Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
101
Απ: "το ξυλο βγηκε...σιγουρα απο τον παραδεισο;;" Τρι Νοε 22, 2011 7:29 am
elena25
Πρωταγωνιστής!!
Tziz έγραψε:
Η σκέψη μου είναι η εξής:
Δεν πιστεύω καμία μανούλα που λέει "εγώ τα παιδιά μου δεν τα χτύπησα ποτέ" γιατί απλά στην πορεία αποδείχτηκε ψεύτρα. Δεν γίνεται να μεγαλώνεις ένα παιδί 18χρόνια και να μην το έχεις μαλώσει ούτε μία φορά.
Η μαμά μου δε με έχει χτυπήσει ποτέ. Μπορεί να έχει χίλια κακά αλλά αυτό δεν το έχει κάνει. Και την ευχαριστώ για αυτό. (εκτός από μία φορά που στα 17 μου μαλώναμε τόσο άγρια που είχα βγει εκτός εαυτού, ήμουν νομίζω σε νευρική κρίση και με ταρακούνησε δυνατά για να συνέλθω και μου έριξε "χαστουκάκια" σαν αυτά που ρίχνουν στους λιποθυμισμένους, αν και ούτε αυτό είναι σωστό, προκαλεί μέχρι και εγκεφαλική βλάβη!)
Δεν είναι όλα τα "μαλώματα" ίδια. Καμία μαμά δεν έχει σύστημα να δέρνει τα παιδιά της. Θα τα δείρει γιατί -κατά την κρίση της- αυτό που έκαναν ήταν πολύ "χοντρό".
Άρα μιλάς για συνειδητή επιλογή;
Δεν πιστεύω πως αν το παιδί φάει μια φορά στη ζωή του ένα χαστούκι, θα πάθει και τίποτα... (ανάλογα βέβαια... την περίσταση ίσως...) Ίσως μάλιστα να του κάνει και καλό -σε κάποια παιδάκια τουλάχιστον που ξέρω εγώ, έπιασε...
Όντως, έπιασε. Μετά τα χαστούκια που έφαγα από τον πατέρα μου, φοβόμουν ακόμη και την αγκαλιά που πήγαινε να με πάρει. Άσε που κάθε τι που ήθελα να κάνω το σκεφτόμουν 100.000 φορές πριν το κάνω, έχασα τον αυθορμητισμό μου ως παιδί με λίγα λόγια γιατί δεν ήθελα να ξανανιώσω αυτό το συναίσθημα.
Πολλές φορές (και ειδικά περίπου στο Λύκειο όταν ήμουν) νοσταλγούσα τις φορές που πιο μικρή έτρωγα ξύλο. Τις έτρωγα -ξεθυμαίναμε (κι εγώ και η μάνα μου) ηρεμούσαμε κι όλα καλά. Όταν σταμάτησα να τις τρώω, άρχισε το κήρυγμα και η γκρίνια. Μπορεί να μας τα έψελνε και 3 ώρες. Μας έβαζε τιμωρίες κι άλλα τέτοια... Μπλιαχ! Ύστερα, μετά το ξύλο, και ακριβώς επειδή είχε τύψεις που μας έδειρε, απολαμβάναμε ακόμα περισσότερα χάδια κι αγκαλιές από ποτέ! Κουλό ε?
Τώρα νομίζω πως υπερβάλλεις λίγο... Είναι δυνατόν να σου έλειπε το ξύλο; Πραγματικά;
Δεν πιστεύω πως κανένα παιδί "μισεί" τους γονείς του γιατί έφαγε ξύλο. Αντιθέτως τους "μισεί" αν δεν του μαγειρέψουν το αγαπημένο του φαγητό, αν δεν το αφήνουν να δει τηλεόραση, αν δεν του πάρουν το ποδήλατο που ονειρευόταν και γενικότερα όταν το γεμίζουν ενοχές και του πιρπιράνε το μυαλό με "μη" και "δεν είναι σωστό" και "είσαι τιμωρία".
Προσωπικά εγώ, μέσα από την τιμωρία, καταλάβαινα πραγματικά τι λάθος είχα κάνει. Με το ξύλο όχι. Το ξύλο μου άφηνε μόνο παράπονο. Και έναν φόβο μετά. Δεν με άφηνε να σκεφτώ το λάθος μου.
Σε κάποια παιδιά (το έβλεπα σε συμμαθητές μου στο δημοτικό) η τιμωρία ήταν διασκέδαση! Ναι! Κάνανε πλάκα με τους υπόλοιπους και ήταν απλά μία δικαιολογία για να μην παρακολουθήσουν το μάθημα. Πολλά κάνουν επίτηδες σκανταλιές για να μπουν τιμωρία. Κι εδώ κολλάει η πονηριά που λέγαμε...
Μιλάς για το σχολείο που μας έβγαζε έξω ο καθηγητής; Φυσικά και κάναμε πλάκα τότε. Χάναμε μάθημα! Τιμωρία ήταν αυτή; Αυτό ήταν επιβράβευση για μας! Πιστεύεις όμως πως είναι το ίδιο όταν οι γονείς απαγορεύουν στο παιδί να δει τηλεόραση ή να μπει στο ίντερνετ ή να κάνει κάτι άλλο που του αρέσει; Το χαίρονται και εκεί;
Κάθε παιδάκι, χρειάζεται ειδική μεταχείριση. Δεν είναι όλα ίδια.
Κάποια ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΛΟΓΙΑ. ΔΕΝ ΑΚΟΥΝΕ. Δεν ξέρω αν φταίνε οι γονείς ή ο χαρακτήρας. Δεν ξέρω αν υπάρχει διανοητικό/παθολογικό πρόβλημα.
Ο άντρας μου έχει έναν ανιψιό από την αδερφή του. Το παιδάκι είναι πανέξυπνο και πάρα πολύ καλό όταν είναι με εμάς γιατί του μιλάμε. Όταν είναι με τη γιαγιά του και τον παππού του που απλά του δίνουν ό,τι θέλει για να μην ασχοληθούν παραπάνω μαζί του και να μην ακούν τη γκρίνια του γίνεται άλλο παιδί! Αφού δεν πιστεύουν στα μάτια τους όταν το βλέπουν με εμένα και τον άντρα μου. Δεν το λέω αυτό για να καυχηθώ για κάτι. Εγώ απλά κάνω το αυτονόητο. Όλα τα παιδιά καταλαβαίνουν όταν τους μιλήσεις και τους εξηγήσεις, αρκεί να έχεις τον κατάλληο τρόπο να τους επιβληθείς.
Λέω απλά ότι το έχω δει. Κι εκεί τι κάνεις?
Πολλά έγραψα κουράστηκα...
