαρά και για τα κουτσομπολιά! Και εγώ όλη μέρα σπίτι και δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα! Απορώ πραγματικά.

Αχ, Γιωργία μου έφτασε ο καιρός! Σκέψου ότι εγώ δεν έκλεισα ποτέ τις 38 εβδομάδες... Και όταν πήραμε αγκαλιά το μωρό με τον άντρα μου πραγματικά το "φάγαμε", χαχα! Και ήταν τόσο μικρό και φοβόμουν να το αγκαλιάσω μην το σκάσω και είχε τόσο μικρά πατουσάκια και χεράκια και χειλάκια... Μιλάμε για λατρεία! Είχα βάλει ένα μαξιλάρι στα πόδια μου και ειχα απλώσει την κορμάρα του πάνω ( καλά το μαξιλάρι ήταν τεράστιο) και κάπως αγκαλιάζοντας μωρό και μαξιλάρι γέμιζε η αγκαλιά μου περισσότερο, χαχα! Και αυτό κοιμόταν όλη την ώρα από την άνεση και την εξάντληση και εγώ το είχα ζαλίσει. Και όλους φυσικά στο δωμάτιο. Του μιλούσα συνέχεια και ασταμάτητα! Απορώ που τα έβρισκα όλα αυτά που του έλεγα! Και γενικά μπορεί όταν γράφω να λέω πολλά αλλά όταν μιλάω λέω πολύ λιγότερα συνήθως... Το είχα ζαλίσει το μωράκι. Αφού σκέφτομαι ότι μπορεί και να το νανούριζε η φωνή μου. Και όταν έκλαιγε ενστικτοδώς ακουμπούσα τα χείλια μου και το μάγουλό μου στο πλάι από το κεφαλάκι του, στον κρόταφο και σταματούσε αμέσως! Και μετά στο σπίτι το ίδιο... Να βλέπεις την αλληλεπίδραση μαμάς και παιδιού είναι πολύ τρυφερό. Όταν το ζεις όμως είναι μαγικό!

Πάντως επειδή είχα μεγάλο στήθος που όταν πρήστηκε έγινε τεράστιο ήταν αδύνατο να κρατάω με το ένα χέρι το παιδί και το άλλο το στήθος. Το κεφαλάκι του μωρού ήταν πολύ μικρότερο από το ένα μου στήθος και φοβόμουν ότι το πλάκωνε... Έτσι το μαξιλάρι με βόλεψε πολύ. Καθόμουν οκλαδών έβαζα το μαξιλάρι στα πόδια μου, ακουμπούσα το μωρό ανάσκελα και έπειτα έσκυβα από πάνω του και του έβαζα το στήθος στο στόμα και έτσι θήλαζα. Αυτό το ανακάλυψα μόνη μου στην πορεία και βολεύτηκα και άρεσε και η ιδέα στις μαίες.

MariaM έγραψε:

georgia84 έγραψε:candycandy δεν ειναι να τα πολυβλεπουμε μου φαινεται! Αλλα δεν μπορουμε να "καιμε" και τον εγκεφαλο μονο με τα κουτσομπολια!

...
Σημερα κλεινω τη 38η εβδομαδα και μενουν μονο 2 εβδομαδες μεχρι την ΠΗΤ μου! Δε μπορω πιστεψω οτι σε λιγες μερες θα ειμαι ΜΑΝΑ! Νιωθω οτι θελω να προσφερω τοοοση αγαπη στο παιδι μου και σιγουρα θα το "φαμε" με τον αντρα μου! Δε θα μας ξεφευγει! Χαχα!

Γιωργία μου ο άντρας μου είναι όλη μέρα δουλειά και έρχεται το απόγευμα και είναι ενημερωμένος για τα πάντα όμως και για τα σοβαρά και για τα κουτσομπολιά! Και εγώ όλη μέρα σπίτι και δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα! Απορώ πραγματικά.

Αχ, Γιωργία μου έφτασε ο καιρός! Σκέψου ότι εγώ δεν έκλεισα ποτέ τις 38 εβδομάδες... Και όταν πήραμε αγκαλιά το μωρό με τον άντρα μου πραγματικά το "φάγαμε", χαχα! Και ήταν τόσο μικρό και φοβόμουν να το αγκαλιάσω μην το σκάσω και είχε τόσο μικρά πατουσάκια και χεράκια και χειλάκια... Μιλάμε για λατρεία! Είχα βάλει ένα μαξιλάρι στα πόδια μου και ειχα απλώσει την κορμάρα του πάνω ( καλά το μαξιλάρι ήταν τεράστιο) και κάπως αγκαλιάζοντας μωρό και μαξιλάρι γέμιζε η αγκαλιά μου περισσότερο, χαχα! Και αυτό κοιμόταν όλη την ώρα από την άνεση και την εξάντληση και εγώ το είχα ζαλίσει. Και όλους φυσικά στο δωμάτιο. Του μιλούσα συνέχεια και ασταμάτητα! Απορώ που τα έβρισκα όλα αυτά που του έλεγα! Και γενικά μπορεί όταν γράφω να λέω πολλά αλλά όταν μιλάω λέω πολύ λιγότερα συνήθως... Το είχα ζαλίσει το μωράκι. Αφού σκέφτομαι ότι μπορεί και να το νανούριζε η φωνή μου. Και όταν έκλαιγε ενστικτοδώς ακουμπούσα τα χείλια μου και το μάγουλό μου στο πλάι από το κεφαλάκι του, στον κρόταφο και σταματούσε αμέσως! Και μετά στο σπίτι το ίδιο... Να βλέπεις την αλληλεπίδραση μαμάς και παιδιού είναι πολύ τρυφερό. Όταν το ζεις όμως είναι μαγικό!

Πάντως επειδή είχα μεγάλο στήθος που όταν πρήστηκε έγινε τεράστιο ήταν αδύνατο να κρατάω με το ένα χέρι το παιδί και το άλλο το στήθος. Το κεφαλάκι του μωρού ήταν πολύ μικρότερο από το ένα μου στήθος και φοβόμουν ότι το πλάκωνε... Έτσι το μαξιλάρι με βόλεψε πολύ. Καθόμουν οκλαδών έβαζα το μαξιλάρι στα πόδια μου, ακουμπούσα το μωρό ανάσκελα και έπειτα έσκυβα από πάνω του και του έβαζα το στήθος στο στόμα και έτσι θήλαζα. Αυτό το ανακάλυψα μόνη μου στην πορεία και βολεύτηκα και άρεσε και η ιδέα στις μαίες.

elenaki85 έγραψε:

MariaM έγραψε:

georgia84 έγραψε:candycandy δεν ειναι να τα πολυβλεπουμε μου φαινεται! Αλλα δεν μπορουμε να "καιμε" και τον εγκεφαλο μονο με τα κουτσομπολια!

...
Σημερα κλεινω τη 38η εβδομαδα και μενουν μονο 2 εβδομαδες μεχρι την ΠΗΤ μου! Δε μπορω πιστεψω οτι σε λιγες μερες θα ειμαι ΜΑΝΑ! Νιωθω οτι θελω να προσφερω τοοοση αγαπη στο παιδι μου και σιγουρα θα το "φαμε" με τον αντρα μου! Δε θα μας ξεφευγει! Χαχα!

Γιωργία μου ο άντρας μου είναι όλη μέρα δουλειά και έρχεται το απόγευμα και είναι ενημερωμένος για τα πάντα όμως και για τα σοβαρά και για τα κουτσομπολιά! Και εγώ όλη μέρα σπίτι και δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα! Απορώ πραγματικά.

Αχ, Γιωργία μου έφτασε ο καιρός! Σκέψου ότι εγώ δεν έκλεισα ποτέ τις 38 εβδομάδες... Και όταν πήραμε αγκαλιά το μωρό με τον άντρα μου πραγματικά το "φάγαμε", χαχα! Και ήταν τόσο μικρό και φοβόμουν να το αγκαλιάσω μην το σκάσω και είχε τόσο μικρά πατουσάκια και χεράκια και χειλάκια... Μιλάμε για λατρεία! Είχα βάλει ένα μαξιλάρι στα πόδια μου και ειχα απλώσει την κορμάρα του πάνω ( καλά το μαξιλάρι ήταν τεράστιο) και κάπως αγκαλιάζοντας μωρό και μαξιλάρι γέμιζε η αγκαλιά μου περισσότερο, χαχα! Και αυτό κοιμόταν όλη την ώρα από την άνεση και την εξάντληση και εγώ το είχα ζαλίσει. Και όλους φυσικά στο δωμάτιο. Του μιλούσα συνέχεια και ασταμάτητα! Απορώ που τα έβρισκα όλα αυτά που του έλεγα! Και γενικά μπορεί όταν γράφω να λέω πολλά αλλά όταν μιλάω λέω πολύ λιγότερα συνήθως... Το είχα ζαλίσει το μωράκι. Αφού σκέφτομαι ότι μπορεί και να το νανούριζε η φωνή μου. Και όταν έκλαιγε ενστικτοδώς ακουμπούσα τα χείλια μου και το μάγουλό μου στο πλάι από το κεφαλάκι του, στον κρόταφο και σταματούσε αμέσως! Και μετά στο σπίτι το ίδιο... Να βλέπεις την αλληλεπίδραση μαμάς και παιδιού είναι πολύ τρυφερό. Όταν το ζεις όμως είναι μαγικό!

Πάντως επειδή είχα μεγάλο στήθος που όταν πρήστηκε έγινε τεράστιο ήταν αδύνατο να κρατάω με το ένα χέρι το παιδί και το άλλο το στήθος. Το κεφαλάκι του μωρού ήταν πολύ μικρότερο από το ένα μου στήθος και φοβόμουν ότι το πλάκωνε... Έτσι το μαξιλάρι με βόλεψε πολύ. Καθόμουν οκλαδών έβαζα το μαξιλάρι στα πόδια μου, ακουμπούσα το μωρό ανάσκελα και έπειτα έσκυβα από πάνω του και του έβαζα το στήθος στο στόμα και έτσι θήλαζα. Αυτό το ανακάλυψα μόνη μου στην πορεία και βολεύτηκα και άρεσε και η ιδέα στις μαίες.

αχ μαρια μου,παλι μας συγκινησες...πω πω φανταζομαι σαν σκηνη μπροστα μου την στιγμη αυτη που λες να κουμπας το κεφαλι σου στο δικο του και να ηρεμει...πεθαινω